บทที่ 100 โมโหกันหมด
ซู๋ไห่เทียนหัวเราะ นั่งลงอย่างสบาย พูดอย่างไม่เร่งรีบว่า “ผมไม่ต้องการให้หัวหน้าเฉาทำเรื่องผิดกฎหมายอะไร ก็แค่ให้เขาอยู่ในนี้นานหน่อย ยังไงซะก็ทำผิดนี่ พวกเราก็ต้องจัดการ คุณว่าถูกมั้ยหัวหน้าเฉา?”
ซู๋ไห่เทียนพูดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมที่ได้ใจ
เฉาหัวเจิ้งแพ้ให้กับภรรยา
นี่ก็คือจุดอ่อนของเขา
เฉาหัวเจิ้งคิดสักพัก สายตามองไปที่ซู๋ไห่เทียน แล้วพยักหน้าตอบรับ “ตกลง”
หลังจากนั้นสิบกว่านาที เฉาหัวเจิ้งจัดการเอกสาร มายังห้องทำงานของผู้บัญชาการ เคาะประตูห้อง รอการตอบรับถึงเปิดประตูเข้าไป
สำนักงานกฎหมายเมืองฮ่าน เสี้ยงหย่งโก๋ ตอนนี้กำลังจัดการหน้าที่
นี่ก็คือพลเมืองดีของประชาชน ทำงานจนดึกดื่น
“เสี่ยวเฉา มีเรื่องอะไร ดึกขนาดนี้แล้วยังมาหาฉัน”เสี้ยงหย่งโก๋พูดอย่างเป็นมิตร ยกแก้วชาขึ้น เป่าแล้วก็ดื่มไปหนึ่งอึก
เสี้ยงหย่งโก๋จำเฉาหัวเจิ้งได้ ทำงานเรียบร้อย ทำงานตามกฎหมาย เป็นคนที่ดี สามารถฝึกให้ดีขึ้นได้อีก
เฉาหัวเจิ้งเอาเอกสารเดินเข้ามา “พี่เสี้ยง คืนนี้มีคนต้องสงสัยที่ทำเรื่องผิดในร้านอาหารเซียงเสว่ไห่ ตอนนี้ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว รายงานอยู่นี่แล้ว รบกวนพี่เสี้ยงแนะนำครับ”
พูดแล้วเฉาหัวเจิ้งก็ยื่นเอกสารไปให้เสี้ยงหย่งโก๋
เสี้ยงหย่งโก๋ตกใจ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
เฉาหัวเจิ้งนี่คงไม่ได้เอาเขามาล้อเล่นใช่มั้ย เรื่องเล็กแต่นี้ยังจะให้เขาแนะนำอีก?
เพล้ง!
เสี้ยงหย่งโก๋วางแก้วชาลง ใบหน้าไม่พอใจ “เสี่ยวเฉา เรื่องเล็กแค่นี้ นายมาถามฉันเอง?นายเบลอหรือว่าอะไร?”
