บทที่ 255 เขาแกร่งมาก
ตามคำสั่งของซูเหวินปิน บอดี้การ์ดที่อยู่ข้าง ๆห้องของซูเหวินปินทั้งสี่ห้อง ได้พรั่งพรูออกไป
เนื่องจากซูเหวินปินระแวงเหล่าไป๋ เขาจึงเตรียมบอดี้การ์ดจำนวนมากไว้ล่วงหน้า เพื่อป้องกันเหล่าไป๋
แต่ก่อนที่เหล่าไป๋จะมา หลี่โม่ก็มาถึงก่อน ได้จังหวะพอดีที่ให้บอดี้การ์ดเหล่านี้จัดการหลี่โม่ก่อน
เมื่อมองบอดี้การ์ดชุดดำที่หลั่งไหลออกมาจากห้องบนหน้าจอมอนิเตอร์ ซูเหวินปินมีรอยยิ้มเย็นชาที่มุมปาก
“วันนี้ใครมาก็ต้องตาย เมื่อถึงคราวเปิดเผยก็ต้องเผย เมื่อถึงคราวซ่อนตัวก็ต้องซ่อน เพียงแต่ไม่รู้ว่าเหล่าไป๋ทำได้อย่างไร จึงทำให้หลี่โม่มาที่เมืองเอกได้”
ซูเหวินปินบ่นพึมพำ คิดว่ายังไงก็ต้องถามเหล่าไป๋เกี่ยวกับสถานการณ์ที่นั่น
จึงหยิบมือถือขึ้นมา แล้วโทรหาเหล่าไป๋
“ฮาโหล จะหาใคร”
เสียงที่ไม่คุ้นเคยดังมาจากโทรศัพท์
ซูเหวินปินขมวดคิ้ว รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “หาเหล่าไป๋ คุณเป็นใคร?”
“ฉันเป็นหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เหล่าไป๋ถูกพวกเราควบคุมตัว เพราะว่าก่อคดีลักพาตัว แต่เนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงต้องอยู่ในโรงพยาบาลชั่วคราว คุณเป็นคนในครอบครัวของเขาหรือเปล่า?”
เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ ทำให้ซูเหวินปินรู้สึกเหมือนเอาแน่เอานอนไม่ได้ มันไม่เหมือนความจริง
เหล่าไป๋ถูกจับไปแบบนี้หรือ?
อีกอย่างยังบาดเจ็บสาหัส แม่ง นี่มันคืออะไรกันแน่!
เมื่อก่อนทหารหน่วยรบพิเศษลงมือยังจับเหล่าไป๋ไม่ได้ ทำไมถึงไปตายน้ำตื้นที่เมืองฮ่านได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ในใจของซูเหวินปินรู้สึกเหน็บหนาว และฉากการต่อสู้ของหลี่โม่ปรากฏขึ้นในใจของเขา ดูเหมือนทุกอย่างจะมีคำอธิบายแล้ว
หลี่โม่ เก่งกว่าเหล่าไป๋หรือ?
อาจเป็นไปได้ มิเช่นนั้นทำไมเหล่าไป๋ถึงไปตายน้ำตื้น
ซูเหวินปินถามเองและตอบเองอยู่ในใจ มองไปที่ชายชุดดำที่นั่งอยู่ที่มุมห้อง
ชายชุดดำที่ใช้ผ้าปิดหน้าไว้ กำลังนอนหลับอยู่ที่บนโซฟา นั่นคือยอดฝีมือด้านการต่อสู้ที่ซูเหวินปินจ้างมาในราคาที่สูง
เขาเป็นยอดฝีมือจากญี่ปุ่น ฮิกาชิโนะ ฮิระถูกเจ้าสำนักของไอคิโดขับไล่ออกจากสำนัก
ความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ของฮิกาชิโนะ ฮิระนั้นสูงมาก เนื่องจากเขาได้รับความโปรดปรานจากเจ้าสำนักไอคิโดเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงหยิ่งผยอง ต่อมาได้เกิดขัดแย้งกับสาวกของศิลปะการต่อสู้นิกายอื่น ๆในประเทศญี่ปุ่น แล้วเขาก็สังหารเหล่าสาวกนั้นบนถนน
ทำให้เจ้าสำนักของไอคิโดโกรธเกรี้ยวจึงตัดขาดความสัมพันธ์และขับไล่เขาออกจากสำนัก เนื่องจากฮิกาชิโนะ ฮิระฆ่าคนทำให้ผู้คนโกรธแค้น เขาจึงถูกคนมากมายตามฆ่าประเทศญี่ปุ่น
ในช่วงที่ฮิกาชิโนะ ฮิระจนตรอก ซูเหวินปินช่วยฮิกาชิโนะ ฮิระลักลอบหนีมายังประเทศจีน ทำให้ฮิกาชิโนะ ฮิระกลายเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของเขา
