บทที่ 118 นายน้อยคือหลี่โม่
หลี่โม่ได้ยินเสียงของกู้ชิงหลิน ดีที่เขายังมีความฉลาดอยู่ ให้หวงฝูชิงเตรียมชุดไว้ให้แล้ว ถ้าใส่ชุดเมื่อกี้ออกมา เขาจะอธิบายได้ยาก
หลี่โม่หันไปมอง เห็นกู้ชิงหลินที่กำลังโกรธอยู่ เธอพาเพื่อนของเธอตรงมาที่หลี่โม่
“นายมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไง?”
กู้ชิงหลินที่โมโหอยู่ เธอกำลังหาที่ระบายความโกรธอยู่!
“ฉันทำไมจะอยู่ที่นี้ไม่ได้ คนจะยืนข้างถนนไม่ได้หรือ” หลี่โม่พูดออกมา
“บนถนนหรือ? ที่นี้คือทางเข้าหอไห่เยี่ยน ไม่ใช่ที่ที่คนไร้ค่าอย่างจะมาได้ นายไม่ควรจะมาที่นี้! นายรู้มั้ยว่าคนที่เข้าออกที่นี้เป็นคนระดับไหน!”
กู้ชิงหลินตอนนี้ที่เต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อเจอหลี่โม่แล้วเธอได้ระบายความโกรธใส่หลี่โม่เต็มที่ เตรียมที่จะระบายความอัดอั้นใจออกมาให้เต็มที่
“คนทั่วไปจะมาใช้ถนนต้องดูฐานะด้วยหรือ? นี่ฉันพึ่งเคยได้ยินนะ ฉันไม่ได้เข้าไปที่หอไห่เยี่ยน ฉันต้องสนใจอะไรมากมายหรือ” หลี่โม่ตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่เย็นชาและขมวดคิ้ว
เพื่อนของกู้ชิงหลินก็โกรธเหมือนกัน พวกเธอเป็นกลุ่มเดียวกัน และค่อยอยู่ร่วมทุกร่วมสุขกับกู้ชิงหลิน วันนี้ที่กู้ชิงหลินอับอายขายหน้า พวกเธอก็รู้สึกอับอายขายหน้าไปด้วยตอนนี้พวกเธอใช้หลี่โม่เป็นที่ระบายอารมณ์
“นายปากดีซะเหลือเกินนะ กล้าที่จะเถียงกู้ชิงหลินหรือ หรือนายมีภรรยารวยแล้วกลายเป็นคนเก่งไปแล้วนะสิ หรือที่นายมาที่นี้เพราะมารอภรรยาที่รวยของนายออกมาจากหอไห่เยี่ยนสินะ!”
พวกเธอได้เอามือกอดอก และพูดไปหัวเราะไป
“พวกเธอดูสิเสื้อที่คนไร้ค่าคนนี้ใส่ เหมือนเป็นเสื้อผ้าแฟชั่นของจีวองชี่ที่มีจำนวนจำกัดและมีราคาเป็นแสน ชิงหลิน คนไร้ค่าของตระกูลเธอน่าจะไปแอบมีชู้นะ น่าจะไปเป็นกิ๊กของผู้หญิงรวยแน่เลย”
คนที่ใส่เสื้อลายดอก ได้พูดเสริมไป
“ฉันดูแล้วเสื้อนี้มันแปลกๆ เหมือนเรียนแบบของปลอมมา คนไร้ค่าหลี่ นายอธิบายมาสิมาเสื้อผ้าของนายได้มาจากไหน ยังอธิบายไม่ได้ พวกเราจะเอาเรื่องนี้ไปพูด”
หลี่โม่แสดงแววตาที่เบื่อหน่าย และหันหลังให้พวกเธอ หลี่โม่คิดว่าคนพวกนี้คงเป็นโรคจิต แค่เสื้อผ้าจีวองชี่จะทำให้พวกเธอคิดไปถึงเรื่องภรรยารวย ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าสมองของพวกเธอเอาไว้ทำอะไร
หลี่โม่ที่หันหลังอยู่ กู้ชิงหลินเห็นแล้วรู้สึกโกรธและเอากระเป๋าของตัวเองโยนไปที่หลี่โม่แต่ความแม่นยำยังไม่มี กระเป๋าได้ผ่านไหล่ของหลี่โม่ไป
“เธอทำเกินไปนะ แค่มาด่าฉันสองสามประโยคก็พอแล้ว ฉันว่าจะไม่อะไรกับเธอนะ แต่นี่เธอเอากระเป๋าปาใส่ฉันเลย เธอคิดว่าฉันเป็นอะไร”
หลี่โม่หันมาแสดงสีหน้าที่เย็นเยียบ และพูดด้วยความไม่พอใจ
“ก็นายเป็นขยะนิ รีบไปเอากระเป๋าฉันมา ไม่งั้นเราเห็นดีกันแน่!”
