เหอปิงพาเว่ยหย่งและคนอื่น ๆ กำลังจะจากไป ไม่สามารถล่วงเกินได้ก็หลบซ่อนตัวได้ ธุรกิจใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าอาจทำให้ตายได้จริง ๆ อีกอย่างเหอปิงรู้สึกว่าไม่มีเปอร์เซ็นต์ที่สามารถสำเร็จได้เลย
นักฆ่าฝ่ายเหอปิงมีเพียงแค่สิบกว่าคน ส่วนทหารรับจ้างที่เย่จงเทียนพามาก็แค่สองทีม รวมแล้วแค่สามสิบคน
ยอดรวมทั้งหมดแค่สี่สิบกว่าคน จะสามารถต่อสู้กับคนนับร้อยได้อย่างไร อีกอย่างฝ่ายโน้นได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ มีอาวุธครบมือและยังมีอาวุธหนักอีกด้วย คิดยังไงก็รู้สึกเหมือนเป็นความฝันของคนโง่ ๆ แค่คิดที่จะเข้าร่วมภารกิจ เกรงว่าสุดท้ายจะเหลือแค่ผงธุลี
แม่งฉิบหายนี่ไม่ใช่การแสดงหนัง ไม่มีฮีโร่อะไร แม้ว่าจะเป็นการแสดงหนังสุดท้ายตัวประกอบก็ต้องตาย เหอปิงไม่คิดว่าตนเองจะเป็นพระเอกที่ฆ่าไม่ตาย ดังนั้นเขาควรจะจากไปดีกว่า
ขณะที่เหอปิงและคนอื่น ๆ ก้าวเดินไปได้เพียงก้าวเดียว ทหารรับจ้างที่ถือปืนแก็ตลิง อยู่ในท่าปิดล้อมสี่สิบห้าองศา รังสีอินฟราเรดบนปืนในมือของทหารรับจ้างเล็งไปที่เหอปิงและคนอื่น ๆ จุดไฟสีแดงเคลื่อนไหวไปมาบนร่างกายของเหอปิงและคนอื่น ๆ
พริบตาเดียวภายในโรงงานร้างเต็มไปรังสีสังหาร สีหน้าของเหอปิงและคนอื่น ๆไม่สู้ดีนัก
เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะพุ่งออกไปจากที่นี่ได้ เมื่อต้องเผชิญกับการปิดล้อมของกำลังพล ถึงนักฆ่าเหล่านี้จะมีความสามารถแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์
“คุณ คุณกำลังจะทำอะไร ทำไมไม่ปล่อยพวกเราไป? ”
เหอปิงถามด้วยเสียงเย็นชา
“ปล่อยไป เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยพวกคุณไป ในเมื่อมาที่นี่แล้ว ก็ตามผมไปสนุกเถอะ พวกคุณไม่รู้สึกตื่นเต้นสำหรับวิธีต่อสู้รูปแบบนี้เหรอ? มีคิงทหารคอยปกป้องพวกคุณอยู่ และไม่ให้พวกคุณเป็นตัวรับกระสุนแน่นอน”
เย่จงเทียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“พวกเราจะปิดปากสนิท และจะไม่ทำให้ข่าวของพวกคุณรั่วไหลอย่างแน่นอน”
เหอปิงไม่เชื่อคำพูดของเย่จงเทียน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้พวกเขาเป็นตัวรับกระสุน
“รู้ว่าพวกคุณไม่เชื่อฟังง่าย ๆ ผมก็เลยนำของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆมาให้พวกคุณ ดูเหมือนว่าต้องมอบให้พวกคุณตอนนี้แล้วล่ะ”
เย่จงเทียนยื่นมือออกมา ทหารรับจ้างที่อยู่ด้านข้างหยิบกล่องโลหะสีเงินออกมา แล้ววางไว้ในมือของเย่จงเทียนอย่างนุ่มนวล
เย่จงเทียนกดสวิตช์ เสียงดังคลิก กล่องโลหะค่อย ๆ เปิดออก
“มาเถอะ นี่คือของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆที่จะให้พวกคุณ พวกคุณกินแล้วก็จะเชื่อฟังเอง”
สีหน้าของเหอปิงและคนอื่น ๆ เปลี่ยนสีทันที จ้องมองอย่างประหม่าไปที่กล่องโลหะในมือของเย่จงเทียน
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าของที่อยู่ข้างในเป็นอะไร แค่ฟังคำพูดของเย่จงเทียน ก็ทำให้เหอปิงและคนอื่น ๆ รู้สึกได้ตามสัญชาตญาณว่าของข้างในนั้นเต็มไปด้วยอันตราย
“คุณจะให้พวกเรากินอะไร?”
