“คุณอย่าเพิ่งกลัว เชื่อในความสามารถของผมสิ ผมจะทำให้พ่อแม่ของคุณปลอดภัย”
กู้หยุนหลันปาดน้ำตาบนหน้าของตัวเอง และพยายามควบคุมสติของตัวเอง
“ความต้องการของอีกฝ่ายค่อนข้างแปลก เขาไม่ได้ต้องการเงิน ผมเลยไม่รู้เป้าหมายที่มันต้องการอย่างแน่ชัด ตอนนี้อีกฝ่ายต้องการให้ผมไปเจอ นี่เป็นโอกาสดี คุณต้องเชื่อว่าผมจะช่วยพ่อตากับแม่ยายได้”
“อื้ม ฉันเชื่อนาย”
น้ำตาของกู้หยุนหลันไหลออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ จิตใจของเธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย
หลี่โม่เก่งขนาดนี้ ต้องช่วยพ่อแม่ได้อย่างแน่นอน กู้หยุนหลันคิดในใจเงียบๆ เธอเอามือประสานกันแน่น เพื่อขอพรให้หลี่โม่ทำสำเร็จ
“คุณรออยู่ที่นี่ไม่ต้องตื่นตระหนก ห้ามไปไหนทั้งนั้น ผมจะกลับไปพบคนร้าย และจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด คุณห้ามออกจากห้องทำงานเด็ดขาด เข้าใจไหม”
“ไม่ ฉันจะไปกับนายด้วย ฉันรอนายข้างนอกได้ไหม ฉันเป็นห่วงนายจริงๆ”
กู้หยุนหลันดึงแขนของหลี่โม่แล้วเอ่ยขึ้น
ถ้าพากู้หยุนหลันกลับไปด้วยมันค่อนข้างอันตราย ถ้าอีกฝ่ายมีจำนวนมากแล้วมีคนคอยซุ่มโจมตีอยู่ข้างนอก กู้หยุนหลันอยู่ข้างนอกคนเดียว เขาว่าจะเกิดความวุ่นวาย
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง หลี่โม่ตัดสินใจพากู้หยุนหลันไปด้วย
“งั้นก็ไปด้วยกัน คุณต้องควบคุมอารมณ์ให้ดี ไม่งั้นคนร้ายจะมองออกว่าเราตื่นตระหนก อาจจะทำให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน”
“ฉันจะทำตามที่นายบอก”
หลี่โม่ออกไปพร้อมกับกู้หยุนหลันและมุ่งหน้าไปที่บ้าน
ขณะเดียวกัน เหล่าหูเอาระเบิดเวลาออกมาจากกระเป๋าเป้ เขายิ้มแล้วเอาระเบิดไปมัดไว้บนแขนของสองสามีภรรยา
เขาวางเวลานับถอยหลังเอาไว้สามสิบนาที เหล่าหูยิ้มแล้วกดปุ่มให้ระเบิดทำงาน
จากนั้นเขาจึงนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ปืนวางอยู่ที่ข้างมือขวาของเขาและหลับตาเพื่อพักสายตา
จะคุยกับหลี่โม่ก่อนหรือเมื่อหลี่โม่เข้ามาแล้วยิงทันที
เหล่าหูกำลังคิดตัดโอกาสของหลี่โม่ เขาครุ่นคิดอยู่นาน
หลังจากนั้น หลี่โม่กับกู้หยุนหลันก็มายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
หลี่โม่บอกให้กู้หยุนหลันยืนอยู่ตรงกำแพงข้างประตู “คุณยืนอยู่ตรงนี้ห้ามขยับไปไหน ถ้าผมไม่เรียก คุณห้ามเข้าไป เข้าใจไหม”
