บทที่ 218 ไปเลย! ไอ้คนไร้ประโยชน์!
หลังจากที่เปิดอ่านข้อความนั้นหลี่โม่ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที จากนั้นคลิกเข้าไปดูคลิปวิดีโอที่อีกฝ่ายส่งมา
เมื่อเปิดดูคลิปวิดีโอนั้นเขาก็เห็นกู้หยุนหลันถูกมัดติดกับเก้าอี้ด้วยสภาพที่หมดสติ
กู้หยุนหลันถูกลักพาตัว!
หลี่โม่โกรธขึ้นมาทันที จากนั้นเขากดไปที่เบอร์โทรศัพท์แล้วโทรกลับไปตามหมายเลขที่ส่งข้อความมา
“ฮัลโหล ภรรยาผมอยู่ไหน พวกคุณต้องการเงินเท่าไหร่ ผมจะให้พวกคุณ แต่พวกคุณห้ามทำร้ายภรรยาผม!”
หลี่โม่พูดอย่างรีบร้อน
“แหม ๆ ดูเป็นห่วงภรรยาจริงๆ เลยนะ แต่เสียใจด้วย คุณชายของเราไม่ต้องการเงิน ถ้านายไม่อยากให้ภรรยาของนายเป็นอะไรไป นายก็รีบมาหาเธอที่โกงดัง 502 ในเขตชานเมืองตะวันตกตอนนี้เลยนะ แต่จำไว้ด้วยว่านายต้องมาตัวคนเดียว ถ้านายแอบพาคนมาด้วย ผมจะไม่รับประกันความปลอดภัยของภรรยาคุณนะ”
“ได้ พวกคุณรอผม ผมจะไปเดี๋ยวนี้ แต่พวกคุณห้ามแตะต้องเธอโดยเด็ดขาด!”
หลี่โม่ตะโกนพูดอย่างประหม่า
“อย่าพูดมาก กูจะให้เวลามึงยี่สิบนาที ถ้ายังมาไม่ถึงกูจะไม่เกรงใจกับเมียมึงอีก!”
ลูกน้องกดวางสายลงแล้วกลับไปรายงานคุณชายซูด้วยสีหน้ามั่นใจ “คุณชายซูครับ เรียบร้อยแล้วครับ ไอ้สวะคนนั้นรับปากว่าจะมาคนเดียวครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ดี ทำดีมาก รอมันมา”
จากนั้นคุณชายซูก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู
……
สิบนาทีต่อมาคุณชายซูค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากด้านนอกโกดัง
ทันทีที่เห็นหลี่โม่เดินเข้าไปในโกดังเพียงลำพัง ใบหน้าของก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ว้าว นี่มันไอ้ขี้เก๊กคนนั้นไม่ใช่เหรอ ครั้งก่อนนายยังโชว์เก่งอยู่เลย จะคอยดูว่าวันนี้นายจะเก่งเหมือนครั้งก่อนไหม”
หลี่โม่มองคุณชายซูด้วยความโกรธ เขาพยายามระงับอารมณ์แล้วค่อยพูด “ที่แท้ก็คุณเอง! ปล่อยหยุนหลันไป มีอะไรก็มาลงที่ผม”
“ใจเย็นก่อนสิครับ หนังสนุกกำลังจะเริ่ม แล้วจะให้ผมปล่อยนางเอกไปได้ไง ตาวปา เรียกนางตื่น”
คุณชายซูหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
ตาวปาหยิบผ้าเช็ดหน้าที่แช่เย็นอยู่ในน้ำแข็งแล้วนำผ้าเย็นนั้นมาเช็ดหน้าให้กับกู้หยุนหลัน
หลังจากที่สัมผัสกับความเย็นยะเยือก กู้หยุนหลันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
ตาวปาเห็นว่ากู้หยุนหลันตัวสั่น เขาจึงรีบดึงผ้าเช็ดหน้ากลับไปแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “หนังสนุกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”
กู้หยุนหลันรีบมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่าคนรอบข้างมีแต่คนแปลกหน้าเธอก็รู้สึกตกใจกลัวทันที
“หยุนหลัน!”
