บทที่ 23 นี่คือคำสัญญาของผม
ยังไม่ได้ ยังไม่ใช่ตอนนี้
หลี่โม่ยิ้มๆ พร้อมพูดว่า “ตอนแรกผมก็เชียร์คุณ เหตุผลหลักๆ ผมว่าน่าจะอยู่ที่ตัวของคุณชายหรุงมากกว่า”
คุณชายหรุง?
พอได้ยินชื่อนั้น หวังฟางก็ยักคิ้วสูง แล้วตามด้วยคำถามที่ตื่นเต้น “ลูกแม่ ลูกกับคุณชายหรุงได้เอ่อ?”
กู้หยุนหลันก็มองบนใส่หวังฟาง พร้อมพูดนิ่งๆ ว่า “เปล่า แม่อย่าคิดมั่ว หนูกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน！”
พูดจบ เธอก็จ้องมองไปยังหลี่โม่ แล้วลากเขาไปยังห้องนอน ปิดประตูดังปัง จากนั้นก็ถามว่า “เมื่อครู่นี้คุณหมายความว่าอย่างไร? คุณสงสัยฉันหรือ?”
กู้หยุนหลันโกรธมาก หน้าแดงไปหมด น้ำตาคลอเบ้า ไหลไปไหลมา
เธอไม่เคยสงสัยในตัวหลี่โม่เลย แต่เมื่อครู่ที่หลี่โม่พูดนั้น แปลว่ากำลังสงสัยตนเองอยู่！
นี่เขากำลังหาเรื่องให้ตัวเองลำบากหรือนี่?
“หลี่โม่ คุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า ฉันเป็นเมียคุณนะ！” กู้หยุนหลันโมโหเอาจริง กำปั้นน้อยๆ ก็ทุบลงไปที่หน้าอกของหลี่โม่
หลี่โม่ก็รีบกอดกู้หยุนหลันเอาไว้ พร้อมพูดว่า “หยุนหลัน คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมหมายความว่า เรื่องครั้งก่อน คุณชายหรุงอาจจะกลัวคุณไปแจ้งความ บริษัทรุงคางก็เป็นบริษัทใหญ่ พวกเขาก็คงจะมีทีท่าอ่อนให้คุณเห็น ผมเลยเดาว่า ไม่นาน คุณชายหรุงคนนั้นก็จะต้องมาขอโทษคุณ”
กู้หยุนหลันได้ยินดังนั้น ดวงตาที่พร่ามัวด้วยน้ำตาของเธอ ก็จ้องมองกะพริบปริบๆ ไปยังหลี่โม่ แล้วถามนุ่มๆ ว่า “จริงหรือ?”
เชอะ！
กู้หยุนหลันหน้าแดง แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรออก แล้วก็ผลักตัวหลี่โม่ออกไป แล้วเช็ดน้ำตาที่หางตา พูดว่า “คุณพูดบ้าอะไรของคุณเนี่ย ฉันจะไม่สนใจคุณแล้ว”
พูดจบ เธอก็หันตัวออกไปจากห้องนอน เข้าไปยังห้องน้ำ
หลี่โม่เห็นเรือนร่างผอมบางและฝีเท้าเล็กๆ ของกู้หยุนหลัน มุมปากก็ยิ้มขึ้นมา แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปยังหรุงปิน
ในขณะเดียวกัน หวังฟางยังอยู่ที่ห้องรับแขก ดีใจจนร้องเล่นเต้นรำ
“เอ้อ คุณสามีขา คุณคิดว่า ถ้าลูกสาวของเราไปมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณชายหรุงนั่น คุณคิดว่าจะเป็นเรื่องดีไหมนะ?” หวังฟางก็คิดแต่จะให้ลูกสาวไปแต่งเข้าตระกูลรวยๆ ตนเองจะได้มีวาสนาได้เป็นคุณนายกับเขาด้วย
กู้เจี้ยนหมินก็ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ พร้อมพูดว่า “คุณอยากให้ตระกูลกู้และชาวบ้านชาวเมืองเขาหัวเราะเยาะลูกสาวเราหรือไงกัน?”
