กู้เจี้ยนกั๋วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขากัดฟันกรามกร่อนแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาและเอ่ยว่า “จริงๆแล้วก็ยังมีโอกาส แต่ว่าอาจจะไม่สำเร็จ”
“พี่ใหญ่ พี่บอกมาเถอะว่ามันคืออะไร สำเร็จไม่สำเร็จยังไงก็ต้องลอง”
กู้เจี้ยนเจียงพูดด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก
“จะมีกลุ่มสมาคมการค้าของเมืองหลงเฉิง มาดำเนินการศึกษาตลาดแบบเจาะลึกที่เมืองฮ่าน ว่ากันว่าในกลุ่มการค้านั้นมีคุณชายสามหลินทำธุรกิจค้าอาวุธ คุณชายสามหลินเป็นคนที่ชั่วร้ายเลวทรามนอกจากนี้ยังมากไปด้วยตัณหา ถ้าหากคุณชายสามหลินเห็นกู้หยุนหลัน มีโอกาสอย่างสูงว่าคุณชายสามหลินจะเอาตัวกู้หยุนหลันไป แกว่าหลี่โม่จะมีปฏิกิริยายังไง?”
กู้เจี้ยนเจียงเป็นประกาย เขายิ้มและพูดว่า “อย่างนั้นต้องพูดว่า เขาจะต้องเต้นเร่าๆแน่นอน จากนั้นก็ตามไปแก้แค้นกับคุณชายสามหลินถึงตอนนี้นั้นน่ากลัวว่าคนของคุณชายสามหลินจะฆ่าหลี่โม่ให้ตาย”
“ถูกต้องแล้ว ถ้าหากไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกเหนือจากนี้ เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้ ปัญหาก็คือทำยังไงพวกเขาถึงจะพบกัน แผนการเดินทางของกลุ่มสมาคมการค้าของเมืองหลงเฉิง ได้จัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว รายชื่อผู้ที่เกี่ยวข้องของพวกเราทางด้านนี้ก้มีการกำหนดเอาไว้นานแล้วเช่นกัน นี่จึงเป็นปัญหามากที่สุด”
กู้เจี้ยนเจียงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างไตร่ตรองว่า “กลุ่มธุรกิจไม่มีตารางงานที่เยอะมากนักหรอก มันจะต้องเป็นความบันเทิงในทุกรูปแบบ ถ้าหากจัดให้ได้ แล้วให้กู้หยุนหลันไปยังสถานบันเทิงที่มีโอกาสบังเอิญได้เจอกัน”
ดวงตาของกู้เจี้ยนกั๋วเป็นประกาย เขาปรบมือแล้วพูดว่า “นี่สามารถจัดการได้ ฉันจะไปถามเกี่ยวกับกำหนดการเดินทางโดยเฉพาะ”
หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้ว เมื่อกู้เจี้ยนกั๋วได้กดโทรออกไปอยู่หลายครั้ง รอยยิ้มตื่นเต้นได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“เรียบร้อยแล้ว คืนวันมะรืนนี้พวกของคุณชายสามหลินจะจัดงานเลี้ยงที่คฤหาสน์หรูบินเต๋อผู้จัดงานได้เชิญนางแบบเซ็กซี่จากต่างประเทศมาเป็นจำนวนมาก ขอเพียงแค่จัดการให้กู้หยุนหลันกับหลี่โม่ไปที่นั่นก็ใช้ได้แล้ว แกใช้สมองคิดจัดการเรื่องนี้หน่อยแล้วกัน”
“พี่ใหญ่วางใจได้เลย ผมจะจัดการให้เรียบร้อยเอง รอดูหลี่โม่ถูกตีเป็นหมาได้เลย”
กู้เจี้ยนกั๋วและกู้เจี้ยนเจียงต่างยิ้มให้กันและกัน ดวงตาของทั้งคู่ปรากฏความภาคภูมิใจออกมา
……
ท่านแปดเข้าไปนั่งในรถเบนซ์กันกระสุนด้วยความกังวล ราชินีของสำนักหลงเหมินได้พักอยู่ที่แมเนอร์จิงเฉิง เรียบร้อยแล้ว
แมเนอร์จิงเฉิงเลียนแบบการก่อสร้างสวนทางตอนใต้ของเจียงหนาน และเป็นที่รู้จักในนามสิบก้าวหนึ่งวิว มันได้รับการขนานนามว่าเป็นคฤหาสน์ที่สวยที่สุดในเมืองฮ่าน และราคาขายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็สูงถึง 100 ล้านหยวน