หลี่โม่ตะโกนเรียกเสียงดังแล้วเตรียมจะวิ่งเข้าไปหาเธอ
“หยุด หยุดอยู่กับที่เลยนะ ห้ามขยับ ถ้านายกล้าขยับนางตายแน่!”
คุณชายซูถือมีดสั้นอันแหลมคมไว้ในมือแล้วพาดผ่านลำคอของหยุนหลัน
หลี่โม่หยุดลงทันที เขาไม่กล้าเดินต่อและยังเดินถอยหลังไปสองก้าว
“คุณใจเย็นก่อน อย่าทำร้ายเธอ เอามีดของคุณออกจากเธอด้วย!”
หลี่โม่ตะโกนพูด
“นายก็เป็นห่วงเธอเหมือนกันสินะ ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้านายหุนหันพลันแล่น ข้าก็จะไม่ทำร้ายเธอ เพราะคนสวยๆ แบบนี้ใครๆ ก็ต้องเสียดายเหมือนกัน ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
คุณชายซูหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและรู้สึกสะใจมาก
กู้หยุนหลันเริ่มมองเห็นหลี่โม่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลและมองเห็นคุณชายซูที่ถือมีดพาดคอเธอได้อย่างชัดเจน
ทันใดนั้นกู้หยุนหลันก็รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอและรู้ว่าเธอถูกลักพาตัวมา
“หยุนหลัน คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมจะช่วยคุณ ผมจะช่วยคุณด้วยทุกวิถีทาง”
หลี่โม่พูดอย่างกังวล
“หลี่โม่”
กู้หยุนหลันเม้มริมฝีปากของเธอและน้ำตาก็ร่วงลงมาทันที
เมื่อเห็นว่าหลี่โม่ที่เข้ามาช่วยเธอเพียงลำพัง กู้หยุนหลันก็รู้สึกว่าเขาช่างซื่อบื้อจริงๆ แต่ความซื่อบื้อของเขาทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งมาก
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงไม่มีใครทำตามคำขอของคุณชายซูแบบนี้หรอก
กู้หยุนหลันคิดว่าในโลกนี้ไม่มีใครที่จะทำเหมือนหลี่โม่อีกแล้ว
“ความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจริงๆ จะบอกให้นะ พวกคุณยิ่งรักกันมากเท่าไหร่เกมของผมก็ยิ่งดูน่าตื่นเต้นมากเท่านั้น”
คุณชายซูรู้สึกเบื่อหน่ายกับความรักที่มีให้ซึ่งกันและกันของหลี่โม่กับกู้หยุนหลัน จากนั้นเขาหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วสอดปลายมีดเข้าไปในคอเสื้อของกู้หยุนหลัน
“คุณคิดจะทำอะไร! ผมขอเตือนคุณก่อนนะ คุณอย่าคิดทำอะไรแย่ๆ! คุณปล่อยหยุนหลันไป ผมจะเป็นตัวประกันให้คุณเอง!” หลี่โม่ตะโกนอย่างกระวนกระวาย
ถ้ากู้หยุนหลันไม่ได้ถูกจับตัวไว้ หลี่โม่ก็จะสามารถสู้กับทุกคนในนี้ได้ แต่กู้หยุนหลันในขณะนี้อยู่ในกำมือของศัตรู หลี่โม่จึงทำอะไรไม่ได้จริงๆ
“เหอะๆ มันจะดูตึงเครียดไปหน่อยนะ ดูเหมือนว่าสภาพจิตใจของนายช่างแย่จริงๆ เลยนะไอ้กระจอก ถ้าแทงมันเข้าไป หน้าอกที่สวยงามของภรรยานายก็คงจะมีรูโหว่ขนาดใหญ่สินะ!”
เมื่อสัมผัสถึงความเย็นของปลายมีที่แหลมคมกู้หยุนหลันก็หลับตาลงอย่างแน่นๆ
คุณชายซูพูดติดตลกและสะบัดข้อมือจนทำให้มีดตัดกระดุมคอปกของกู้หยุนหลันออก
“ฮ่า ๆ ๆ ไอ้กระจอก กลัวจนฉี่ราดกางเกงแล้วสิ นายดูแฟนนายสิ กลัวจนหน้าซีดไปหมด ยังกล้าปฏิเสธข้าอีกไหม อุตส่าห์ให้โอกาสนอนกับข้าแล้วเธอยังทำเป็นเล่นตัวไปได้ วันนี้ข้าจะทำให้เธอเปลือยต่อหน้าทุกคนในนี้ รู้สึกตื่นเต้นแล้วใช่ไหม!”
