บทที่ 238 พวกเขายังไม่ได้อวยพร
ณ.ตรงกลางของห้องโถง คุณปู่หวังนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก หวังจินซานให้ของขวัญวันเกิด และกล่าวคำอวยพรวันเกิด
หลังจากที่รุ่นหวังจินซานอวยพรวันเกิดเสร็จแล้ว ก็นั่งข้าง ๆ คุณปู่หวัง จากนั้นถึงคราวรุ่นหวังจงเหิงมอบของขวัญและอวยพรวันเกิด
หวังจงเหิงจัดเสื้อของตนเองให้เข้าที่ ถือกล่องไม้จันทน์แดงยาว เดินไปอยู่ตรงหน้าคุณปู่หวัง แล้วเปิดกล่องไม้จันทน์แดง
“คุณปู่ นี่คือหยกแกะสลักหรูอี้ ขอให้คุณปู่คิดสิ่งใดสมหวังดังปรารถนาทุกประการ”
“เยี่ยม เยี่ยมมาก ปู่จะรับเอาไว้”
คุณปู่หวังกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หวังจงเฉิงเดินมาพร้อมกับรูปปั้นซิ่วแชกง และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณปู่ ของที่ผมมอบให้คือรูปปั้นซิ่วแชกง ผมขอให้คุณปู่อายุยืนยาวร้อยปีและร่างกายแข็งแรง”
“ไม่เลว จงเฉิงถือว่าเป็นเด็กมีความตั้งใจ”
หวังซูหยุนถือกล่องผ้าและเดินไปอยู่ข้างคุณปู่หวัง แล้วเปิดกล่องผ้าข้างในเป็นโสมป่าร้อยปี
“คุณปู่ ของขวัญที่ฉันมอบให้คือโสมป่าร้อยปี ขอให้คุณปู่มีความสุขและอายุยืนยาว”
“หลานสาวที่ดี ปู่ชอบของขวัญชิ้นนี้มาก”
โจวชุ่ยหัวกับหานจื้อเต๋อเดินไปข้างหน้า ในมือของโจวชุ่ยหัวถือจี้หยกเหอเถียนกวนอิม
“คุณปู่ ของขวัญที่ฉันมอบให้คือจี้หยกเหอเถียนกวนอิม ขอให้เจ้าแม่กวมอิมปกปักรักษาให้คุณตา ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บและอายุยืนยาว”
“ฮ่า ๆ ๆ เยี่ยม เยี่ยมมาก”
คุณปู่หวังยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
“พ่อ จงเสวียนมาแล้ว เพื่อที่จะเตรียมของขวัญให้คุณพ่อ จงเสวียนยุ่งอยู่จนถึงตอนนี้”
หวังจินซานยิ้มด้วยความภูมิใจ
คุณปู่หวังยิ้มกว้างแล้วมองออกไปที่ประตู “เป็นเช่นนี้หรือ มิน่าวันนี้ฉันถึงไม่เห็นหลานชายคนโต ที่แท้หลานชายคนโตไปเตรียมของขวัญวันเกิดให้ฉัน ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง”
หวังจงเสวียนสวมชุดสูทของหลุยส์วิตตอง เดินเข้ามาในห้องโถงอย่างสง่างาม ดูแล้วเป็นชายหนุ่มที่โดดเด่นที่สุดในงาน
เมื่อแขกเห็นท่าทางที่สง่างามของหวังจงเสวียน พวกเขาไม่เพียงแต่พยักหน้า แต่ยังรู้สึกว่าหวังจงเสวียนเป็นชายหนุ่มที่ไม่ธรรมดา
เมื่อคุณปู่หวังเห็นหวังจงเสวียน ก็หัวเราะอย่างมีความสุข
“คุณปู่ หลานมาช้า”
“ไม่ช้า ไม่ช้า หลานคนโตของฉัน ปู่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว”
คุณปู่หวังมองไปที่หวังจงเสวียนด้วยสายตาที่รักใคร่เอ็นดู
หวังจงเสวียนกวาดสายตามองไปที่หวังจงเหิงและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างๆ เขายิ้มและหยิบเอกสารออกมาชุดหนึ่ง แล้วยื่นให้คุณปู่หวัง
“คุณปู่ นี่คือของขวัญที่ผมเตรียมไว้ให้คุณปู่ครับ”
