คนของหลี่กางหยุดชะงักทันทีและหันมองไปที่หม่าเซิ่งลี่ด้วยความสงสัย
หญิงชรากระทืบเท้าแล้วชี้หน้าด่าลูกน้องของหลี่กาง “พวกแกจะหยุดทำไม ฉันไม่ได้สั่งให้พวกแกหยุด พวกแกก็ห้ามหยุด! ไปจัดการมันซะ ทุบมันให้ตายก่อนค่อยว่ากันทีหลัง!”
หม่าเซิ่งลี่รีบวิ่งเข้ามาแล้วตะโกนเรียกรปภ. ของเขา “จะยืนทื่ออยู่ทำไม รีบมาปกป้องคุณหลี่สิ!”
“หัวหน้าครับ หัวหน้าไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหมครับ เราอยู่ข้างเฮียหลี่ไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมหัวหน้าสั่งให้พวกผมไปปกป้องคุณหลี่ล่ะครับ ถ้าเราปกป้องคนบ้านนอกคนนั้นอาจจะทำให้เฮียหลี่ไม่พอใจก็ได้นะครับ”
รปภ. คนหนึ่งกระซิบถามเขา
หม่าเซิ่งลี่ยกฝ่ามือขึ้นแล้วตบไปที่กลางหน้าของรปภ. คนนั้น “นายกล้าหาว่าคุณหลี่เป็นคนบ้านนอกเหรอ อยากตกงานแล้วใช่ไหม! ยังไม่รีบเข้าไปปกป้องคุณหลี่อีก”
รปภ. ที่เหลือยังคงสับสนอยู่ แต่เมื่อเห็นความหงุดหงิดของหม่าเซิ่งลี่แล้วทุกคนก็ไม่กล้าลังเลและรีบเข้าไปปกป้องหลี่โม่ตามคำสั่งทันที
ในชั่วพริบตา ครอบครัวทั้งสามของหลี่โม่ก็ถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มรปภ. อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เหล่ารปภ. กลับหันหลังออกไปและเผชิญหน้ากับลูกน้องของหลี่กาง
หญิงชราชี้หน้าด่าหม่าเซิ่งลี่ “ทำบ้าอะไรของนาย จะช่วยคนนอกรังแกคนแก่อย่างฉันใช่ไหม เสี่ยวหาง นายต้องกู้หน้าให้แม่นะ ไม่อย่างนั้นแม่จะไม่ขอมีชีวิตอยู่อีก!”
“เหล่าหม่า คุณหมายความว่ายังไง”
หลี่กางสีหน้าเคร่งขรึมและไม่พอใจกับการหักหลังของหม่าเซิ่งลี่มาก
หม่าเซิ่งลี่ไม่ได้สนใจหลี่กาง แต่เขากลับตะโกนใส่เครื่องวิทยุของเขา “เหตุด่วน รปภ. ทุกหน่วยมารวมตัวกันที่เครื่องเล่นม้าหมุนเดี๋ยวนี้!”
หลังจากออกคำสั่งเสร็จแล้ว หม่าเซิ่งลี่ก็วิ่งเหยาะๆ เข้าไปหาหลี่โม่ด้วยรอยยิ้ม “คุณหลี่ครับ เมื่อครู่นี้กระผมเข้าใจผิดเองครับ โปรดยกโทษให้กระผมด้วยนะครับ”
หลี่กางที่เห็นภาพนี้ก็ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ ทำไมหม่าเซิ่งลี่แค่โทรออกสายเดียวก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย
หลี่โม่เหลือบมองไปที่หม่าเซิ่งลี่แล้วพูดเบาๆ ว่า “คุณรายงานใคร”
“กระผมรายงานเฉียวเจิ้งหลง ท่านหลงครับ ท่านหลงบอกว่าคุณเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรา แกยังกำชับให้ผมว่าต้องดูแลความปลอดภัยของคุณให้ดีที่สุด อีกทั้งยังต้องฟังคำสั่งจากคุณด้วยครับ ตอนนี้ผมเรียกรปภ. ของสวนสนุกทุกนายมาที่นี่แล้วครับ แล้วก็ท่านหลงก็กำลังมาที่นี่ด้วยครับ”
