จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 288 กลิ้งเข้ามา

เมื่อได้ยินคำพูดของซูเม่าเหวิน กู้เจี้ยนกั๋วกับกู้เจี้ยนเจียงต่างตกตะลึงโดยสิ้นเชิง

นี่คือซูเม่าเหวิน?

ผู้นำตระกูลซูของเมืองเอกในตำนาน!

ตระกูลซูที่ครอบครองธุรกิจครึ่งหนึ่งของวงการบันเทิงในเมืองเอก!

แต่ทำไมผู้นำของตระกูลซู ถึงได้มาขอโทษหลี่โม่ได้?

หลี่โม่ไอ้คนไร้ประโยชน์ที่เกาะเมียกิน มีความสามารถอะไรถึงทำให้ผู้นำตระกูลซูมาขอโทษด้วยตนเองได้!

ร่างกายของกู้เจี้ยนกั๋วกับกู้เจี้ยนเจียงสั่นสะท้าน รู้สึกอาการไม่ค่อยดี เพราะสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเกินความคาดหมายของพวกเขา และเป็นสิ่งที่อยู่เหนือจินตนาการของพวกเขา

“ซู ผู้นำตระกูลซู คุณ ทำไมคุณถึงได้มาขอโทษหลี่โม่ เขา เขาเป็นแค่คนไร้ประโยชน์”

กู้เจี้ยนเจียงพูดจาไม่เป็นประโยค แต่ด้วยความอยากรู้ เขาอดไม่ได้ที่จะถาม

“ฮึ่ม!”

ซูเม่าเหวินฮึ่มประโยคหนึ่ง ไม่สนใจคำถามของกู้เจี้ยนเจียง

หากมีคนกล้าถามอะไรแบบนี้ในที่อื่น ซูเม่าเหวินจะให้บอดี้การ์ดฆ่าผู้ถามอย่างแน่นอน

แต่ที่นี่ต่างออกไป นี่คือการมาขอโทษหลี่โม่ หากหลี่โม่ไม่พอใจกับพฤติกรรมเพียงของตนเองเล็กน้อย ธุรกิจของตระกูลซูก็จะมลายหายไปหมดสิ้น

กู้เจี้ยนเจียงหดคอ และไม่กล้าถามอีกต่อไป

เฝิงจื่อฉายและคนอื่น ๆ รู้สึกว่าสมองของพวกเขาวุ่นวาย ตระกูลซูแห่งเมืองเอก นั่นคือการดำรงอยู่ที่พวกเขาได้แต่หวังแต่ไม่สามารถทำให้มันเป็นจริงได้

แต่ว่าผู้นำตระกูลซูแห่งเมืองเอกจะมาขอโทษหลี่โม่ได้อย่างไร!

มันควรจะเหมือนกับตนเอง ที่บุกมาฆ่าล้างแค้นหลี่โม่ถึงที่!

เฝิงจื่อฉายรู้สึกว่าสมองอันชาญฉลาดของตนเองไม่พอใช้แล้ว เพราะคิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่าทำไมซูเม่าเหวินถึงมาขอโทษหลี่โม่คนไร้ประโยชน์ได้

กู้ชิงหลินมองหลี่โม่และกู้หยุนหลันด้วยสายตาที่เคียดแค้น เห็นว่าเฝิงจื่อฉายกำลังจะลงมืออยู่แล้ว เธอก็สามารถใช้โอกาสนี้ทำให้ไอ้เศษขยะคู่นี้อับอายขายหน้าได้ ทำไมอยู่ดี ๆถึงได้มีผู้นำตระกูลซูปรากฏตัวขึ้นมา เป็นไปได้ไหมที่หลี่โม่จ้างนักแสดงกลุ่มนี้มา?

“หลี่โม่! ไอ้คนไร้ประโยชน์ที่แกออกไปเมื่อสักครู่ ก็คือไปหาคนมาแสดงละครตบตาหรือ ดูไม่ออกเลยว่าแกเหลี่ยมจัดขนาดนี้!”

กู้ชิงหลินตะคอกอย่างดุดัน

ประโยคเดียวทำให้คนได้สติขึ้นมา ด้วยคำพูดของกู้ชิงหลิน ทำให้เฝิงจื่อฉายและคนอื่น ๆ ปรากฏภาพที่หลี่โม่จ้างคนมาแสดงในสมอง ซูเม่าเหวินอะไร พวกนี้เป็นของปลอมทั้งหมด

“แม่งฉิบหาย! กูเกือบจะถูกแกหลอกแล้ว! ผู้นำตระกูลซูเหี้ยอะไร ผู้นำตระกูลซูจะมาขอโทษไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างแกได้อย่างไร แกแต่งเรื่องได้ลื่นไหลจริง รอถ้าฉันไปที่เมืองเอกแล้วจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณชายซู!”

