บทที่ 114 ผมรู้สึกผิดแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ
เจียงหยางที่คุกเข่าอยู่ข้างล่าง เขารู้สึกเจ็บและเหงื่อไหลเต็มไปทั่วแผ่นหลังเขาแล้ว
เจียงเฉิงใช้แรงทั้งร่างกายถีบไปที่เจียงหยาง วันนี้จะมีเรื่องกับนายน้อยของหลงเหมินไม่ได้เด็ดขาด ถึงลูกของตัวเองจะต้องตายก็ต้องยอม
กู้ชิงหลินและเพื่อนมองไปที่หลี่โม่ที่ใส่หน้ากากขาวด้วยความสงสัย ชายคนนี้ใส่เสื้อธรรมดา เห็นหน้ากากสีขาวที่ชายคนนี้ใส่แล้ว ทำให้เพิ่มความลึกลับ ให้กับชายคนนี้
ลูกคนรวยในตำนาน ทำไมถึงแต่งตัวเรียบง่ายแบบนี้ ยังใส่หน้ากากปกปิดใบหน้า เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?
ทุกคนมีคำถามเหมือนกัน พวกเขาไม่รู้ว่าลูกคนรวยที่ลีกลับคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่
แต่เห็นเจียงหยางแสดงสีหน้าที่เจ็บปวดแล้ว ในใจของทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ตอนนี้รู้สึกเย็นเยือกไปทั่วร่างกาย
ครั้งนี้คนที่เขาไปมีเรื่องด้วยไม่เพียงเป็นลูกคนรวยตำนานเท่านั้น และยังเป็นเจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่ที่สุดของท้องถิ่นนี้ด้วย
ทันใดนั้น หลานของประธานหวงและพวกแสดงสีหน้าที่ดูไม่ดีเลย สีหน้าของพวกเขาเหมือนว่าพ่อของตัวเองพึ่งตาย และอารมณ์ที่ไม่สบายใจทำให้สมองพวกเขาไม่ทำงานและว่างเปล่าทำอะไรไม่ถูก
แต่กู้ชิงหลินกลับไม่ได้เกรงกลัวอะไรมาก กลับมองไปที่หลี่โม่ที่ใส่หน้ากากด้วยความร่าเริง และส่งสายตาที่หวานฉ่ำไปให้เขา และเธอกำลังคิดว่าภายใต้หน้ากากนั้นจะเป็นใบหน้าแบบไหนนะ
“พวกนายว่านายน้อยใช่ชื่อของเขามั้ย?” กู้ชิงหลินถามเพื่อนของตัวเอง
“น่าจะใช้นะ แต่ชื่อแบบนี้ส่วนมากเป็นชื่อผู้หญิงนะ ไม่รู้ว่าลูกคนรวยขั้นเทพคนนี้จะมีใบหน้าแบบไหนนะ คิดแล้วรู้สึกตื่นเต้น”
“ตื่นเต้นอะไรละ ฉันคิดว่าอย่างอื่นของเธอตื่นเต้นมากกว่า แต่ดูทรงแล้วลูกคนรวยคนนี้ สมคบไม่ง่ายเลยนะ”
ได้ยินเพื่อนตัวเองพูดแบบนี้ กู้ชิงหลินเงยหน้าและแสดงสีหน้าที่หยิ่งผยอง เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่เด่นที่สุดในงานนี้
พวกชั้นต่ำไม่ใช่คู่แข่งของฉันหรอก วันนี้ฉันจะได้ลูกคนรวยขั้นเทพคนนี้มาคลอง!
สามารถทำให้เจียงเฉิงไม่สนใจความเป็นความตายของลูกตัวเอง แค่นี้ก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าลูกคนรวยคนนี้มีอำนาจมากแค่ไหน
กู้ชิงหลินคิดอยู่ในใจ
เจียงเฉิงหันหลัง และก้มตัวลงร้อยยี่สิบองศา“ นายน้อย ผมสอนลูกได้ไม่ดี ขอให้นายน้อยลงโทษ ขอแค่นายน้อยพูด ถึงจะต้องฆ่าลูกที่ไร้มารยาทแบบนี้ผมก็จะทำให้ครับถือว่าลดปัญหาสังคม!”
