จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 254 บุก

บทที่ 254 บุก

เมื่อกู้หยุนหลันเห็นว่ากู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่น ๆได้เดินจากไปแล้ว เธอจูงมือและมองหลี่โม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

“คุณสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้จริงหรือ?”

“ได้แน่นอน” หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“งั้นคุณต้องระวังตัวให้ดี ตอนนี้บริษัทเป็นแบบนี้ พวกลุงใหญ่ก็ไปกันหมดแล้ว ฉันจะจัดการปัญหาที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง อย่างน้อยที่สุดเพื่อให้บริษัทสามารถกลับมาดำเนินกิจการได้ตามปกติ”

กู้หยุนหลันยังคงกังวลเกี่ยวกับธุรกิจของบริษัท หากเวลานี้กู้หยุนหลันปล่อยไปไม่สนใจ ธุรกิจของบริษัทก็จะต้องหยุดชะงักลง ซึ่งจะก่อให้เกิดความเสียหายต่อธุรกิจของบริษัทเป็นอย่างมาก

กู้หยุนหลันได้ทุ่มเทกำลังกายกำลังสมองเป็นอย่างมาก ในการนำพาให้บริษัทพ้นจากภาวะล้มละลายจนที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอไม่ต้องการให้ความทุ่มเทกำลังกายกำลังสมองของตนเองต้องสูญเปล่า หลี่โม่พยักหน้าเบา ๆ “งั้นผมไปก่อน บริษัทค่อย ๆทำความสะอาดไป”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะรอคุณกลับมา”

กู้หยุนหลันผลักหลี่โม่เบา ๆ จากนั้นหลี่โม่หันหลังแล้วเดินออกไป

เมื่อเห็นหลี่โม่เดินออกไป กู้หยุนหลันพนมมือ แล้วกล่าวคำอธิษฐานต่อเทพเจ้าบนท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ อธิษฐานต่อเทพเจ้าและอวยพรให้หลี่โม่ปลอดภัย

การไปคราวนี้ กู้หยุนหลันไม่รู้ว่าหลี่โม่จะต้องทนทุกข์แค่ไหน แต่กู้หยุนหลันรู้ดีว่าที่หลี่โม่ไปคราวนี้ ก็เพื่อตนเองดังนั้นจะได้ยอมแพ้ยืนหยัดต่อไป

กู้หยุนหลันเช็ดน้ำตา จากนั้นก็จัดเจ้าหน้าที่มาทำความสะอาด แล้วเธอก็ออกไปซื้อคืนเครื่องใช้สำนักงานที่เสียหายต่าง ๆ

หลังจากที่หลี่โม่เดินออกไปจากบริษัท ก็หยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาเฉียนฝู

“นายน้อย ทางผมได้เริ่มการเตรียมการแล้ว ราชินีของสำนักหลงเหมินเธอ…….”

เฉียนฝูกำลังจะพูดรายงานเรื่องราชินีของสำนักหลงเหมิน แต่ว่าถูกหลี่โม่ขัดจังหวะเสียก่อน “ตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดของตระกูลซูที่เมืองเอก และตรวจสอบว่าตอนนี้ซูเหวินปินอยู่ที่ไหน”

เมื่อได้ยินเสียงที่เยือกเย็นของหลี่โม่ หัวใจของเฉียนฝูก็เต้นเร็วด้วยความตื่นเต้น

“โปรดรอสักครู ผมจะรีบตรวจสอบข้อมูลทันที”

เฉียนฝูสั่งกับผู้ช่วยที่อยู่ข้าง ๆ จากนั้นผู้ช่วยก็ถือคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คแล้วยืนอยู่ข้างๆเฉียนฝู

“นายน้อย ตระกูลซูมีอำนาจไม่น้อย ธุรกิจส่วนใหญ่เป็นธุรกิจมืด และธุรกิจส่วนใหญ่กระจุกตัวอยู่ในอุตสาหกรรมบันเทิง เป็นเจ้าของบริษัทผลิตรายการโทรทัศน์ที่เข้าตลาดหลักทรัพย์ และตอนนี้ผู้นำตระกูลคือซูเม่าเหวิน……”

