บทที่160 ท่านเลือกตำแหน่งได้ตามใจชอบ
“สารเลว หมายความว่าอะไร หางานให้เจ้าทำยังเลือกอีก เจ้าคิดว่าไอ้ตัวไร้ประโยชน์อย่างเจ้าเป็นตัวอะไร หากไม่เห็นแก่หน้าเจี้ยนเฟิง ข้าไม่มีทางเหลือบตาดูเจ้า! ทั่วทั้งเมืองฮ่าน มีใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าเป็นตัวอะไร!”
“ถึงที่นี่แล้วยังเสแสร้งอะไรอีก เจ้าคิดว่าทำตัวอย่างนี้แล้วจะสลัดความเป็นราชาจอมขี้เกียจไร้ประโยชน์ไปได้? เจ้า
คุกเข่าขอโทษข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะให้เจ้ากินข้าวคำหนึ่ง ไม่งั้นวันนี้เจ้าอย่าคิดจะออกไปจากประตูเจียงซานกรุ๊ปได้!”
ไป๋จื่อหาวเดือดดาลสุดขีด หลายปีมานี้ไม่มีใครเลยที่กล้าแสดงท่าทีเช่นนี้กับเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากไป๋จื่อหาวเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลแล้ว ได้ยินเพียงคำพูดป้อยอชมเชยต่าง ๆ นา ๆ ดังนั้นไป๋จื่อหาวจึงเป็นคางคกขึ้นวอตัวหนึ่งไปแล้ว
“เจ้าพูดเหมือนกับเจ้าเป็นประธานบริษัทเจียงซานกรุ๊ป ข้าอยากจะหัวร่อจริง ๆ ”
กู้หยุนหลันเห็นว่าเหตุการณ์เลยเถิดไปกันใหญ่ รีบกดเสียงต่ำพูดว่า“หลี่โม่พูดให้น้อยลง หากคิดว่าไม่เหมาะสม พวกเราก็กลับ ไม่ต้องไปโต้เถียงให้มากความ”
หวังฟางขมึงตามองกู้หยุนหลัน จากนั้นพูดตะคอกใส่หลี่โม่ว่า“รีบขอโทษผู้จัดการไป๋เดี๋ยวนี้! ไอ้ตัวไร้ประโยชน์อย่างเจ้าทำตัวโอ้อวด! ด้วยสารรูปอย่างเจ้า หากวันนี้เจ้าไม่ไปขอโทษ วันนี้อย่าคิดจะกลับเข้าบ้าน!”
ไป๋จื่อหาวยิ้มเย้ยหยันพูดว่า“ความช่วยเหลือครั้งนี้กลายเป็นเรื่องผิดพลาด ไอ้พวกคนไม่รู้จักดีเป็นสุนัขลอบกัดเจ้าของ นับได้ว่าข้าได้เจอสุนัขตัวเป็น ๆ น่าสะอิดสะเอียน”
“จื่อหาว อย่าเพิ่งโมโห ไอ้ตัวไร้ประโยชน์นี้มันไม่ธรรมดา พวกเราเป็นคนมีฐานะทางสังคม สำหรับคนชั้นต่ำ ยังต้องเปิดใจให้กว้าง”
ฮั่วเจี้ยนเฟิงพูดพลางหัวเราะเสียงดัง
ปั้ง!
ประตูสำนักงานถูกคนผลักอย่างจัง เจียงเฉิงอยู่ข้างนอกได้ยิน บทสนทนามาซักระยะแล้ว โมโหจนหน้าดำขมึงตาใส่ไป๋จื่อหาว
ปวดตับ!
นี่คือความรู้สึกครั้งแรกที่เจียงเฉิงได้รับ เดิมทีอยากมาฟังดูว่าหลี่โม่ต้องการทำอะไร แต่ว่าได้ยินสองประโยคหลังสุด เจียงเฉิงตกใจจนตัวสั่นเทา
นายน้อยก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้?
ท่านเป็นบุคคลที่มีฐานะชั้นสูง แต่ทำไมต้องแสร้งทำเป็นคนต่ำต้อยเช่นนี้ มาเล่นสนุกที่บริษัทของผมอีก เล่นอย่างนี้ทำให้เจียงเฉิงอย่างผมตกใจตายกันพอดี!
ใบหน้าชา ตัวสั่นเทา เจียงเฉิงกลัวจนตับหด ตดหาย อกจะแตก แสบไปถึงทรวง ชี้หน้าไป๋จื่อหาว
ตะคอกเสียงดังว่า“บังอาจมาก! ไปจื่อหาว เจ้ากำลังทำบ้าอะไร?!”