เฉาหัวเจิ้งหน้าด้านพูดต่อ “พี่เสี้ยง ถึงจะเรื่องเล็ก แต่ช่วงนี้เคร่งครัดเรื่องนี้ไม่ใช่หรอครับ ผมรู้สึกว่าต้องมีตัวอย่างประกาศออกไป ว่าคนทำผิดหลี่โม่คนนี้ จะต้องได้รับบทลงโทษที่สาสม”
เสี้ยงหย่งโก๋เข้าใจแล้ว พยักหน้า ตอบอย่างรำคาญนิดหน่อย “โอเค นายจัดการเอง ไม่ต้องมาแจ้งฉันแล้ว”
เรื่องเล็กแค่นี้ เสี้ยงหย่งโก๋มอบหมายหน้าที่ให้เฉาหัวเจิ้งจัดการเอง
เมื่อได้รับคำสั่ง เฉาหัวเจิ้งก็ออกไป
เมื่อเฉาหัวเจิ้งเพิ่งออกไป โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเสี้ยงหย่งโก๋ก็ดังขึ้น
เมื่อรับสาย อีกฝ่ายก็ใช้น้ำเสียงนอบน้อม “ผู้บัญชาการเสี้ยง ผมเอง ฉู่จงเทียน”
“คุณฉู่โทรหาผมดึกขนาดนี้มีเรื่องอะไรครับ ?”เสี้ยงหย่งโก๋รู้จักฉู่จงเทียน อำนาจมากมาย
“ผมไม่อ้อมค้อมกับคุณแล้วนะ วันนี้ลูกน้องคุณจับเพื่อนของผมคนหนึ่ง รบกวนคุณรีบปล่อยคน ในนี้มีเรื่องเข้าใจผิด”ฉู่จงเทียนพูด น้ำเสียงนิ่งสงบ ไม่ใช่น้ำเสียงที่หารือกัน
เสี้ยงหย่งโก๋ฟังออกอยู่แล้ว คิ้วขมวด แล้วพูดเสียงเข้ม “คุณฉู่ คนของผมไม่จับคนไปทั่ว เพื่อคนนั้นของคุณถ้าไม่ผิดจริงๆ ผมจัดการตามกฎหมายอยู่แล้ว เรื่องนี้คุณสบายใจได้”
“ผมนั้นเชื่อคุณ แต่ว่าเพื่อนผมคนนี้ จะต้องมีเรื่องเข้าใจผิดในนี้แน่นอน หวังว่าคุณจะทำตามกฎหมาย”
คำพูดนี้ของฉู่จงเทียนความหมายชัดเจนแล้ว
เสี้ยงหย่งโก๋คิ้วขมวด รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก
ฉู่จงเทียน ฉันไม่ยุ่งกับนาย แต่นายกลับกล้าพูดอย่างนี้กับฉัน!
“คุณฉู่ พวกเราเอาตามหลักฐานและกฎหมาย ถ้าเพื่อนของคุณคนนั้นไม่ผิดจริงๆ ถึงเวลานั้นก็ปล่อยเอง”น้ำเสียงของเสี้ยงหย่งโก๋ก็เย็นชาขึ้นมา
“ในเมื่อผู้บัญชาเสี้ยงพูดอย่างนี้แล้วผมเชื่อแน่นอน ผมหวังว่าคุณจะรีบจัดการ”
ปึง!
ผมจบประโยคนี้ก็วางสายไป
เสี้ยงหย่งโก๋โมโห ฟาดมือลงโต๊ะแรงๆไปทีหนึ่ง!
แกฉู่จงเทียนถือว่าเป็นอะไรกัน ถึงได้กล้ามาพูดอย่างนี้กับฉัน!
หลายปีมานี้ ถ้าไม่เห็นว่าฉู่จงเทียนกลัวตัวกลับใจได้ เป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แล้วยังใจบุญ เสี้ยงหย่งโก๋ก็จับเขาไปตั้งนานแล้ว
แต่ว่า เขาไม่มีหลักฐาน
ตอนนี้ดีละ ฉู่จงเทียนกล้าใช้น้ำเสียงอย่างนี้พูดกับเขาแล้ว
สรุปแล้วคืนนี้จับใครมากันแน่?
ในใจเสี้ยงหย่งโก๋ไม่พอใจมาก คิ้วขมวด เขารู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือนจะเป็นคนเดียวกับคนที่เฉาหัวเจิ้งพูดถึงเมื่อกี้
ในขณะที่เขากำลังเตรียมตัวออกไปถามด้วยตัวเอง โทรศัพท์ส่วนตัวของเขาก็ดังขึ้น เห็นชื่อที่แสดง เสี้ยงหย่งโก๋ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที
“สวัสดีคับ ประธานเฉียน ทำไมท่านถึงคิดจะโทรมาหาผมละครับ”น้ำเสียงเสีเยงหย่งโก๋มีแต่ความเคารพนอบน้อม
เฉียนฝู รวยอันดับหนึ่งของพื้นที่ฉู่โจวเชียวนะ
มีคนอยากทำความรู้จักตั้งเท่าไหร่
เสี้ยงหย่งโก๋ก็เช่นกัน
นี่เป็นถึงนักธุรกิจตัวอย่างของฉู่โจว ความสามารถแสดงออกมาให้เห็นได้ในระดับหนึ่ง
“ผู้บัญชาการเสี้ยง ฉันไม่อ้อมค้อมกับนายแล้วนะ นายน้อยของบ้านฉันถูกคนของนายจับ หวังว่านายจะรีบตรวจสอบความจริง แล้วรีบปล่อยคน”เฉียนฝูพูดอย่างเคารพ แต่ว่ามีความน่าเกรงขามแทรกอยู่
ครั้งนี้เสี้ยงหย่งโก๋ตกใจจริงๆแล้ว!
