จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 322 ขอโทษ

หวางจงเสวียนตกตกลึงและชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “เรียกผมเหรอครับ?”

“คุณชื่อหวางจงเสวียนไหมล่ะ? ถ้าใช่ก็เรียกคุณ”

หวังต้าหย่งพูดอย่างเฉยเมย

“ผมเองครับ ผมเองครับ”

หวางจงเสวียนรีบก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างรวดเร็ว จากนั้นหยุดลงแล้วรีบจัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาและหันไปพูดกับหวางจงเหิงว่า “เป็นยังไงบ้าง ดูดียัง? ไม่เรียบร้อยตรงไหนมั้ย เจอกันครั้งแรกต้องสร้างความประทับใจให้ท่านประธานนะ”

“เรียบร้อยแล้ว อย่าตื่นเต้นสิครับพี่ใหญ่ เหมือนจะห้องสาวๆ ยังไงไม่รู้” หวางจงเหิงพูดติดตลก

“นายไม่เข้าใจหรอก”

เมื่อพูดจบหวางจงเสวียนก็เดินตรงไปที่ประตูออฟฟิศของประธานบริษัท

หวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงที่เดินตามข้างหลังก็ถูกหวังต้าหย่งห้ามเอาไว้ “ท่านประธานเรียกหวางจงเสวียนคนเดียว คนอื่นห้ามเข้าไปด้วย”

“เรามาด้วยกันนะ หวางจงเสวียนเป็นพี่ชายผม พี่ชายแท้ๆ ของผมนะ ผมก็ควรเข้าไปด้วยสิ”

หวางจงเหิงพูดอย่างไม่พอใจ

หวางจงเสวียนหันกลับมาแล้วยกมือห้ามหวางจงเหิงไว้ “พวกนายไม่ต้องเข้าไป รอข้างนอกนี่แหละ”

หวางจงเหิงขมวดคิ้วอย่างไม่เต็มใจและได้แต่เฝ้ามองหวางจงเสวียนเดินเข้าไปในออฟฟิศของประธานบริษัท

เมื่อเดินเข้าไปด้านในหวางจงเสวียนก็ต้องตกตะลึงกับของตกแต่งที่หรูหราภายในห้อง ซึ่งของทั้งหมดในห้องก็ล้วนเป็นวัสดุนำเข้าระดับไฮเอนด์ หวางจงเสวียนพอประมาณได้ว่าของตกแต่งทุกๆ ชิ้นที่วางอยู่ในทุกตารางเมตรต่างก็มีมูลค่าหลักหมื่นขึ้นไป

และเมื่อหวางจงเสวียนเห็นโต๊ะที่ทำจากไม้จันทน์แดงเขาก็ถึงกับเบิกตากว้างทันที

สายตาของหวางจงเสวียนได้แต่จับจ้องไปที่เก้าอี้ผู้บริหารที่อยู่ด้านหลังโต๊ะไม้จันทน์สีแดงนั้น ซึ่งในขณะนี้หวางจงเสวียนเห็นเพียงด้านหลังศีรษะของหลี่โม่และมันก็ทำให้เขารู้สึกประหม่ามาก

นี่มันหมายความว่ายังไง ทำไมถึงหันหลังให้เรา หรือว่าคุณหลี่เศรษฐีผู้ลึกลับคนนี้ไม่พอใจเราจริงๆ ?

หวางจงเสวียนยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล และร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นเล็กน้อย

“สะ สวัสดีครับ ท่านประธานหลี่ ผมหวางจงเสวียนเป็นผู้ร่วมโครงการก่อสร้างกับบริษัทของท่านประธานครับ”

หวางจงเสวียนแนะนำตัวอย่างติดๆ ขัดๆ

หลี่โม่ได้แต่เล่นเกมในโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้สนใจคำพูดของหวางจงเสวียนเลยแม้แต่นิด

เมื่อเห็นว่าหลี่โม่ไม่มีการตอบสนองใดๆ หัวใจของหวางจงเสวียนก็เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

“ท่าน ท่านประธานหลี่ครับ”

“รอเดี๋ยวสิ ไม่เห็นผมเล่นเกมอยู่เหรอ”

เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากคุณหลี่ หวางจงเสวียนก็รู้สึกโล่งใจและยืนรอหลี่โม่เล่นเกมอย่างเรียบร้อย

หลี่โม่เล่นไปอีกสักพักใหญ่ จากนั้นถึงวางโทรศัพท์ลง “คุณมาที่นี่ต้องการอะไร”

“คือว่าผมอยากได้กำหนดการวันเริ่มงานของโครงการก่อสร้างตามสัญญาครับ ทางผมจะยื้อเวลาต่อไปอีกไม่ได้แล้วจริงๆ ครับ ถ้าเรายังไม่ได้เริ่มงาน ทั้งทีมงานก่อสร้างและอุปกรณ์ที่เราเตรียมไว้ก็คงต้องยกเลิกไปหมดเพราะผมไม่มีปัญญาจ่ายแล้วครับ หลี่โม่น่าจะบอกเรื่องนี้ให้ท่านฟังแล้วใช่ไหมครับ”

หลังจากหวางจงเสวียนพูดจบเขาก็เอะใจทันทีว่าทำไมไม่เห็นหลี่โม่อยู่ในนี้!

เขาพยายามมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นหลี่โม่อยู่ในห้องนี้เลย ซึ่งก็ทำให้เขาเกิดความคิดบ้าๆ ในใจ

หลี่โม่ คุณหลี่

หวางจงเสวียนคิดในใจและสายตาที่มองไปด้านหลังของหลี่โม่ก็ยิ่งตกตะลึงมากกว่าเดิม หลี่โม่คงไม่ใช่คุณหลี่นะ!

ก่อนที่หลี่โม่จะเข้ามาในห้องนี้หวางจงเสวียนก็มั่นใจแล้วว่าในห้องนี้ไม่มีใคร แต่หลังจากหลี่โม่เข้ามาแล้วผู้บริหารของหยุนจงหลันกรุ๊ปก็ปรากฏตัวทันที!

หวางจงเสวียนถึงกับใจสั่นอย่างรุนแรงเมื่อคิดว่าเขาเข้าใจข้อเท็จจริงอะไรบางอย่าง ถ้าหลี่โม่เป็นผู้บริหารของบริษัทหยุนจงหลันกรุ๊ปจริงๆ สงสัยงานนี้คงต้องหมดกันแน่

“ท่าน ท่านรู้จักหลี่โม่ไหมครับ? เขาเพิ่งเข้ามาในห้องนี้ แต่ แต่เขาไปไหนแล้วครับ ทำไมผมไม่เห็นเขาเลย”

หวางจงเสวียนถามอย่างอ่อนแรงและเริ่มพูดติดอ่างเพราะความกลัวในใจ

“คุณลองทายดูสิว่าเขาหายไปไหนแล้ว”

หลี่โม่ยิ้มพูด

ซึ่งหลี่โม่ไม่ได้ดัดเสียง แต่พูดด้วยน้ำเสียงปกติของเขาเลย และเมื่อหวางจงเสวียนได้ยินเสียงพูดอย่างชัดเจนของหลี่โม่เขาก็รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก และนี่ก็ยิ่งทำให้ความกลัวในใจเขาชัดเจนมากขึ้น

แต่แล้วหลี่โม่จะเป็นผู้บริหารที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทหยุนจงหลันกรุ๊ปได้ไง!

ไหนบอกว่าเขาก็แค่ไอ้กระจอกที่คอยเกาะคนอื่นกินไม่ใช่เหรอ!

คนกระจอกที่คอยเกาะคนอื่นกินจะเอาเงินสองพันล้านมาจากไหน!

คนที่มีเงินสองพันล้านมันถือว่าเป็นเศรษฐีระดับต้นๆ ของเมืองฮ่านแล้วนะ แล้วเขาคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่กลับเป็นไอ้กระจอกที่เขาว่ากัน!

