บทที่ 178 แข่งกันโทรเรียกคน
จางลี่ไปโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ เมื่อเขาเห็นรอยตบบนหน้าของหวังหลิง และสภาพพี่ชายของภรรยาที่บวมช้ำ เขาก็โกรธในทันที
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาหลิวซินหมิน จางลี่ตะคอก “หลิวซินหมิน! แกตาบอดหรือไง!”
“หัวหน้าจาง คุณหมายถึงอะไร? ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า”
หลิวซินหมินถามอย่างงงงวย
“เชี่ยเอ๊ย! แกไอ้หมาแก่แสดงเก่งเหมือนกันนี่ ภรรยาของฉันชื่อหวังหลิง พี่ชายของภรรยาฉันคือหวังหย่อง ส่วนลูกชายของฉันคือจางเหิง! เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา แกไม่รู้ได้ยังไง!”
หลิวซินหมินตัวสั่นไปหมด และทันใดนั้นก็พึมพำในใจ ไม่คิดเลยว่าหวังหย่องจะมีความสัมพันธ์กับคนระดับนี้
จากท่าทีร้อนรนของจางลี่ เกรงว่าเรื่องคงไม่ดีแน่!
หลิวซินหมินที่รู้สึกร้อนรน ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงชั่วขณะ ด้านหนึ่งคือนายน้อยสำนักหลงเหมิน อีกด้านหนึ่งคือรองหัวหน้าสมาคมการแพทย์ที่บริหารโรงพยาบาลของพวกเขา ซึ่งทั้งสองฝ่ายนี้เป็นคนที่ไม่สามารถไปมีเรื่องได้
“หัวหน้าจางใจเย็นๆ คุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ … “
“เข้าใจกับหัวแกสิ! ไอ้คนที่รังแกครอบครัวของฉันมันอยู่ที่ไหน ฉันจะไปจัดการมันเดี๋ยวนี้ ให้มันกลิ้งมาอยู่ตรงหน้าฉัน และขอโทษคนในครอบครัวฉันแต่โดยดี!”
หวังหย่องพูดประจบ”น้องเขย ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ฉันจะพานายไปเอง”
จางลี่วางสายโทรศัพท์ และพูดอย่างเด็ดขาด”นำทางไป ฉันจะจัดการไอ้หลานชายคนนี้เอง!”
“ได้เลย กำลังรอคำนี้ของน้องเขยเลย!”
หวังหย่องทำหน้าที่เป็นคนนำทาง พาครอบครัวของจางลี่ไปที่ตึกโรงพยาบาล
จางลี่ก้าวเข้าไปอย่างดุดัน พอไปถึงทางเดินของพื้นที่ผู้ป่วยใน
หวังหย่องชี้นิ้วไปที่ลี่ม่อและตะโกนว่า “น้องเขย เป็นมัน คนที่ทำร้ายเราเมื่อกี้คือมัน!”
จางลี่ชักสีหน้า มองหลี่โม่ด้วยสีหน้าไร้ความปรานี
“แกกล้าทำร้ายภรรยากับลูกของฉัน คิดจะต่อต้านหรือไง คุกเข่าเดี๋ยวนี้ และก็ภรรยากับลูกของแก วันนี้ฉันจะถลกเสื้อของแก ให้ทุกคนได้เห็นว่าครอบครัวยาจกของแกน่าสมเพชแค่ไหน!”
จางเหินจ้องมองไปที่หลี่โม่และพูดเสียงดัง”พ่อ พ่อถลกเสื้อพวกมันแล้ว ลูกจะกระทืบบนตัวพวกมันแรงแรง”
“ลูกรัก รอพ่อจัดการพวกยาจกนี่แล้ว ถึงเวลานั้นลูกจะกระทืบพวกมันยังไงก็ได้!”
จางลี่พูดอย่างมีอำนาจ ราวกับว่าเขาสามารถจัดการหลี่โม่ได้
หลี่โม่มองไปที่จางลี่ และพูดอย่างเย็นชา “หมาที่ไหนกำลังเห่า?”