“เข้าใจ ฉันจะไม่ขยับไปไหน นายต้องช่วยพ่อกับแม่ให้ได้นะ ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาพ่อกับแม่ทำไม่ดีกับนาย แต่ว่า…”
หลี่โม่เอามือปิดปากกู้หยุนหลันเบาๆ จากนั้นจึงพูดเบาๆ ว่า “ผมไม่เคยคิดใส่ใจ คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม พ่อแม่ของคุณก็เหมือนพ่อแม่ของผม ไม่ใช่ว่าพวกเขาทำไม่ดีกับผม แล้วผมจะไม่ช่วยพวกเขา”
กู้หยุนหลันพยักหน้าอย่างจริงจัง น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
หลี่โม่ตบบ่าของกู้หยุนหลัน จากนั้นเขาจึงยกมือเคาะประตู “ฉันมาแล้ว เข้าไปได้ไหม”
เหล่าหูหยิบมือถือขึ้นมาดู หลังจากที่เห็นภาพในกล้องวงจรปิดบริเวณทางเดินที่เชื่อมไว้ในมือถือ เขาสามารถเห็นเหตุการณ์ตรงทางเดินได้อย่างชัดเจน
เมื่อเห็นหลี่โม่กับกู้หยุนหลัน เหล่าหูจึงยกยิ้ม เขาจับปืนแล้วพูดว่า “เข้ามา”
แกรก
กุญแจถูกสอดเข้ามาในรูแล้วบิดมัน ประตูถูกหลี่โม่เปิดออก
หลี่โม่ผลักประตูเดินเข้าไป จากนั้นจึงใช้มือปิดประตู
เหล่าหูหลบอยู่ข้างหลังสองสามีภรรยา เขาหรี่ตาแล้วยกมือขึ้นเล็งไปที่หลี่โม่
ฟึบๆๆๆ
ปืนที่ติดตั้งที่เก็บเสียงทำให้เสียงถูกกดเอาไว้ ลูกกระสุนสามนัดพุ่งออกไปหาหลี่โม่เป็นรูปสามเหลี่ยม
เหล่าหูพอใจกับการยิงครั้งนี้ของตัวเองเป็นอย่างมาก เขารู้สึกว่าครั้งนี้ฝีมือของเขาถึงขั้นสุดยอด ต้องทำให้หลี่โม่ตายได้อย่างแน่นอน
ราวกับหลี่โม่รู้มาก่อนหน้านี้ ตอนที่เหล่าหูลั่นไกปืน เขาพลิกตัวออกไปอีกด้าน ความเร็วของเขาเร็วกว่าตอนที่เหล่าหูลั่นไกปืนเสียอีก
เมื่อเห็นว่าหลี่โม่เอี่ยวตัวหลบ เหล่าหูตกใจขึ้นมาเล็กน้อย เขารู้ทันทีว่าหลี่โม่เป็นคนมีฝีมือ เพราะสามารถหลบกระสุนได้ ถึงแม้จะเป็นนักฆ่าทั่วไปก็ไม่สามารถทำได้
“ยังมีอีกสองนัด ดูสิว่าแกจะเร็วสักแค่ไหน”
เหล่าหูลุกขึ้นยืนอย่างไม่สบอารมณ์ เขายกปืนขึ้นมาเล็งไปที่หลี่โม่
เหล่าหูรู้สึกว่าครั้งนี้เขาได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับปืน ราวกับว่าสามารถยิงโดนได้ทุกนัด
ตอนที่เหล่าหูกำลังเล็งมาที่หลี่โม่ หลี่โม่ขยับข้อมือและดีดลูกแก้วออกมาหนึ่งลูก
ลูกแก้วลอยอยู่ในอากาศและพุ่งไปที่ปืนในมือของเหล่าหู
ขณะเดียวกันเหล่าหูก็ลั่นไกปืนออกมา
ปัง!
