ด้านหลังครัวของร้านอาหารเสฉวน มีกระจกกั้น สามารถมองทะลุกระจกได้ว่าพ่อครัวทำอะไร
และเพราะไม่กี่ปีมานี้ความปลอดภัยเรื่องอาหารทำให้คนไม่ไว้วางใจ เพียงเพื่อจะเรียกลูกค้า เถ้าแก่เลยต้องกัดฟันใช้มาตรการนี้ เพราะประหยัดเงิน เถ้าแก่จึงไม่ได้ใช้กระจกอะลูมิเนียม หากแต่ใช้กระจกอย่างหนาแทน
แต่ตอนนี้โอวหยางจื้อโดนเตะกระเด็น จนเข้ากับกระจกอย่างจัง
ปกติกระจกสามารถกั้นคนที่มากระแทกได้ แต่ตอนที่โอวหยางจื้อขนกระจก กระจกกลับแตก
เพล้ง！
แครก
เศษกระจกสาดกระจาย ส่วนโอวหยางจื้อก็ยังคงพุ่งไปข้างหน้า หัวไปจนเข้ากับเตาและหม้อร้อนๆ
ในหม้อนั้นเป็นซุปกระดูกหมูเดือดๆ เชฟต้มไว้เป็นน้ำสตอก
ตอนนี้โอวหยางจื้อหัวปักลงไปเท้าชี้ฟ้า น้ำเดือดรดตัวจนต้องโอดครวญออกมา หากแต่ปากนั้น โดนน้ำร้อนลวก
ความรู้สึกที่โดนลวกทั้งนอกและใน ทำให้โอวหยางจื้อเกือบตาย สองขาที่โผล่ออกมา กวัดแกว่งไปทั่ว
โครม！
ขาของโอวหยางจื้อถีบเข้ากับกำแพง ด้วยแรงมหาศาล น้ำซุปจึงหกออกจากหม้อ
ซวบ！
หม้อที่สูงเกือบท่วมหัวคนแตกละเอียด น้ำซุปสาดเต็มพื้น เห็นผิวแดงเป็นจ้ำๆ โอวหยางจื้อได้รับบาดเจ็บ
โอวหยางจื้อรู้สึกเสียใจ เสียใจว่าทำไมตัวเองต้องดื้อดึง ทำไมไม่ฟังคำทัดทานหานซื่อเจี๋ย จะต้องมาเอาเรื่องหลี่โม่ให้ได้
“ช่วย ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย”
โอวหยางจื้อพูดอย่างอ่อนแรง
เชฟด้านหลังครัวตกใจไปตามๆกัน ต่างขดตัวกันอยู่มุมครัว
เถ้าแก่ยิ่งร้อนรนไม่แพ้กัน มองไปทางโอวหยางจื้ออย่างลำบากใจ อยากจะถามเหลือเกิน ไหนว่ามาเหมาร้านคุยธุรกิจ มันไม่น่าใช่แบบนี้นะ！
คางหย่งเฉียนกับพวกลูกศิษย์ของโอวหยางจื้อเงียบกริบ ต่างมองไปที่โอวหยางจื้อที่กำลังชักกระตุกเพราะโดนลวก
พอคางเหวินซิงตะลึงเสร็จจึงพูด“อาจารย์ครับ คงไม่เกิดเรื่องใช่ไหมครับ ถ้าเกิดเรื่องถึงชีวิตคนจะทำไง”
“ยังไงก็ได้”
หลี่โม่ยักไหล่ มองไปที่พวกลูกศิษย์โอวหยางจื้อ “เหม่ออะไรกัน อยากเห็นอาจารย์ตายหรือไง ไม่รีบส่งโรงพยาบาลอีก”
ลูกศิษย์โอวหยางจื้อจึงคืนสติ ต่างก็ลุกลี้ลุกลนไปที่ครัว
“อาจารย์ครับ อาจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ พวกเราเรียกรถพยาบาลให้！”
“นี่ เอาน้ำเย็นมารดดับร้อนก่อนดีมั้ย ได้ยินมาว่าน้ำใต้หม้อรักษาแผลโดนลวกได้”
“ทำไมฉันเคยได้ยินว่าเป็นน้ำผึ้งล่ะ เอาน้ำผึ้งผสมดีกว่ามั้ย”
ลูกศิษย์ทั้งหลายของโอวหยางจื้อร้อนใจจนเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ต่างก็ช่วยกันคิดหาวิธี ที่จะมาช่วยโอวหยางจื้อบรรเทาปวด
ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง บุรุษพยาบาลหามโอวหยางจื้อขึ้นรถ จากนั้นรถพยาบาลจึงแล่นออกไป
คางหย่งเฉียนกับลูกศิษย์ของโอวหยางจื้อจึงไม่กล้าหาเรื่องหลี่โม่อีกต่อไป แม้แต่พูดด้วยก็ยังไม่กล้า คนเหล่านี้นวิ่งเหยาะๆไปหาหลี่โม่ ไม่กล้าแม้แต่สบตา