ความคิดบ้าๆ ผุดขึ้นในหัวของหวางจงเสวียนอย่างไม่หยุด และมันก็ทำให้เขาตกตะลึงจนขยับตัวไม่ได้

หลี่โม่ค่อยๆ หันเก้าอี้ผู้บริหารกลับมาแล้วมองไปที่หวางจงเสวียนด้วยรอยยิ้ม “เป็นไง เซอร์ไพรซ์ไหม”

“เซอร์ไพรซ์? เหอะๆ ผม ผมตกใจจนขาสั่นไปหมดแล้ว”

หวางจงเสวียนรู้สึกอ่อนแรงจนนั่งลงกับพื้นและเหงื่อแตกไปทั้งตัว

“คุณเป็นผู้บริหารของหยุนจงหลันกรุ๊ปได้ไง ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ คุณมีอำนาจขนาดนี้แล้วทำไมต้องยอมให้คนอื่นคอยกลั่นแกล้งรังแก คุณทำเพื่ออะไร หรือว่าคุณกับผู้บริหารหยุนจงหลันกรุ๊ปตั้งใจแกล้งผม”

หวางจงเสวียนยังคงไม่ปักใจเชื่อข้อเท็จจริงที่อยู่ตรงหน้า แม้หลี่โม่จะนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารก็ถาม แต่เขาก็ไม่ยอมเชื่อว่าทุกอย่างนี้เป็นความจริง

“ทำไมงั้นเหรอ ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟังหรอก และคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ด้วย สิ่งที่คุณควรรู้ก็คือผมมีอำนาจมากพอที่จะกวาดล้างตระกูลหวางของคุณทั้งตระกูลให้หายสาบสูญ”

หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา

หวางจงเสวียนถึงกับใจหายและเขาก็สัมผัสถึงความน่ากลัวจากคำพูดของหลี่โม่ได้

กวาดล้าง ตระกูลหวาง

คำพูดนี้ดังก้องอยู่ในหูของหวางจงเสวียนอย่างไม่หยุด เขารู้สึกว่าหลี่โม่สามารถทำได้อย่างที่พูด และเขาก็รู้ว่านี่เป็นคำเตือนและเป็นคำข่มขู่อย่างเด็ดขาดของหลี่โม่ที่มีต่อเขาด้วย

“เงียบทำไม”

หลี่โม่ยิ้มพูด

หวางจงเสวียนรีบตั้งสติแล้วพูดอย่างรวดเร็ว “น้องเขย……พี่”

“ไม่ต้องนับญาติอะไรตอนนี้หรอก เพราะหยุนหลันผมถึงไม่ถือสาตระกูลหวางของพวกคุณ มันก็ถือว่าบุญมากแค่ไหนแล้ว คุณคิดว่าพวกคุณมีคุณสมบัติมากพอที่จะได้โปรแจคนี้ไปทำเหรอ? บริษัทสิบอันดับแรกในประเทศต่างก็สนใจโครงการนี้ แล้วคุณคิดว่าโอกาสมันหลุดไปถึงมือคุณได้ยังไง” หลี่โม่พูดอย่างเฉยเมย

หยดเหงื่อไหลผ่านหน้าผากของหวางจงเสวียนอย่างไม่หยุด ต่อให้เป็นคนโง่ก็สามารถเข้าใจในสิ่งที่หลี่โม่พูด

“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ ผมรู้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะบุญคุณของคุณ และครอบครัวตระกูลหวางของเราก็ไม่เคยเห็นคุณค่านี้เลย”

หวางจงเสวียนพูดด้วยความเคารพนับถือ

คนที่สามารถทุ่มเงินสองพันล้านแล้วเปิดบริษัทเพื่อมาแก้เบื่อ ซึ่งหลี่โม่ในขณะนี้สำคัญมากกว่าสิ่งใดในหัวใจของหวางจงเสวียน เขาเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุด เป็นต้นขาทองคำที่ยืนอยู่ตรงหน้ามาตลอด แต่น่าเสียดายที่ตระกูลหวางกลับไม่รู้อะไรเลย

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ครอบครัวตระกูลหวางทำกับหลี่โม่ในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่หวางหวางจงเสวียนก็รู้สึกผิดและรู้สึกละอายใจมาก ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าการที่ได้รับโอกาสในโครงการนี้ก็เป็นหนึ่งในของขวัญวันเกิดที่หลี่โม่มอบให้กับคุณปู่หวาง

หวางจงเสวียนกัดฟัดและพูดว่า “น้องเขย พี่ขอตบหน้าตัวเองเพื่อเป็นการไถ่โทษนะ”