เสียงระเบิดดังออกมาจากปืน กระบอกปืนแตกกระจายออกมา ฝุ่นโลหะขนาดเล็กกระเด็นไปโดนหน้าของเหล่าหู
“โอ๊ย”
เหล่าหูร้องโอดครวญออกมา เขายกมือขึ้นมาสัมผัสกับรอยเลือดบนใบหน้าทันที เขาโยนปืนที่แตกกระจายทิ้งไป จากนั้นจึงหยิบมีดขึ้นมากันเอาไว้
“เมื่อกี้แกทำอะไร ทำไมปืนของฉันถึงระเบิดออก”
เหล่าหูถามอย่างโหดเหี้ยม ในใจของเขาเริ่มอยากยอมแพ้
การที่สามารถดีดอะไรออกมาจนทำให้ปืนระเบิดออก พูดไปดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่าย แต่พอทำขึ้นมามันเป็นเรื่องที่ยากมาก อย่างน้อยเหล่าหูคิดว่าชาตินี้ ไม่สิ อีกสิบชาติเขาก็ไม่มีทางทำได้
คนที่สามารถทำถึงขนาดนี้ได้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน เหล่าหูได้นิยามหลี่โม่ไว้ในใจของตัวเอง
สายตาของหลี่โม่มองไปที่สองสามีภรรยา ทั้งสองคนยังสลบอยู่ แต่ดูจากการขยับขึ้นลงของหน้าอก ทำให้รู้ว่าร่างกายของทั้งสองคนยังปกติดี แต่ปัญหาเดียวในตอนนี้คือมีระเบิดเวลาติดอยู่ที่แขนของทั้งสองคน
เวลาที่อยู่บนระเบิดเหลืออีกสิบนาที แต่เขายังไม่สามารถจัดการนักฆ่าตรงหน้าได้
เมื่อเห็นว่าหลี่โม่กำลังมองสองสามีภรรยา เหล่าหูแสยะยิ้มออกมาแล้วเดินถอยหลังไปสองก้าว
“แกเก่งกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้ ฉันยอมแล้ว ขอแค่แกปล่อยฉันไป ฉันจะบอกแกว่าจะปลดระเบิดนี่ออกมายังไง”
เหล่าหูคิดว่าตัวเองโชคดีที่ระมัดระวังตัวอย่างดี เขาติดระเบิดเวลาเอาไว้เพื่อใช้เป็นไพ่ใบสุดท้าย
“แกหนีไม่รอดหรอก”
หลี่โม่กระโจนเข้ามาเหมือนเสือชีตาห์
เหล่าหูใจกระตุกวูบ เขาสะบัดมีดไปที่ลำคอของหลี่โม่ ตอนนี้เขาต้องสู้ เพราะถ้าหนีก็ไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน
เมื่อถูกหลี่โม่ควบคุมจังหวะการโจมตี เหล่าหูคิดว่าตัวเองต้องตายอย่างน่าสมเพช
“แกบ้าไปแล้วหรือไง ไม่เอาชีวิตของพ่อตาแม่ยายแล้วเหรอ”
เหล่าหูแผดเสียงออกมาอย่างหงุดหงิด
หลี่โม่ยกมือขึ้นมาจับมีดที่กำลังพุ่งเข้ามา เขาใช้นิ้วมือทั้งห้าบีบมีด
แกรก
มีดถูกหลี่โม่บีบจนหัก จากนั้นหลี่โม่ใช้นิ้วกลางกับนิ้วชี้หนีบปลายมีดที่หักและแทงเข้าไปที่แขนทั้งสองข้างของหลี่โม่
จู่ๆ เลือดในตัวของเหล่าหูก็จับตัวเป็นก้อน เขามองมีดที่หักด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
ระเบิดปืน หักมีด อาวุธที่เขาเตรียมมาเป็นของปลอมอย่างนั้นเหรอ
แต่เหล่าหูรู้อยู่แก่ใจดีว่าอาวุธเหล่านี้เป็นของจริง แถมยังเป็นอาวุธที่ดีจนไม่มีอะไรเทียบได้
“แกทำได้ยังไง แกยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า!”
เหล่าหูตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