หวังฟางได้ยินดังนั้นก็ไม่พอใจ ผลักกู้เจี้ยนหมินออกไปแล้วพูดว่า “คุณหมายความว่าอย่างไร? ฉันจะยอมขายหน้างั้นหรือ? หรือจะให้ลูกสาวของเราไปสุมหัวอยู่กับไอ้คนไม่เอาไหนอย่างหลี่โม่ไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ? มันจะเอาอะไรมาให้พวกเราได้? ฉันไม่สนอะ ลูกสาวของเราจะต้องหย่ากับไอ้ไร้ประโยชน์นั้นเสีย！”
กู้เจี้ยนหมินกำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็ได้แต่ส่ายหัว แล้วหยิบหนังสือพิมพ์จากไป
คนบ้า อย่าไปสนใจ
ทางฝั่งนี้ หลี่โม่ก็กำลังหิ้วของออกจากบ้านไป เขาจะไปโรงพยาบาลเพื่อไปเฝ้าซีซี
คำพูดของแม่ยายเมื่อครู่นี้ เขาก็ได้ยินหมดแล้ว คำพูดพวกนั้น สำหรับหลี่โม่แล้ว เขาชินเสียมากกว่า
“แม่ครับ ผมไปโรงพยาบาลก่อนนะ” หลี่โม่บอกกล่าวอย่างมีมารยาท
หวังฟางเห็นเขาจะออกบ้านไป ก็ด่าออกมาแรงๆ ว่า “จะไปไหนก็ไสหัวไปเสีย ไปตายข้างนอกได้ยิ่งดี！”
ไอ้ตัวไร้ประโยชน์ พอเห็นหน้าก็โมโห
วันต่อมา
ที่บริษัทวินเซิง
จากเรื่องในงานเลี้ยงเมื่อคืน ทั้งบริษัทก็เหมือนว่าจะยุ่งวุ่นวายกันไปหมด ทุกคนก็ต่างพากันซุบซิบเรื่องราวเมื่อคืน
“เฮ้อ พวกคุณคิดว่า ผู้อำนวยการของพวกเราจะได้สัญญาความร่วมมือจากบริษัทรุงคางมาจริงๆ อย่างนั้นหรือ?”
“เหอะๆ แล้วจะอย่างไรเล่า? ไม่ได้ยินผู้จัดการกู้บอกหรือว่า ผู้อำนวยการกู้ได้ไปพบหน้าลับๆ กับคุณชายหรุง คุณก็น่าจะรู้นะ”
“หืม ใช้เต้าไต่หรือ? ไม่คิดเลยว่าผู้อำนวยการกู้จะเป็นผู้หญิงแบบนี้ สกปรกมากเลย”
อะแฮ่ม！
ทันใดนั้น ก็มีเสียงไอดังเข้ามา ทุกคนก็รีบกลับเข้าสู่สภาพเดิม
กู้ซิงเว๋ยเดินเข้ามา สีหน้าต่อว่าอย่างไม่พอใจ “ทำอะไรกัน ซุบซิบคุยอะไรกันแต่เช้า ไม่ทำงานทำการกันรึไง！”
เพราะว่าเรื่องเมื่อคืน จนถึงตอนนี้กู้ซิงเว๋ยก็ยังอารมณ์ไม่ดี พอด่าพวกพนักงานไปหลายคำ แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานไป
พอเข้าห้องไป เขาก็เอาคลิปวิดีโอที่ให้คนไปถ่ายหรุงฉางเวยและกู้หยุนหลันเดินเข้าไปคลับป่ายลี่เหรินออกมาตัดต่อ แล้วส่งเข้าไปยังกลุ่มของพนักงาน
ไม่นาน ในกลุ่มก็เกิดเป็นประเด็นร้อน！
ข้อสังสัยและต่อว่ากู้หยุนหลัน เต็มไปหมด
กู้ซิงเว๋ยชอบใจที่จะเห็นแบบนั้น เขานั่งไขว่ห้างเอาขาพาดไปที่โต๊ะทำงาน ด้านหลังมีเลขาผู้หญิงกำลังนวดไหล่ให้เขา “สบายจริง กู้หยุนหลัน ต่อให้แกได้สัญญาร่วมมือกับบริษัทรุงคางมาแล้วยังไง? สุดท้ายก็สูญเปล่า ผมไม่เชื่อ ว่าชื่อเสียงของคุณเสื่อมเสียไปแล้ว แล้วการร่วมมือกันครั้งนี้ จะยังดำเนินต่อไปได้！”
ในขณะเดียวกัน กู้หยุนหลันก็อยู่ในห้องทำงานของตนเอง เห็นในกลุ่มมีข้อความโผล่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นก็กำหมัดแน่น
เธอโกรธจนสะกิดโทรศัพท์เล่น อยากจะอธิบาย แต่กลับพิมพ์อะไรออกมาไม่ออก สุดท้ายก็ได้แต่ลบไปอย่างทำอะไรไม่ถูก
จากนั้น เธอก็กดดันจนก้มทาบลงไปร้องไห้ที่โต๊ะทำงานครู่หนึ่ง แล้วก็ตั้งสติขึ้นมาทำงานอีกครั้ง
