บทที่ 108ไม่มีที่ยืน
จ้าวหลงกลอกตาของเขา และอีกฝ่ายไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย!
สมควรตาย!
ไอ้โง่นี่ มันดูถูกตนเอง?
จ้าวหลงรู้สึกโกรธ เขาชี้ไปที่หลี่โม่ด้วยความโกรธแล้วกล่าวว่า “ไอ้หนู วันนี้แกอย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยม ทั้งหมดนี้แกเป็นคนแส่หาเรื่องเอง ทุกคนลุย ตีให้มันพิการ!”
ขณะนี้ นักเลงอันธพาลที่จ้าวหลงพามาสิบกว่าคน เดินไปหาหลี่โม่ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย
เขาหนึ่งคน จะสู้กับพวกเขาสิบกว่าคนได้เหรอ?
ไม่เจียมตัว!
ในฝูงชน มีคนไม่น้อยส่ายหัวอย่างต่อเนื่อง ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
จบเห่ ไอ้หนูนี่จบเห่แล้ว
เขาคือจ้าวหลง ผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม หากใครไปแหย่เขา ก็เหมือนไปแหย่หมาบ้า เขาจะคอยจ้องทำร้ายคุณตลอด
อย่างไรก็ตาม หลี่โม่มองดูทั้งหมดนี้อย่างเฉยเมย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเงียบ ๆ โทรไปที่หมายเลขหนึ่งแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ฉู่จงเทียน ผมอยู่ที่โรงพยาบาลในเมือง แล้วถูกคนที่ชื่อจ้าวหลงขวางทางไว้”
ในเวลาเดียวกัน ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำ รีบวิ่งออกจากรถแลนด์โรเวอร์รถติดจอดอยู่ปากทาง และพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “คุณหลี่ ผมจะไปถึงที่นั่นเร็ว ๆ นี้ ผมเกือบจะถึงโรงพยาบาลในเมืองแล้ว”
ตึ๊ด โทรศัพท์ถูกวางสาย
ขณะนี้ แผ่นหลังและหน้าผากของฉู่จงเทียนเต็มไปด้วยเหงื่อ!
ประมาณสิบนาทีที่แล้ว เขาได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องแจ้งว่า คุณหลี่ถูกคนขวางทาง ที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาลในเมือง
นี่เป็นการล้วงคองูเห่าชัด ๆ!
ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ!
ฉู่จงเทียนตกใจจนเหงื่อแตก
ตอนแรก หลังจากได้รู้ว่าฐานะของหลี่โม่ไม่ธรรมดา ฉู่จงเทียนได้ส่งคนแอบติดตามหลี่โม่
ไม่ใช่เพื่ออะไรอื่น เพียงเพื่อจะได้มีโอกาสทุ่มเทกำลังความสามารถช่วยหลี่โม่!
“ไอ้จ้าวหลงมันสมควรตาย หากแหย่ให้คุณหลี่โกรธ ชดใช้ด้วยชีวิตของเขาก็ไม่พอ!”
ฉู่จงเทียนรีบเช็ดเหงื่อ แล้วก็วิ่งมุ้งหน้าไปที่โรงพยาบาล
ที่นี่การคมนาคมติดขัด รถของเขาจอดอยู่ห่างจากโรงพยาบาลประมาณสามร้อยเมตร
ในเวลานี้เมื่อ เมื่อจ้าวหลงเห็นหลี่โม่ใช้โทรศัพท์มือถือโทรหาคน เขาก็เยาะเย้ยทันทีและกล่าวว่า “ ไอ้หนู เรานี่ใช่ย่อย รู้จักท่านเทียนของพวกเราด้วย ดูเหมือนว่า ฉันจะประเมินแกต่ำเกินไป”
ดวงตาของจ้าวหลงเย็นชาและดุดัน เขาไม่คิดว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเขาจะรู้จักท่านเทียน
แล้วยังไงล่ะ?
หลี่โม่ที่แต่งตัวด้วยชุดธรรมดา จะเป็นคนใหญ่คนโตไม่ได้หรอก?