ขณะที่เหอปิงกำลังพูด มือขวาของเขาก็ค่อย ๆหมุนไปข้างหลังเขา มีหนามแหลมปรากฏขึ้นบนเล็บทั้งห้าอย่างช้า ๆ
นี่เป็นวิธีการเฉพาะของเหอปิง โดยจะใส่หนามแหลมที่เป็นโลหะพิเศษที่มีสารพิษต่อระบบประสาทเข้าไปในเล็บ และใช้กล้ามเนื้อเพื่อควบคุมการขยายตัวและการหดตัวของหนามแหลมคม โดยปกติหนามแหลมคมจะหดกลับเข้าไปในฝาครอบเล็บ เมื่อต้องการใช้มันก็จะยื่นออกมาทันที
ดวงตาของเหอปิงเปล่งรังสีสังหาร จ้องเย่จงเทียนที่กำลังเดินเข้ามาทีละก้าว
ใบหน้าของเย่จงเทียนเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ราวกับเด็กที่ได้ของเล่นใหม่
มือขวาที่ยื่นออกมาเร็วปานสายฟ้า พริบตาเดียวมือของเย่จงเทียนก็จับกรามของเหอปิงไว้ เว่ยหย่งและคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านข้างยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง
ขณะเว่ยหย่งและคนอื่น ๆได้สติขึ้น ปากของเหอปิงก็ถูกเย่จงเทียนง่ามออกแล้ว
ขณะที่เย่จงเทียนลงมือ แขนของเหอปิงสั่นเล็กน้อย แต่เหอปิงรู้สึกว่ายังไม่ใช่จังหวะ ดังนั้นเขาจึงระงับการเคลื่อนไหวของแขนไว้ตามสัญชาตญาณ
ย้อนนึกถึงการกระทำของเย่จงเทียนเมื่อสักครู่อย่างเงียบ ๆ ตอนนี้เหอปิงรู้สึกเหน็บหนาว คิดว่าเย่จงเทียนแข็งแกร่งกว่าตนเองอย่างแน่นอน
“ฮ่า ๆ ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมนำมาให้พวกคุณในครั้งนี้ เป็นระเบิดที่พัฒนาขึ้นใหม่ ให้พวกคุณกินคนละหนึ่งเม็ด ถ้าพวกคุณกินเข้าไปแล้วจะเชื่อฟัง และถ้าคุณไม่เชื่อฟัง บูม! พวกคุณจะกลายเป็นลูกไฟลูกใหญ่”
เย่จงเทียนกล่าวโอ้อวด สายตาจ้องไปที่เว่ยหย่งและคนอื่น ๆ สังเกตเห็นสีหน้าของเว่ยหย่งและคนอื่น ๆที่ยิ่งอยู่ยิ่งแย่
สีหน้าของเว่ยหย่งและคนอื่น ๆ ซีดราวกับศพ แม้ว่าหัวใจของพวกเขาจะไม่เต็มใจ แต่พวกเขาไม่สามารถต่อต้านใด ๆ ได้ เพราะตอนนี้สถานการณ์ของอีกฝ่ายเหนือกว่า พวกเขาจำต้องทนต่อการกดขี่ของเย่จงเทียนอย่างเงียบ ๆ
ขณะที่เย่จงเทียนกำลังฟุ้งซ่าน เหอปิงรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่ดี มือขวาที่อยู่ด้านหลังตวัดอย่างแรง ห้านิ้วที่แหลมคมกำลังจะเจาะช่องท้องของเย่จงเทียนราวกับดาบคม
เขาใช้ความเร็วและกำลังแขนจนหมด จากนั้นใบหน้าสีขาวของเหอปิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระรื่นทันที และอธิษฐานอยู่ในใจว่าจะต้องสำเร็จ
ขณะนี้เหอปิงรู้สึกว่าเขาได้ฝ่าฟันอุปสรรคไปแล้ว ความแข็งแกร่งและความเร็วของแขนนั้นแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก
เมื่อเห็นว่าปลายนิ้วของตนเองกำลังจะไปเจาะไปที่หน้าท้องของเย่จงเทียน ใบหน้าของเหอปิงเต็มไปด้วยความปีติ
เมื่อเหอปิงรู้สึกว่าตนเองกำลังจะประสบความสำเร็จ จู่ ๆ เขาก็หน้ามืดขึ้นมา และเข่าของเย่จงเทียนก็กระแทกกับแขนของเหอปิง
แขนขวาของเหอปิงถูกกระแทก เล็บแหลมคมที่ปลายนิ้วของเขาอยู่ห่างจากช่องท้องของเย่จงเทียนเพียงไม่กี่มิลลิเมตร
เสียดาย
เหอปิงรู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก
เย่จงเทียนสูดลมหายใจเข้า และยกเข่าให้สูงขึ้น จากนั้นสะบัดขาเบา ๆ เท้าของเขาก็กระแทกเข้ากับเป้าของเหอปิง
“โอ๊ย!”
