บทที่ 25 อึกทึกครึกโครมเป็นที่น่าอิจฉาของคนนับหมื่น
“ฉัน….ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันสิ…..” บนใบหน้าน้อยๆ ของจินซ่านน่า เต็มไปด้วยความตกใจ
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?
ไอ้บ้าหลี่โม่ จะเตรียมงานอยู่ที่โรงแรมข่ายซ่ากงจริงๆหรือนี่！
ไม่ใช่สิ วันนี้โรงแรมข่ายซ่ากงถูกคนอื่นเหมาไปแล้วนี่ แล้วเขาจะมาเตรียมได้อย่างไร
ตูม！
ทันใดนั้น ความคิดอะไรบางอย่างก็เข้ามาในหัวของจินซ่านน่า ทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์ช่วงขณะหนึ่ง
หรือว่า……..หลี่โม่จะเป็นเศรษฐีลึกลับที่มาเหมาโรงแรมข่ายซ่ากงไว้
นี่มัน นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน！
ลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนขึ้น ภายใต้เสียงตะโกนโห่ร้องอย่างครึกครื้น เห็นว่าลิฟต์นั้นขึ้นไปยังชั้นบนสุด และก็คือกุหลาบคริสตัลสีขาวดอกนั้น ที่ทุกคนในเมืองสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
ทั้งขาวบริสุทธิ์ ทั้งมีความสุข
ในเวลานั้น ผู้หญิงที่อยู่ทางด้านล่าง ต่างก็พากันร้องไห้
มันสวยมาก มันดูมีความสุขมาก
ตอนนี้ในหัวของกู้หยุนหลันยังคงสับสน ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูลิฟต์
“น่าน่า นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมเธอถึงพาฉันมาที่นี่? หลี่โม่ให้เธอทำแบบนี้หรือ?” กู้หยุนหลันก็ไม่ใช่คนโง่ ชั่วพริบตาพอจะคิดอะไรออก
แต่ว่า ที่นี่มันคือโรงแรมข่ายซ่ากงนะ เห็นๆ กันอยู่ว่าหลายวันก่อนก็ได้ถูกเศรษฐีลึกลับเหมาโรงแรมไปแล้ว
ตอนนั้นจินซ่านน่าก็เพิ่งจะตั้งสติได้ แล้วก็มองกู้หยุนหลัน ในใจก็รู้สึกผิด “หยุนหลัน ขอโทษทีนะ ฉันเองก็ไม่รู้ หลี่โม่ให้ฉันพาเธอมาที่นี่ แต่ว่า ฉันก็ไม่นึกว่า………”
จินซ่านน่าร้อนรนอย่างมาก หลี่โม่คิดจะทำอะไรกันแน่?
นี่มันจะเป็นการบุกเข้ามางานเลี้ยงวันเกิดของคนอื่น มาแย่งซีนของคนอื่น เธอและหยุนหลันจบเห่แน่！
ทันใดนั้นเอง！
ซีซีผู้น่ารัก ก็ชี้ไปยังดอกกุหลายคริสตัลขนาดใหญ่นั้น แล้วพูดว่า “คุณพ่อ คือคุณพ่อ”
กู้หยุนหลันและจินซ่านน่าก็รีบเงยหน้ามองไป เห็นชายสวมชุดสูทสีดำ กำลังยืนสีไวโอลินอยู่ในดอกกุหลาบคริสตัลขาว
เสียงเพลงแสนโรแมนติกค่อยๆ ดังขึ้น ในตอนนั้น ความรู้สึกเบาลอย โน้ตเพลงราวกับดวงจิตที่กำลังเต้นระบำ ลอยปกคลุมไปทั่วยอดตึกของโรงแรมข่ายซ่ากง ล่องลอยไประหว่างฟ้าดิน