อย่างมากก็เป็นได้แค่ยาจก
คงจะใช้ชื่อของท่านเทียน เพื่อเสแสร้งเท่านั้น!
ดังนั้นจ้าวหลงจึงไม่มีความกลัวใด ๆ
อย่างไรก็ตาม หลี่โม่มองไปที่จ้าวหลงอย่างสงบและกล่าวว่า “ผมต้องแก้ไขข้อผิดพลาดที่แกพูดไว้เมื่อสักครู่”
“มีข้อผิดพลาดอะไร?”
จ้าวหลงขมวดคิ้ว “ไอ้หนูคิดจะถ่วงเวลาเหรอ? งั้นก็ดี ฉันก็อยากฟังว่า ฉันมีข้อผิดพลาดอะไร”
จ้าวหลงไม่รีบร้อน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เหยียดหยาม และไม่ใส่ใจ
เป็นแค่ไอ้โง่เง่าคนหนึ่ง ไม่สามารถคุกคามตนเองได้หรอก?
“ที่จริง ที่นี่ไม่ใช่เขตอิทธิพลของแก แต่เป็นเขตอิทธิพลของผม”
หลี่โม่กล่าวด้วยเสียงเรียบ ๆ ดวงตาของเขาลุกโชน จ้องมองไปที่จ้าวหลง
ขอแค่ตนเองคิดอยากครอบครอง ทั้งเมืองฮ่านก็สามารถเป็นของตนเองได้!
อีกอย่าง โรงพยาบาลนี้ เป็นธุรกิจของสำนักหลงเหมิน ซึ่งแน่นอนก็ต้องเป็นเขตอิทธิพลของหลี่โม่!
จ้าวหลงตกตะลึง จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและหัวเราะ แล้วกล่าวว่า “แม่ง! แกนี่มันเป็นยาจกจริง ๆ เมื่อสักครู่แกพูดอะไรน่ะ? ที่นี่เป็นเขตอิทธิพลของแก แม่งฉิบหายแกเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงได้กล้าคุยโวแบบนี้? ”
ไอ้หนูคนนี้น่าสนใจจริง ๆ กล้าคุยโวต่อหน้าผู้คนมากมาย
อะไรคือเขตอิทธิพลของแก?
ความหมายของเขาก็คือ โรงพยาบาลนี้เขาเป็นคนเปิดเอง?
น่าขำ!
ช่างน่าขำเสียจริง!
หลี่โม่ส่ายหัว ยิ้มบาง ๆที่มุมปาก ไอ้จ้าวหลงความตายใกล้เข้ามาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
และภาพนี้ มันบังเอิญไปอยู่ในสายตาของจ้าวหลงพอดี
มันหมายความว่ายังไง?
ไอ้หมอนี่มันกำลังเย้ยหยันตนเอง
บัดซบ!
เขาเป็นแค่ยาจก มีสิทธิ์อะไรมาแสดงความเย้ยหยันตนเอง!
“กูไม่สนใจว่าแกเป็นใคร วันนี้ แกทำร้ายน้องชายฉัน ฉันก็จะจัดการแก!”
จ้าวหลงคำราม มือใหญ่ของเขาโบกขึ้น ลูกน้องกว่าสิบคนก็ตะโกนเพื่อเตรียมพร้อมพุ่งไปข้างหน้า
ฝูงชนที่มามุงดูทุกคนหลับตาพร้อมเพรียงกัน เพราะไม่กล้าที่จะดูฉากต่อไป น่าจะมีการนองเลือด
มันเป็นเพียงสถานการณ์ที่ต้องดำเนินไปอย่างนั้น ไม่โอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้เลย
กู้ชิงหลินไม่มีอารมณ์ที่จะดูอีกต่อไป จึงได้พาเพื่อนสนิทเดินจากไป
การฉีดกรดไฮยาลูโรนิคเป็นสิ่งสำคัญ เพราะคืนนี้นัดดินเนอร์กับลูกคนรวยไว้หลายคน
ทันใดนั้น!
