ทอมป์สันเอียงหัวแล้วจ้องมองหลี่โม่ ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความประชดประชัน
“สิ่งที่คุณพูดมันก็น่าสนใจจริงๆ ทรงพลังอันยิ่งใหญ่ของนู่หลั่ง ยังโดนนายบอกเหมือนอย่างกับว่าคนขอทาง นี่มันทำให้ผมไม่น่าเชื่อจริงๆ หรือว่าทุกคนในนี้มีพลังยิ่งใหญ่เหมือนกับนู่หลั่ง ตลกป่ะเนี่ย”
หลี่โม่เหลือบมองทอมป์สัน ยิ้มแล้วส่ายหัว
ทอมป์สันจ้องมองหลี่โม่ด้วยความสงสัย นึกไม่ออกว่าหลี่โม่ยิ้มทำไม“นายคิดว่าผมพูดไม่ถูกหรอ หรือว่าผมพูดความจริงออกมานั้นมันทำร้ายจิตใจคุณ?ถ้ามันทำร้ายจิตใจคุณแล้วก็ ผมไม่เกรงที่จะขอโทษคุณ”
“ไม่ ผมแค่ยิ้มว่านายไม่มีความรู้ นายเคยอ่านนวนิยายศิลปะการต่อสู้ของประเทศพวกเรามั้ย?นายรู้ไหมว่าคนขอทางพวกนั้นเขาได้ตั้งเป็นแก๊งพรรคกระยาจก?”
หลี่โม่ถามคำถามพร้อมกันหมด ทุกคำถามที่ถามออกมาทอมป์สันรู้แค่ส่ายหัวเปล่าๆ สุดท้ายทอมป์สันจ้องมองหลี่โม่อย่างมึนงง ไม่รู้เลยด้วยซ้ำที่หลี่โม่พูดเยอะขนาดนี้ แท้จริงแล้วอยากจะสื่อถึงอะไร
“พรรคกระยาจก？18ฝ่ามือพิชิตมังกร？ท่าไม้ตีหมา？พลังเหล่านี้เจ๋งและเก่งมากนักเหรอ?ผมคิดว่าน่าจะไม่เก่งเท่านู่หลั่งหรอกมั้ง หรือความจริงแล้วนายเป็นคนของพวกพรรคกระยาจก แล้วรู้สึกไม่พอใจนู่หลั่ง?”
ทอมป์สันเถียงกลับไปทันที จะทำให้หลี่โม่ว่าจนไม่มีคำเถียงไม่ได้ ทอมป์สันจะเสียหน้านี้ไม่ได้
หลี่โม่ยิ้มอย่างมีชัย“การที่ไม่มีความรู้อย่างนายมันทำให้ผมผิดหวัง พลัง18ฝ่ามือพิชิตมังกรนั้นสามารถทำให้โลกนี้แตกสลายได้ การเอาหัวแม่ทัพออกจากกองทัพก็เหมือนออกสำรวจกระเป๋า ผมจะเล่าเรื่องราวที่สืบทอดต่อพลัง18ฝ่ามือพิชิตมังกรที่ชื่อกัวจิ้งและเฉียวเฟิงให้นายฟังนะ”
หลี่โม่ได้เล่าเรื่องราวนวนิยายศิลปะการต่อสู้ให้ทอมป์สันฟังขึ้นมา เหตุการณ์ที่เกินจริงนั้น ทำให้ทอมป์สันฟังแล้วสงสัยมาก
ฉู่จงเทียนเงยหน้าจ้องมองเพดานจนไม่มีคำพูดใดๆ ไม่นึกเลยเรื่องราวจะเกิดขึ้นมาถึงจุดนี้ การที่นู่หลั่งตั้งการฝึกซ้อมอบรมครั้งนี้ มันกลายเป็นการเล่านิทานของหลี่โม่ไปแล้ว
ละที่สำคัญที่สุดคือทอมป์สันยึดติดกับนิทานที่หลี่โม่เล่ามาก ยังวิ่งไล่ถามหลี่โม่ว่านายเป็นพลัง18ฝ่ามือพิชิตมังกรนั้นไหม
นู่หลั่งสังเกตถึงสถานการณ์นอกเวทีประลอง การที่หลี่โม่กับทอมป์สันมัวแต่พูดคุย แต่ไม่สนใจเรื่องการแข่งขันของตัวเองนั้น นู่หลั่งแสดงความไม่พอใจอย่างมาก
