บทที่ 45 คุณส่งข้อความถึงใคร
ทุกคนตกตะลึง สีหน้าของพวกเขาล้วนมีความสงสัยมาก
เร็วขนาดนี้ สัญญาฉบับใหม่ก็ถูกส่งมา?
เมื่อกี้พึ่งพูดคุยเกี่ยวกับหลี่โม่ และตอนนี้ก็ได้มีคนส่งสัญญามาแล้ว
สิ่งนี้ทำให้หวังฟางและซู๋ไห่เทียนตกใจมาก สีหน้าของพวกเขาดูเคร่งขรึมมาก
กู้หยุนหลันรับสัญญามาและเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
เป็นหลี่โม่จริงๆหรือ?
อย่างไรก็ตาม หวังฟางตะโกนอย่างกะทันหัน “หยุนหลัน ยังไม่รีบขอบคุณไห่เทียนอีก เรื่องนี้ต้องได้รับความช่วยเหลือจากไห่เทียนแน่นอน มิฉะนั้น คุณคิดว่ามันเป็นหลี่โม่ไอ้ขยะไร้ประโยชน์เหรอที่เป็นคนช่วยคุณ?”
ขณะพูด หวังฟางยิ้มด้วยความสุข มองไปที่ซู๋ไห่เทียนและกล่าวด้วยความรู้สึกขอบคุณ”ไห่เทียน เรื่องนี้ดีนะที่ได้ความช่วยเหลือจากคุณ ดูสิ ป้าไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดีแล้ว”
ซู๋ไห่เทียนถึงกับผงะ แต่เขาก็เข้าใจกะทันหัน ยิ้มอย่างเชื่องช้าและกล่าวว่า “คุณป้า ไม่เป็นไร มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ขอแค่หยุนหลันมีความสุขก็พอแล้ว”
ในใจซู๋ไห่เทียนเองก็สงสัยเช่นกัน พ่อของเขาบอกว่าเรื่องนี้ช่วยไม่ได้ไม่ใช่เหรอทำไมสัญญาถึงมาเร็วขนาดนี้?
กู้หยุนหลันถือใบสัญญาไว้ ถูกหวังฟางว่าไปสองสามคำ และขอบคุณซู๋ไห่เทียน”ไห่เทียน ขอบคุณมาก ฉันจะตอบแทนคุณสำหรับเรื่องนี้ในภายหลังนะ”
เมื่อซู๋ไห่เทียนได้ยินเช่นนั้น ในเมื่อกู้หยุนหลันก็คิดว่าเขาเป็นคนทำ แล้วทำไมเขาจึงไม่ยอมรับสิ่งนี้ล่ำ?
“ฮ่าฮ่า หยุนหลัน ไม่เป็นไร ผมมีความสุขมากที่ได้ช่วยเหลือคุณ ใครให้ผมชอบคุณล่ะ”
ซู๋ไห่เทียนกล้าหาญมาก พูดคำว่าชอบต่อหน้าผู้อาวุโสทั้งสองโดยตรงและจับมือเล็กๆ ที่ขาวละเอียดอ่อนและอ่อนนุ่มของกู้หยุนหลัน
กู้หยุนหลันกู้หยุนหลันหน้าแดงและดึงมือออก ปัดผมที่ห้อยอยู่รอบหูของเธอและพูดว่า “คุณอย่าพูดไปเรื่อย … “
ฮ่าๆ .
ซู๋ไห่เทียนแตะจมูกของเขา ปลายจมูกยังคงได้กลิ่นหอมของมือของกู้หยุนหลัน ช่างมีเสน่ห์
ผู้หญิงคนนี้ เขาต้องเอามาเป็นของตนเองให้ได้!