บางเรื่อง ถ้าตนเองสนใจมากเกินไป ก็เท่ากับกำลังบอกคนอื่นว่า เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องจริง
ในตอนนั้นเอง กู้ชิงหลินก็เข้ามายังห้องทำงาน ในมือก็หอบเอกสารต่างๆ เข้ามา
“พวกนี้ เป็นเอกสารที่คุณต้องเซ็น” กู้ชิงหลินพูดนิ่งๆ ตำแหน่งของเธอในบริษัทนั้นไม่สูง เป็นแค่หัวหน้าทีมการตลาด มีเรื่องอะไรก็ต้องมาขอคำแนะนำจากกู้หยุนหลัน ทำให้เธอไม่ชอบอย่างมาก
“เออใช่แล้ว วันที่23เป็นวันเกิดลูกสาวของคุณนี่นา หลี่โม่ไม่เอาไหนคนนั้นไม่สามารถไปอยู่กับลูกสาวที่น่าสงสารได้อีกเหมือนเดิม”
กู้ชิงหลินประชดด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร “ฉันได้ยินมาว่า มีเศรษฐีมาเหมาห้องหรูที่สุดของโรงแรมข่ายซ่ากงของเรา เพื่อจะฉลองงานวันเกิดให้กับลูกสาวของตนเอง ช่างบังเอิญจริง เป็นวันที่23เหมือนกันด้วย เป็นพ่อเหมือนกัน แต่ทำไมถึงได้แตกต่างเพียงนี้”
เห็นใบหน้าใหญ่ของกู้ชิงหลินยิ้มเยาะมา ทำให้กู้หยุนหลันโมโหปรี๊ด
“วันที่23แล้วยังไง วันเดียวกันก็ไม่หมายความว่าอย่างไร” กู้หยุนหลันกล่าว
กู้ชิงหลินตั้งใจเอาเรื่องนี้มาแทงใจดำกู้หยุนหลัน ในเมื่อเธอคุยตอบโต้ไปแล้ว ก็หลีกเลี่ยงที่จะถูกประชดไม่ได้
“ไม่ได้แปลว่าอย่างไรอย่างนั้นหรือ? กู้หยุนหลัน เป็นลูกสาวเช่นเดียวกัน สามีเขาเหมาโรงแรมที่แพงที่สุดเพื่อฉลองวันเกิดให้ลูกสาวตัวเอง แล้วสามีคุณละ? 3ปีมานี้ เคยจัดงานวันเกิดให้ลูกสาวตัวเองสักครั้งไหม? เหอะๆ แม้แต่ลูกสาวตัวเองก็ให้รู้จักไม่ได้ ช่างไม่เอาไหนเสียจริงๆ ！” กู้ชิงหลินหัวเราะเยาะอย่างไม่ไว้หน้า
กู้หยุนหลันก็หน้าแหย แล้วพูดว่า “คุณพูดมากไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”
กู้ชิงหลินก็ส่งเสียงเยอะเย้ย พร้อมพูดว่า “ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แต่เกี่ยวกับคุณ คุณเป็นภรรยาของหลี่โม่ไม่ใช่หรือ เป็นแม่ของซีซีไม่ใช่หรือ แล้วอย่างไรละ วันที่23 คนทั้งเมืองเขาไปฉลองงานวันเกิดของลูกสาวเศรษฐีคนนั้นกันหมด แล้วลูกสาวของกู้หยุนหลันละ? กำลังป่วยเป็นโรคเม็ดเลือดขาว นอนรอความตายอยู่ที่โรงพยาบาล ฮ่าๆ”
“กู้ชิงหลิน พอได้แล้ว！” กู้หยุนหลันก็โกรธ
เธอสามารถดูถูกต่อว่าตนเองได้ แต่ไม่สมควรไปทับถมเด็กที่ยังไม่รู้ความ
“เหอะ วันที่23 ฉันก็จะรอดูคุณอับอายไปทั้งเมือง” กู้ชิงหลินพูดนิ่งๆ แล้วหันหลังเดินตูดบิดออกไป
พอกู้ชิงหลินออกไป มุมปากของกู้หยุนหลันก็กระตุก ขอบตาบวมแดง นั่งลงบนเก้าอี้อย่างไร้สติ
ในใจของเธอช่างอึดอัดเป็นที่สุด
กู้ชิงหลินก็พูดถูก 3ปีมาแล้ว หลี่โม่ไม่เคยจัดงานวันเกิดให้ซีซีเลย
ทุกๆ ปีในช่วงนี้ กู้หยุนหลันจะได้รับคำดูถูกเยาะเย้ยจากญาติๆ ในตระกูลและชาวเมืองส่วนใหญ่
เพราะว่า ทุกคนล้วนรู้ดี ซีซีเป็นลูกสาวของหลี่โม่ แต่ว่า เขากลับไม่อาจจะรู้จักกับซีซีได้
นี่มันเป็นการดูถูกอันยิ่งใหญ่