อย่างไรก็ตามสำนักหลงเหมินที่ยิ่งใหญ่และร่ำรวย สำหรับคนธรรมดาแล้วหนึ่งร้อยล้านหยวนคือตัวเลขสุดคณานับ แต่สำหรับสำนักหลงเหมินแล้วมันเป็นเพียงน้ำทะเลหยดเดียวในมหาสมุทรเท่านั้น
รถเบนซ์กันกระสุนก็ขับเข้าไปในคฤหาสน์จิ่งเฉิง ท่านแปดหลับตาทั้งข้างไว้แน่น ในใจก็ครุ่นคิดว่าเมื่อได้พบกับราชินีแล้วควรจะพูดหรือทำเช่นไรดี
ตลอดทางก็คิดถึงแต่ความเป็นได้ที่อาจจะเกิดขึ้นมากมายและวิธีแก้ไขนับไม่ถ้วน แต่ท่านแปดยังไม่สามารถผ่อนคลายลงได้
ยิ่งท่านแปดครุ่นคิด เขาก็ยิ่งจิตใจสับสนวุ่นวาย เขารู้สึกว่าไม่สามารถผ่านปัญหานี้ไปได้ง่ายๆถ้าหากราชินีของสำนักหลงเหมินโกรธขึ้นมา เขาก็จะแสร้งทำเป็นหัวใจวายก็แล้วกัน
“ปลอมบัตรผู้ป่วยของฉันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”
จู่ๆท่านแปดก็ถามขึ้นมา
ผู้ช่วยนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ทั้งหมดเรียบร้อยแลว้ครับ ไม่มีข้อผิดพลาดแน่นอน และได้อธิบายกับคนในโรงพยาบาลแล้วด้วยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ถ้ามันไม่ได้ผลฉันจะได้แกล้งป่วยทันที แกมาที่นี่เพื่อรายงานถึงสภาพร่างกายล่าสุดของฉันต่อราชินีนะ”
“เข้าใจแล้วครับ”
ท่านแปดพยักหน้าแล้วตกอยู่ในความเงียบต่อไป
ในไม่ช้ารถเบนซ์กันกระสุนก็ขับเข้าไปในแมเนอร์จิงเฉิง รูปลักษณ์ที่โอ่อ่าและวิจิตรตระการตาด้านนอกหน้าต่างรถไม่สามารถดึงดุดความสนใจของท่านแปดได้ เมื่อเห็นว่าใกล้อาคารหลักมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ในใจของท่านแปดก็ตึงเครียดและหงุดหงิดยิ่งขึ้น
รถจอดยู่ตรงทางเข้าของอาคารหลัก มีเจ้าหน้าที่คุ้มกันเปิดประตูรถแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอเชิญท่านแปดรับการตรวจสอบด้วย เนื่องจากเมื่อพิจารณาถึงความปลอดภัยของราชินี ท่านแปดจึงเข้าไปได้เพียงคนเดียวเท่านั้น”
ท่านแปดอ้าแขนทั้งสองข้างออกและปล่อยให้เจ้าหน้าที่คุ้มกันทำการค้นตัว โดยแสร้งทำเป็นไม่แยแสแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้วราชินีอารมณ์ดีอยู่สินะ”
“เรื่องนี้ผมเองก็ไม่ทราบ วันนี้ยังไม่ได้เจอราชินี”
เจ้าหน้าที่คุ้มกันตอบท่านแปดลวกๆไม่กี่คำ ท่านแปดฝืนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และเดินตามเจ้าหน้าที่คุ้มกันเข้าไปในอาคารหลัก
ภายในอาคาร จะมีคนยืนเฝ้าทุกสามก้าวและมีการตรวจค้นทุกห้าก้าว การป้องกันนั้นเข้มงวดมาก
ท่านแปดเดาว่าการป้องกันเหล่านี้เป็นการทำให้ตนเองดูทั้งหมด นี่คือสิ่งที่ราชินีแสดงออกถึงความไม่พอใจต่อตัวเขาและเป็นการข่มขู่ตัวเขาอีกด้วย
มาถึงหน้าประตูห้องนั่งเล่นที่ปิดสนิท สาวใช้สองคนได้ผลักประตูให้เปิดออก
ท่านแปดโค้งคำนับแสดงความเคารพและพูดว่า “เจ้าแปดเข้าพบราชินี”
“เจ้าแปดมาแล้ว เข้ามาสิ”
เสียงของราชินีดังขึ้นอย่างเนือยๆด้วยความเกียจคร้าน
ท่านแปดก้มหัวลงพลางเดินก้าวเท้าเล็กๆเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก็ได้เดินตรงไปถึงด้านหน้าโซฟากลางห้องนั่งเล่น หลังจากโค้งคำนับราชินีของสำนักหลงเหมินด้วยความเคารพแล้ว ถึงได้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