ในตอนนั้น ฝูงชนทั้งหมดก็เงียบลง เพื่อรับฟังเสียงเพลงที่ดังขึ้น
บางคนก็เงยหน้ามองดอกกุหลาบคริสตัลขาว ถึงแม้ตั้งแต่ต้นจนจบ จะไม่ได้เห็นหน้าพระเอกนางเอกชัดเจน แต่ความสุขอย่างนั้น พวกเขาได้สัมผัสมันแล้ว
หลี่โม่วางไวโอลินลง เดินผ่านมายังพื้นกลีบกุหลาบที่ละก้าวๆ มาตรงด้านหน้า ราวกับอัศวินในชุดสีดำ
กู้หยุนหลันยิ้มด้วยความสุข ยิ้มไปๆ น้ำตาทางหางตาก็ขาดสาย ย้อยตกลงมา
จินซ่านน่าเห็นอยู่ข้างๆ ก็น้ำตาคลอ ช่างเป็นคู่ที่มีความสุข ทำให้เธอเข้าใจคำว่ารักในอีกแบบ
นั่นเป็นคู่ที่ทุกคนจับตามอง
ช่างมีความสุขจริงๆ ！
หลี่โม่โค้งตัวเบาๆ ทำความเคารพอย่างสุภาพบุรุษ
กู้หยุนหลันค่อยๆ เอามือขาวๆ น้อยๆ วางลงบนฝ่ามือใหญ่ๆ อุ่นๆ หลี่โม่ก็ยื่นมืออีกมือนั้นออกมา แล้วอุ้มซีซีที่กำลังดีใจราวกับเป็นองค์หญิงองค์น้อย แล้วก็พาพวกเธอไปยังบนดอกกุหลาบคริสตัลขาว
แต่ละฝีเท้าที่ก้าวไป ทั่วทั้งโรงแรมข่ายซ่ากงก็จะมีกลีบกุหลาบสีแดงสีขาวร่วงหล่นลงมา
ในฝูงชน ถึงแม้จะมองไม่เห็นนางเอกและพระเอกของงาน แต่คนที่เห็นภาพนั้น ต่างก็พากันร้องไห้ออกมา
ในขณะนั้น มันเป็นฉากที่ผู้หญิงส่วนใหญ่อิจฉาและอยากจะมี ในใจของพวกเธอล้วนอยากจะได้เช่นนี้บ้าง ถึงขนาดจวนจะบ้าไปเสียแล้ว
พวกของกู้ซิงเว๋ยก็อยู่งานด้วย ยังเลือกตำแหน่งที่สามารถมองได้ชัดเจนอีกด้วย แต่ก็ยังไม่อาจจะมองพระเอกนางเอกของงานได้อย่างชัดเจน
แต่ว่า กู้ชิงหลินที่อยู่ด้านข้างก็หน้าแหย เพราะว่า เมื่อครู่ที่ลิฟต์เลื่อนขึ้นมานั้น เธอสังเกตเห็น ว่าในลิฟต์มีจินซ่านน่าอยู่ด้วย！
เพื่อนสนิทของกู้หยุนหลัน
เธออยู่ที่นี่หรือนี่ เท่านั้นยังไม่เท่าไร แล้วในผู้หญิงที่อุ้มลูกอยู่ในลิฟต์ เป็นกู้หยุนหลันอย่างนั้นหรือ?
ไม่ มันเป็นไปไม่ได้！
ตนเองจะต้องตาฝาดไปเอง กู้ชิงหลินอิจฉาอย่างบ้าคลั่ง
กู้หยุนหลันแต่งกับคนที่ไม่เอาไหน เป็นคู่ครองที่คนทั้งเมืองหัวเราะเยาะ ไม่มีทางจะมาโผล่อยู่ที่โรงแรมข่ายซ่ากงได้ พวกเขาอยากจะหลบหน้าแทรกแผ่นดินหนีเสียมากกว่า！
ด้านในหอดอกกุหลาบคริสตัลขาว หลังจากผ่านการตื่นเต้นไป กู้หยุนหลันก็ตั้งใจมองหลี่โม่ แล้วถามว่า “ทั้งหมดนี้ คุณเป็นคนจัดเตรียมหรือ?”
หลี่โม่อุ้มซีซีอยู่ ก็หันหน้ามามองกู้หยุนหลัน รู้อยู่แล้วว่าเธอจะถามแบนนี้ เลยตอบไปว่า “อืม แต่ว่า ผมก็อาศัยจังหวะของคนอื่นเขา เศรษฐีคนเดิมนั้นเขาไม่มา ผมก็เลยติดต่อกับผู้ดูแลโรงแรมข่ายซ่ากง ให้เขาให้ผมเช่าเป็นเวลา1ชั่วโมง”
กู้หยุนหลันได้ยินคำอธิบาย ก็โล่งอกไป นึกว่าหลี่โม่จะเป็น……..
