“หลี่โม่? ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยนัก”
หวงจื่อเซวียนเดินไปที่ทางเข้าปราสาท พร้อมกับกลุ่มคุณชายร่ำรวยจากเมืองฮ่าน เตรียมที่จะดักรอหลี่โม่อยู่ที่ทางเข้า
สาวงามเน็ตไอดอลที่ยืนอยู่ข้างหวงจื่อเซวียน กล่าวว่า “ที่รัก คุณลืมสิ่งที่ฉันบอกคุณไปเมื่อสักครู่แล้วหรือ เรื่องที่กู้ชิงหลินเพื่อนสนิทของฉันให้คุณจัดการหลี่โม่กับกู้หยุนหลัน”
“ใช่แล้ว ถึงว่าทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยนัก คุณรีบบอกรายละเอียดของหลี่โม่ให้ผมฟัง”
หวงจื่อเซวียนกล่าวอย่างตื่นเต้น
“หลี่โม่เป็นลูกเขยแต่งเข้าของตระกูลกู้ เขาเป็นแค่เศษสวะที่ยากจน ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ได้แต่เกาะเมียกินอยู่ที่บ้าน ภรรยาของเขากู้หยุนหลันเป็นคนที่ร้ายใช่เล่น ยอมนอนกับคนอื่นเพื่อให้ได้สัญญาโครงการมา แล้วยังชอบเสแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อีก”
เพื่อนสนิทของกู้ชิงหลินเล่าเรื่องของหลี่โม่กับกู้หยุนหลันให้หวงจื่อเซวียนฟัง เขาจับคางตนเองแล้วฟังอย่างตั้งใจ จากนั้นแสดงความรู้สึกสับสนเล็กน้อย
“แค่ขยะคนนี้ สามารถทำให้แผนที่มั่นใจว่าสามารถควบคุมได้ของคุณชายซูเกิดปัญหา? ทำไมฉันไม่รู้สึกอย่างนั้นล่ะ อาจเป็นเพราะว่าชื่อและนามสกุลเหมือนกันหรือเปล่า”
หวงจื่อเซวียนกล่าวด้วยความสงสัย
“ที่รัก คุณจะคิดมากไปทำไม อีกสักครู่เมื่อคุณจับไอ้หมอนั้นได้แล้ว ถามโดยตรงก็จะรู้เอง”
หวงจื่อเซวียนพยักหน้า “คุณดูให้ละเอียดหน่อย เมื่อเห็นพวกเขาแล้วแจ้งให้ผมรู้ทันที วันนี้ยังไงต้องเล่นงานมันให้สาสม”
เพียงแค่จัดการคนคนเดียวเท่านั้น แม้ว่าจะจัดการผิดคนมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ดวงตาของหวงจื่อเซวียนจ้องมองคนที่เดินเข้ามาเหมือนเหยี่ยวพร้อมที่จะตะครุบเหยื่อได้ทุกเมื่อ
ขณะนี้กู้หยุนหลันกับหลี่โม่ได้เดินทางมาถึงปราสาทรอยัลแล้ว หลังจากผ่านการตรวจสอบจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ทั้งสองก็เดินเข้าไปในปราสาท
เมื่อหวางชิงชิงสาวงามเน็ตไอดอลเห็นกู้หยุนหลันและหลี่โม่ เธอชี้ไปที่ทั้งสองคนทันทีและกล่าวว่า “คือพวกเขา หลี่โม่กับกู้หยุนหลัน ก็คือพวกเขา!”
หวงจื่อเซวียนทำสัญญาลักษณ์มือ ทำให้คุณชายร่ำรวยจากเมืองฮ่านเจ็ดแปดคนที่อยู่ด้านหลังเขา เข้าไปล้อมหลี่โม่และกู้หยุนหลันไว้
“แกคือหลี่โม่หรือ?”
