หลี่โม่โกรธจนลูกตาแทบถลนออกมา ใช้มือขวาจับคอของฉิงจี้เย่และยกขึ้น
“คุณพูดอะไรน่ะ? แม่งฉิบหายคุณกล้าให้คนลักพาตัวซีซี!”
“คุณหลี่ โปรดระงับความโกรธ คนของผมไม่ได้ทำอะไรซีซี ผมรู้ตัวว่าผิดแล้ว ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ คุณสามารถพาผมไปพบซีซีได้ ถ้าซีซีบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย คุณก็ฆ่าผมได้ทันที”
ฉิงจี้เย่ขอความเมตตาด้วยความตื่นตระหนก หวังว่าหลี่โม่จะไม่ฆ่าตนเอง และให้โอกาสตนเองอีกสักครั้ง
“โอเค ถ้าซีซีบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ผมจะฆ่าล้างตระกูลฉิงของคุณ”
หลี่โม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม
ฉิงจี้เย่แอบอธิษฐานอยู่ในใจ หวังว่าลูกน้องของเขาจะไม่ทำอะไรเกินไป มิเช่นนั้นหลี่โม่จะฆ่าล้างตระกูลฉิงจริง ๆ
เย่จงเทียนพาคนเดินเข้ามา
เห็นหลี่โม่มองฉิงจี้เย่ด้วยสีหน้าไม่ดี หัวใจของเย่จงเทียนกระตุกครั้งหนึ่ง
“คุณหลี่ พวกคุณเป็นอะไรไป? มีเรื่องอะไรก็พูดกันดี ๆ”
เย่จงเทียนและตระกูลฉิงมีมิตรไมตรีต่อกัน เมื่อเห็นท่าทางของฉิงจี้เย่ตอนนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดแทนเขา
“เขาให้คนไปลักพาตัวลูกสาวผม”
หลี่โม่ปล่อยมือ ทำให้ฉิงจี้เย่ที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงกับพื้น
เมื่อได้ยินว่าฉิงจี้เย่ทำเรื่องที่รนหาที่ตายเช่นนี้ ทำให้เย่จงเทียนมีสีหน้าที่ไม่สู้ดี
“เสี่ยวฉิง สิ่งที่คุณทำมันไม่ถูกต้อง ทำไมคุณถึงให้คนไปลักตัวลูกสาวของคุณหลี่ได้อย่างไร! ถ้าลูกสาวของคุณหลี่เกิดเป็นอะไรไป ผมจะเป็นคนที่ฆ่าคุณก่อน”
เย่จงเทียนยกปืนขึ้นและส่ายไปมาบนหน้าผากของฉิงจี้เย่ ราวกับว่าถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องก็จะยิงทันที
ฉิงจี้เย่ยิ้มด้วยใบหน้าที่ขมขื่นและกล่าวว่า “ผมถูกผีดลบันดาลใจไปชั่วขณะ ผมผิดไปแล้ว คุณหลี่พวกเราไปดูเด็กที่โรงพยาบาลกันก่อนเถอะ”
หลี่โม่เดินออกไปอย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้หลี่โม่จะโกรธมากขนาดไหน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ และทุกคนก็เดินตามหลี่โม่ไปอย่างเงียบๆ
ฉิงจี้เย่เดินตามหลังหลี่โม่อย่างประหม่า เมื่อเขาเห็นหลี่โม่เดินไปที่รถของตนเอง ฉิงจี้เย่ก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถ
“คุณหลี่ เชิญขึ้นรถ”
หลังจากที่หลี่โม่ขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังแล้ว ฉิงจี้เย่ก็เข้าไปนั่งคู่กับคนขับ และสั่งให้คนขับรถไปส่งที่โรงพยาบาล
เย่จงเทียนและคนอื่น ๆ ก็ขับรถตามหลัง แล้วขบวนรถทั้งหมดก็ขับมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลและจอดรถเรียบร้อยแล้ว ฉิงจี้เย่ เย่จงเทียนและคนอื่น ๆ ก็ห้อมล้อมหลี่โม่เดินเข้าไปที่โรงพยาบาล ตามด้วยกลุ่มทหารรับจ้างและนักฆ่าที่โหดเหี้ยม ดูแล้วเหมือนเจ้าพ่อปรากฏตัวต่อสาธารณชน