ไปจื่อหาวตกใจจนหน้าซีดเผือด เห็นท่าทางเดือดดาลของเจียงเฉิง!
ต้องเป็นเรื่องที่ตนเองเล่นพรรคพวกฝากงานให้กับหลี่โม่ จนเจียงเฉิงแอบมาได้ยิน ครั้งนี้ต้องซวยแน่ ๆ!”
“ท่านประธาน ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรเลือกปฏิบัติเล่นพรรคเล่นพวก ไม่ควรให้คนที่ไม่เหมาะสมเข้ามาทำงาน แต่ว่าผมยัง……ยังไม่ได้ให้เขาบรรจุงาน คงจะ คงจะไม่ผิดกฎนะครับ”
ไปจื่อหาวสำนึกผิด คิดจะปัดความผิดไปเรื่องอื่น แต่ไป๋จื่อหาวต้องไม่รู้แน่ ๆ ความผิดครั้งนี้ทำให้ถึงตายได้เชียว
ฮั่วเจี้ยนเฟิงกับหวังฟางตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าประธานเจียงซานกรุ๊ปจะปรากฏตัว ต่อไปต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ ๆ
ฮั่วเจี้ยนเฟิงเสนอหน้าแย้มยิ้มพูดขึ้นว่า“ประธานเจียง ผมชื่อฮั่วเจี้ยนเฟิงจากบริษัทการลงทุนติ่งซิน เรื่องนี้จื่อหาวไม่เกี่ยวข้องด้วย เป็นความผิดผม ผมไม่ควรทำให้จื่อหาวต้องลำบากใจ เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างผมกับจื่อหาว ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้”
เจียงเฉิงมองหน้าฮั่วเจี้ยนเฟิง จากนั้นพุ่งสายตาไปมองหลี่โม่ ตรึกตรองความสัมพันธ์ฮั่วเจี้ยนเฟิงกับหลี่โม่เป็นอย่างไรกันแน่
ดูแล้วฮั่วเจี้ยนเฟิงต้องไม่รู้ว่าหลี่โม่ มีอีกสถานะหนึ่งคือนายน้อย เข้าต้องเป็นศัตรูของนายน้อนเป็นแน่!
เจียงเฉิงอาศัยประสบการณ์ที่อยู่แวดวงธุรกิจมานาน ครุ่นคิดครู่ก็สามารถจับประเด็นสำคัญได้
“ฮั่วเจี้ยนเฟิง? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ทำอย่างนี้ทำลายกฎระเบียบเจียงซานกรุ๊ปของพวกเรา! ต่อให้ไป๋จื่อหาวเป็นคนจัดการ คุณก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาสอด คุณคิดว่าเจียงซานกรุ๊ปของพวกเราเป็นของคุณงั้นเหรอ!
เจียงเฉิงสบถด่าโดยไม่เกรงใจ!
“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ท่านประธานเจียงผมอยากอธิบาย เรื่องนี้ไป๋จื่อหาวไม่ได้ตั้งใจ ท่านลงโทษเขาสถานเบาได้ไหม”
ฮั่วเจี้ยนเฟิงถูกเจียงเฉิงด่าทอน้ำลายกระเด็นเต็มหน้า แต่ไม่กล้าแม้แต่จะเอามือเช็ดใบหน้า
หลี่โม่มองดูท่าทางตื่นตระหนกของฮั่วเจี้ยนเฟิงด้วยความสุขใจ ภายในใจรู้สึกดีขึ้นมากทีเดียว
เจียงเฉิงเห็นรอยยิ้มหลี่โม่ รู้สึกโล่งในทันที นายน้อยสบายใจเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก
“ไป๋จื่อหาว เมื่อครู่คุณเตรียมงานประเภทไหนให้คุณหลี่? เตรียมตำแหน่งอะไร”
เจียงเฉิงสอบถามด้วยเสียงเย็นชา
“ท่านประธาน ผมเตรียมให้เขาทำตำแหน่งดูแลหน้าประตูคลังสินค้า เป็นตำแหน่งที่ไม่สำคัญ ไม่กล้าทำลายกฎเกณฑ์เจียงซานกรุ๊ปของพวกเรา เพียงแค่ยืดหยุ่นนิดหน่อยเพื่อเห็นแก่น้ำใจ”
ไป๋จื่อหาวพูดพลาง สังเกตท่าทางของเจียงเฉิงพลาง ต้องการประเมินว่าเจียงเฉิงโมโหมากแค่ไหน
แต่ว่าไป๋จื่อหาวเห็นสีหน้าโมโหที่รุนแรงเช่นนี้ ตกตะลึงเป็นอย่างมาก!
