“มีคนจะขโมยของคุณเหรอ เรื่องเป็นมาไงกัน”
กู้หยุนหลันเกาหัวงงๆ
เฉินเสี่ยวถงที่กำลังถ่ายรูปแลบลิ้นออกมาเล็กน้อย คนที่จะขโมยของ น่าจะเป็นตัวเองแหละมั้ง
ถ้าหากหลี่โม่เล่าออกมา กู้หยุนหลันจะคิดอย่างไร จะไล่เขาออกไปมั้ยนี่
เฉินเสี่ยวถงอึกอักยึกยัก แววตาวิงวอนหลี่โม่
มุมปากหลี่โม่กระตุกขึ้น ยิ้มแล้วพูด“นี่เป็นหยกมังกรที่ให้เป็นของขวัญพ่อตาตอนงานวันเกิดนี่นา มีคนจับจ้องอยากได้ล่ะ ผมก็เลยทำปลอมออกไปอันนึง โบราณกล่าวไว้ดี ไม่กลัวโดนขโมย แต่กลัวโดนจับจ้อง”
กู้หยุนหลันพยักหน้าเบาๆ“ที่แท้เป็นแบบนี้ แบบนั้นก็ให้จับจ้องไม่ได้หรอก แต่ว่าโจรนั้น กับเฉินเสี่ยวถง……”
เมื่อมองไปทางเฉินเสี่ยวถง กู้หยุนหลันจึงไม่ได้พูดคำหลังออกมา
ถ้าจะบอกว่าไม่สงสัยในตัวเฉินเสี่ยวถงเลยนั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน กู้หยุนหลันเลยยอมพาเฉินเสี่ยวถงกลับบ้าน เพื่อคอยจับตาดู อยากจะดูนักว่าเฉินเสี่ยวถงจะออกลายอะไรบ้าง
แต่มาจนตอนนี้ เฉินเสี่ยวถงภายใต้สายตาของเธอเอง ดูเหมือนจะมีความลับเล็กๆน้อยๆกับหลี่โม่ ทำให้กู้หยุนหลันเกิดอาการหึงหวง
เฉินเสี่ยวถงในใจสับสน ในหัวราวกับเครื่องดับ ความคึกคักที่เคยเป็นดูเหมือนจะหายไป เหม่อมองหยกมังกรอยู่นั่น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า
หลี่โม่ส่งสายตาให้กู้หยุนหลัน หัวเราะแล้วพูด“พอฉู่จงเทียนเล่าให้ผมฟัง ผมก็เลยให้เฉินเสี่ยวถงกับคางเหวินซินเข้าหาฝ่ายตรงข้าม ต่อติดกับฝ่ายตรงข้ามพอดีเลย”
รู้ทั้งรู้ว่าหลี่โม่พูดปด แต่พอเห็นหลี่โม่ส่งความหมายทางสายตาออกไปเมื่อครู่ กู้หยุนหลันจึงไม่ได้ถามต่อ
“อ๋อ แบบนี้เองหรือ คุณก็ใจกล้าไม่เบานี่นา ให้พวกเขาสองคนไปเป็นนกต่อ ถ้าความแตก พวกเขาสองคนอาจจะได้รับโทษอะไรก็ได้”กู้หยุนหลันบ่น
หลี่โม่ยิ้มกระอักกระอ่วน โอบเอวกู้หยุนหลันไว้พูดจาเพราะๆสองคำ ทำให้กู้หยุนหลันหายหึงลงไปได้
ในที่สุดเฉินเสี่ยวถงก็กลับมาเป็นปกติ หลังจากที่ถ่ายรูปแล้ว ก็ส่งรูปให้จางเต๋ออู่
จางเต๋ออู่ที่กำลังรอเฉินเสี่ยวถง พอได้ยินเสียงสั่นของมือถือ ก็รีบหยิบมือถือขึ้นมา
พอเปิดมือถือ เห็นรูปที่เฉินเสี่ยวถงส่งมา จางเต๋ออู่กลั้นหายใจทันที ขยายรูปให้ใหญ่ขึ้น แล้วดูชัดๆ
“คุณภาพหยกไม่เลว งานศิลปะก็ออกแนวโบราณ กล่องบรรจุก็หนาแน่น เป็นเหมือนของในตำนาน ไม่รู้เหมือนกันว่าของเนี่ยเป็นกุญแจลับจริงๆหรือเปล่า แต่หยกมังกรกับสำนักมังกรประกบกันได้พอดี อาจจะเป็นของจริงก็ได้”
จางเต๋ออู่บ่นพึมพำ ตัดสินใจไม่ขาด
พอบ่นเสร็จแล้ว จางเต๋ออู่ก็หยิบมือถือเดินไปห้องที่อยู่ของราชินีของสำนักหลงเหมิน
พอเปิดประตู จางเต๋ออู่จึงย่องเข้าไปอย่างเบามือเบาเท้า มองไปรอบๆ แล้วสายตาก็ทอดไปที่เตียง
หลังจากที่สวมชุดนอนผ้าซาตินแล้ว จึงนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง อวดโฉมสะคราญที่น่าภาคภูมิ ดูแล้วยั่วยวนเหลือเกิน
จางเต๋ออู่รู้สึกเลือดขึ้นหน้า แม้ว่าวันเวลาการรับใช้ราชินีของสำนักหลงเหมินจะไม่นับว่าสั้น แต่ก็ไม่ค่อยได้เห็นท่าทีเย้ายวนของราชินีของสำนักหลงเหมิน
“คุณมาทำไร มีเรื่องไร”
ราชินีของสำนักหลงเหมินน้ำเสียงอ่อนยวบ