ผู้คนสัญจรไปมากำลังจับตามอง คนที่ปรากฏตัวในทิศทางของหลี่โม่ต่างก็หลบเลี่ยงให้ ส่วนคนขี้ขลาดก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
หลี่โม่และคนอื่น ๆ เดินเข้ามาในโรงพยาบาล ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของพวกสอดรู้สอดเห็น
หลี่โม่เดินไปอย่างคล่องแคล่วคุ้นทางจนถึงห้องพักผู้ป่วยของซีซี ฝีเท้าของหลี่โม่เร็วขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็วิ่งเหยาะๆ
ผลักประตูห้องพักออก มองเห็นซีซีนั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มตุ๊กตา และสนุกสนานกับชายวัยกลางคนที่แปลกหน้าสองคน ทำให้หลี่โม่รู้สึกโล่งใจทันที
ฉิงจี้เย่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แอบรู้สึกดีใจที่คนที่ตนเองส่งไปที่นั่นเก่งเรื่องหลอกล่อเด็ก ถ้าเปลี่ยนเป็นคนที่เห็นเด็กแล้วก็เกิดความรำคาญ เกรงว่าตนเองคงจะหัวขาดไปแล้ว
เมื่อเห็นหลี่โม่เดินเข้ามา ซีซีก็ทิ้งตุ๊กตาที่เธอถืออยู่ และวิ่งไปหาหลี่โม่อย่างรวดเร็ว
“คุณพ่อค่ะ ลุงสองคนนี้เล่านิทานให้หนูฟัง พาหนูออกไปเล่น และซื้อของอร่อยๆ และของสนุกๆ มาให้หนูมากมายเลยค่ะ”
หลี่โม่อุ้มซีซี มองซีซีด้วยรอยยิ้ม “ซีซีมีความสุขไหม”
“มีความสุขมากค่ะ พวกเขาบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณพ่อ แต่เมื่อก่อนหนูไม่เคยเห็นพวกเขาเลยค่ะ”
“อึม พวกเขาเป็นเพื่อนของพ่อเอง”
หลี่โม่มองไปที่ฉิงจี้เย่ แสดงให้เห็นว่าให้ฉิงจี้เย่รีบพาคนไสหัวออกไป
เพื่อเห็นแก่ซีซีไม่เป็นอะไร หลี่โม่ตัดสินใจปล่อยฉิงจี้เย่ไป ถ้าหากลงมือจัดการฉิงจี้เย่ต่อหน้าเด็ก หลี่โม่กังวลว่าจะเป็นรอยด่างอยู่ในใจซีซี
ฉิงจี้เย่โค้งคำนับให้หลี่โม่สามครั้ง แล้วรีบพาลูกน้องของเขาจากไปอย่างรวดเร็ว
เย่จงเทียนทำสัญญาลักษณ์มือให้หลี่โม่ เพื่อแสดงว่าตนเองจะไปรอหลี่โม่อยู่ข้างนอก จากนั้นก็พาทหารรับจ้างเดินออกจากโรงพยาบาล
หลี่โม่อุ้มซีซีนั่งข้างเตียง จากนั้นก็หยิบตุ๊กตาขึ้นมาและเล่นกับซีซี
หลังจากเล่นไปพักหนึ่ง ซีซีก็เอนตัวพิงแขนของหลี่โม่ กะพริบตาโตของเธอและกล่าวว่า “คุณพ่อ เมื่อไหร่หนูจะหายเป็นปกติ? หนูอยากกลับไปอยู่ที่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่จังเลย”
“ใกล้จะหายเป็นปกติแล้ว หมอบอกว่าอีกหนึ่งเดือน การรักษาครั้งสุดท้ายของซีซีกำลังจะสิ้นสุดลง ซีซีเป็นเด็กดีที่เข้มแข็ง อดทนต่อไปอีกเดือนหนึ่งได้ไหม”
“โอเค ซีซีจะอดทนค่ะ”
ซีซียกกำปั้นเล็ก ๆ ของเธอขึ้น และสัมผัสกำปั้นของหลี่โม่
หลี่โม่อยู่กับซีซีตลอดบ่าย ซีซีเล่นจนรู้สึกเหนื่อย และผล็อยหลับไปบนเตียง
หลังจากคลุมผ้าให้ซีซีแล้ว หลี่โม่ก็ปิดประตูห้องผู้ป่วย และเดินออกจากโรงพยาบาล
