บทที่ 42 ให้พวกเขาขอโทษคุณ
คำถามนี้ ควบคู่ไปกับการที่หลี่โม่กล้าที่จะลงมือ ทำให้สมาชิกของตระกูลกู้ตกตะลึงในทันใด!
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้โกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไง ดุว่า”กล้าดีเกินไปละ! ไอ้หนุ่มที่ไม่ได้เรื่อง ยังกล้ามาถามผมเหรอ?ยังกล้าลงมืออีก?”
ในขณะนี้ ใบหน้าของคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้เต็มไปด้วยสีหน้าซีดเซียว
กู้ซิงเว๋ยและกู้เจี้ยนกั๋วพูดถูก หลี่โม่คนนี้ ดื้อร้าง ถ้าในอนาคตเขาตายไป บริษัทวินเซิงถูกส่งมอบให้กู้หยุนหลัน จะต้องถูกไอ้หมอคนนี้แย่งไปแน่นอน!
ไม่ได้ ไม่ได้อย่างแน่นอน!
กู้ซิงเว๋ยที่อยู่ด้านข้าง เห็นหลี่โม่กล้าลงมือกับเขา ในใจก็มีความสุขทันที สีหน้าดูโหดเหี้ยมยิ่งนัก พูดอย่างโกรธเคือง “หลี่โม่ บังอาจ! คุณต้องการทำอะไร? กับคุณปู่คุณยังอยากลงมือเหรอ?”
หลังจากตะคอกเสร็จ ก็หันหน้าไปพูดกับคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ทันที “คุณปู่ ตระกูลกู้ของเราไม่สามารถยอมรับผู้ชายคนนี้ได้อย่างแน่นอน ดูสิ เขาไม่กล้าแม้แต่จะเคารพท่านเลย ถ้าในอนาคตท่านไม่อยู่แล้ว หลี่โม่จะไม่ทำอะไรยิ่งกว่านี้หรือ! “”
ประโยคนี้ ช่างแทงใจ!
เดิมทีคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้กำลังคิดถึงเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ เมื่อกู้ซิงเว๋ยพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็เพิ่มความโกรธและความกังวลในใจของเขาทันที
“ถ้าคุณกล้าห้ามอีก ผมจะขับไล่คุณและกู้หยุนหลันออกจากตระกูลกู้ ออกจากหนังสือลำดับวงศ์ตระกูลกู้!”
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้พูดเสียงทุ้มต่ำ
ประโยคนี้ หนักเกินไป!
หลี่โม่ผงะไปชั่วขณะ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้จะทำเช่นนี้
หวังฟางที่อยู่อีกด้านหนึ่งรู้สึกกังวลและร้อนใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้!
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ต้องการขับไล่กู้หยุนหลันออกจากตระกูลกู้จริงๆ ผลที่ตามมานี้ ไม่สามารถแบกรับได้
เธอกลัวและรีบลุกขึ้นทันที ตบหน้าของหลี่โม่ ตะคอกว่า “หลี่โม่ คุณบ้าไปแล้วเหรอ แม้แต่คำพูดของคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็ไม่เชื่อฟัง คุณต้องการให้หยุนหลันถูกไล่ออกจากตระกูลเหรอ?คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ ขอโทษกู้ซิงเว๋ยและคุณปู่เดี๋ยวนี้”
จบแล้วจบแล้ว!
ถ้าหยุนหลันถูกไล่ออกเพราะหลี่โม่ ใจที่หวังฟางอยากฆ่าไอ้ขยะนี้ก็มี!
หลี่โม่ก็ตกตะลึงเช่นกัน บิดมุมตาของเขา กำไม้ค้ำไว้แน่นในมือและเหลือบมองไปที่กู้หยุนหลัน ซึ่งไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีนัก
ในขณะนั้น ความโกรธทั้งหมดของเขาหายไปในพริบตา
เพื่อกู้หยุนหลัน เขาสามารถทำทุกอย่างและแบกรับทุกสิ่ง
หลี่โม่ปล่อยไม้ค้ำในมือออกช้าๆ
ปัง！
ในขณะที่เขาปล่อยมือ คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็โผเข้าที่ไหล่ของหลี่โม่อย่างโมโห ตำหนิว่า”ไอ้ขยะ กล้าถามผมงั้นเหรอ?เดี๋ยวจะเฆี่ยนให้ตายเลย!”