“หยุดก่อน หยุดก่อน! แม่งฉิบหายทุกคนหยุด!”
เสียงตะโกน ดังมาจากด้านหลังฝูงชน
ทุกคนหันไปมอง เห็นชายวัยกลางคน วิ่งด้วยความรีบร้อนจนเหงื่อแตกพร่า ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
ฉู่จงเทียน!
“ท่านเทียน คุณมาได้อย่างไร? ขอให้คุณวางใจ เรื่องที่นี่ผมสามารถแก้ปัญหาได้”
จ้าวหลงจำได้ทันที ว่าเขาคือฉู่จงเทียน
เขารีบกล่าวอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
ฉู่จงเทียนนี่!
คือหนึ่งในมังกรใต้ดินของเมืองฮ่าน
ใครจะกล้าไม่ให้เกียรติ?!
จ้าวหลงเมื่ออยู่ต่อหน้าฉู่จงเทียนแล้ว ก็เป็นแค่น้องเล็ก ๆ!
ยิ่งไปกว่านั้น ถนนหลายซอยและสถานที่หลายสิบแห่งรอบ ๆ บริเวณนี้ ฉู่จงเทียนเป็นคนให้เขาคุ้มครองดูแลเอง
“จบเห่ จบเห่ ขนาดฉู่จงเทียน ท่านเทียนยังมาแล้ว!”
“ฮ่า ๆ ตอนนี้ไอ้หนูนั้นคงหนีไม่พ้นแล้ว เป็นคนงี่เง่าจริง!”
“ใครใช้ให้ไอ้ยาจกมันหยิ่งผยองขนาดนั้น ตอนนี้ดีล่ะ ท่านเทียนไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน”
จ้าวหู่ที่กองอยู่บนพื้น ตอนนี้ถูกลูกน้องพยุงขึ้นมาแล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด เขามองไปที่ฉู่จงเทียน ก็เหมือนกับเจอพระเจ้าที่มาช่วยชีวิต เขาร้องไห้เสียงดังและกล่าวว่า “ท่านเทียน คุณต้องให้ความเป็นธรรมกับผม ไอ้หนูนี่มันทำร้ายผมจนเป็นแบบนี้ มันลงมือได้โหดเหี้ยมมาก! ”
อย่างไรก็ตาม มันเกินความคาดหมายของทุกคน!
เพราะฉู่จงเทียนไม่ได้สนใจพี่น้องตระกูลจ้าว อะไรจ้าวหู่จ้าวหลง ในสายตาตอนนี้พวกเขาก็คือกองขยะ ถึงแม้ว่าพี่น้องแท้ ๆของเขาหากล่วงเกินคุณหลี่ เขาฉู่จงเทียนก็ไม่นับญาติกำจัดได้เหมือนกัน
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือใหญ่ของฉู่จงเทียน ฟาดไปที่ใบหน้าของจ้าวหู่เต็มแรง นี่มันเคราะห์ซ้ำกรรมซัด
จมูกของจ้าวหู่ที่เลือดเพิ่งจะหยุดไหล ทันใดนั้นเลือดก็พุ่งออกมาอีกครั้ง
ทุกคนต่างตกตะลึง!
ไม่เข้าใจภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้!
จ้าวหลงก็ตกตะลึงเช่นกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
หลังจากนั้น ฉู่จงเทียนใช้ขาเตะไปที่เขาของจ้าวหลง คำรามด้วยความโมโห “แกคุกเข่าลง!”
จ้าวหลงตะลึง ตามที่เขาคิด ฉู่จงเทียนควรจะมาช่วยเขา แล้วทำไม่ฉู่จงเทียนถึงได้ให้คุกเข่า?
“ท่านเทียน คุณนี่คือ……..”
เพี๊ยะ!
จ้าวหลงถูกตบหน้าอีกครั้ง ฉู่จงเทียนชี้ไปที่หน้าของจ้าวหลงด้วยความโกรธ และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “จ้าวหลง แกเป็นแค่สุนัขที่รับใช้ตัวหนึ่งของฉัน กล้าดียังไงลงมือทำร้ายคุณหลี่!”