นาย….นายน้อยของลุงเฉียน?!
พระเจ้า!
นี่จะต้องเป็นคนระดับไหนกัน!
“ประ….ประธานเฉียน ท่านสบายใจได้ ผมจะให้คนไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้ครับ จะต้องอิงตามหลักฐานความจริงแน่นอน เดี๋ยวจะให้คำตอบท่านครับ”เสี้ยงหย่งโก๋ไม่กล้าเชื่องช้า
เรื่องนี้ จะช้าไม่ได้นะ!
ทำไมคืนนี้ถึงมีจับผิดเยอะขนาดนี้?
ลูกน้องพวกนี้ทำอะไรกันแน่!
เสี้ยงหย่งโก๋กังวลและโมโหมาก
“ผู้บัญชาการเสี้ยง ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอบคุณมาตรงนี้เลยละกัน ปีหน้าผมตั้งใจจะออกทุนสร้างโรงเรียนเด็กพิเศษ เพื่อช่วยเรื่องการพัฒนาของเมืองฮ่าน”เฉียนฝูพูด
ตึงๆ!
เสี้ยงหย่งโก๋อึ้งไปทันที!
สร้างโรงเรียน?
ตกใจ!ตกใจมากจริงๆ!
“ขอบคุณประธานเฉียนที่สนับสนุนการทำงานของพวกเราอย่างมากครับ!ผมจะไปจัดการเองเดี๋ยวนี้ครับ ท่านรอสักครู่ จะให้คำตอบที่ท่านชอบใจแน่นอนครับ!”
เสี้ยงหย่งโก๋ขอบคุณไม่หยุด วางสายแล้วเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เรียกสติกลับมาจากอาการตกใจ
เสี้ยงหย่งโก๋รีบใส่เสื้อทำงาน ใส่หมวก แล้วจะออกจากห้อง
ในขณะที่ตื่นเต้นก็มีความโมโห!
แม้แต่นายน้อยของประธานเฉียนก็กล้าจับ ลูกน้องพวกนี้บังอาจจริงๆ!
ในตอนนี้ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
เสี้ยงหย่งโก๋รีบร้อนแต่แรกอยู่แล้ว ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย “ใครกัน รอเดี๋ยวค่อยโทรมาไม่ได้รึไง?”
ท่าทางไม่เป็นมิตรมาก
แต่ว่า ปลายสายกลับส่งเสียงเย็นชากลับมา “ใช้ได้นี่เสี้ยงหย่งโก๋ ตอนนี้แม้แต่ฉันนายก็กล้าตะคอกใช่มั้ย เปลี่ยนสายงานแล้ว แม้แต่ฉันถังหยวนจองก็ไม่รู้จักแล้ว?!”
น้ำเสียงเย็นชา แฝงความโมโห
เสี้ยงหย่งโก๋ตัวสั่น รีบดูชื่อปลายสาย “ถัง….ท่านพลโทถัง?ท่านเข้าใจผิดแล้วครับ!ที่ผมมีเรื่องเร่งด่วนนิดหน่อย ดังนั้น….”
“หึ!”
ปลายสายมีเสียงหึดังมา เสี้ยงหย่งโก๋ตากระตุก
ถังหยวนจอง ผู้ชายที่เป็นเหมือนดั่งภูเขาใหญ่!