เย่จงเทียนนั่งสูบบุหรี่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล เมื่อเขาเห็นหลี่โม่กำลังเดินมา เขาก็รีบลุกขึ้นยืน “คุณหลี่ ผมมีเรื่องอยากถามคุณหน่อย”
“เรื่องที่ภูเขาเหล่าหว่า? ตอนนี้ผมยังไม่สามารถบอกอะไรคุณได้”
หลี่โม่กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ
แววตาเย่จงเทียนฉายแววความตื่นเต้น แม้ว่าหลี่โม่จะบอกว่าเขายังไม่สามารถบอกได้ แต่หลายสิ่งหลายอย่างถูกเปิดเผยจากคำพูดของหลี่โม่
เรื่องที่เกิดขึ้นบนภูเขาเหล่าหว่า มีเพียงเย่จงเทียนเท่านั้นที่รู้ ตอนนี้หลี่โม่สามารถรู้ว่าเย่จงเทียนต้องการถามเรื่องที่ภูเขาเหล่าหว่า ทำให้เย่จงเทียนรู้สึกว่ามันมีความอย่างลึกซึ้ง
“ผมเข้าใจแล้วครับ”
เย่จงเทียนสูดหายใจเข้าลึกๆ และสงบสติอารมณ์แล้วกล่าวว่า “คุณหลี่ ผมคิดว่าลูกสาวของคุณขาดกำลังคนคอยปกป้อง ถ้าคุณไว้ใจผม ผมยินดีที่จะพาพี่น้องปกป้องลูกสาวของคุณ”
หลี่โม่มองไปที่เย่จงเทียนอย่างลึกซึ้ง จากนั้นจึงยื่นกล่องควบคุมระเบิดให้เย่จงเทียน
“งั้นก็รบกวนคุณล่ะ คุณรับกล่องนี้ไว้เถอะ”
“ขอบคุณ คุณหลี่ ผมจะพยายามปกป้องซีซีอย่างเต็มที่ จะไม่ทำให้ลูกสาวของคุณได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย”
หลี่โม่พยักหน้า และตบไหล่ของเย่จงเทียนเบา ๆ และเดินไปที่ข้างถนนเพื่อนั่งแท็กซี่ไปที่บริษัท
เมื่อมาถึงบริษัท หลี่โม่ก็ตรงไปที่ห้องทำงานของกู้หยุนหลัน
เมื่อเห็นกู้หยุนหลันยุ่งอยู่กับงาน ก็ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่โม่
กู้หยุนหลันเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองหลี่โม่ และกล่าวด้วยความฉอเลาะว่า “คุณมองฉันแล้วยิ้มทำไม”
“เมื่อสักครู่ผมไปเยี่ยมซีซีมา ซีซีบอกว่าถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วจะไปอยู่กับพวกเรา”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าซีซีออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่ไปอยู่กับพวกเรา แล้วจะให้ไปอยู่กับใครล่ะ ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าคุณดูโง่จัง?”
กู้หยุนหลันกล่าวล้อเล่นกับหลี่โม่
หลี่โม่เกาศีรษะตนเอง หัวเราะแล้วนั่งข้างกู้หยุนหลัน เฝ้าดูกู้หยุนหลันทำงาน
เอี๊ยด!
ประตูห้องทำงานถูกผลักออก กู้เจี้ยนกั๋วมองหลี่โม่ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เพราะอาการบาดเจ็บอย่างหนักของกู้ซิงเว๋ย ทำให้กู้เจี้ยนกั๋วรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก
“หลี่โม่! ลูกชายของฉันถูกตีจนเข้าโรงพยาบาลเพราะคุณ และตอนนี้โรงพยาบาลได้บอกว่าป่วยถึงขั้นวิกฤตแล้ว!”
“มันเกี่ยวอะไรกับผม? ถ้าคุณกล่าวหาผมเช่นนี้ ผมสามารถแจ้งตำรวจสายตรวจได้น่ะ”
หลี่โม่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