เฉียวเจิ้งหลงก็ได้ถือหุ้นของสวนสนุกแห่งนี้และยังถือว่าเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดอีกด้วย
หลังจากหม่าเซิ่งลี่รายงานข้อมูลของหลี่โม่ตามข้อมูลการซื้อตั๋วอย่างละเอียด ฝ่ายผู้ช่วยของเฉียวเจิ้งหลงที่ได้รับข้อมูลและเห็นชื่อของหลี่โม่ก็ถึงกับใจหายทันที เธอจึงยืนยันลักษณะของหลี่โม่อย่างละเอียดอีกครั้งและในที่สุดก็คอนเฟิร์มว่าเป็นหลี่โม่
ดังนั้นผู้ช่วยจึงรีบรายงานสถานการณ์ให้กับเฉียวเจิ้งหลง ส่วนเฉียวเจิ้งหลงที่ได้รับข้อมูลก็รีบสั่งการมาที่หม่าเซิ่งลี่อย่างไม่รอช้า
ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งแรกที่หม่าเซิ่งลี่ได้รับคำสั่งโดยตรงจากเฉียวเจิ้งหลง ที่ผ่านมาจะเป็นผู้ช่วยของเฉียวเจิ้งหลงมอบหมายงานให้เขาเท่านั้น ดังนั้นหลังจากได้รับคำสั่งจากเฉียวเจิ้งหลงแล้วหม่าเซิ่งลี่ก็รู้ว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน
เมื่อเห็นว่าหม่าเซิ่งลี่สำนึกผิดและเพิ่งรู้ว่าเขายังเป็นคนของเฉียวเจิ้งหลงด้วย หลี่โม่จึงไม่คิดจะเอาผิดเกี่ยวกับพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของหม่าเซิ่งลี่
“รอคนของคุณมาก่อนแล้วให้คนของคุณจับพวกมันไปสั่งสอนด้วยนะ ผมยังต้องพาลูกสาวไปเล่นต่อ”
หลี่โม่พูดอย่างเฉยเมย
“ครับผม วันหลังถ้าท่านจะพาคุณหนูมาเที่ยวที่สวนสนุกใหม่ช่วยแจ้งกระผมด้วยนะครับ ทางเราจะได้ทำการต้อนรับเป็นพิเศษครับ”
หม่าเซิ่งลี่พูดอย่างประจบสอพลอ
“ไม่จำเป็นหรอก เกรงใจคนอื่นเขา”
ในขณะที่หลี่โม่กำลังสนทนากับหม่าเซิ่งลี่ หลี่กางก็เริ่มสังเกตถึงความผิดปกติแล้ว
ตั้งแต่ที่ได้ยินว่าเฉียวเจิ้งหลงจะมาที่นี่ หลี่กางก็ใจหายใจคว่ำและทำตัวไม่ถูกทันที เขาไม่คิดเลยว่าแค่มีเรื่องกับคนบ้านนอกคนหนึ่งแต่กลับทำให้ท่านหลงต้องมาถึงที่ด้วย
ท่านหลงเป็นถึงหนึ่งในสี่ของราชาใต้ดินในเมืองเมืองฮ่านเชียวนะ!
หลี่กางรู้จักสถานะของตนมากกว่าใครดี และเขาก็รู้ว่าสถานะของเขาเทียบไม่ได้กับขนหน้าแข้งของเฉียวเจิ้งหลงเลย ถ้าหลี่โม่รู้จักเฉียวเจิ้งหลงจริงๆ เขาต้องฉิบหายอย่างแน่นอน
ขณะที่หลี่กางยังคงกังวลกับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น หญิงชราที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ตะโกนอย่างโมโหอีกครั้ง
“ไอ้พวกขยะ ไอ้พวกขยะจริงๆ ฉันเลี้ยงแกมาทำไม แม่แกกับลูกชายแกถูกคนอื่นรังแกนะ แล้วแกยังยืนทื่ออยู่ตรงนี้ทำไม ยังไม่รีบจัดการพวกมันอีก!”
จากนั้นก็มีทีมรปภ. อีกทีมวิ่งมาจากที่ไกล และด้านหลังรปภ. ก็มีทีมบอดี้การ์ดในชุดดำเดินมาพร้อมกับเฉียวเจิ้งหลงที่เดินอยู่ท่ามกลางพวกเขาแล้วตะโกนขึ้นว่า “ใครกล้าแตะต้องคุณหลี่? อยากลองดีมากนักใช่ไหม!”