“หยุนหลัน ผมขอโทษ 4ปีมานี้ ทำให้คุณลำบากมามาก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่ให้ใครมาดูถูกคุณอีกต่อไป และผมก็จะให้ซีซีเรียกผมว่า พ่อ ต่อหน้าคนอื่นๆ ทุกคน” สายตาที่จริงจังของหลี่โม่มองไปยังกู้หยุนหลัน
เดิมทีใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตากับความอยากรู้ความจริง และความไม่ได้รับความเป็นธรรม ก็มะลายหายสิ้นไปในพริบตา
“หลี่โม่ คุณรู้ไหม พวกเขาบอกกันว่า ฉันแต่งให้กับคนที่ไม่เอาไหน”
“ทุกๆ คนต่างก็พูดกันว่า ซีซีไม่มีพ่อ เธอเพิ่งจะอายุ3ขวบเองนะ”
หลี่โม่ก็โอบเอากู้หยุนหลันมาในอ้อมอก แล้วพูดเบาๆ ว่า “ไม่แล้ว จะไม่เป็นแบบนั้นแล้ว”
3คนพ่อแม่ลูก แลดูมีความสุขมาก ในช่วงเวลานั้น
จินซ่านน่าหลบอยู่ข้างๆ แอบเอามือเช็ดน้ำตา เธอตื้นตันจนร้องไห้มานานแล้ว
โดยเฉพาะตอนนี้ ในใจเธอ โหยหาความรักอย่างมาก โหยหาความรักของแม่
แต่ว่า เธอก็อวยพรกู้หยุนหลันอย่างจริงใจ ถึงแม้จะได้รับคำอธิบายจากหลี่โม่ ว่าที่แห่งนี้เช่ามาเพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น มันก็เพียงพอแล้ว
เป็นฉากที่คนทั้งเมืองอิจฉา สุดท้ายจบลงด้วย แสงสว่างจากพลุดอกไม้ไฟ ที่ยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า
หลี่โม่ส่งกู้หยุนหลันและซีซีลงตึกไป สุดท้าย ฉากที่บังเอิญก็เกิดขึ้น
“อ้าว นี่คือหลี่โม่และกู้หยุนหลันไม่ใช่หรือนี่”
ในตอนนั้นกู้ซิงเว๋ยก็พุ่งออกมาจากด้านข้าง ด้านหลังก็เป็นพวกลูกหลานตระกูลกู้
กู้ชิงหลินก็อยู่ในนั้นด้วย ตอนนั้นเธอยังคงอยู่ในใบหน้าโกรธและจ้องมองกู้หยุนหลัน
ไม่ใช่ชุดราตรีสีดำแล้ว！
กู้หยุนหลันตอนนี้ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงคำนินทา ตนเองก็ได้เปลี่ยนไปอีกชุด
“กู้ซิงเว๋ย คุณคิดจะทำอะไร?” หลี่โม่ดึงเอากู้หยุนหลันมาไว้ด้านหลังตนเอง แล้วก็เอาซีซียื่นให้เธออุ้ม
กู้ซิงเว๋ยเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ทำท่าดูถูกหลี่โม่ แล้วประชดว่า “ดีจังเลยนะหลี่โม่ แกกล้าจะที่แอบพาซีซีมาที่โรงแรมข่ายซ่ากงเลยหรือนี่? หรือว่า หรือว่าแกไม่รู้ว่าคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น?”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” หลี่โม่สงสัย
กู้ซิงเว๋ยยังคงประชดต่อไป “อะไรกัน โกรธงั้นหรือ? เมื่อครู่นี้ไง ภายใต้สายตาของชาวเมือง ดอกกุหลาบคริสตังขาวบนยอดตึกโรงแรมข่ายซ่ากง เปิดอย่างยิ่งใหญ่ เศรษฐีลึกลับคนนั้น ได้เตรียมงานวันเกิดที่ยิ่งใหญ่ไปทั่วทั้งเมือง อีกอย่าง ภรรยาของเขา ก็จะกลายเป็นจุดสนใจของผู้คน แล้วแกละ? หลี่โม่ แกเอาอะไรมาให้ลูกสาวแกบ้าง คงจะไม่ใช่มากินข้าวฟรีที่นี่หรอกนะ ฮ่าๆ ….”
ทันใดนั้น พวกลูกหลานตระกูลกู้ก็หัวเราะกันระงม
“น่าขำสิ้นดี！ เป็นวันเกิดวันเดียวกัน มีลูกสาวของคนบางคนได้เป็นองค์หญิงที่สูงส่ง บ้างก็มาหลบอยู่หลังไอ้งั่งเพื่อมากินข้าวฟรี”
“กู้หยุนหลัน ถ้าผมเป็นคุณนะ ผมถีบส่งไอ้หลี่โม่นี่ไปนานแล้ว”
“อ้าว กู้ซีซี หนูรู้ไหม พ่อของหนูเป็นคนที่ไม่เอาไหนเลยนะ เอาอย่างนี้ หนูเรียกฉันว่าพ่อสิ เดี๋ยวจะไปซื้อเค้กวันเกิดมาให้”
ฮ่าๆๆๆ ！
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นลงอีกครั้ง
ดวงตาของกู้ซีซีเริ่มคลอเบ้า ทำท่าเบะปากจะร้องไห้ แล้วพูดว่า “พวกคุณเป็นคนชั่ว พ่อหนูไม่ใช่คนไร้ประโยชน์เสียหน่อย เมื่อครู่นี้ พ่อ แม่ และหนู ยังอยู่ในดอกกุหลาบสีขาวๆ นั้นอยู่เลย………”