ในตอนที่คางหย่งเฉียนจะวิ่งผ่านหลี่โม่ หลี่โม่ยื่นมือไปคว้าแขนไว้
ทันใดใจของคางหย่งเฉียนเย็นวาบ พูดเสียงสั่น“แก แกจะทำอะไร”
“หลายเรื่องเพราะแกเป็นคนก่อ ไม่คิดว่าเราควรคุยกันหน่อยเหรอ”
“คุย คุยอะไร ไม่มีอะไรต้องคุย”
คางหย่งเฉียนสะบัดมือเดินไป หลี่โม่กดบ่าเขาไว้
“ต่อไปก็อยู่เฉยๆ อย่าก่อเรื่องอะไรอีก แล้วก็อย่าไปซ้ำเติมคางเหวินซิง จำไว้ คางเหวินซิงเป็นศิษย์ของผม รังแกเขาก็เท่ากับรังแกผม”
เมื่อโดนหลี่โม่ขู่ คางหย่งเฉียนไม่คิดเถียง รีบพยักหน้าพูด“ไม่หรอกๆๆ ไม่เป็นแบบนั้นแน่”
“งั้นก็ดี！ไสหัวไปซะ”
คางหย่งเฉียนวิ่งตามลูกศิษย์โอวหยางจื้อหัวซุกหัวซุน คนกลุ่มนั้นรีบขับรถตามไปที่โรงพยาบาล
เดิมทีการประลองนี้ ตอนนี้มาพ่ายแพ้ย่อยยับ เป็นสิ่งที่คางหย่งเฉียนและพวกคิดไม่ถึง
คางเหวินซิงชูนิ้วโป้งให้หลี่โม่“อาจารย์เยี่ยมไปเลย”
“เหอะๆ กลับไปเถอะ คืนนี้มาช่วยด้วยนะ”
“อาจารย์สบายใจครับ คืนนี้ผมพนันว่าอาจารย์ชนะ จะต้องได้เงินก้อนใหญ่แน่”
คางเหวินซิงยักมุมปากยิ้ม
พนันว่าหลี่โม่ชนะ หาเงินได้ง่ายราวกับปล้นมา ไม่สิ ง่ายกว่าปล้นเงินอีก
หลี่โม่ยักคิ้ว หรี่ตาพูด“งั้นช่วยสังเกตให้ด้วยแล้วกัน พนันชนะ ลงพนันไปร้อยล้านเลย”
“ผมไป”
คางเหวินซิงตาใส ลงร้อยล้านเหรอ เท่ากับปล้นสกุลจวงเลยนะนี่
“อาจารย์นี่ดุจริง งั้นผมลงด้วยร้อยล้าน พวกเรามาหาเงินก้อนโตกันเถอะ เงินที่หาได้ผมเอามาลงทุนสโมสรรถแข่งเป็นไง ให้หุ้นอาจารย์เก้าสิบเปอร์เซนต์”
คางเหวินคิดกดไลค์ให้ความคิดตัวเองเลย ให้หุ้นใหญ่หลี่โม่ ต่อไปก็ได้ใกล้ชิดหลี่โม่มากขึ้น เป็นการมัดตัวที่ดี
หลี่โม่นิ่งงัน สะดุดใจกับไอเดียคางเหวินซิง
ทำสโมสรชั้นสูงเหรอ ต่อไปจะหาคอนเนคชั่นได้ง่ายขึ้น
“เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย แต่เก้าสิบเปอร์เซนต์ให้มากไปหน่อย”หลี่โม่พูดเสียงเรียบ
“ไม่มากไม่มากครับ ไม่มากเลย อาจารย์ดูนะ ถ้าพนันแล้วอาจารย์ชนะ เมื่อวานร้อยล้านที่ผมชนะตอนนี้ยังเป็นสิบล้านอยู่ เงินที่พนันชนะมา เอามาเป็นเงินทุนไง”
“แกนี่อัจฉริยะจริง”
หลี่โม่ตบบ่าคางเหวินซิง โดนคางเหวินซิงหว่านล้อมเสียเรียบ“งั้นอาจารย์เอาเก้าสิบเปอร์เซนต์แล้วกัน”
“ฮิๆ เป็นการจัดการที่สมเหตุสมผลที่สุด อาจารย์วางใจเถอะ ผมจะจัดสโมสรอย่างดีเลย จะทำให้สโมสรแข่งรถของเราติดอันดับประเทศให้ได้！”
คางเหวินซิงมั่นใจเต็มประดา ถึงขั้นวางแผนว่าต่อไปมีเงินแล้ว จะลงทุนโรงงานรถ จัดทีมรถแข่งF1 มีเซียนรถอย่างหลี่โม่อยู่ทั้งคน จะต้องกวาดรางวัลแข่งรถF1เรียบ
หลี่โม่พาคางเหวินซิงผู้เต็มไปด้วยความฝันกลับออฟฟิศ
เห็นแต่เฉินเสี่ยวถงอยู่คนเดียว หลี่โม่จึงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ“หยุนหลันล่ะ ไปไหนแล้ว”
“พี่หยุนหลันไปประชุมค่ะ เมื่อกี้คุณลุงเธอโทรมา”
เฉินเสี่ยวถงพูดอย่างว่าง่าย
“ประชุมอะไร”
หลี่โม่เลิ่กคิ้วขึ้น
“เรื่องนี้ไม่รู้แล้ว พี่ไปดูเองสิ”