เป็นแบบนี้ นั่งจนถึงเย็น หลี่โม่จึงค่อยกลับมา
ทันทีที่เขาเข้าประตู เขาเห็นซู๋ไห่เทียนยังหน้าด้านอยู่ในบ้านอีก สีหน้าของเขาไม่พอใจ
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่กู้หยุนหลันและถามเบาๆว่า”เป็นยังไงสัญญาได้ส่งมาหรือยัง?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้หยุนหลันหวังฟางและกู้เจี้ยนหมินต่างก็มองไปที่หลี่โม่ ด้วยสายตาที่แปลกใจ
กู้หยุนหลันไม่ได้แปลกใจมากนัก แต่เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอ
เพราะยังไง ถือว่าสามีของเธอยังคงห่วงใยตัวเธอ
แต่การแสดงออกของหวังฟางและซู๋ไห่เทียน ดูไม่พอใจอย่างมาก สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประชดประชัน
“หลี่โม่ ใครให้คุณกลับมา?นอกจากนี้ เรื่องสัญญาเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ?ทำไม เมื่อรู้ว่าไห่เทียนช่วยหยุนหลันชนะสัญญาฉบับใหม่ คุณรู้สึกไม่พอใจเหรอ?ไม่ไปส่องกระจกดูว่าตัวเองมีคุณสมบัติอะไร ขยะ!”
หวังฟางไม่พอใจมากและกล่าวหาหลี่โม่
ขยะคนนี้ ทำไมทุกที่ก็มีเขา
พูดเหมือนกับว่าสัญญาฉบับใหม่ ตัดสินโดยเขา
หลี่โม่ผงะ คิ้วของเขาขมวด มองไปที่โซฟา ไขว่ห้าง ซู๋ไห่เทียนที่ทำหน้าได้ใจ
เขาเป็นคนจัดการเรื่องสัญญา?
คราวนี้ซู๋ไห่เทียนส่งเสียงอย่างเย็นชา กล่าวว่า “หลี่โม่ เก่งนิ คุณนี่มันยิ่งอยู่ยิ่งไร้ยางอายมากขึ้นเรื่อยๆเลยนะ ทำไม ฟังที่คุณพูด คุณหมายถึงคุณเป็นคนช่วยคว้าสัญญาใหม่ให้หยุนหลันงั้นเหรอ”
ในใจซู๋ไห่เทียนแทบจะหัวเราะออกมา หลี่โม่คนนี้ ทำไมทุกครั้งก็ชอบทำเป็นหน้าใหญ่ใจโต
สัญญาฉบับใหม่นั้น จะเป็นคนที่เกาะผู้หญิงกินอย่างเขาจะจัดการได้เหรอ?
หลี่โม่ยกคิ้วและยิ้มจางๆ “ก็ไม่แน่นะ”
ฮ่าๆ
ซู๋ไห่เทียนยืนขึ้นและพูดด้วยความรังเกียจ “หลี่โม่ ผมรู้ว่าคุณไม่พอใจ ต้องการโชว์ความสามารถต่อหน้าหยุนหลัน อย่างไรก็ตาม สัญญาใหม่กับบริษัทรุงคาง เป็นความช่วยเหลือของพ่อของผมที่ผมขอให้ท่านช่วย คุณไม่พอใจก็ทำอะไรไม่ได้ ก่อนหน้านี้ที่ผมโทรให้พ่อ คุณก็ได้ยินแล้วใช่ไหม ตอนนี้จะมาแย่ง ช่างหน้าด้านจริงๆ”
ทันทีที่พูดประโยคนี้ การแสดงออกของกู้หยุนหลันที่อยู่ด้านข้างก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
เธอพูดกับหลี่โม่ด้วยใบหน้าที่เย็นชาทันที “พอแล้วหลี่โม่ ที่นี่ไม่มีธุระของคุณแล้ว คุณไปทำอย่างอื่นเถอะ”
เธอไม่อยากเห็นหลี่โม่ถูกเยาะเย้ยและโดนเหยียดหยาม เพราะยังไงก็เป็นสามีของเธอ อับอายขายหน้าต่อหน้าคนนอกและเธอก็อายด้วยเช่นกัน
หลี่โม่ลังเลยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ต้องออกจากห้องนั่งเล่นอย่างไม่เต็มใจ หันหน้าไปในห้องครัวเพื่อทำอาหาร
แน่นอน ว่าเขาไม่ได้อยู่เฉยๆ คอยฟังการเคลื่อนไหวในห้องนั่งเล่น
ในเวลานี้นี่เอง โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เช็ดมือของเขา เปิดมาดู คนที่ส่งข้อความมาคือหรุงปิน: คุณหลี่ สัญญาฉบับใหม่ถูกส่งไปแล้ว คำสั่งลำดับต่อไปของคุณ ผมได้เตรียมเสร็จแล้ว รอคำสั่งจากคุณ
หลี่โม่เหลือบมองดูสองสามที ตอบกลับคำเดียว โอเค
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาส่งข้อความนี้เสร็จ ทันใดนั้น มือหยกสีขาวและบอบบางก็ยื่นออกมาจากด้านหลัง คว้าโทรศัพท์มือถือในมือของหลี่โม่แล้วพูดว่า “ขอดูหน่อยสิ ว่าคุณแอบส่งข้อความให้ใคร .”