“สารเลว! สมองเจ้ามีแต่ขี้เลี่อย ทำไมถึงได้จัดตำแหน่งอย่างนี้! ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคคลเจ้าไม่ต้องทำแล้ว พรุ่งนี้ไปทำงานที่คลังสินค้าที่เจ้าพูดเมื่อกี้ ทำหน้าที่พนักงานเฝ้าประตู!”
เจียงเฉิงบันดาลโทสะ
ไป๋จื่อหาวตกใจสุดขีด นี่มันเรื่องอะไรกัน?
ให้ตนเองที่มีตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล ไปทำงานเฝ้าประตูคลังสินค้า นี่เป็นการใช้ทรัพยากรมนุษย์โดยสิ้นเปลือง
ไม่รอให้ไป๋จื่อหาวเข้าใจ เจียงเฉิงพูดต่ออีกว่า“คุณก็อย่าคิดชิงลาออกจากงานไปก่อน คุณออกจากเจียงซานกรุ๊ปเมื่อไหร่ ผมจะออกประกาศให้บริษัททั้งหมด ถึงเวลานั้นไม่มีบริษัทไหนกล้ารับคุณเข้าทำงาน!”
เจียงเฉิงทำเพื่อให้หลี่โม่สบายใจ จัดการไป๋จื่อหาวให้สิ้นซาก ให้ไป๋จื่อหาวทำงานเฝ้าคลังสินค้าไปตลอดชีวิต
“ท่านประธาน คุณ……คุณทำอย่างนี้ไม่ถูกต้อง ผมจบปริญญาโทมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด มีความสามารถบริหารบุคลากรระดับสูง ทำไมคุณส่งผมไปทำงานเฝ้าประตูสุนัข!”
ไป๋จื่อหาวโต้แย้ง
“เมื่อครู่ผมพูดอะไรออกไป? กรรมตามสนองเร็วเกินคาด”
หลี่โม่พูดเบา ๆ
“ผมทำตามสิ่งที่คุณหลี่พูดเท่านั้น ไป๋จื่อหาวทำได้แค่เฝ้าประตูสุนัขไปตลอดชีวิต”
เจียงเฉิงก้มคำนับหลี่โม่พูด
ทุกคนในเหตุการณ์ประหลาดใจอย่างมาก สายตาที่ตกตะลึงต่างก็เพ่งมองไปที่หลี่โม่
ถึงเวลานี้ฮั่วเจี้ยนเฟิงกับพวกเพิ่งเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เจียงเฉินทำอย่างนี้ก็เพื่อให้หลี่โม่สบายใจ
หลี่โม่มีคุณสมบัตินี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ทำให้เจียงเฉิงถึงว่านอนสอนง่ายทำอะไรตามใจทุกอย่าง?
ต้องรู้ว่า สถานะของเจียงเฉิง อยู่ระดับบนสุดในเมืองฮ่าน!
“ให้เขาไปทำงานเฝ้าประตูก็ดี”
หลี่โม่พูดด้วยเสียงเรียบเฉย
“ไป๋จื่อหาว คุณไม่รีบขอบคุณคุณหลี่ ต่อไปรับผิดชอบเฝ้าประตูให้ดี ๆ ล่ะ!”
เจียงเฉิงทำหน้าบึ้งตึงใส่ไป๋จื่อหาว
ไป๋จื่อหาวแทบล้มทั้งยืน ลดตำแหน่งลงจากผู้จัดการฝ่ายบุคคลเปลี่ยนไปเป็นเฝ้าประตูสุนัข ยังต้องไปขอบคุณหลี่โม่อีก นี่มันสังคมบ้าอะไรกัน!
“ขอบ……ขอบคุณคุณหลี่มาก ผมต้อง ต้องทำหน้าที่เฝ้าประตูสุนัขให้ดีที่สุด”
ไป๋จื่อหาวพูดพลาง น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย
“ไม่เลว ท่าทางเข่นนี้ทำได้ดีมาก ต่อไปตั้งใจทำงานให้ดีล่ะ”
หลี่โม่พูดราวกับตนเป็นผู้นำ
เจียงเฉิงพูดด้วยความดีใจว่า“คุณหลี่ ตำแหน่งในเจียงซานกรุ๊ป ท่านเลือกได้ตามใจชอบ อยากทำตำแหน่งไหนก็ทำตำแหน่งนั้น!”