หวงจื่อเซวียนถามพร้อมกับเอียงศีรษะ
“ใช่”
หลี่โม่เหลือบมองหวงจื่อเซวียน และตอบด้วยเสียงราบเรียบ
“ฮ่า ๆ แกคือผู้ชายที่เกาะเมียกินในตำนานนี่เอง แต่ดูแล้วแกคงจะไม่ได้อยู่สุขสบายเท่าไหร่ แกใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ แล้วยังกล้ามาที่นี่ รู้ไหมว่ามันทำให้เมืองฮ่านต้องอับอายขายหน้า”
หวงจื่อเซวียนกล่าว และมองหลี่โม่อย่างเหยียดหยาม
“มีธุระอะไร? ถ้ามีธุระก็ว่ามา ถ้าไม่มีธุระก็อย่ามาขวางทาง”
หลี่โม่กล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น
“ฮ่าฮ่าฮ่า แกไอ้ยาจกบ้าดีเดือดนี่ กล้าบอกกูว่าอย่ามาขวางทาง ที่เมืองฮ่านกูพูดอะไรก็ต้องเป็นตามนั้น วันนี้กูเห็นมึงแล้วรู้สึกขัดหูขัดตา ก็เลยมาดักเล่นงานแกโดยเฉพาะ”
กู้หยุนหลันดึงหลี่โม่เบา ๆ และพูดกระซิบว่า “คุณใจเย็น ๆหน่อย”
“ฮ่า ๆ คนสวย คุณเป็นห่วงสามีไร้ประโยชน์หรือ ฉันจะบอกคุณว่า สามีไร้ประโยชน์ของคุณก่อเรื่องใหญ่แล้ว ถ้าคุณไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้อง คุณก็มาสนุกเป็นเพื่อนกับพี่น้องของพวกเรา เช่นนี้คุณยังคงสามารถปกป้องครอบครัวของคุณให้ปลอดภัยได้”
หวงจื่อเซวียนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย
เมื่อหวงจื่อเซวียนเห็นกู้หยุนหลัน เขาก็คิดไม่ซื่อกับกู้หยุนหลันแล้ว เพราะว่ากู้หยุนหลันสวยกว่าหวางชิงชิง ที่อยู่ข้างหวงจื่อเซวียนมาก
หวางชิงชิงขมวดคิ้ว หัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกวิกฤติ มองไปที่กู้หยุนหลันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
เพื่อที่จะปีนขึ้นไปบนเตียงของหวงจื่อเซวียน หวางชิงชิงต้องใช้มารยาหญิงมากมาย ฝันว่าจะได้เป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหวง ถ้าหวงจื่อเซวียนหลงใหลกู้หยุนหลัน หวางชิงชิงรู้สึกว่าไม่มีที่แม้แต่จะให้ตนเองร้องไห้อีกแล้ว
ดังนั้นหวางชิงชิงจึงพร้อมที่จะปกป้องอาณาเขตของเธอ อย่างน้อยก็ทำให้กู้หยุนหลันเสียโฉมก่อน
“ที่รัก อย่ามองว่าเธอสวยนะ ที่จริงแล้วเธอสกปรกมาก เพื่อให้ได้สัญญาโครงการมา เธอสามารถนอนกับทุกคนได้ ฉันเคยได้ยินมาว่า เพื่อให้ได้สัญญาโครงการใหญ่ เธอยอมนอนกับพนักงานรักษาความปลอดภัยไปจนถึงประธานบริษัทเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นโรคอะไรอยู่หรือเปล่า”
หวางชิงชิงพูดใส่ร้ายป้ายสี
“คุณพูดจาพล่อย ๆ!”
กู้หยุนหลันโกรธจนตัวสั่น
หลี่โม่หรี่ตาลงเล็กน้อย ก้าวไปข้างหน้าใช้มือตบไปที่ใบหน้าของหวางชิงชิง
เพียะ ๆ ๆ!
หลี่โม่ใช้ฝ่ามือตบหน้าหวางชิงชิงอย่างรุนแรงไปหลายครั้ง
ทำให้หน้าของหวางชิงชิงที่ทำศัลยกรรมและฉีดกรดไฮยาลูโรนิก ของเธอบุบเบี้ยวทันทีเหมือนรถที่ประสบอุบัติเหตุ ทำให้คนอื่นไม่กล้ามองตรง ๆ
“อ๊ะ! แกกล้าตบหน้าฉัน ที่รัก คุณดูเขาตบฉันสิ คุณต้องแก้แค้นให้ฉันด้วย!”
หวางชิงชิงจับหวงจื่อเซวียนด้วยน้ำตาคลอเบ้า
หวงจื่อเซวียนเหลือบมองใบหน้าของหวางชิงชิง รู้สึกสยดสยองยิ่งกว่าดูหนังสยองขวัญเสียอีก
หวงจื่อเซวียนสะบัดมือออกอย่างแรง พูดอย่างรำคาญว่า “ปล่อยมือ คุณดึงผมไว้อย่างนี้ แล้วจะให้ผมล้างแค้นให้คุณได้อย่างไร!”