ในขณะที่พูด คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ฟาดไหล่ของหลี่โม่ครั้งแล้วครั้งเล่า
เสียงดังกึกก้อง ดังก้องไปทั่วห้องประชุม
สมาชิกทั้งหมดของตระกูลกู้ มองด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับเย้ยหยันที่มุมปากของพวกเขา
ตีได้ดี
เมื่อกี้ พวกเขาคิดว่าหลี่โม่อวดดีนัก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะยังคงเป็นได้แค่ไอ้ขยะ
ในเวลานี้ กู้หยุนหลันที่อยู่ด้านข้าง ในที่สุดกู้หยุนหลันก็เริ่มมีสติ หรี่ตาไว้ มองดูร่างคนที่พร่ามัวตรงหน้า
หลี่โม่กำลังถูกลงโทษเพราะตัวเธอ
“ หลี่ … ลี่โม่”
กู้หยุนหลันตะโกนอย่างลำบาก เสียงของเธออ่อนแอมาก
จากนั้น เธอก็ลุกขึ้น ผลักคนตรงหน้าเธอโดยตรง บีบเข้าเข้าไป ใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ คว้าไม้ค้ำยันที่คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้กำลังทุบตีหลี่โม่ด้วยมือทั้งสองข้าง
“คุณปู่ อย่าตีเขาอีกเลย ฉันผิดเอง มันเป็นความผิดของฉัน อย่าโทษเขา” กู้หยุนหลันคุกเข่าลงบนพื้นพลางร้องขอด้วยน้ำตา
เหงื่อเย็นเต็มไปที่หลี่โม่ กำหมัดแน่น ทันใดนั้น หัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้นเมื่อได้ยินคำวิงวอนนี้
นิสัยของกู้หยุนหลันเป็นยังไง เขารู้ดี เธอเป็นคนดื้อรั้นมาก
ไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอจะไม่มีวันยอมรับ
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ เธอยอมที่จะคุกเข่าลงและยอมรับความผิดพลาดด้วยตัวเธอเพื่อเขา
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็ตีจนเหนื่อย สูดลมหายใจเบาๆ เสียงเย็นเยียบและตะโกนว่า”ตอนนี้คุณรู้ความผิดของตนเองแล้วใช่ไหม?”
กู้หยุนหลันกำลังปกป้องหลี่โม่ น้ำตาเธอรินไหล พยักหน้าอย่างแรงและพูดว่า “ฉันผิดไปแล้ว”
กู้ซิงเว๋ยและคนอื่นๆที่อยู่ด้านข้าง หัวเราะเยาะหลังจากเห็นฉากนี้
“กู้หยุนหลัน เกรงว่าจะสายเกินไปแล้วที่คุณจะมายอมรับความผิดตอนนี้
บริษัทรุงคางได้เพิกถอนสัญญาแล้ว ถ้าคุณต้องการยอมรับความผิดจริงๆ คุณก็เอาสัญญาร่วมมือคืนมาให้ได้สิ” กู้ซิงเว๋ยที่อยู่ข้างๆกล่าวในขณะนี้
เหตุการณ์นี้ คนที่เริ่มคือกู้ซิงเว๋ย
ในตอนนั้น หรุงปินก็พูดไว้อย่างชัดเจน แต่เพื่อที่จะปัดความรับผิดชอบ เขาจึงผลักดันความผิดพลาดทั้งหมดไปที่กู้หยุนหลันและหลี่โม่โดยตรง
ตอนนี้ ยังต้องการให้กู้หยุนหลันเช็ดก้นให้เขา
หัวใจของเขา ช่างเลวทรามอย่างยิ่ง
กู้หยุนหลันสะดุ้ง เธอรู้จักประธานหรุง หรุงปินได้ไง สัญญาถูกเพิกถอนมันคือเรื่องอะไรกัน?
“ฉัน … ฉัน … ” กู้หยุนหลันอือๆอาๆ กำมือเล็กๆของเธออย่างลังเล
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็ไม่อยากพูดมากต่อไปและสั่งโดยตรง”เรื่องนี้ คุณจัดการเองละกัน พรุ่งนี้ ถ้าผมไม่เห็นใบสัญยา คุณกับลี่โม่ก็ไสหัวออกไปจากบ้านของตระกูลกู้ และไม่มีที่สำหรับคุณในบริษัท ! “
หลังจากพูดจบ คุณท่านก็พาคนอื่นๆออกจากห้องประชุม
ในห้องประชุมขนาดใหญ่ มีเพียงกู้ซิงเว๋ยและกู้ชิงหลินและคนอื่นๆ
กู้ซิงเว๋ยจ้องไปที่กู้หยุนหลันอย่างหยิ่งผยองและกล่าวว่า “กู้หยุนหลัน คุณมีเวลาเพียงวันเดียว ผมหวังว่าคุณเร็วหน่อยนะ ไม่อย่างนั้น คุณจะถูกไล่ออกแน่”
หลังจากนั้น เขาก็หันศีรษะและจ้องไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาขมขื่น จับแขนขวาที่หักของเขาและพูดอย่างโหดร้ายว่า “หลี่โม่ แขนนี้ ผมจะเอาคืนเป็นสองเท่าและคุณรอไว้ได้เลย !”