“ไอ่พวกคนเถื่อน กลุ่มคนไม่กล้าสู้กับผมคนเดียวเหรอ ถ้าเป็นลูกผู้ชายก็มาล้อมวงผมไว้สิ ให้ผมได้รู้ว่าพวกคุณมีความกล้าพอและเก่งมากแค่ไหน！”
นู่หลั่งคำรามถึงนักสู้ที่เหลือ นู่หลั่งทำให้นักสู้ที่เหลืออีกแปดคนตระหนกใจ ณ ตอนนี้ ไม่มีใครกล้าที่จะขึ้นบนเวทีประลองสู้กับนู่หลั่งเลย ยังก้าวถอยหลังสองก้าวพร้อมกันด้วยซ้ำ
หมัดไป๋เหรินลงบนเวทีประลองแล้วยกมือสองข้างขึ้นอย่างสูง ไม่มีใครยอมสู้กับนู่หลั่งอีก
นู่หลั่งกัดฟันอย่างแรง วิ่งลงไปด้วยใต้ตาแดงๆ ยกมือทุบตีไปในทางสมองของหมัดไป๋เหริน
“ผมยอมแพ้แล้ว ！ นายจะทุบตีผมไม่ได้！”
หมัดไป๋เหรินคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจ แต่นู่หลั่งไม่ยอมฟังนักมวยขาวพูดอะไร หมัดกำปั้นทุบตีไปที่สมองของหมัดไป๋เหริน พุ๊ม！
หมัดไป๋เหรินโดนทุบตีจนตีลังกา เลือดพุ่งทะลักออกจากปาก ร่างกายเจ็บปวดอย่างมาก
“อย่า อย่าต่อยผมเลย ผมจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันแล้ว ผมลาออก！”
“นายบอกไม่แข่งก็คือไม่แข่งงั้นหรอ？ถ้าขึ้นเวทีนี้แล้วมีไม่ตายก็รอด！”
นู่หลั่งพูดจบแล้วเอาขาถีบไปบนหน้าของหมัดไป๋เหรินอย่างรุนแรง ต่อด้วยเอาเท้าเหยียบใบบนหน้าของหมัดไป๋เหรินจนหัวแตกสลาย
กระดูกที่แตกสลายเจาะเข้าไปโดนสมองของหมัดไป๋เหริน สมองกลีบ หมัดไป๋เหรินดิ้นรนสองครั้ง ลมหายใจนั้นค่อยๆหายไป
นักมวยที่ยืนอยู่บนเวทีประลองตะลึงใจและกลัวความโหดร้ายของนู่หลั่งอย่างยิ่ง ลงบนเวทีประลองแบบกะทันหันแล้ววิ่งไปอยู่หลังเวทีประลองอย่างรวดเร็ว
ผู้ชมที่ยืนมองการฝึกซ้อมยกมือ ส่ายหัวแล้วนินทา รู้สึกว่าครั้งนี้นู่หลั่งจะทำโหดร้ายเกินไปแล้ว
“นู่หลั่งค่อนข้างจะบ้าเกินไปละ แค่การฝึกซ้อมเอง นายไม่จำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้เลยก็ได้ ถึงจะเป็นการแข่งขันที่จริงจังก็ไม่จำเป็นต้องทุบตีถึงขั้นตายไหม”
“ผมเหมือนเห็นคนบ้าคนหนึ่ง ถ้าไม่มีใครไปห้ามนู่หลั่งไว้ นู่หลั่งคงจะกลายเป็นดาวสังหารของการแข่งมวยดำนี้”
“น่ากลัวจริงๆ ผมไม่อยากเป็นคู่แข่งของนู่หลั่ง แต่ถ้าได้แข่งกับนู่หลั่งจริงๆ ผมจะยอมแพ้”
นู่หลั่งที่กำลังโกรธเตรียมตัวที่จะกลับบนเวทีประลองสู้ต่อ แต่พอหันกลับไปนั้น มองเห็นบนเวทีประลองอันว่างเปล่า
นี่มันทำให้นู่หลั่งยิ่งโกรธมากเข้าไปอีก นู่หลั่งวิ่งสองสามก้าวด้วยความโมโห ทุบตีไปที่บนเวทีประลองอย่างรุนแรง
พุ่ม!
