“ครับๆ ผมจะทำตามที่คุณสั่ง คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้”
ไอ้โจรหลิวกลัวจนสติกระเจิดกระเจิง แถมยังโดนเรื่องที่ตัวเองคิดหลอนจิตใจ เขาไม่สงสัยตัวตนของหลี่โม่แม้แต่น้อย
หลี่โม่หยิบกล่องไม้โบราณออกมา จากนั้นจึงยื่นให้ไอ้โจรหลิว
“นี่คือของที่จางเต๋ออู่ให้แกมาขโมย แต่ฉันแอบทำอะไรเอาไว้ข้างบน ฉันเชื่อว่าแกเป็นคนฉลาด รู้ว่าควรจะพูดกับเขาอย่างไร”
“เข้าใจแล้วครับ ผมจะแต่งเรื่องเอง ผมจะไม่ให้รู้ว่าเป็นคุณ และจะไม่ให้พวกเขารู้ว่าของสิ่งนี้มีอะไรอยู่”
ไอ้โจรหลิวพูดพลางเอาหัวโขกพื้นไม่หยุด หลี่โม่พูดอย่างพอใจ “แกไปได้แล้ว ข้างนอกมีคนรอแกอยู่ ถ้ามัวแต่ยื้อเวลา อาจจะยากนะ”
“ข้างนอกเหรอ”
ไอ้โจรหลิวตกตะลึง ในที่สุดเขาก็เข้าใจ หลี่โม่คงจะหมายถึงอาหู่และคนอื่นที่อยู่ในรถ
“ท่านเทพเจ้าช่างยอดเยี่ยม มีคนรอผมอยู่ข้างนอกจริงๆ คนบนรถ MPV ข้างนอก คือคนที่จางเต๋ออู่ส่งมาจับตาดูผม”
“เหอะๆ ฉันบอกว่ามีคนรอแกอยู่ที่ทางเดินอาคาร รีบออกไปเถอะ ทำตัวปกติ อย่ามีพิรุธ”
หลี่โม่พูดจบ ก็เดินไปจนถึงหน้าห้องสุดท้าย จากนั้นตัวของเขาก็หายไป
ไอ้โจรหลิวสั่นไปทั้งตัว เขาหยิบกล่องไม้และยืนขึ้น
“มีคนรอฉันอยู่ข้างนอกงั้นเหรอ หรือว่าอาหู่จะพาคนเข้ามา”
เขาพึมพำอย่างสงสัย ไอ้โจรหลิวบริหารกล้ามเนื้อบนใบหน้า ทำให้ตัวเองเป็นปกติ
เขาหายใจเข้าออกและเตรียมใจ จากนั้นจึงเดินไปตรงรองเท้าที่ติดอยู่บนพื้น เขาใช้มือดึงรองเท้าออกมา
เมื่อจัดการใส่รองเท้าเรียบร้อย เขาจึงย่องมาตรงประตู
ประตูถูกเปิดออกเบาๆ ไอ้โจรหลิวเดินออกมาและปิดประตูลง
เขามองไปรอบๆ บังเอิญเห็นเงาคนขยับไปมาพอดี
มีคนรอเขาอยู่ข้างนอกจริงๆ ท่านเทพเจ้าพูดไว้ไม่ผิด ดูเหมือนว่าต้องทำเรื่องที่ท่านเทพเจ้าสั่งอย่างเต็มที่แล้วล่ะ
ไอ้โจรหลิวรีบเดินไปที่ทางเดินอาคาร เมื่อเห็นพวกอาหู่ เขาจึงแสร้งทำเป็นตกใจ
“อ้าว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะอาหู่”
“พาคนมาช่วยแกไง ขืนแกทำพลาดขึ้นมา พวกเราจะได้ช่วยนาย เป็นยังไงบ้าง”
อาหู่แสร้งทำเป็นยิ้มและเอ่ยขึ้น
“เรียบร้อยครับ ฉันขโมยหยกมังกรมาแล้ว เรากลับไปรายงานพี่จางได้แล้ว”
ไอ้โจรหลิวแกว่งกล่องไม้ในมือไปมา รอยยิ้มแห่งความสำเร็จปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
อาหู่พยักหน้าเบาๆ เขาแกว่งมือแล้วพูดว่า “แกกลับไปรายงานเถอะ”
“ได้เลย ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่จางนอนหรือยัง หรือจะรายงานพรุ่งนี้ดีล่ะ”
ไอ้โจรหลิวถามขึ้นระหว่างเดิน เขาคิดว่าจะต้องทำเรื่องที่ท่านเทพเจ้าสั่งให้เร็วที่สุด
อาหู่หัวเราะ “เหอะๆ คุณจางยังไม่นอนหรอก เขารอให้แกไปรายงานข่าวดีอยู่น่ะสิ”
“งั้นดีเลย วางใจได้เลยอาหู่ ฉันไม่ละโมบแน่นอน งานนี้นายกับฉันแบ่งกันคนละครึ่ง ฉันเจ๋งไหมล่ะ”
“ฮ่าๆ ไอ้หลิว แกนี่สายตาเฉียบแหลม แกเจ๋งขนาดนี้ ต่อไปเราคือสหายที่ดีต่อกัน”
กลุ่มคนเดินออกจากอาคารและขึ้นรถยนต์ MPV มุ่งหน้ากลับไป
ไม่นานไอ้โจรหลิวและคนอื่นๆ กลับมาถึง อาหู่กับไอ้โจรหลิว เข้ามาในห้องของจางเต๋ออู่