เบื้องหลังแข็งแกร่ง!
ห้ามมีปัญหาด้วยเด็ดขาด
ปีนั้น เสี้ยงหย่งโก๋ยังเป็นคนชั้นผู้น้อย ก็ถูกฝึกภายใต้การบัญชาของเขา
“ฉันไม่สนว่าแกมีเรื่องเร่งด่วนอะไร วันนี้คนของแกไม่แยกแยะถูกผิด จับคนสำคัญของฉันถังหยวนจอง ตรวจสอบให้แน่ชัดเดี๋ยวนี้ แล้วปล่อยคน!”ถังหยวนจองพูดอย่างเย็นชา
เหี้ย!
ทำไมจับคนสำคัญของถังหยวนจองอีกแล้ว!
สรุปเรื่องนี้มันอะไรกันแน่เนี่ย?
เสี้ยงหย่งโก๋ร้อนรนจนเหงื่อแตก “ท่านพลโทถัง ท่านวางใจได้ ผมจะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ ท่านให้เวลาผมสักพัก ผมจะให้ผลลัพธ์ที่ท่านพอใจแน่นอน”
“ได้ ฉันให้เวลานายชั่วโมงเดียว!ช้าหนึ่งนาที แกก็ถอดเสื้อบนตัวแกออกเองได้เลย!”ถังหยวนจองพูดอย่างโมโห
พรึ่บ!
วางสายแล้ว
เสี้ยงหย่งโก๋รู้สึกหนักอึ้ง ในสมองอื้อไปหมด
เกิดเรื่องแล้ว!
เกิดเรื่องใหญ่แล้ว
เฉาหัวเจิ้ง สรุปแล้วแกไปจับใครมากันแน่!
เสี้ยงหย่งโก๋รีบวิ่งออกจากห้อง ให้คนขับรีบขับไปยังสถานีย่อย
ระหว่างทางเขาก็ถามแล้วว่าคืนนี้ก็จับมาแค่เพียงคนเดียว
คนเดียว?
ทำให้ฉู่จงเทียน เฉียนฝู รวมทั้งถังหยวนจองต่างก็ตื่นตระหนก!
จะตายแล้ว!
นี่จะต้องมีอำนาจมากขนาดไหนกัน!
ไอ้พวกลูกน้องโง่พวกนี้ ไปทำเรื่องอะไรที่ทำให้คนเขาโกรธเกลียดกันมา!
เมื่อลงจากรถ เสี้ยงหย่งโก๋ก็รีบพุ่งเข้าในสถานีย่อย
ทุกคนในสถานีย่อย เห็นว่าเสี้ยงหย่งโก๋มา ต่างก็ยืนตรงทำความเคารพ ต่างก็ไม่กล้าออกเสียง
เพราะอะไร?
ตาพวกเขาไม่ได้บอด นี่มันมาถามหาความผิดชัดๆนี่นา!
“เฉาหัวเจิ้ง!แกออกมาเดี๋ยวนี้!”เสี้ยงหย่งโก๋เปิดปากด่า ถีบประตูห้องทำงานของเฉาหัวเจิ้งออก
ตอนนี้เฉาหัวเจิ้งกำลังทะเลาะกับภรรยาอยู่ในห้องทำงาน
เขาจะต้องให้ภรรยาเอากุญแจคืนไป แต่ว่าภรรยาไม่ยอม แล้วทะเลาะกับเขา
ไม่ทันได้พูดอะไร เฉาหัวเจิ้งวางสาย รีบไปต้อนรับอย่างร้อนรน “พี่เสี้ยง ทำไมพี่ถึงมาเองเลยละ?เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?”
ปัง!
เสี้ยงหย่งโก๋ฟาดมือลงโต๊ะอย่างแรง แล้วก็ชี้หน้าด่าเฉาหัวเจิ้ง “แกทำเรื่องอะไรไว้ คนละ?คนขังไว้ที่ไหนแล้ว?!”