“ไอ้ยาจกพูดอะไร! มึงกล้าว่ากูเป็นหมา! มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร กูเป็นถึงรองหัวหน้าสมาคมการแพทย์! แค่กูเอ่ยปาก ก็ไม่มีโรงพยาบาลไหนกล้ารักษาพวกมึง พวกมึงรอป่วยตายได้เลย!”
สีหน้าจางลี่เต็มไปด้วยความโกรธ และคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว!
และในเวลานั้นเอง
หลิวซินหมินก็รีบวิ่งมา และพูดอย่างเร่งรีบ”เข้าใจผิดแล้วเข้าใจผิดแล้ว หัวหน้าจางมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด ท่านฟังผมอธิบายก่อน”
“แกมันไร้ประโยชน์ แกจะอธิบายอะไรอีก ภรรยา ลูกชาย รวมทั้งพี่ชายภรรยาของฉันก็เกิดเรื่องในถิ่นของแก แกจะมาอธิบายตอนนี้ มันสายไปแล้ว!”
จางลี่ตะโกนและสะบัดแขนของเขา
หลิวซินหมินรู้สึกกลัวเล็กน้อย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนอย่างจางลี่ที่สามารถปิดโรงพยาบาลได้โดยตรง หลิวซินหมินทำได้เพียงแค่พูดจาดีๆ พร้อมกับรอยยิ้ม
แต่ตอนนี้จางลี่ไม่ได้ให้หน้าหรือโอกาสใดๆ ซึ่งทำให้หลิวซินหมินลำบากใจมาก
หลิวซินหมินเดินไปหาหลี่โม่ และพูดด้วยเสียงต่ำ”นายน้อยนี่คือรองหัวหน้าสมาคมการแพทย์ เป็นผู้ที่ดูแลพวกเรา เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ”
“เรื่องเล็ก”
หลี่โม่พูดเบาๆ
จู่ๆ หลิวซินหมินก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมา นายน้อยบอกว่าเรื่องเล็ก งั้นก็ต้องเป็นเรื่องเล็ก
เมื่อเห็นหลิวซินหมินพูดคุยกับหลี่โม่ จางลี่ก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ผู้อำนวยการหลิว แกพูดเรื่องไร้สาระอะไรกับมัน ตามคนของแกมาจับมันไว้ จับมันถอดเสื้อผ้าและมัดไว้ แล้วไปจับตัวภรรยากับลูกสาวของมันมา”
“กล้าทำให้ครอบครัวของฉันจางลี่ต้องอับอาย ฉันจะทำให้ชาตินี้พวกมันไม่มีที่ยืน ฉันจะถ่ายรูป บันทึกวิดีโอ ทำให้พวกมันเสียใจและแค้นในความผิดที่พวกมันทำในวันนี้ตลอดไป!”
จางลี่พูดอย่างโหดร้ายร้าย หลิวซินหมินฟังแล้วตัวสั่นไปทั้งตัว มิน่าทุกคนในวงการแพทย์บอกว่าไม่ควรมีเรื่องกับจางลี่ ผู้ชายคนนี้โหดร้ายจริงๆ
“แกนี่สร้างสรรค์ซะจริงๆ ดูเหมือนว่าอีกเดี๋ยวคงจะต้องให้แกได้ลองลิ้มรสซะแล้วสิ” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม
จางลี่ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกว่าหลี่โม่กำลังล้อเลียนตัวเอง
“แม่งเอ๊ยยังไม่มาคุกเข่าแล้วแก้ผ้าออกอีก เดี๋ยวฉันเรียกคนมา จะไม่สุภาพแบบนี้แล้วนะ ฉันจะนับ1-10ให้เวลาแกเดินมา”
“สิบ เก้า แปด…”
จางลี่สีหน้าดุดันนับถอยหลังอย่างไร้ความปรานี
หลี่โม่ยืนขึ้นและเดินไปทางจางลี่ ใบหน้าของจางลี่เต็มไปด้วยความได้ใจ”ฮ่าฮ่าฮ่า แกไอ้ยาจกในที่สุดก็รู้จักกลัวแล้วสิ มีเรื่องกับฉันจางลี่ ไม่มีทางที่จะลงเอยด้วยดี ถ้าแกอ่อนข้อก่อนฉันอาจจะใจดีก็ได้”
เพี๊ยะ!