จางเต๋ออู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โบราณอย่างสง่าผ่าเผย เมื่อเห็นอาหู่กับไอ้โจรหลิวกลับมา รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“เป็นยังไงบ้าง”
“เป็นเพราะบุญวาสนาของพี่จาง ทำให้เรื่องนี้ราบรื่น ผมเข้าไปในห้องของหลี่โม่ และขโมยหยกมังกรออกมาโดยไม่ต้องเปลืองแรงเลย พี่จางมาดูสิครับ นี่คือหยกมังกรที่ผมขโมยมา”
ไอ้โจรหลิวยื่นกล่องไม้ให้จางเต๋ออู่ จากนั้นจึงพูดว่า “อาหู่ช่วยผมไว้เยอะมาก ถ้าขืนไม่ได้อาหู่ ผมคงไม่สามารถขโมยได้ราบรื่นขนาดนี้”
จางเต๋ออู่มองอาหู่ อาหู่พยักหน้าน้อยๆ
ทั้งสองคนกำลังคุยกันแบบเงียบๆ จางเต๋ออู่กำลังสอบถามอาหู่ ว่าไอ้โจรหลิวพูดจริงหรือไม่
อาหู่พยักหน้าอย่างน้อยๆ เพื่อแสดงว่าไอ้โจรหลิวพูดจริง
เมื่อเห็นอาหู่พยักหน้า จางเต๋ออู่จึงสบายใจ และเปิดฝากล่องไม้ออกมา
เขาหยิบหยกมังกรในกล่องขึ้นมาดูอย่างละเอียด จางเต๋ออู่หยิบมือถือขึ้นมาดูรูปภาพที่เฉินเสี่ยวถงส่งมาก่อนหน้านี้ เขาเอามันมาเทียบดู
หลังจากที่เทียบดูอย่างละเอียด จางเต๋ออู่แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“ไม่เลวนี่ไอ้หลิว ครั้งนี้แกทำดีมาก ฉันจะจดจำผลงานครั้งนี้เอาไว้ รางวัลที่นายจะได้ ไม่น้อยอย่างแน่นอน”
“ขอบคุณครับพี่จาง แต่จะให้ผมคนเดียวไม่ได้ ยังต้องให้อาหู่กับคนอื่นด้วยครับ ไม่งั้นมันจะไม่สมเหตุสมผลนะครับ”
“ฮ่าๆๆๆ นายนี่เป็นคนดีนะ วางใจเถอะ รางวัลของอาหู่ก็ไม่น้อยเหมือนกัน พวกนายกลับไปพักผ่อนเถอะ”
จางเต๋ออู่พูดจบก็โบกมือไปมา
ไอ้โจรหลิวกับอาหู่โค้งตัวและออกจากห้อง จางเต๋ออู่นำหยกมังกรเก็บไว้ในกล่องตามเดิม จากนั้นจึงปิดฝา กล่องลง
“ถือว่าสมหวังแล้ว พรุ่งนี้จะได้บอกราชินีของสำนักหลงเหมินได้ ถือว่าเป็นเรื่องที่ทำสำเร็จในสองสามวันที่ผ่านมา”
หลังจากที่พูดพึมพำกับตัวเอง จางเต๋ออู่ลูบกล่องไม้เบาๆ และครุ่นคิดว่าจะยืนยันอย่างไร ว่าหยกมังกรนี่คือกุญแจลับในตำนาน
แต่คิดอยู่นาน จางเต๋ออู่ก็ยังคิดเหตุผลไม่ออก และทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา
“ดูเหมือนว่ายังต้องอดทนรอต่อไป ไม่รู้เมื่อไรแผนใหญ่ของฉันจะสำเร็จ! ฉันรอไม่ไหวแล้วจริงๆ!”
……
หลี่โม่เอนตัวลงบนโซฟาเพื่อเตรียมตัวนอน เขาได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น
ไม่นาน เฉินเสี่ยวถงที่อยู่ในชุดนอน เดินออกมา เธอย่องมาที่ข้างโซฟา
เมื่อเห็นหลี่โม่นอนอยู่บนโซฟา หัวใจของเธอเต้นอย่างรุนแรง
ภาพที่หลี่โม่กับกู้หยุนหลันจูบกันอย่างเร่าร้อน กระทบกระเทือนจิตใจของเธอมาก
แค่หลับตา ภาพของหลี่โม่จูบกับกู้หยุนหลันอย่างเร่าร้อนก็ลอยเข้ามาในหัวของเธอ
ขนาดในฝันของเฉินเสี่ยวถง เธอเห็นภาพตัวเองจูบกับหลี่โม่อยู่บนเตียงแทนกู้หยุนหลัน
เฉินเสี่ยวถงสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอควบคุมสติไม่ได้ และย่องออกมาหาหลี่โม่ที่ห้องรับแขกอย่างเงียบๆ
หลี่โม่หลับตา แสร้งทำเป็นหลับ
เฉินเสี่ยวถงเห็นหลี่โม่หลับ เธอค่อยๆ ย่อตัวลง และมองหลี่โม่ที่กำลังนอน
ริมฝีปากอันมีเสน่ห์เผยอขึ้นเบาๆ เฉินเสี่ยวถงยื่นหน้าเข้าไป เพื่อที่จะจูบหลี่โม่