ฉู่จงเทียนเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า เขาไม่อาจสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีในตอนนี้ เพราะความผิดของพี่น้องตระกูลจ้าว
อีกอย่าง การล่วงเกินคุณหลี่ พวกเขารนหาที่ตายเอง!
หลี่โม่จะลงโทษพวกเขายังไง ก็ต้องแล้วแต่อารมณ์ของเขา ไม่สามารถมีใครมาขัดขวางได้
“ท่านเทียน คุณหมายความว่ายังไง? ยังไงผมก็ติดตามคุณมา 4 ปี แล้วก็เป็นพี่ใหญ่ในเขตนี้ ตอนนี้คุณมาสั่งสอนพวกเรามันหมายความว่าอย่างไร?”
สายตาของจ้าวหลงเย็นชา เขากำหมัดไว้แน่น
ท่านเทียนเป็นอะไรไป?
พูดแบบนั้นได้ยังไง นี่คือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
ภาพตรงหน้า ทุกคนมองต่างก็เห็นอยู่ พวกเขาทั้งหมดตกตะลึง
“จ้าวหลง แม่งแกมันโง่ฉิบหาย! อำนาจบารมีของแกกูเป็นคนให้เอง! ดี จ้าวหลง สิ่งที่แกมีอยู่ทั้งหมดในตอนนี้ กูจะเอาคืนทั้งหมด!” ฉู่จงเทียนกล่าวด้วยความโมโห
จ้าวหลงรนหาที่ตายเอง
จ้าวหลงหรี่ตาลง เขาโมโหอย่างสิ้นเชิง กล่าวด้วยโทนเสียงต่ำว่า “ท่านเทียน คุณจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ?”
อย่างไรก็ตาม ฉู่จงเทียนไม่สนใจเขาเลย หันไปและโค้งคำนับหลี่โม่ด้วยความเคารพ แล้วกล่าวว่า “คุณหลี่ ผมขอโทษ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง ที่ผมสั่งสอนไม่ดี รับคนที่มีตาแต่หามีแววไม่เข้ามา วันนี้คุณจะลงโทษเขายังไง พูดมาคำเดียว ผมจะให้คนจัดการทันที”
คุณ…..คุณหลี่
จงเทียนเรียกเขาว่าคุณหลี่!
ทุกคนต่างตะลึง!
พวกเขาคิดไม่ตก ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ทำให้ถึงทำให้มังกรใต้ดินแห่งเมืองฮ่านก้มหัวให้เขา
เขาเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?
ในสายตาของทุกคนแสดงความตกตะลึง แววตาเป็นประกาย
ตอนนี้จ้าวหลงและลูกน้อง สีหน้าไม่สู้ดีนัก!
พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า ผู้ชายธรรมดาคนนี้ จะมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ แม้แต่ฉู่จงเทียนก็ก้มหัวให้
ฉิบหายแล้ว!
ไม่บรรลุเป้าหมาย กลับถูกตำหนิ!
“ฉู่จงเทียน เมื่อสักครู่พวกเขาบอกจะทำให้ผมพิการ คุณรู้ใช่ไหมว่าควรจะทำยังไง?”
หลี่โม่พูดด้วยเสียงเรียบ ๆ
แค่คำพูดประโยคเดียว ทำให้ฉู่จงเทียนรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก
นี่แสดงว่าคุณหลี่โกรธแล้ว
พยักหน้าทันที สีหน้ามีความกังวลมาก แล้วกล่าวว่า “เข้าใจครับ!”
จากนั้น
สีหน้าฉู่จงเทียนเยือกเย็น หันกลับไป เตะไปที่ท้องของจ้าวหลงเต็มแรง เหมือนกับเตะหมาที่กำลังกินขี้
จากนั้น ดวงตาโกรธเกรี้ยวเหมือนดังเปลวไฟ เขาตะคอกอย่างเย็นชาว่า “จ้าวหลง ต่อจากนี้ไป แกไม่มีที่ยืนในเมืองฮ่าน!”