เหอปิงส่งเสียงร้องโหยหวน ก้มลงเอามือจับไปที่เป้า ดวงตาของเขาแทบถลนออกมา
เย่จงเทียนหยิบระเบิดที่มีลักษณะคล้ายเม็ดยา ยัดเข้าไปในปากของเหอปิง จากนั้นแล้วจับคางและปิดปากของเหอปิง
เหอปิงส่งเสียงเสียงพึมพำออกมาจากจมูก แล้วกลืนระเบิดเข้าไปในท้องอย่างจำใจ
เมื่อเห็นสถานการณ์ที่น่าสลดใจของเหอปิง เว่ยหย่งและคนอื่น ๆก็รู้สึกชาที่ศีรษะเป็นระยะ มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
ฉิงจี้เย่ตกใจจนตัวอ่อน พิงเก้าอี้และนั่งลงช้า ๆ
มีเพียงท่าทางของหลี่โม่เท่านั้นที่ยังคงเหมือนเดิม ยังคงใช้สายตาที่น่าสนใจมองไปยังเย่จงเทียน
เย่จงเทียนเตะเหอปิงล้มลง จากนั้นมองไปที่เว่ยหย่ง “ไอ้หมอนี้มันดื้อมาก ดังนั้นเลยให้มันเป็นตัวอย่าง ต่อไปก็ถึงคิวคุณแล้ว คุณต้องการเป็นตัวอย่างด้วยหรือไม่”
“ไม่ ไม่เอา ผมจะเชื่อฟังคุณ คุณพูดอะไรผมก็จะทำตาม”
เว่ยหย่งกล่าวพลางเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก
“อ้อ เมื่อสักครู่ผมได้บอกว่าจะให้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่พวกคุณ หรือว่าพวกคุณอยากให้ผมเป็นคนป้อน?”
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง เดี๋ยวผมกินเอง”
เว่ยหย่งยื่นมือที่สั่นออกมา หยิบระเบิดออกมาจากกล่องหนึ่งลูก จากนั้นหลับตาแล้วโยนระเบิดเข้าไปในปาก
มันกลิ้งขึ้นลงอยู่ในลำคอ จากนั้นเว่ยหย่งก็กลืนระเบิดลงไป
เย่จงเทียนมองไปที่คนอื่น ๆ ขณะนี้มือสังหารทุกคนตัวสั่นและกำลังเข้าแถว จากนั้นแต่ละคนก็หยิบระเบิดแล้วกลืนมันเข้าไป
ไม่มีใครกล้าขัดขืนในขณะนี้ เพราะมีเหอปิงให้ดูเป็นตัวอย่างแล้ว
ขณะนี้นักฆ่าทุกคนเข้าใจว่า กำลังอาวุธของเย่จงเทียนนั้นเหนือกว่าพวกเขา และเย่จงเทียนดูถูกวิธีการสู้ตัวต่อตัว
“เชื่อฟังดีมาก มันคงจะดีถ้าพวกคุณเชื่อฟังอย่างนี้ตั้งแต่แรก ทำให้ผมต้องเสียเวลา”
เย่จงเทียนหรี่ตาและหันไปมองหลี่โม่ แล้วกล่าวว่า “คุณ ว่านอนสอนง่ายไหม”