หลี่โม่ตบหน้าจางลี่อย่างแรง
จางลี่ตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วตะโกนว่า”แกกล้าทำร้ายฉัน หลิวซินหมินรีบเรียกคนมา ไม่งั้นวันนี้ฉันจะสั่งปิดกิจการของพวกแก!”
หลิวซินหมินมองหลี่โม่ด้วยใบหน้าที่ขมขื่น ในใจคิดนายน้อยบ้าบิ่นเกินไป แต่การทำร้ายคนก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ หากจางลี่ใช้เล่ห์เหลี่ยม โรงพยาบาลคงถูกสั่งปิดจริงๆ
“แม่งมึง คำสั่งฉันใช้ไม่ได้ใช่ไหม คงจะสั่งแกไม่ได้! แกรอก่อน ฉันจะโทรไปที่สมาคม!”
จางลี่หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรออก ตะโกนด้วยความโกรธ “ทำคำสั่งแก้ไขการกำกับการดูแลให้ฉัน และส่งมาให้ฉันโดยเร็วที่สุด!”
เมื่อได้ยินคำพูดของจางลี่ หลิวซินหมินรู้สึกว่าขาอ่อนไปหมด ทำไมอยู่ๆ ก็ถูกสั่งแก้ไขการกำกับการดูแล
“นายน้อย…”
หลิวซินหมินมองไปที่หลี่โม่เพื่อขอความช่วยเหลือ
“ไม่ต้องกังวล”
หลี่โม่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และโทรออกไปยังหมายเลขของเฉียนฝู
“นายน้อย ท่านต้องการอะไรสั่งมาได้เลย”
เสียงที่เคารพของเฉียนฝูลอยมาจากสายผู้รับ
“สมาคมแพทย์แห่งเมืองฮั่น มีคนที่ชื่อจางลี่ พาคนทั้งครอบครัวมารังควานฉันอย่างไม่รู้จบ นายมาจัดการมันสิ”
หลี่โมพูดเบาๆ
“ได้ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
เฉียนฝูวางสาย นึกคิดและตรวจสอบก็รู้ถึงสถานการณ์ของจางลี่ และพูดด้วยความเยาะเย้ย”กล้ามีเรื่องกับนายน้อย รนหาที่ตายเหมือนผู้ที่มีอายุยืนยาวที่ผูกคอตายเพราะไม่อยากอายุยืน”
เฉียนฝูให้คนเตรียมรถ ขณะเดินก็โทรไปที่หมายเลขหนึ่ง หลังจากพูดไม่กี่คำก็ขึ้นรถไปโรงพยาบาลทันที
ในเวลาเดียวกัน จางลี่ก็วางสายโทรศัพท์ และเงยหน้าพูดกับหลิวซินหมิน”แกยังไม่ทำตามที่ฉันสั่งอีก ถ้าแกยังไม่ทำตามคำสั่งของฉัน อย่ามาโทษว่าฉันไร้ความปรานี!”
หลิวซินหมินเหลือบมองหลี่โม่ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาหัวหน้าถง”หัวหน้าถง พาคนของนายไปยังพื้นที่ผู้ป่วยใน”
“ฮ่าๆๆ แกยังรู้สถานการณ์ปัจจุบันนี่”
จางลี่หัวเราะได้ใจ
ไม่นานหัวหน้าถงก็พาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามา
หลี่โม่เบ้ปากยิ้มให้จางลี่ หลิวซินหมินตะโกนอย่างรุนแรง”หัวหน้าถง จับพวกเขาไว้!”