หลังจากพูดจบ กู้ซิงเว๋ยก็รีบออกไป เขาต้องการไปโรงพยาบาลเพื่อดูแขนของเขา
ในไม่ช้า หลี่โม่และกู้หยุนหลันก็ถูกทิ้งไว้ในห้องประชุม หวังฟางที่อยู่ข้างๆมองเขาสายตาที่ขมขื่น
หลี่โม่รีบไปช่วยกู้หยุนหลันขึ้นมา
แต่ว่า
ผัวะ!
เสียงตบดังกึกก้อง
หลังจากที่กู้หยุนหลันลุกขึ้น เธอก็ใช้มือตบใบหน้าของหลี่โม่โดยตรง ความน้อยใจเต็มบนใบหน้า น้ำตาใสๆห้อยอยู่ที่มุมดวงตาของเธอ เธอตะโกนว่า “ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”
หลี่โม่ตกตะลึงและยืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้จะทำยังไง
เขาอ่านความเสียใจและความผิดหวัง รวมถึงความเกลียดชังในสายตาของกู้หยุนหลัน
“ผม……”
หลี่โม่อยากจะอธิบาย แต่กู้หยุนหลันเตือนโดยตรง “เรื่องของฉัน คุณอย่ามายุ่ง! คุณรู้ไหมว่าคุณสร้างปัญหาให้ฉันมากแค่ไหน สัญญาของบริษัทรุงคางถูกเพิกถอน พรุ่งนี้เอากลับมาไม่ได้ พวกเราก็จะถูกไล่ออกไปตระกูลกู้และบริษัทของตระกูลกู้แล้ว ในอนาคตใครจะหาเงินมาจุนเจือครอบครัว ซีซียังอยู่ในโรงพยาบาล เงินสำหรับการรักษาเธอในโรงพยาบาลและค่ารักษาต่างๆหลังจากนั้นของเธอ จะหามาจากไหน? ตัวแม่สามีก็ต้องการเงิน ทำไมถึงทำแบบนี้! “
กู้หยุนหลันรู้สึกเสียใจอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุด น้ำตาของเธอก็ไหลไม่หยุด
แม้ว่าในใจกู้หยุนหลันจะรู้อยู่ในใจว่า หลี่โม่ไปที่บริษัทรุงคางคนเดียว ก็เพื่อทำบางอย่างเพื่อเธอ
อย่างไรก็ตาม เขาทำผิดพลาดและมันก็กลายเป็นสถานการณ์ปัจจุบัน
ในใจกู้หยุนหลันต้องการขอบคุณหลี่โม่ แต่ทั้งเกลียดและผิดหวัง
เธอไม่รู้จะทำอย่างไร
หลี่โม่มองไปที่ดวงตาที่สิ้นหวังของกู้หยุนหลัน รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขาและพูดอย่างประหม่าว่า “หยุนหลัน เชื่อผม ผมสามารถแก้ปัญหาให้คุณได้ อีกอย่าง ความอัปยศอดสูที่พวกเขาทำกับคุณในวันนี้ ผมจะให้พวกเขาทั้งหมดคืนมันกลับมาจนหมด “
เมื่อกู้หยุนหลันได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกรำคาญ เธอกำหมัดแน่นและตะโกนว่า“ พอแล้ว! คุณจะพูดเรื่องไร้สาระไปจนถึงเมื่อไหร่?ทั้งๆที่คุณไม่มีความสามารถใดๆ ทุกครั้งทำไมคุณต้องแสร้งทำเป็นว่าคุณสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้ด้วย! “
หลังจากพูดสิ่งนี้ กู้หยุนหลันก็หันกลับมาปิดหน้าและวิ่งหนีไป
หลี่โมมองไปที่หลังของเธอ กำหมัดแน่นและพูดในใจว่า หยุนหลันเชื่อผม！
จากนั้น เขาหายใจเข้าลึกๆ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของเฉียนฝู เสียงที่แสดงความเคารพดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “นายน้อย ท่านมีคำสั่งอะไร?”
“ผมต้องการบริษัทวินเซิงของตระกูลกู้ สูญเสียหุ้นส่วนทั้งหมด ผมต้องการให้พวกเขาคุกเข่าต่อหน้าหยุนหลันและขอให้เธอให้อภัย!” หลี่โม่กล่าวอย่างเย็นชา