เท่าที่สายตามองเห็น เขามองเห็นจางเต๋ออู่คุกเข่าอยู่บนพื้นกำลังนวดเท้าหยกขาวนวลของราชินี
จางเต๋ออู่นวดให้กับราชินีด้วยความตั้งใจอย่างยิ่ง โดยไม่แม้แต่จะมองท่านแปด ราวกับว่ามีแต่เท้าหยกของราชินีเท่านั้น ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก
ราชินีเหลือบมองท่านแปดด้วยแววตาประชดประชัน “คิดไม่ถึงเลยว่าแกยังจะให้เกียรติฉันขนาดนี้ ฉันคิดว่าแกมีเจ้านายใหม่แล้วพอเจอกันอีกครั้งจะเห่าไม่หยุดเสียอีก”
เหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นมาบนหน้าผากของท่านแปดในชั่วพริบตา เขารีบโค้งคำนับแล้วกล่าวว่า “เจ้าแปดไม่กล้า เจ้าแปดเพียงแค่แฝงตัวอยู่ข้างกายหลี่โม่เพื่อจับตาดูการเคลื่อนไหวของหลี่โม่ ยินดีที่ได้ร่วมมือกับท่านราชินีของสำนักหลิงเหมิน”
“โอ้ว”
ราชินีของสำนักหลงเหมินอุทานเบาๆ แล้วลากเสียงยาวทิ้งท้าย
ท่านแปดอธิบายต่อว่า “ผมทุ่มเทจิตใจทั้งหมดให้กับราชินี เจ้าขยะหลี่โม่นั่นมีความสามารถและคุณสมบัติสืบต่อสำนักหลงเหมินที่ไหนกัน ต่อจากนี้สถานการณ์โดยทั่วไปทั้งหมอของสำนักจำเป็นจะต้องขึ้นอยู่กับการควบคุมของท่าน ข้าเจ้าแปดก็จะยกทั้งสองมือสองเท้าสนับสนุนท่าน
“เหอๆ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ไร้ประโยชน์ เหล่านั้น แกแค่บอกว่าว่าแกเตรียมการที่จะแฝงตัวอยู่ข้างกายหลี่โม่ยังไง ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้มันน่าสนใจ”
ราชินีของสำนักหลงเหมินเอนหลังพิงบนโซฟาที่อ่อนนุ่ม เปล่งบรรยากาศที่เย้ายวนใจออกมาทั่วทั้งตัว แต่ในใจของท่านแปดในเวลานี้ไม่อาจที่จะรู้สึกฟุ้งซ่านใดๆได้เลย
ในอดีตก่อนหน้าที่ท่านแปดจะมาพบกับราชินี เขายังเคยมีจินตนาการถึงรสชาติของการกดทับราชินีไว้ใต้ร่าง แต่ในเวลานี้ท่านแปดคิดเพียงแค่ว่าจะจัดการยังไงให้ผ่านไปได้ ถ้าหากรับมือได้ไม่ดีแล้วล่ะก็ น่ากลัวจะต้องกลายเป็นศพในทันที
“เจ้าแปดเคยได้ยินเสียงเล่าลือเกี่ยวกับกุญแจลับและได้ดำเนินการสอบสวนหลี่โม่อย่างละเอียดด้วยเช่นกัน ผมรู้สึกว่าหลี่โม่ไม่น่าจะรู้เรื่องกุญแจลับ หรือจะพูดอีกนัยหนึ่งว่าหลี่โม่เองก็ไม่รู้ว่าตัวเขามีของอย่างกุญแจลับอยู่ เพราะฉะนั้นผมจึงอยากจะเข้าใกล้เขา ลงลึกในชีวิตของเขาเผื่อว่าอาจจะหากุญแจลับเจอ”
“อ้อ แกต้องการหากุญแจลับให้เจอ จากนั้นจะได้เลื่อนขั้นขึ้นไปอีกสินะ?”
ท่านแปดตัวสั่นไปทั้งตัว และพูดด้วยความตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้นว่า “ไม่กล้าๆ เจ้าแปดไม่เคยมีความคิดเช่นนี้มาก่อน สิ่งที่เจ้าแปดคิดคือการหากุญแจลับให้เจอแล้วอุทิศให้แก่ท่านราชินีของสำนักหลงเหมิน”
“เหอๆๆ นับได้ว่าแกามีแก่ใจ แต่ว่าทำไมเจ้าถึงไม่บอกฉันว่าเจ้าจะทำสิ่งเหล่านี้ การกระทำโดยพลการเป็นสิ่งที่แย่มาก”
ดูเหมือนว่าราชินีของสำนักหลงเหมินพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“เพราะว่าผมประมาทเลินเล่อ ขอราชินีของสำนักหลงเหมินได้โปรดลงโทษด้วย”