สำหรับฝีมือการต่อสู้ของฮิกาชิโนะ ฮิระ ซูเหวินปินรู้อยู่แก่ใจ เขารู้สึกว่าเหล่าไป๋สามคนก็อาจสู้ฮิกาชิโนะ ฮิระไม่ได้ ดังนั้นฮิกาชิโนะ ฮิระจึงกลายเป็นนักฆ่าคนสุดท้ายของซูเหวินปิน
เมื่อเห็นฮิกาชิโนะ ฮิระนอนหลับอุตุ ได้ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าของซูเหวินปิน ความกังวลทั้งหมดในใจของเขาถูกลืมไป เขารู้สึกว่ามีฮิกาชิโนะ ฮิระอยู่ ทำให้ตนเองหมดกังวลหายห่วง
ซูเหวินปินหันไปมองจอมอนิเตอร์ ซูเหวินปินเฝ้าดูภาพบนจอมอนิเตอร์ด้วยความคิดที่สนุก
ตอนนี้บอดี้การ์ดได้ไปถึงตรงทางเดิน และล้อมหลี่โม่ไว้
“คนบ้าคลั่งใจกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าบุกเข้ามาที่คลับเฮาส์หลงถิง แกรู้ไหมว่าที่นี่เป็นเขตอิทธิพลของใคร! แกกล้าดียังไงไม่เห็นท่านซูของพวกเราอยู่ในสายตา แกมันรนหาที่ตาย!”
“ให้โอกาสแกกลับตัวกลับใจสักครั้ง ตอนนี้ให้แกคุกเข่าลง และคลานไปหาท่านซู มิเช่นนั้นพวกเราจะตีแขนขาของแกให้หัก แล้วลากแกเหมือนหมาที่ตายไปหาท่านซู”
บอดี้การ์ดตะโกนโห่ร้อง โดยไม่เห็นหลี่โม่อยู่ในสายตา
คนเป็นกลุ่มใหญ่ล้อมคนไว้คนเดียว ไหนเลยจะเห็นผู้ถูกล้อมอยู่ในสายตา
หลี่โม่ไม่สนใจที่บอดี้การ์ดตะโกนโห่ร้องเขา ทำราวกับว่าฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แล้วก้าวเดินไปข้างหน้า
“เหี้ย ยังจะเดินมาอีก! แกคิดจะเดินไปที่ไหน! บอกให้แกคุกเข่าลงได้ยินไหม!”
“ไอ้หมอนี่มันคงไม่ใช่คนโง่ใช่ไหม? เห็นการแสดงออกของเขาผิดปกติ แม่ง กูชอบจัดการคนโง่ที่สุดเลย เดี๋ยวกูจะลากมันไปห้องน้ำให้มันเป็นโถส้วมแทน!”
บอดี้การ์ดหลายคนคุยกันอย่างติดตลก พวกเขาก็หยิบมีดสั้นออกมาจากเอวพร้อมกัน
“หลีกไป”
หลี่โม่มองไปที่บอดี้การ์ดที่ถือมีดอยู่ตรงหน้า เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “หมาที่ดีไม่ได้ยืนขวางทาง”
“เหี้ย! กล้าว่าพวกเราเป็นหมา รนหาที่ตาย พวกเราลุย ทำให้มันตายเหมือนหมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”
บอดี้การ์ดที่กำลังโมโหลงมือพร้อมกัน สะบัดมีดสั้นที่อยู่ในมือและแทงไปที่หลี่โม่
หลี่โม่ยิ้มเยาะเย้ย พุ่งเข้าไปจู่โจมในกลุ่มของบอดี้การ์ด เขาสะบัดมือและใช้สันมือสับไปที่คอของบอดี้การ์ด
ขณะที่หลี่โม่ขยับมืออย่างรวดเร็ว บอดี้การ์ดแต่ละคนก็ถูกสันมือสับไปที่คอและทรุดลงกับพื้น
คราวนี้หลี่โม่ลงมือโดยไม่ยั้ง ทุกคนที่ถูกหลี่โม่ใช้สันมือสับที่คอ ต่อไปนี้กระดูกสันหลังส่วนคอจะบิดผิดรูป คอผิดปกติแตกต่างจากคนทั่วไป
สิ่งนี้เป็นอนุสรณ์ที่หลี่โม่ทิ้งไว้ให้พวกเขา ให้พวกเขาจำไว้ว่าหมาที่ดีไม่ได้ยืนขวางทาง
ซูเหวินปินและหัวหน้าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านข้าง เห็นสถานการณ์ในจอมอนิเตอร์ รู้สึกถึงลมเย็น ๆ พ่นออกมาจากคอ
“คุณคิดว่ายังไง”
ซูเหวินปินถามอย่างราบเรียบ
“ไอ้หมอนี่ลงมือได้โหดเหี้ยมมาก เกรงว่าบอดี้การ์ดพวกนี้จะกลายเป็นคนพิการในอนาคต และคอก็จะไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมอีก”
หัวหน้าบอดี้การ์ดเป็นคนที่มีสายตากว้างไกล เพียงแค่ดูลักษณะคอของบอดี้การ์ดที่ถูกสับ เขาก็สามารถรู้ได้แล้วว่าหลี่โม่นั้นเก่งแค่ไหน
“เก่งกว่าคุณแค่ไหน?”