พอเก็บอารมณ์ได้แล้ว กู้หยุนหลันก็รีบทำงานต่อ
3ปียังผ่านมาได้ แล้วเธอยังจะกลัวอะไรอีก
ก็แค่ซ้ำรูปแบบเดิมเท่านั้นเอง เธอรู้สึกชินไปนานแล้ว
แต่ว่า ในใจของกู้หยุนหลัน ก็ยังมีความหวังต่อหลี่โม่อย่างมาก
ตอนกลางคืน กลับมาที่บ้าน สีหน้าของกู้เจี้ยนหมินหวังฟางดูแย่มาก
วันนี้ออกบ้านไป พวกเขาก็ได้รู้เรื่องโรงแรมข่ายซ่ากง เดินไปไหน ก็มีแต่คนพูดถึงพวกเขานู่นนี่นั่น
ในเวลานี้ทุกๆ ปี บ้านของพวกเขาก็จะต้องถูกหัวเราะเยาะและนินทา
ดังนั้น พอถึงวันที่23 บ้านของพวกเขาก็เลือกที่จะปิดบ้านเงียบ ไม่รับแขก
พอเห็นกู้หยุนหลันและหลี่โม่กลับมา หวังฟางก็รีบพุ่งออกไป แล้วต่อว่าหลี่โม่อย่างไม่พอใจ “แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ? แกรู้ไหมวันนี้พวกเราขายหน้าก็เพราะว่าแก！”
“แม่ครับ เกิดอะไรขึ้น?” หลี่โม่ไม่เข้าใจ ส่วนกู้หยุนหลันด้านข้างก็ดูออกว่าอารมณ์ไม่ดี หันหลังแล้วก็เข้าห้องไปเลย
ทุกๆ คืน หวังฟางจะต้องดุด่าหลี่โม่ เธอฟังจนเบื่อแล้ว
“แกยังมีหน้ามาถามอีกหรือ? แกรู้ไหมว่าวันมะรืนก็จะเป็นวันที่23แล้ว！” หวังฟางพูดอย่างโมโห จนอยากจะไล่หลี่โม่ออกไปเสีย
หลี่โม่ก็มีสีหน้านิ่ง แล้วพยักหน้าตอบว่า “ผมรู้ครับ”
วันที่23 เป็นวันเกิดของซีซี และเป็นช่วงเวลาที่มืดมนของกู้หยุนหลันใน3ปีนี้
หวังฟางส่งเสียงไม่พอใจ พูดว่า “ดูเหมือนว่าแกจะยังไม่ลืม เช่นนั้นฉันจะไม่พูดมากกับแกแล้ว วันพรุ่งนี้แกก็ไปหย่ากับหยุนหลันที่สำนักงานเขต บ้านพวกเรารับภาระมาเยอะแล้ว”
หลี่โม่อึ้ง แล้วเอ่ยปากพูดว่า “แม่ครับ ผมกับ……..”
ผัวะ！
หวังฟางตบออกไป แล้วพูดน้ำเสียงโหดๆ ว่า “อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกเขยที่ไม่เอาไหนเช่นนี้ วันมะรืน บ้านของพวกเราก็จะกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งเมือง แกดูคนอื่นสิ เหมาโรงแรมข่ายซ่ากงทั้งหมด แล้วมาดูแกสิ มีอะไรที่เหมาะจะเป็นพ่อของซีซีได้บ้าง? เอาเป็นว่าตกลงตามนี้แล้วกัน วันพรุ่งนี้ไปหย่ากับหยุนหลันเสีย！”
หลี่โม่กำลังมึนงง ไม่รู้ว่าจะอธิบายอะไร
และในตอนนั้นเอง ประตูห้องนอนถูกเปิดออก กู้หยุนหลันยืนน้ำตาอาบแก้มอยู่หน้าประตู พูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “แม่คะ หนูไม่อยากหย่ากับหลี่โม่ เขาเป็นสามีของหนู และเป็นพ่อของซีซี มันเป็นเรื่องจริง และจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง ต่อให้เป็นวันที่23แล้วอย่างไรกัน 3มาแล้ว หนูชินแล้วละค่ะ”
พูดจบ สายตาของกู้หยุนหลันมีทั้งความผิดหวังและความหวัง มองไปยังหลี่โม่ แล้วหันหลังจะเข้าไปยังในห้อง
สายตานั้น มันมีอารมณ์ความรู้สึกหลายๆ อย่างผสมปนเปกันอยู่
หลี่โม่กำหมัด แล้วตั้งใจพูดขึ้นมาว่า “หยุนหลัน เชื่อใจผม วันที่23 ผมจะทำให้คุณกลายเป็นคนใหม่ที่เป็นที่จับตามองของชาวเมือง เป็นแม่ที่น่าอิจฉา ส่วนซีซี ก็จะกลายเป็นองค์หญิงองค์น้อยที่ทุกคนจะต้องอิจฉา！”