เฉียนฝูรายงานข้อมูลของตระกูลซูอย่างละเอียด หลี่โม่ฟังอย่างเงียบ ๆ

หลังจากที่เฉียนฝูรายงานจบ และรู้ตำแหน่งที่อยู่ปัจจุบันของซูเหวินปิน

“นายน้อย ตอนนี้ซูเหวินปินอยู่ที่คลับเฮาส์หลงถิงห้องจินหลงที่เมืองเอก คุณต้องการให้ผมส่งคนไปจับเขาหรือไม่”

“ไม่ต้อง ผมจะไปจัดการเขาด้วยตนเอง”

หลังจากที่หลี่โม่วางสาย ก็โบกรถแท็กซี่ข้างทางมุ่งหน้าไปเมืองเอก

กล้าลงมือกับกู้หยุนหลัน เป็นเรื่องที่หลี่โม่ไม่สามารถทนได้ ความแค้นนี้จะต้องชำระทันที

รถแท็กซี่แล่นไปด้วยความเร็วตลอดทาง และสองชั่วโมงต่อมาหลี่โม่ก็มาถึงประตูคลับเฮาส์หลงถิงแล้ว

ประตูคลับเฮาส์หลงถิง ที่สวยงามหรูหรา มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าตาดุร้ายยืนอยู่สองแถว

ในมือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถือไม้ตะบองที่ทำมาจากยางไว้ ท่าทางราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

หลี่โม่ลงจากรถแล้วเดินมุ่งหน้าเข้าไปที่คลับเฮาส์หลงถิง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่สองแถวมองหลี่โม่ หากเป็นคนอื่นอาจจะตกใจกลัวจนหันหลังถอยหนีไปแล้ว แต่หลี่โม่กลับเพิกเฉยต่อสายตาของพวกเขา

เมื่อเห็นว่าหลี่โม่เดินตรงเข้ามา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งได้ก้าวเดินมา โบกมือให้หลี่โม่

“หยุดก่อน วันนี้คลับเฮาส์หลงถิงถูกแขกเหมาสถานที่ ตอนนี้ไม่อนุญาตให้บุคคลอื่นเข้า”

“ถ้าผมจะเข้าไปให้ได้ล่ะ?”

หลี่โม่กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ทั้งสองแถวหัวเราะขึ้นมา ทุกคนรู้ว่าหลี่โม่มาหาเรื่อง แต่ว่าหลี่โม่คนเดียวกล้าไม่สนใจมองข้ามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมากกว่าสิบคนหรือ เป็นเรื่องที่น่าตลกสิ้นดี

“แกหูหนวกหรือ หรือว่าสมองมีปัญหา ไม่เข้าใจที่กูพูดใช่ไหม!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนที่เดินมาหาหลี่โม่แสดงรอยยิ้มเย้ยหยัน สะบัดไม้ตะบองในมือ เพื่อจะขับไล่หลี่โม่

หลี่โม่ยิ้มเยือกเย็น ยื่นมือไปจับมือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่จับไม้ตะบองอยู่ จากนั้นก็ออกแรงบิด ทำให้ข้อมือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหัก

“โอ๊ย!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร้องเหมือนหมูที่โดนเฉียด หลี่โม่จึงปล่อยมือออก และถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี ทุกคนก้าวไปล้อมหลี่โม่ไว้

“เหี้ย กล้ามาหาเรื่องที่คลับเฮาส์หลงถิง แม่งแกอยากตายใช่ไหม! ไม่มองเลยว่าสถานที่นี่ใครเป็นคนคุม!”

“เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังคลับเฮาส์หลงถิงของพวกเราคือตระกูลซู! แกกล้ามาหยิ่งผยองในเขตอิทธิพลของตระกูลซู แกอยากตายทั้งครอบครัวใช่ไหม!”