น้ำเสียงที่ไพเราะของเจียงเฉิง เพื่อจะเชื่อมความสัมพันธ์กับหลี่โม่ เขายอมเสียสละลูกของตัวเอง
พวกคนรวยที่อยู่ในเหตุการณ์หน้าเสียไปตามๆ กัน ตอนแรกที่จะมาสร้างความวุ่นวาย แต่กลับเห็นเหตุการณ์เชือดไก่ให้ลิงดู
ไม่สิ จะเรียกว่าเชือดไก่ให้ลิงดูไม่ได้
เพราะฐานะของเจียงหยางในตอนนี้เป็นลิง ต้องเรียกว่าเชือดลิงให้ไก่ดูถึงจะถูก!
เมื่อเทียบตระกูลของ หมู่รวยคนส่วนมากที่มางานนี้ พวกเขาเทียบไม่ได้กับเจียงหยางเลย
สายตาของทุกคนมองไปที่ชายที่ใส่หน้ากาก และรอว่าชายคนนั้นจะมีท่าทีอย่างไร
เพราะท่าทีของชายคนนี้จะเป็นสิ่งที่ลิขิตชะตาชีวิตของพวกเขาเลย
“คนนี้เป็นลูกของนาย นายก็ต้องสั่งสอนลูกดีๆ แต่ถ้าลูกไม่เคารพพ่อ ประธานเจียงคงต้องคิดทบทวนแล้วนะ” หลี่โม่พูดออกมาพร้อมสีหน้าที่เยือกเย็นภายใต้หน้ากาก
พวกนักธุรกิจยักษ์ใหญ่เหล่านี้ที่แสดงกิริยามารยาทที่ดีต่อหน้า แต่หลี่โม่คงไม่มีวันเชื่อแน่ว่าการกระทำของพวกเขาออกมาจากใจจริง
และเพื่อตัวเขาที่จะสืบทอดชื่อเสียงของตระกูล หลี่โม่ต้องสร้างชื่อเสียงเพื่อให้เป็นที่รู้จักกันถ้วนหน้า ถึงจะให้ทุกคนต้องเกรงกลัวได้
เจียงหยางที่กำลังอยู่ในความเจ็บปวด และได้ยินสิ่งที่หลี่โม่พูด เขารู้สึกไม่สบายตัวและรู้สึกชีวิตของตัวเองกำลังถูกบุกรุก!
“คุณพ่อ!”
เจียงหยางตะโกนออกมา และใช้สายตาที่อ้อนวอนมองไปที่เจียงเฉิง
ดวงตาของเจียงเฉิงแดงไปหมดแล้ว ในหัวของเขาคิดแต่ประโยคเมื่อกี้ที่ว่าตัวเองสั่งสอนลูกได้ไม่ดี นี้เป็นเครื่องยืนยันว่านายน้อยไม่พอใจกับตัวเองและกับครอบครัวของตัวเอง!
“ไอลูกไม่รักดี! ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันเคยสอนนายแบบไหน ก็ไม่เคยปรับปรุงตัว วันนี้ยังมีปากเสียงกับนายน้อยอีก นายเป็นนักโทษของตระกูลเจียง นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับนาย นายจะไม่ใช่คนของตระกูลเจียงอีกต่อไป!”
เจียงเฉิงที่โมโหตะโกนออกมา“ และหุ้นที่นายถืออยู่ รถที่นายใช้และบ้าน ฉันจะยึดคืนหมด! นายไปที่เผชิญสังคมรับการล้างบาปและเรียนรู้การเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่หนอนที่คอยดูดกินทรัพย์สมบัติของตระกูล!”