ท่าทางของเฝิงจื่อฉายเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม รู้สึกว่ามิน่าล่ะหลี่โม่ถึงได้เป็นผู้ชายเกาะเมียกิน เพราะมีกลอุบายหลอกลวงคนลื่นไหลจริง

เหอลี่ฉุนและคนอื่น ๆหัวเราะโห่ร้องขึ้นมา เยาะเย้ยหลี่โม่พร้อมกัน

“แล้วยังผู้นำตระกูลซู แกรู้ไหมว่าผู้นำตระกูลซูคือใคร? เขาไปไหนมาไหนก็จะต้องมีดาราล้อมรอบอยู่เสมอ อยากให้ดาราทำอะไร ดาราก็จะทำตามนั้น ผู้นำตระกูลซูคงจะเพลิดเพลินกับการที่ถูกพวกดาราประจบสอพลอ”

“ถ้าแกจะแต่งเรื่องก็แต่งเรื่องที่มันน่าเชื่อถือหน่อย ดันแต่งไปถึงเรื่องของตระกูลซูที่เมืองเอก แม่งตระกูลซูจะมาขอโทษคนต่ำต้อยอย่างแกได้อย่างไร แกเป็นโรคประสาทหลอนแล้ว มันคือโรค รีบไปรักษาที่โรงพยาบาลโดยเร็ว”

“ให้ผู้นำตระกูลซูที่จะมาขอโทษแกเดินเข้ามาสองก้าว ให้พวกเราดูว่าเป็นผู้นำตระกูลซูจริงหรือเปล่า กินหัวใจหมีดีเสือดาวหรือ ถึงได้ใจกล้าบ้าบิ่นกล้ามาหลอกลวง พวกกูไม่ใช่จะหลอกได้ง่าย ๆ!”

เสียงของเหอลี่ฉุนและคนอื่น ๆ ดังออกมาข้างนอก เมื่อซูเม่าเหวินได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนทันที เคียดแค้นจนอยากจะพุ่งเข้าไปจัดการพวกที่พูด

กู้หยุนหลันมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่สงสัย และกระซิบถามว่า “คุณเรียกพวกเขามาหรือ?”

“ไม่ใช่ ทุกอย่างเป็นเรื่องบังเอิญ”

หลี่โม่กล่าวเบา ๆ

เมื่อกู้เจี้ยนกั๋วและกู้เจี้ยนเจียงได้ยินคำพูดเหล่านั้น สายตาของพวกเขามองซูเม่าเหวินเปลี่ยนไป พวกเขาสงสัยว่าซูเม่าเหวินที่อยู่ตรงหน้าเป็นตัวปลอม

“คุณเป็นกลุ่มนักแสดงที่หลี่โม่จ้างมาใช่ไหม แม่งแสดงได้เหมือนจริงมาก คุณบอกมาว่าหลี่โม่ให้เงินคุณเท่าไหร่ ฉันจะเพิ่มให้เป็นสองเท่า ขอแค่คุณเปิดเผยหลี่โม่”

กู้เจี้ยนกั๋วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พูดกับคุณท่านของเราอย่างนี้ได้ยังไง! อยากตายใช่ไหม?”

ผู้ช่วยของซูเม่าเหวินตะคอกอย่างโกรธจัด

การมาขอโทษมันก็เป็นเรื่องที่น่าอับอายมากพอแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ขอโทษ ก็ถูกคนอื่นเยาะเย้ยก่อน ทำให้ลูกน้องของซูเม่าเหวินรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ซูเม่าเหวินโบกมือ ทำให้ผู้ช่วยก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรอีกเลย

“ซูเม่าเหวินจากตระกูลซูแห่งเมืองมาขอโทษคุณหลี่ โปรดให้เข้าพบสักครั้ง”

ประตูห้องประชุมเหมือนมีคูน้ำกั้น ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากหลี่โม่ ซูเม่าเหวินไม่กล้าก้าวเข้าไปในห้องประชุม เพราะนี่มันเป็นกฎ

การเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น เทียบเท่ากับการล่วงเกินหลี่โม่ กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ไม่รู้กฎข้อนี้ แต่ซูเม่าเหวินรู้ดี