หัวหน้าบอดี้การ์ดเงียบ คำถามที่ว่าเก่งกว่าแค่ไหน มันตอบยากจริง ๆ
เขาเฝ้าดูหลี่โม่ทำร้ายบอดี้การ์ดของเขาเหมือนหมาป่าอยู่ในฝูงแกะ หัวหน้าบอดี้การ์ดรู้สึกว่าตนเองและหลี่โม่น่าจะแตกต่างกันมาก
เดิมทีหัวหน้าบอดี้การ์ดคิดจะตอบว่าพอ ๆ กัน แต่ลองคิดอีกถ้าหากซูเหวินปินจะให้ตนเองออกไปต่อสู้ นั่นคือไปรนหาที่ตายใช่ไหม
พูดให้มันขี้ขลาดจะดีกว่า ปล่อยให้ยอดฝีมือจากประเทศญี่ปุ่นออกไปต่อสู้ก่อน
“ผมคิดว่าสามารถรับมือเขาได้ไม่เกินสิบกระบวนท่า อย่างน้อยเขาน่าจะอยู่ในระดับเดียวกับเหล่าไป๋”
ซูเหวินปินพยักหน้า เปิดกล่องซิการ์บนโต๊ะ และหยิบซิการ์ออกมาคีบไว้ที่นิ้ว “เหล่าไป๋……เหล่าไป๋น่าจะด้อยกว่าเขา”
“อะไรน่ะ?”
หัวหน้าบอดี้การ์ดรู้สึกประหลาดใจ
คนนี้มันต้องยอดเยี่ยมแค่ไหน ถึงได้แข็งแกร่งกว่าเหล่าไป๋ ก่อนที่ฮิกาชิโนะ ฮิระจะปรากฏตัว หัวหน้าบอดี้การ์ดคิดว่าเหล่าไป๋แข็งแกร่งเป็นอันดับหนึ่ง
อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ยังเกี่ยวข้องกับการขาดความรู้ของหัวหน้าบอดี้การ์ด เพราะส่วนมากยอดฝีมือจะไม่แสดงฝีมือออกมาให้ใครเห็นง่าย ๆ และพวกเขาไม่รู้ว่ายอดฝีมือในปัจจุบันเก่งแค่ไหนแล้ว
“เมื่อสักครู่ฉันโทรหาเหล่าไป๋ คนแปลกหน้าเป็นคนรับสาย บอกว่าเหล่าไป๋ถูกจับแล้ว และตอนนี้เหล่าไป๋ได้รับบาดเจ็บสาหัส นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล”
ในใจของซูเหวินปินรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่เพื่อแสดงถึงความอารมณ์ที่สงบและสง่างาม ดังนั้นเขาจึงใช้คำพูดเพื่อให้อารมณ์ของตนเองผ่อนคลาย
เมื่อหัวหน้าบอดี้การ์ดได้ยินแล้วรู้สึกตกตะลึง หลังจากตกตะลึงแล้วก็รู้สึกกังวล
“ท่านซู ผมคิดว่าเรียกฮิกาชิโนะ ฮิระ มาดูจอมอนิเตอร์ก่อนดีกว่า อย่างน้อยที่สุดจะได้เข้าใจเจ้าหมอนี่ อีกสักครู่เวลาต่อสู้จะได้มีเป้าหมาย”
ซูเหวินปินพยักหน้าช้า ๆ หัวหน้าบอดี้การ์ดหันกลับมามองฮิกาชิโนะ ฮิระทันที
เดิมฮิกาชิโนะ ฮิระที่กำลังนอนอุตุ ก็ลุกขึ้นมานั่ง และกำลังดูภาพที่ปรากฏในจอมอนิเตอร์จากกล้องวงจรปิด