เมื่อเห็นหวังจงเสวียนส่งเอกสารออกมาหนึ่งชุด ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ออกว่าเอกสารที่หวังจงเสวียนยื่นให้มันคืออะไร
คุณปู่หวังก็สงสัยเล็กน้อย เขาเปิดดูเอกสาร จากนั้นตื่นเต้นจนมือของเขาสั่นขึ้นมา
“นี่ นี่เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”
คุณปู่หวังถามด้วยความประหลาดใจ
“เป็นเรื่องจริงแน่นอน เพื่อเตรียมของขวัญวันเกิดให้คุณปู่ ผมวิ่งเต้นหลายวัน ทำทุกวิถีทางจนจนได้เอกสารที่ดินมาเรียบร้อยแล้ว สัญญาโครงการบุกเบิกพัฒนาพื้นที่รกร้างทางตอนใต้ของห้านเฉิงฉบับนี้ เป็นของขวัญวันเกิดที่ผมมอบให้คุณปู่ครับ”
เมื่อได้ยินว่าเป็นสัญญาโครงการบุกเบิกพัฒนาพื้นที่รกร้างชานเมืองทิศใต้ของห้านเฉิง แขกที่อยู่ที่นี่ต่างอยู่ในความโกลาหล
ถึงแม้ว่าจะเป็นพื้นที่รกร้าง แต่ว่าขอแค่บุกเบิกพัฒนาขึ้นมา ที่นั่นคือการเติบโตทางเศรษฐกิจของห้านเฉิง กล่าวกันว่าเป็นตัวแทนของการพัฒนาเศรษฐกิจของห้านเฉิงในอนาคต!
นั่นมันไม่ใช่แค่พื้นที่รกร้าง แต่เป็นพื้นที่ทองคำ ที่สามารถทำรายได้อย่างมหาศาลในอนาคต!
เพราะว่า มันเป็นพื้นที่รกร้างที่ซื้อโดยหยุนจงหลันกรุ๊ปผู้ลึกลับ เพื่อใช้ในการสร้างโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในห้านเฉิง!
ที่ดินผืนนั้น ดังที่สุดในตอนนี้
เพราะว่า เงินลงทุนเริ่มต้นก็เป็นหลายพันล้านแล้ว!
“คุณปู่หวังช่างมีวาสนาจริง ๆ ที่มีหลานชายที่ฉลาดและมีความสามารถเช่นนี้ ซึ่งได้ร่วมทุนกับหยุนจงหลันกรุ๊ป นับจากนี้ตระกูลหวังจะเติบโต และกลายเป็นตระกูลชั้นหนึ่งในห้านเฉิงอย่างแน่นอน”
“ตอนนี้มีผู้สืบทอดธุรกิจของตระกูลหวังแล้ว อนาคตหากให้หวังจงเสวียนเป็นผู้นำตระกูล เขาจะสามารถนำพาให้ธุรกิจเจริญรุ่งเรืองได้แน่นอน เพราะเขาเป็นคนรุ่นใหม่ที่มีศักยภาพ”
“ช่างเป็นคนที่เก่งมาก มีคนมากมายต้องการสัญญาโครงการบุกเบิกพัฒนาพื้นที่รกร้างชานเมืองทิศใต้ของห้านเฉิงของหยุนจงหลันกรุ๊ป มีบริษัทมากมายพยายามเพื่อที่จะได้โครงการนี้ ไม่คาดคิดว่าหวังจงเสวียนจะได้รับโครงการนี้ไป”
แขกต่างชมหวังจงเสวียน ทำให้หวังจงเสวียนรู้สึกภูมิใจอย่างมาก
“หลานรักของฉัน มานั่งข้าง ๆปู่ ปู่เอ็นดูหลานตั้งแต่เด็กแล้ว ปู่คิดไม่ผิดจริง ๆ”
คุณปูหวังพูดพลางก็ผลักหวังจินไห่ “แกเปลี่ยนไปนั่งที่อื่น แล้วให้จงเสวียนมานั่งข้าง ๆ ฉัน”
หวังจินซานมองไปที่หวังจินไห่อย่างมีชัย และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เมื่อเห็นสีหน้าของหวังจินไห่เหมือนท้องผูก
“จินไห่ ต้องขอโทษด้วย เพราะพ่อของพวกเราเอ็นดูจงเสวียนมาก ดังนั้นจึงจำใจต้องให้คุณไปนั่งที่อื่น”
หวังจินไห่รู้สึกอึดอัดผิดหวังเป็นอย่างมาก เดิมตนเองไม่ได้เปรียบในการแข่งขันของตระกูลอยู่แล้ว ตอนนี้การปรากฏตัวของหวังจงเสวียน ยิ่งทำให้โอกาสที่ตนเองจะพลิกกลับไปชนะยิ่งยากขึ้นไปอีก