หญิงชราก็หันมองไปที่เฉียวเจิ้งหลง เนื่องจากเธอไม่เคยเห็นเขาจึงตะโกนตอบว่า “แกเป็นใคร ใช่แล้ว ฉันอยากลองดี แล้วทำไม? เสี่ยวหางแกรีบเรียกคนมาสิ! เรียกลูกน้องแกมาให้หมด คนของเรามีไม่น้อยกว่าพวกมันอยู่แล้ว!”
หลี่กางที่เห็นร่างของเฉียวเจิ้งหลงเดินมาจากที่ไกล เขาถึงกับเหงื่อตกและรีบหันไปปิดปากแม่ของเขาไว้
“แม่ หยุดพูดได้แล้ว ขืนพูดอีกเราต้องตายกันทั้งบ้านแน่!”
หลี่กางรู้สึกกังวลอย่างที่สุด
เด็กอ้วนเบ้ปากแล้วพูดอย่างไม่พอใจ “พ่อ พ่อไม่ใช่ลูกผู้ชายเหรอครับ รีบ
แย่งน้องผู้หญิงคนนั้นมาแล้วอัดพ่อมันให้ตายสิครับ น้องผู้หญิงคนนั้นจะได้เป็นของผมตลอดไปไงครับ!”
เมื่อต้องเจอกับแม่และลูกชายของตนที่ไม่รู้ฟ้า หลี่กางแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เขารู้สึกว่าแม่กับลูกชายของเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถึงเวลานี้แล้วยังกล้าพูดจาถากถางอีก พวกเขาต้องทำให้ทุกคนในครอบครัวต้องลำบากแน่เลย
ลูกน้องของหลี่กางต่างก็พากันตกใจและหน้าซีดทันที จากนั้นทุกคนก็ทิ้งไม้เบสบอลในมือแล้วหมอบลงกับพื้น
“คุณหลี่ครับ เราผิดไปแล้วครับ พวกเราก็ถูกเฮียหลี่บังคับเหมือนกันครับ พวกเราไม่เคยมีเจตนาร้ายกับคุณเลยครับ”
“ใช่ ๆ ครับ พวกผมไม่มีเจตนาร้ายจริงๆ นะครับ พวกผมถูกเฮียหลี่บังคับจริงๆ นะครับ ได้โปรดเข้าใจพวกผมด้วยนะครับ”
ลูกน้องของหลี่กางต่างก็สำนึกผิดและเกรงว่าจะต้องซวยไปด้วย
ในขณะนี้หญิงชราก็เริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติและแววตาของเธอก็ตื่นตระหนกทันที
เฉียวเจิ้งหลงเดินไปหาหลี่โม่แล้วโน้มตัวโค้งคำนับเขาด้วยความเคารพ “คุณหลี่ครับ ลูกน้องของผมไม่เอาไหนเองครับ ถึงกล้าบังอาจล่วงเกินคุณ เดี๋ยวผมจะจัดการให้เข็ดและจะไม่ยั้งมือเลยครับ”
หม่าเซิ่งลี่สีหน้าซีดเซียวและมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาอ้อนวอน เขาหวังว่าหลี่โม่จะใจกว้างและให้อภัยเขา
“เรื่องของลูกน้องคุณก็ช่างมันเถอะ แล้วคุณรู้จักไอ้หมอนี่หรือเปล่า?”
หลี่โม่ชี้ไปที่หลี่กางแล้วถาม
หลี่กางถึงกับสะดุ้งและพูดด้วยความกลัว “คุณ……คุณหลี่ครับ ผมชื่อหลี่กางครับ ผมทำงานปล่อยเงินกู้ครับ ผมผิดไปแล้วจริงๆ ครับ แม่ของผมกับลูกชายผมนิสัยเสียเองครับ เดี๋ยวผมจะสั่งสอนพวกเขานะครับ”
หลังจากพูดด้วยความกังวลใจหลี่กางก็ดึงลูกชายมาจากแม่ของเขาแล้วตบก้นลูกชายของเขาด้วยความแรง
“ใครสอนให้มึงทำตัวอวดดีแบบนี้ มึงรู้ไหมว่าสร้างปัญหาให้กูใหญ่แค่ไหน!”
เด็กอ้วนถึงกับร้องไห้เสียงดังออกมาจนหญิงชราทนไม่ได้และยกมือขึ้นแล้วตบไปที่กลางหน้าของหลี่กาง
“เก่งจริงแกก็ไปตีคนอื่นสิ! ตีลูกตัวเองแล้วได้อะไร!”