กู้ชิงหลินเอามือกอดอก ด่าหลี่โม่เหมือนคนที่ไร้คุณธรรม
หลี่โม่ที่มองกู้ชิงหลินด้วยความนิ่งเฉย แต่กู้ชิงหลินกลับมองหลี่โม่ด้วยความโกรธ
“หลี่โม่ ไอคนไร้ค่านายจะก่อกบฏหรือ！นายยังอยากที่จะอยู่ในตระกูลกู้อีกมั้ย! ฉันไม่อยากพูดอะไรมาก นายรีบไปเอากระเป๋ากลับมาเดี๋ยวนี้!”
กู้ชิงหลินชี้ไปและพูดด้วยความโกรธ เธอได้รู้สึกตัวเองเหมือนคนที่สูงส่งจากการด่าหลี่โม่อีกครั้ง ความรู้สึกที่มีระดับ
หลิ่โม่โกรธจนหัวเราะออกมา นึกถึงตอนที่ตัวเองเอาเหล้าราดที่หน้าของเธอ หลี่โม่หันหลังและเดินไปหยิบกระเป๋าที่อยู่ที่พื้น
ไม่เป็นไร
เพราะตัวเองยังอยู่ในตระกูลกู้ อะไรที่อดทนได้ก็อดทนไปก่อน
ต่อไปค่อยหาวิธีเอาคืน
หลี่โม่ที่หยิบกระเป๋าแล้ว เดินกลับไปหากู้ชิงหลินอย่างช้าๆ และส่งกระเป๋าให้เธอ
เห็นสีหน้าของหลี่โม่ เพื่อนของกู้ชิงหลินหัวเราะด้วยความเสียดสี“ฮ่าๆๆ เป็นคนที่ไร้ค่าจริงๆ ไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย นายยังเป็นผู้ชายอยู่มั้ย ฉันสงสัยว่านายน่าจะไม่มีความเป็นผู้ชายแล้วนะ”
“ไม่แน่ว่าลูกอาจจะเป็นของคนอื่น แต่กู้หยุนหลันใช้หลี่โม่มาเป็นไม้กันหมา ไม่งั้นลูกสาวที่สวยขนาดนี้ จะเกิดจากคนอย่างหลี่โม่ได้ไง”
“พูดมีเหตุผล สวมเขาให้คนอื่น หลี่โม่ไปมีอะไรกับกู้หยุนหลันได้ ถือว่าหลี่โม่ใช้ชีวิตคุ้มเลยนะ” ถ้าด่าว่าหลี่โม่แค่สองสามคำ หลี่โม่ก็จะอดทน แต่ได้ยินพวกเธอพูดถึงกู้หยุนหลันแบบนี้ หลี่โม่เริ่มทนไม่ไหวแล้ว
เห็นแววตาของหลี่โม่เริ่มมีความโหร กู้ชิงหลินพูดต่อว่า“ พูดว่าเธอไม่ใช่ผู้ชายนายไม่ยอมหรือ? อ่อ ฉันเข้าใจแล้ว นายไม่พอใจที่พวกเราพูดถึงกู้หยุนหลันใช่มั้ย”
“เฮ้อ เฮ้อ เพื่อนฉันพูดถูกสินะ กู้หยุนหลันใช้นายเป็นไม้กันหมา เธอก็จะได้เซ็นสัญญาและใช้ร่างกายเพื่อแลกมา ภรรยาใช้ร่างกายแลกกับเงินเดือนที่สูงขึ้น นายก็เอาชุดแฟชั่นปลอมมาจากภรรยานาย ครอบครัวนายขั่งเหมาะสามกันซะจริงๆ ”
กู้ชิงหลินยิ่งพูดนิ่งชอบใจ ความโกรธในใจได้ถูกระบายออกมาหมดแล้ว กู้ชิงหลินแสดงสีหน้าที่อวดดี เหมือน เหมือนนกยูงที่หยิ่งผยอง
หลี่โม่ยิ้มอย่างเยือกเย็น สายตาของหลี่โม่มองลงไป ดูที่เสื้อที่กู้ชิงหลินใส่
“เสื้อผ้าที่ดูใหญ่เกินไป แต่งตัวแบบนี้เข้าไปที่หอไห่เยี่ยนหรือ คนอื่นเขาจะเข้าใจผิดเอานะว่ามีผู้หญิงขายตัวหลุดเข้าไป ฉันแนะนำนะเธอควรจะระมัดระวังการแต่งการหน่อยนะ”
หลี่โม่พูดจบได้หันหลังและเดินจากไป
กู้ชิงหลินที่สงบสติอารมณ์แล้ว ถูกคำพูดของหลี่โม่จุดชนวนอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง ภาพก่อนหน้านี้ที่ถูกนายน้อยดูถูก ได้ผุดขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง!
ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง กู้ชิงหลินชี้ไปที่หลี่โม่และตะโกนว่า“ ใครเป็นผู้หญิงขายตัว ไอตุ๊ดไร้ค่า นายกลับมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะเหยียบนายให้ตายเลย! นายหลับมาเดี๋ยวนี้!”
หลี่โล่มีสีหน้าที่ยิ้ม กู้ชิงหลินก็ยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งซะใจ ถ้ากู้ชิงหลินโกรธจนเป็นลมไปยิ่งดี
เห็นหลี่โม่ที่ค่อยๆ เดินจากไป กู้ชิงหลินรู้สึกเจ็บใจ และหายใจอย่างหอบและเอามือกอดอกไว้
“ชิงหลินไม่โกรธนะ เธอแต่งตัวไม่ดีจริงๆ พวกเรากลับกันเถอะ ไม่งั้นละก็ถ้าออกคนอื่นออกมาเห็น จะเอาไปล้อได้นะ”
“คนไร้ค่าอย่างมันต่อไปฉันมีโอกาสรังแกอีกเยอะ วันนี้ปล่อยไปก่อน พวกเราไปกันเถอะ”
พวกเพื่อนของกู้ชิงหลินที่กำลังปลอบใจเธออยู่ ได้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น กู้ชิงหลินและเพื่อนหันไปมองเห็นหวงฝูชิงกำลังวิ่งมาทางนี้อย่างเร็ว
“หวงฝูชิงทำไมถึงวิ่งเร็วแบบนี้? เหมือนกำลังวิ่งตามใครสักคน” กู้ชิงพูดลอยๆ
หวงฝูชิงวิ่งออกมาด้วยความเร็ว และมองไปรอบๆ และเป้าหมายไปอยู่ที่หลี่โม่ที่เดินไปได้ไม่ไกล
เขาได้ถอนหายใจและอารมณ์เสีย หวงฝูชิงไม่คิดอะไรเลย เขาไม่หายใจเลยและรีบวิ่งไปหาหลี่โม่
หวงฝูชิงที่จัดการเรื่องงานเลี้ยงเสร็จแล้ว ได้กลับไปที่ห้องแต่งตัว อยากที่จะรับใช้หลี่โม่ต่อ แต่พึ่งถึงห้องแต่งตัวถึงรู้ว่าหลี่โม่หายไปแล้ว
หวงฝูชิงได้ไปถามหลายคน ถึงแน่ใจว่าหลี่โม่ได้กลับไปแล้ว เลยรีบวิ่งตามมา
“นายน้อย รอผมด้วย เดียวผมไปส่งท่าน”
หวงฝูชิงวิ่งไปตะโกนไป กลัวหลี่โม่จะหายไปในสายตาของเขา
ทันใดนั้นกู้ชิงหลินและเพื่อนทำอะไรไม่ถูก แววตาที่สงสัยมองไปที่หลี่โม่ที่เดินคนเดียวหัวของเธอมีความคิดที่แปลกๆ ผุดขึ้นมา นายน้อยที่หวงฝูชิงเรียน คือหลี่โม่หรือ?