เจียงหยางใจสลาย ตัดความสัมพันธ์พ่อลูกถือว่าโหดแล้ว นี่ยังมายึดเงินและบ้านอีกหรือ ต่อไปฉันจะอยู่อย่างไร จะใช้ชีวิตที่หรูหราอย่างไร
เหตุการณ์แบบนี้ เจียงหยางไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดขึ้น ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ก็เลยไม่ได้เตรียมการอะไรไว้รองรับเลย
“พ่อ พ่อ! ผมเป็นลูกของพ่อนะ พ่อจะทำกับผมแบบนี้ไม่ได้ พ่อต้องเหลือเงินไว้ให้ผมใช้บ้างนะ ไม่งั้นผมจะอยู่อย่างไง และเงินและบ้านก็เป็นของผม พ่อมีสิทธิ์อะไรจะยึดไป พ่อยึดไปไม่ได้!” เจียงหยางเริ่มร้อนรน
“ไอลูกไม่รักดี! ของพวกนี้ใช้เงินของฉันซื้อ! ฉันเป็นเจ้าของสิ่งพวกนี้ด้วย นายรีบไสหัวไปซะอย่าทำให้นายน้อยต้องเห็นอะไรที่ลกหูลกตาแบบนี้”
เจียงเฉิงยิ่งพูดยิ่งโมโห เขาใช้เท้าถีบไปที่เจียงหยางหลายครั้ง ถีบจนเจียงหยางคลานอยู่กับพื้น
เจียงหยางไม่ได้รู้สึกความเจ็บปวดทั่วร่างกายเลย แต่ในส่วนลึกในใจของเขา กลัวชีวิตหลังจากนี้ไปจะเปินอย่างไรมากกว่า
เจียงหยางที่รับการเลี้ยงดูอย่างหรูหราตั้งแต่เด็ก เขาไม่กล้าคิดเลยว่าชีวิตต่อไปจะเป็นอย่างไง ทุกสิ่งในตอนนี้เขาไม่อยากเสียอะไรไปเลย ถ้าเสียไปแล้ว เขากลัวตัวเขาคงต้องอดตายอยู่ข้างถนนแน่
“นายน้อย นายน้อยผมรู้สึกผิดแล้วครับ! เมื่อกี้ผมไม่ควรไปแสดงกิริยาแบบนั้นกับนายน้อย แต่…….มีคนยุยงให้เราทำแบบนี้!
ใช่ กู้ชิงหลินยุยงให้ผมทำแบบนี้! ไม่งั้นผมจะแสดงกิริยาที่ไร้มารยาทแบบนี้กับนายน้อยได้อย่างไร!”
เจียงหยางที่คลานอยู่กับพื้น ได้เงยหน้าไปมองหลี่โม่ เหมือนมองไปที่อัศวินขี่ม้าขาวถ้าแววตาที่โกรธของหลี่โม่เลือนหายไป ก็แปลว่าตัวเองยังมีหวังอยู่
ถึงจะไม่มีความหวังที่จะรอด เขาก็จะไม่ยอมรับผลที่เกิดขึ้นคนเดียวแน่ ฉันต้องดึงใครสักคนมารับผลกำนี้ร่วมกัน!
สวบ สวบ สวบ!
ทุกคนมองไปที่กู้ชิงหลินด้วยแววตาที่ยินดียินร้ายไปกับความโชคร้ายของคนอื่น
กู้ชิงหลินหน้าขาวซีดทันที เหมือนแมวที่โดนเหยียบที่หาง ขนของเธอลุกไปหมดแล้ว
“เจียงหยาง นายอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ ฉันไม่เคยให้นายไปแสดงกิริยาที่ไร้มารยาทแบบนั้นกับนายน้อยเลย นายที่ต้องการดูโดดเด่น และต้องการที่จะดึงดูดฉัน ถึงได้ไปมีปัญหากับนายน้อย!”
พูดจบใบหน้าที่สวยงามของกู้ชิงหลินได้แสดงสีหน้าที่น่าสงสาร และมองไปที่หลี่โม่
“นายน้อย ฉันโดนใส่ร้าย เจียงหยางไม่ใช่คนดีอะไร เขาต้องการจะได้ฉันไปครอบครอง เขามารังควานฉันมานานแล้วจนฉันรำคาญ
ฉันต้องขอบคุณนายน้อยที่ช่วยจัดการเจียงหยางให้ฉัน ไม่งั้นละก็ไม่รู้ว่าเขาจะมารังควานฉันถึงเมื่อไหร่”
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ได้ยินที่กู้ชิงหลินพูดแบบนี้แล้ว รู้สึกเห็นอกเห็นใจ กู้ชิงหลินได้พลิกสถานการณ์ได้สำเร็จ
“เธอมันคนไร้ยางอาย เธอพูดอะไรออกมา!”
เพี๊ยะ!
“เจียงหยางที่โมโห ตรงเข้าไปที่กู้ชิงหลินและตอบหน้าเธออย่างแรง!”