“นาย นายมันโรคจิต!”
กู้หยุนหลันพูดอย่างเย็นชา
“โรคจิตแล้วไง กัดข้าสิ เดี๋ยวข้าจะให้สามีกระจอกของเธอดูว่าข้าจะเอาเธอด้วยท่าไหนบ้าง ให้มันอกหักต่อหน้าเธอไปเลย ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
คุณชายซูมองไปที่หลี่โม่แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยัน “ไอ้กระจอก ตอนนายอัดข้ามันสะใจยังไง ตอนข้าเอาเมียนายก็จะสะใจแบบนั้นเลยเว๊ย! ยังกล้าทำตัวกร่างอีกไหมล่ะ!”
“ปล่อยหยุนหลันไปเถอะนะ ผมผิดเอง คุณจะทำอะไรผมก็ได้ แต่คุณ……คุณอย่างทำร้ายหยุนหลันเลย”
หลี่โม่ยอมเสียสละตัวเอง ขอเพียงกู้หยุนหลันปลอดภัย เขาสามารถแลกด้วยชีวิตของเขา
“หลี่โม่! คุณไปเลย!”
กู้หยุนหลันกรีดร้อง
ในสถานการณ์เช่นนี้กู้หยุนหลันรู้ดีว่าหลี่โม่ไม่สามารถช่วงเธอได้แต่กลับต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสูอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงคิดว่าให้เธอทนรับมันคนเดียวดีกว่าต้องเจ็บไปทั้งสองคน
“ผมไปไม่ได้! คุณชายซู ผมผิดเอง ผมขอร้องล่ะ ปล่อยหยุนหลันไปเถอะ”
หลี่โม่ถึงกับร้องขอ
คุณชายซูแสดงรอยยิ้มอันชั่วร้าย “จะให้ปล่อยกู้หยุนหลันไปงั้นเหรอ มันก็ได้อยู่นะ แต่นายต้องคุกเข่าต่อหน้าข้าแล้วยอมรับผิดอย่างจริงใจก่อน”
“ได้!”
หลี่โม่ตอบตกลงทันที
แม้การคุกเข่าต่อหน้าคนอื่นจะเสียศักดิ์ศรี แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยเมื่อเทียบกับกู้หยุนหลัน ต่อให้เขาต้องคุกเข่าหนึ่งหมื่นปีเขาก็จะยอม
“ไม่! คุณอย่าทำนะ! ไปสิหลี่โม่ ไปเลย อย่ายืนทื่ออยู่ที่นี่! คุณจะปล่อยให้ตัวเองถูกดูถูกเหยียดหยามอยู่ที่นี่มันก็ไม่ปล่อยพวกเราไปอยู่ดี!”
กู้หยุนหลันกรีดร้องเสียงดังและน้ำตาของเธอก็ไหลอย่างไม่หยุด เธอไม่อยากเห็นหลี่โม่ต้องถูกเหยียดหยามและไม่อยากให้หลี่โม่ต้องทนเห็นเธอต้องถูกทรมาน
ในชีวิตย่อมมีความกดดันที่ไม่อาจทนรับได้อยู่แล้ว แต่ความกดดันนี้เธอขอรับมันคนเดียวดีกว่า!
“เหอะ ๆ คนสวยหัวไวจริงๆ เลยนะ แต่หลี่โม่จะไปไหนไม่ได้ ถ้ามันกล้าไปไหนเธอต้องตายอยู่ที่นี่ ข้ากล้าพูดกล้าทำ หลี่โม่ ถ้านายไม่เชื่อก็ลองดู”
เมื่อคุณชายซูมั่นใจว่าหลี่โม่จะไม่ไปไหน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เบิกบานมากกว่าเดิม
“นายรีบไปสิ! ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว ฉันเกลียดนาย ไอ้คนไม่เอาไหน รีบไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
กู้หยุนหลันตะโกนพูดอย่างฝืนความรู้สึก