เวทีสั่นสะเทือน โดนหมัดกำปั้นของนู่หลั่งทุบตีจนแตกหัก ครึ่งนึงของเวทีประลองยุบลงไป
นักมวยคนรอบข้างนั้นตกใจจากหมัดกำปั้นของนู่หลั่งนั้น ทุกคนที่อยู่ในนี้ไม่มีใครที่จะสามารถใช้แรงออกมาได้อย่างรุนแรงขนาดนี้ได้หรอก
ไม่ต้องพูดถึงเลยด้วยซ้ำว่าจะทุบตีได้มีแรงเยอะเหมือนนู่หลั่ง ใช้แรงทั้งหมดที่มียังคงไม่สามารถทุบตีออกมาได้
นู่หลั่งจ้องมองหลี่โม่ด้วยใต้ดวงตาแดงๆ แล้วยิ้ม
“นายเป็นคู่แข่งของผมหรอ?ตอนที่ฝึกซ้อมผมทุบตีได้ไม่สะใจสักเท่าไหร่ ไม่งั้นนายมาฝึกกับผมหน่อยมั้ย ให้ผมรู้ว่านายอยู่ในระดับไหน”
ชัว ชัว ชัว
สายตาของทุกคนมองไปที่หลี่โม่ อยากรู้ว่าหลี่โม่จะตอบยังไงกับการท้าทายของนู่หลั่งนั้น
ทอมป์สันขมวดคิ้วอย่างเบา หัวเราะแล้วพูดว่า“คุณหลี่ พลังพรรคกระยาจกที่เมื่อกี้คุณเล่าให้ฟังนั้นสนุกมากเลยนะ สามารถให้ผมได้รับชมและเรียนรู้พลังปาฏิหาริย์ที่คุณบอกมั้ย พลังที่แบบฮู่ฮู่ฮ่าเฮ่ย”
ทอมป์สันทำท่าทางเล็กน้อย แต่มองดูแล้วเหมือนท่าเฒ่ามากกว่า
ฉู่จงเทียนพูดอย่างประหม่า“คุณทอมป์สัน พวกเขาเป็นคู่แข่งของรอบไวด์การ์ด แข่งขันกันตอนฝึกซ้อมเนี่ย มันคงไม่เหมาะสมมั้ง”
“ไม่เหมาะสมยังไง ผมรอคอยที่จะได้เห็นพลัง18ฝ่ามือพิชิตมังกรที่ร้ายแรง ผมเชื่อว่าคุณหลี่คงไม่กลัวหรอก ใช่มั้ยคุณหลี่？”
ทอมป์สันไม่สนใจว่าหลี่โม่จะแข่งขันในเวลาไหน แค่ได้ทุบตีจนมองเห็นเลือดของหลี่โม่ไหลออกมา แค่นี้ก็พอใจละ
นู่หลั่งชูนิ้วกลางให้หลี่โม่สองครั้ง พูดยั่วยวนว่า“นายกลัวแล้วเหรอ?ถ้านายกลัวแล้ว ก็คุกเข่าลงแล้วจูบหลังเท้าผม ผมก็จะปล่อยคุณไป”
นักมวยผู้ชมรอบข้างนั้นก็ไม่กลัวจะเกิดเรื่องใหญ่เลย ตะโกนโวยวายขึ้นทันที อยากรับชมการแข่งขันของหลี่โม่กับนู่หลั่งจังเลย
“เห้ยไอ่เด็กลิงนี่ นายเป็นถึงเจ้าภาพ จะขี้กลัวแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าผมคือนายผมจะลุกยืนขึ้นแล้วรับการท้าทายนั้นไว้
“กล้าหน่อยดิว่ะ เนื่องในมีคนมาท้าทาย ก็ต้องรับความท้าทายนั้นไว้ ถึงจะแพ้แต่ก็ต้องออกมาโชว์และอวดกันบ้าง รีบๆขึ้นเวทีเถอะ”