เมื่อเห็นว่าซูเม่าเหวินกำลังพูดอยู่นอกประตู แต่ไม่เข้ามา เฝิงจื่อฉายและคนอื่นๆ ก็สรุปว่าคนเหล่านี้เป็นกลุ่มนักแสดงที่หลี่โม่จ้างมา

“แกไอ้สุนัขสารเลวนี่เหลี่ยมจัดจริง ๆ ถ้ามีความสามารถจริงก็ให้กลุ่มนักแสดงเข้ามาให้พวกเราดู แม้ว่าเราจะไม่เคยเห็นผู้นำตระกูลซู แต่เคยเห็นรูปถ่ายมามากมาย แค่มองแวบเดียวก็สามารถจดจำเขาได้ ให้พวกเราช่วยแกดูว่าแสดงได้เหมือนหรือเปล่า”

เฝิงจื่อฉายเป็นเหมือนแมวที่อยากจะเล่นเกมจับหนู ตั้งใจจะแกล้งหลี่โม่ให้เต็มที่ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่รีบร้อนที่จะจัดการหลี่โม่อีกต่อไป

หลี่โม่ยิ้มเยาะเย้ย “ซูเม่าเหวิน กลิ้งเข้ามา จะต้องกลิ้งเข้ามาเท่านั้น”

“โอ๊ย ขำตาย ไอ้หมอนี้คิดว่าตนเองเป็นคนใหญ่คนโต ให้ผู้นำตระกูลซูกลิ้งเข้ามา ถ้าคนที่กลิ้งเข้ามาเป็นผู้นำตระกูลซูจริง ๆ ฉันจะกินอุจจาระทันที”

“เคยเห็นคนโง่น่ะ แต่ไม่เคยเห็นคนที่โง่ขนาดนี้มาก่อน ไอ้หมอนี่มีปัญหาทางประสาทแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่ป่วยหนักขนาดนี้”

เหอลี่ฉุนและคนอื่น ๆหัวเราะเยาะขึ้นมา คิดว่าคำพูดและการกระทำของหลี่โม่นั้นตลกจริงๆ

ถ้าคนข้างนอกคือผู้นำตระกูลซูจริง ๆ เขาจะกลิ้งเข้ามาได้อย่างไร ไม่ต้องพูดถึงไอ้หลี่โม่คนไร้ประโยชน์ ถึงแม้ว่าจะเป็นคนใหญ่คนโตในเมือง ก็ไม่มีใครสามารถทำให้ผู้นำตระกูลซูกลิ้งเข้ามาได้

ลูกน้องทุกคนของซูเม่าเหวินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คำพูดของหลี่โม่ทำให้พวกรู้สึกโกรธมาก เมื่อเจ้านายถูกทำให้อับอายผู้รับใช้ก็ควรพยายามให้ถึงที่สุด และขณะนี้ซูเม่าเหวินกำลังถูกทำให้อับอายขายหน้า

“ผู้นำตระกูล! ทำเช่นนั้นไม่ได้!”

“คุณท่าน! ทำเช่นนั้นไม่ได้!”

ลูกน้องพยายามขอร้องอ้อนวอนซูเม่าเหวิน ไม่ว่าจะยังไงก็จะยอมให้ซูเม่าเหวินถูกเหยียดหยามเช่นนี้ได้

ถ้ากลิ้งเข้าไปจริง ๆ ชื่อเสียงหน้าตาของตระกูลซูก็จะหมดสิ้น

“พวกแกหลบไป! ถอยไปข้างหลัง! ต้องให้เกียรติคุณหลี่ให้มาก ๆ! คุณหลี่พูดอะไรก็ต้องปฏิบัติตามนั้น!”

ซูเม่าเหวินใช้น้ำเสียงและสีหน้าที่เข้มงวดตะคอกลูกน้องตนเอง

เวลานี้ ซูเม่าเหวินไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว หากเขาไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของหลี่โม่ ถ้าไม่สามารถทำให้หลี่โม่พอใจได้ ตระกูลซูจะจบจริงๆ

หากมีวิธีอื่นที่สามารถแก้ปัญหาได้ ซูเม่าเหวินจะไม่เลือกขอโทษหลี่โม่ แต่ตอนนี้ซูเม่าเหวินไม่มีทางเลือกอื่น

ภายใต้การบังคับของซูเม่าเหวินทำให้ลูกน้องค่อยๆ หลีกทาง จากนั้นมองดูซูเม่าเหวินนอนลงบนพื้น แล้วกลิ้งเข้าไปในห้องประชุม