จางเต๋ออู่เดิมทียืดตัวตรง จึงรีบค้อมตัวลง พูดพินอบพิเทา“ยัยหนูเฉินเสี่ยวถงส่งข้อความมา บอกว่าเห็นวัตถุหยกมังกรที่ดูเหมือนกุญแจลับ ผมไม่แน่ใจว่ามันใช่ไหม ก็เลยอยากเชิญมาดู”
“อ๋อ เจอแล้วเหรอ รีบเอามาดูหน่อย”
ราชินีของสำนักหลงเหมินรีบพูดอย่างอดรนทนไม่ได้
จางเต๋ออู่รีบเดินไปหยุดหน้าเตียง สองมือยื่นโทรศัพท์ให้ราชินีของสำนักหลงเหมิน
ราชินีของสำนักหลงเหมินหยิบมือถือจางเต๋ออู่ขึ้นดู เปิดรูปหยกมังกร ค่อยๆพิจารณา
ชั่วครู่ ราชินีของสำนักหลงเหมินยักคิ้ว“ดูท่าน่าจะใช่ ของพรรคนี้ก็ไม่ได้บอกละเอียดนะ ไม่รู้เหมือนกับว่าเป็นไง ก็เลยมีการฆ่าผิดตัว เอากลับมาก่อนเถอะ”
“ครับ งั้นผมให้เฉินเสี่ยวถงเอากลับมา”
“จะบ้าไปแล้วหรือไง เพื่อของแค่นี้ต้องเปิดเผยตัวตนเฉินเสี่ยวถง แบบนั้นเสียหายมาก หรือว่า นายอยากจะรีบให้เฉินเสี่ยวถงกลับมารับใช้นาย”
ราชินีของสำนักหลงเหมินน้ำเสียงเยียบเย็น
จางเต๋ออู่ตัวสั่นงันงก พูดอย่างหวาดเกรง“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นแน่นอน ต้องเชื่อผมนะ ผมแค่คิดไม่ทันแค่นั้นเอง ผมจะหาคนไปขโมยของกลับมา
“หึหึ ถูกแล้วล่ะ มีไหวพริบหน่อย ถ้าทำงานพังอีกละก็ อย่าโทษว่าฉันไม่ระลึกบุญคุณ”
“ครับ ผมจะทำทุกเรื่องให้ดี วางใจได้ครับ”
ราชินีของสำนักหลงเหมินโบกมืออย่างขี้คร้าน จางเต๋ออู่ค้อมตัวถอยออกไป
หลังจากราชินีของสำนักหลงเหมินออกจากห้อง จางเต๋ออู่ค่อยๆเท้าสะเอว ราวกับระบายอารมณ์โทสะ “ต้องมีสักวัน ฉันจะ……”
ยังพูดไม่ทันจบ จางเต๋ออู่มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง รู้สึกว่าตัวเองพูดมากไปหน่อย ตอนนี้ต้องประจบเอาไว้เป็นดี
หลังจากที่เดินเข้าห้องอาหาร จางเต๋ออู่ตีหน้าขรึม“เรียกไอ้โจรหลิวมา”
“ครับ”
จางเต๋ออู่เลี้ยงศิษย์ทรพีไว้กลุ่มหนึ่ง ก่อนหน้าไม่ได้อยากให้ทำอะไร แต่ตอนที่อยากใช้งาน คุณค่าของศิษย์ทรพีพวกนี้ก็ปรากฏขึ้นทันที
ไอ้โจรหลิวเป็นโจรที่มีประสบการณ์หลายๆปี เคยจี้ปล้นมาสิบกว่ามณฑลแล้ว แต่ไม่เคยโดนจับได้เลยสักครั้ง และก็กลายเป็นราชาโจรที่มีชื่อเสียง
แต่ว่าตอนนี้กาลสมัยเปลี่ยนไป การจ่ายเงินออนไลน์มีมากขึ้น คนพกกระเป๋าสตางค์น้อยลง ธุรกิจของไอ้โจรหลิวก็ทำยากขึ้น
ตอนที่จางเต๋ออู่โยนก้านมะกอกออกไป ไอ้โจรหลิวไม่ลังเลเลย ทำตามจางเต๋ออู่อย่างว่าง่าย แล้วพร้อมลงมือช่วยจางเต๋ออู่
ไม่นานไอ้โจรหลิวผู้บอบบางหน้าตาเหมือนหนู ก็วิ่งเหยาะๆไปห้องโถง
“พี่จาง มีอะไรจะสั่งมั้ยครับ”
“ไอ้หลิว มีธุระจะวานจริงๆแหละ เฉินเสี่ยวถงหาของเจอ แต่ไม่สะดวกหยิบออกมา ต้องไปช่วยขโมยหน่อย”
“เรื่องจิ๊บจ๊อย ของถนัดพวกเราอยู่แล้ว ย่องเบางัดประตูขโมยของไม่เคยพลาด”
ไอ้โจรหลิวตบอกผางพร้อมพูด
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ฉันรู้อยู่แล้ว ไม่งั้นไม่เรียกมาหรอก แล้วจะส่งเบอร์ติดต่อเฉินเสี่ยวถงกับรูปถ่ายให้ แกไปติดต่อเธอเอา ยืนยันให้ได้ว่าของอยู่ไหน ที่จะขโมยได้สะดวก”
จางเต๋ออู่เอาเบอร์เฉินเสี่ยวถงกับรูปหยกมังกรให้ไอ้โจรหลิว
ไอ้โจรหลิวดูรูปหยกมังกร บ่นปอดแปด“เป็นของที่ไม่เลวเลย คืนนี้ไปสักรอบ คอยดูแล้วกัน ว่าขโมยมาให้ได้แน่”