หลี่โม่ ผงะและพบว่า กู้หยุนหลันยืนอยู่ข้างๆเขา ทำปากจู๋ด้วยท่าทางกำลังจะจับชู้
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเปิดบันทึกSMS หลี่โม่ก็รีบเอื้อมมือไปคว้ามันและพูดว่า “มันไม่มีอะไร เรื่องในร้าน”
“ไม่มีอะไร?”
กู้หยุนหลันยกมือขึ้น จ้องไปที่หลี่โม่อย่างรุนแรงและถามว่า “ไม่มีอะไร ทำไมคุณถึงกังวลขนาดนี้”
หลี่โม่จะไม่ประหม่าได้อย่างไร หากให้กู้หยุนหลันเห็นข้อความระหว่างเขากับหรุงปินและลุงเฉียนก็จะอธิบายไม่ถูกแล้ว
“ไม่มีอะไรจริงๆ เป็นเรื่องของในร้าน มีงานเลี้ยงอาหารค่ำในร้าน ถามผมว่าจะเข้าร่วมหรือไม่”
หลี่โม่อธิบายอย่างไม่เป็นทางการ กำลังจะเอาโทรศัพท์คืนมาจากกู้หยุนหลัน
หน้าอกที่แข็งแรงของเขา อยู่ตรงหน้ากู้หยุนหลัน ทำให้เธอหน้าแดง
“ คุณอย่าขยับ!”
กู้หยุนหลันถอยหลังสองก้าว สีหน้าของเธอเย็นชา
หลี่โม่กลัวจนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จ้องมองโทรศัพท์ในมือของกู้หยุนหลันอย่างประหม่า
“จัดงานเลี้ยงเหรอ?ขอดูหน่อย พวกคุณช่วยกันจ่ายเสียไปเท่าไหร่”
ขณะที่กู้หยุนหลันกล่าว มุ่ยปากเหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆ เธอกำลังจะเปิดบันทึกSMS ของหลี่โม่
ในขณะนี้นี่เอง หวังฟางเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเย็นชา จ้องไปที่หลี่โม่แล้วพูดว่า “หยุนหลันมาทำอะไรที่นี่?ยังไม่รีบไปอยู่กับไห่เทียนอีก คืนนี้ออกไปกินข้าวกัน ฉลองสักหน่อย “
“อ่อ เดี๋ยวฉันไป”
กู้หยุนหลันตอบกลับและส่งโทรศัพท์คืนให้หลี่โม่อย่างไม่เต็มใจ จากนั้นก็พูดว่า “ฉันจะเชื่อคุณอีกสักครั้ง”
หลี่โม่รู้สึกโล่งใจ เหงื่อเย็นเต็มไปที่หน้าผากของเขา เมื่อเขารับโทรศัพท์
ที่นี่ กู้หยุนหลันก้าวไปไม่กี่ก้าว จากนั้นก็หันกลับมาและพูดว่า “ไม่ก็ คืนนี้คุณไปทานอาหารเย็นกับเรา ไม่ต้องทำอาหารที่บ้านแล้ว”
“ ออกไปกิน?” หลี่โม่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
หวังฟางที่ยังไม่จากไป กล่าวโทษเขาด้วยท่าทีหยิ่งผยองและไม่พอใจในตอนนี้“ ทำไม จะให้ผู้มีพระคุณของเรากินอาหารที่กากๆที่คุณทำเหรอ?รู้ไหมว่าอาหารที่คุณทำมันไม่อร่อยแค่ไหน?”