เขาถูกคุณปู่หวังไล่ให้ไปนั่งอยู่โต๊ะที่อยู่ข้าง ๆ หวังจินไห่รู้สึกได้ว่าคุณปู่หวังบอกเป็นนัยว่าบ้านสามของตนเองถูกตัดออกไปแล้ว
สีหน้าของหวังจินไห่ขมขื่น ลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ และเดินไปนั่งโต๊ะที่พวกรุ่นหวังจงเหิงและคนอื่น ๆ นั่งอยู่
หวังจงเสวียนรู้สึกได้ใจที่ได้นั่งแทนหวังจินไห่ เขาจับแขนของคุณปู่หวัง แล้วถามสารทุกข์สุขอย่างอบอุ่น
คุณปู่หวังยิ้มกว้างอย่างมีความสุข แล้วจับมือของหวังจงเสวียนตบเบา ๆ
“จงเสวียน อนาคตตระกูลหวังต้องอาศัยหลานแล้ว คราวนี้หลานทำได้เยี่ยมมาก ทำให้ตระกูลหวังได้โอกาสอีกครั้ง”
เมื่อได้ยินคุณปู่หวังชื่นชมหวังจงเสวียน แขกที่อยู่ด้านข้างก็คึกคักขึ้นมา
“คุณปู่ คุณมีหลานที่ดี อนาคตตระกูลหวังจะต้องให้จงเสวียนเป็นผู้นำ จะทำให้ตระกูลหวังเจริญรุ่งเรืองได้อย่างรวดเร็ว”
“หวังจงเสวียนเป็นมากกว่าหลานที่ดี ต้องเรียกว่าดีเยี่ยมที่สุด ในเมืองห้านเฉิงมีตระกูลใหญ่อยู่มากมาย ในรุ่นหลานไม่มีใครมีความสามารถเท่าจงเสวียนอีกแล้ว?”
“จงเสวียนเป็นต้นกล้าที่ดีในการเป็นผู้นำคนต่อไป และถ้าจงเสวียนเป็นผู้นำแล้ว จะต้องทำให้ตระกูลหวังเจริญรุ่งเรืองรวดเร็วแน่นอน”
แขกต่างพากันชื่นชมยินดี อีกด้านหนึ่งดีใจแทนคุณปู่หวัง อีกด้านหนึ่งสิ่งที่หวังจงเสวียนทำนั้นถือได้ว่ายอดเยี่ยมมาก
เมื่อหวังจินไห่ได้ยินแล้วรู้สึกเลี่ยน เขาอุดอู้และเงียบไม่พูดอะไรสักคำ ครุ่นคิดในใจว่าจะต้องเบี่ยงประเด็น มิเช่นนั้นตอนนี้ฐานะบ้านสามจะอึดอัด เพราะถูกบีบจนแทบไม่มีที่ยืน
คุณปู่หวังมีความสุขมากที่ได้ยินเช่นนั้น เขาจับมือของหวังจงเสวียนแล้วกล่าวว่า “พวกคุณพูดได้ถูก ฉันตั้งใจจะให้จงเสวียนรับตำแหน่งผู้นำตระกูลวังในอนาคต และฉันขอให้ทุกคนช่วยสนับสนุนจงเสวียนด้วย”
แขกกล่าวว่าพวกเขาจะช่วยสนับสนุนจงเสวียนแน่นอน และจะช่วยให้ตระกูลหวังก้าวขึ้นไปอีกระดับแน่นอน
หวังจินซานรู้สึกภูมิใจมาก กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “จงเสวียน ลูกเห็นไหมว่ามีคุณลุงมากมายส่งเสริมลูก ลูกรีบใช้เหล้าคารวะพวกลุงทั้งหลาย”
หวังจงเสวียนเข้าใจความหมายของพ่อ นี่เป็นการถือโอกาสสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับแขก ขณะเดียวกันเขาก็เป็นนิมิตหมายที่ดีในการเตรียมตัวสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูล
“ขอบคุณพ่อที่ช่วยเตือน ผมจะไปแสดงความเคารพต่อลุง ๆ ทุกคน ขอบคุณลุงทุกคนที่โปรดปรานผม”
เมื่อเห็นว่าหวังจงเสวียนกำลังจะไปคารวะแขก หวังจินไห่ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “อย่าเพิ่งรีบคารวะ เพราะหยุนหลันกับหลี่โม่ยังไม่ได้อวยพรคุณปู่”