“รีบเอามือประสานไว้ที่ท้ายทอยแล้วคุกเข่าลง มิเช่นนั้นพวกเราจะไม่เกรงใจแก!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสิบกว่าคนตะคอก ไม้ตะบองในมือชี้ไปที่หลี่โม่ เตรียมตัวไว้ถ้าคุยกันไม่เข้าใจก็จะทำร้ายหลี่โม่

หลี่โม่มองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ล้อมรอบเขาไว้ด้วยความเหยียดหยาม “ถ้าไม่อยากตาย ก็หลีกไป”

“เหี้ย! แม่งกล้าหยิ่งผยอง! ลุย ตีมันให้ตาย!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลงมือพร้อมกัน แขนทั้งสองข้างของหลี่โม่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทำให้ปรากฏภาพซ้อนออกมานับไม่ถ้วนอยู่ในอากาศ ดูราวกับว่าหลี่โม่มีแขนนับไม่ถ้วน

ได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร้องด้วยความเจ็บปวด และไม้ตะบองยางในมือก็ตกลงไปที่พื้น ไม้ตะบองยางของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตีไม่ถูกหลี่โม่สักคน ในสายตาของพวกเขาหลี่โม่เหมือนวิญญาณ เพราะพวกเขาไม่สามารถมองตำแหน่งที่เฉพาะเจาะจงของหลี่โม่ได้

หลี่โม่หักมือทั้งสองข้างของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมด ถึงได้หยุดลง จากนั้นใช้สายตาเย็นชามองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ร้องด้วยความเจ็บปวด

“ไสหัวไป”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดแตกตื่นหนีไปด้วยความกลัว ตอนนี้ข้อมือของทุกคนหัก ไม่ความสามารถแม้แต่จะโทรออกได้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคนที่หนีไปมีเพียงความคิดเดียวในใจ นั่นคือต้องรีบไปโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด

หลี่โม่เดินเข้าไปในคลับเฮาส์หลงถิง พนักงานยืนต้อนรับแขกที่อยู่ตรงประตูทางเข้าคลับเฮาส์ มองหลี่โม่ด้วยใบหน้าขาวซีดเผือด

หัวหน้าคนงานคนหนึ่งถือวิทยุสื่อสารอยู่ในมือ นั่งตัวสั่นอยู่ที่มุมในเคาน์เตอร์ และกระซิบว่า “มีคนบุกเข้ามา มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่สามารถขวางเขาได้”

หลี่โม่มองไปที่หัวหน้าคนงาน หัวหน้าคนงานตัวสั่นด้วยความกลัว แล้วเครื่องวิทยุสื่อสารในมือของเขาก็ถูกโยนออกไป

“พี่ใหญ่ ผม ผม ผมเป็นแค่……”

ยังไม่ทันที่หัวหน้าคนงานจะพูดจบ หลี่โม่ก็เดินไปถึงที่ทางเดินของคลับเฮาส์แล้ว

คลับเฮาส์ที่ปกติคึกคักทุกวัน แต่วันนี้เงียบสงบเพราะซูเหวินปิน เพราะวันนี้คลับเฮาส์หลงถิงที่ใหญ่โตมีเพียงซูเหวินปิน และคนของเขาเท่านั้น

เดิมทีซูเหวินปินกำลังรอการมาถึงของเหล่าไป๋ แต่ถึงรอนานเท่าไหร่เหล่าไป๋ก็ไม่มีวันมาได้

มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินไปด้านข้างซูเหวินปินอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ท่านซู มีคนบุกเข้ามา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่สามารถขวางเขาไว้ได้”

“อึ่ม? ใครที่ใจกล้าเช่นนี้”

ซูเหวินปินกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น

บอดี้การ์ดเปิดจอมมอนิเตอร์ในคลับเฮาส์ ไม่ช้าก็มีภาพปรากฏอยู่ในจอมอนิเตอร์จากกล้องวงจรปิด

ร่างของหลี่โม่ปรากฏอยู่บนจอมมอนิเตอร์ของกล้องวงจรปิด ซูเหวินปินเบิกตากว้าง

“เหี้ย! มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”

ความคิดแรกที่เกิดขึ้นในใจของซูเหวินปิน คือเหล่าไป๋ล้มเหลว แต่เมื่อนึกถึงฝีมือของเหล่าไป๋ ซูเหวินปินก็ปฏิเสธความคิดนั้น

แต่ถ้าเหล่าไป๋ไม่ล้มเหลว ทำไมหลี่โม่จึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้?

หรือว่าเหล่าไป๋หักหลังตนเอง?

ซูเหวินปินคิดเป็นพัน ๆ ครั้ง และในที่สุดซูเหวินปินก็กล่าวด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมว่า “บอดี้การ์ดลงมือ! ฆ่ามันให้ตาย!”