หลี่โม่ขมวดคิ้วและพึมพำ”เมื่อก่อนไม่เคยเห็นคุณพูดมาก่อนว่ามันไม่อร่อยนิ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังฟางก็ไม่พอใจ ชี้ไปที่หลี่โม่และด่าว่า “หลี่โม่ ตอนนี้คุณยิ่งอยู่ยิ่งไม่เชื่อฟังเลยนะ กล้ามาเถียงฉันงั้นเหรอ?เดี๋ยวตบตายเลย!”
หลังจากนั้น เธอก็ยกมือขึ้นและกำลังจะตบเขา
โชคดีที่กู้หยุนหลันห้ามเธอไว้ได้ และพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “แม่ อย่าทำแบบนี้เลย รีบไปเถอะ “
ขณะที่เธอพูด เธอก็มองบนใส่และพูดว่า “คุณรีบไปเตรียมตัวและไปทานอาหารเย็นกับเราด้วยกัน”
ซู๋ไห่เทียนล่ะ เขาเฝ้าดูฉากนี้ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับรอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้าของเขา
หลี่โม่ผู้นี้ ไร้ประโยชน์จริงๆ
เกือบสิบนาทีต่อมา ทั้งครอบครัวก็ออกไปอย่างเรียบร้อย
ที่ประตู ซู๋ไห่เทียนแสดงความกระตือรือร้น ชี้ไปที่รถปอร์เช่ที่เขาเพิ่งซื้อมาและพูดว่า “คุณป้า เอารถของผมไปเถอะ”
เมื่อหวังฟางมองไปที่รถที่จอดอยู่ที่ประตู เธอก็มีความสุขอย่างกระโดดโลดเต้นทันที”ได้ ได้ ฉันยังไม่เคยได้นั่งรถหรูเลย”
กู้หยุนหลันส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และต้องเดินตามเข้าไปในรถ
“คุณก็ขึ้นมาเถอะ”ดวงตาของซู๋ไห่เทียนจ้องมองไปที่หลี่โม่ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
ฮ่าๆ
ขยะไร้ประโยชน์อย่างหลี่โม่ ชีวิตนี้คงไม่เคยนั่งรถหรูหรอก
อย่างไรก็ตาม ใครจะไปรู้ หลี่โม่กลับแอบหัวเราะเยาะในใจ
ปอร์เช่เป็นรถหรู?
ตนเองนั่งรถโรลส์ – รอยซ์ของเฉียนฝู ก็ไม่ได้หยิ่งผยองเช่นนี้
หลังจากขึ้นรถ กู้หยุนหลันก็สับสนและถามว่า “ไปกินข้าวที่ไหน?”
หวังฟางเริ่มสนใจทันทีและกล่าวว่า “ไปที่ฮ่านกง ฉันได้ยินมาว่าอาหารในฮ่านกงอร่อยและมีชื่อเสียง”
กู้หยุนหลันรู้สึกลำบากใจและกล่าวว่า “แม่ ต้องมับัตรสมาชิกจึงจะสามารถไปกินที่ฮ่านกง อีกอย่าง หากคุณต้องการเป็นสมาชิก คุณจะต้องใช้จ่ายปีละหนึ่งล้าน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังฟางก็ตกตะลึงและพูดว่า “” โอ้แม่เจ้า แพงขนาดนี้เลยเหรอ?งั้นช่างมันเถอะ ไม่ไปแล้ว ลองหาร้านอื่นดู แต่ก็อย่าด้อยเกินไป “
กู้เจี้ยนหมินพยักหน้าและเห็นด้วย”ใช่ ไม่ควรเป็นร้านที่ธรรมดาเกินไป เพราะคนที่เราจะเลี้ยงข้าวคือไห่เทียน ฮ่างกง เราก็ไม่ต้องคิดที่จะไปแล้ว”
แต่ว่า
ทันใดนั้น หลี่โม่ที่อยู่ด้านข้างก็เปิดปากของเขาและกล่าวว่า “ผมมีบัตรสมาชิกของฮ่านกง”