หวางชิงชิงปล่อยมือ รู้สึกเจ็บปวดที่ใบหน้า เธอแตะใบหน้าเบา ๆ และรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติบนใบหน้า จึงรีบหยิบกระจกออกมาส่องดู
มองกระจกแวบหนึ่ง หวางชิงชิงร้องออกมาด้วยความตกใจ “อ้า! นี่ นี่คือใคร!”
“คุณจำไม่ได้แม้แต่ตนเองเลยหรือ? การทำศัลยกรรมมันน่าเกลียดน่ากลัวเช่นนี้แหละ”
หลี่โม่กล่าวอย่างราบเรียบ
หวางชิงชิงไม่เชื่อว่าคนในกระจกคือตนเอง เมื่อก่อนเธอเป็นคนสวย แต่ว่าคนในกระจกตาเอียงและหน้าทั้งสองข้างไม่เท่ากัน ดูน่าเกลียดเป็นที่สุด
“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ฉัน ต้องโทษแก มันเป็นความผิดของแกทั้งหมด!”
หวางชิงชิงขว้างกระจกด้วยความโกรธ สะบัดมือทั้งสองข้างแล้วพุ่งเข้าหาหลี่โม่
หลี่โม่ยกเท้าขึ้น แล้วเตะไปที่หน้าท้องของหวางชิงชิง ทำให้หวางชิงชิงล้มไปที่อ้อมแขนของหวงจื่อเซวียน
“โอ๊ย! ท้องของฉัน จื่อเซวียนคุณต้องแก้แค้นให้ฉัน”
หวางชิงชิงพิงแขนของหวงจื่อเซวียนและกล่าวอย่างเคียดแค้น
หวงจื่อเซวียนไม่อาจทนเห็นสภาพของหวางชิงชิงได้ เขาผลักหวางชิงชิงให้กับลูกน้อง แล้วกล่าวว่า “ส่งเธอไปโรงพยาบาล”
ลูกน้องไม่กล้าละเลย พยุงหวางชิงชิงเดินออกไป หวางชิงชิงมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาอาฆาตแค้น และตะโกนว่า “จื่อเซวียน คุณฆ่าเขา คุณต้องฆ่าเขา!”
หวงจื่อเซวียนรู้สึกขายหน้าเป็นอย่างมาก ความโกรธของเขาก็เดือดพล่านขึ้นในใจ
“แม่งแกเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าตบคนของฉัน!”
“แกกล้าดูหมิ่นฉัน พ่อของแกรู้หรือเปล่า?”
หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“แม่งฉิบหายไอ้บ้า !แกพูดเช่นนี้กับฉันได้อย่างไร!”
หวงจื่อเซวียนกล่าวอย่างโกรธจัด
“พ่อของแกยังไม่กล้าพูดกับฉันแบบนี้ ถ้าแกไม่หลีกทาง ฉันจะสั่งสอนแกแทนพ่อของแกเอง”
หวงจื่อเซวียนจ้องไปที่หลี่โม่ กล่าวอย่างดุเดือดว่า “แกช่างหยิ่งผยองนัก คนที่ทำให้คุณชายซูแห่งเมืองเอกแพ้ก็คือแกใช่ไหม?”
“คุณชายซูหรือ ฉันแค่สั่งสอนเขาเล็กน้อยเท่านั้น”
หลี่โม่กล่าวราบเรียบ ราวกับว่ากล่าวถึงเรื่องเล็กน้อย
หวงจื่อเซวียนตะลึงไปชั่วขณะ รู้สึกเกิดความลังเลขึ้นมาในใจ เขาตกใจกับท่านิ่งสงบของหลี่โม่ รู้สึกว่าท่าทางนิ่งสงบของหลี่โม่ บางทีอาจมีไม้ตายซ่อนอยู่
หวงจื่อเซวียนไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจที่จะใช้ชื่อหม่าเจียเฉิงข่มขู่หลี่โม่
“เยี่ยมมาก คุณชายหม่าจากเมืองเอกได้พาคนมาแก้แค้นแทนคุณชายซูแล้ว แม่งวันนี้แกอย่าหยิ่งผยองอีก ถ้าแกคุกเข่าแล้วคลานไปหาคุณชายหม่า แกยังมีทางรอดอยู่”
