รอก่อนรอ รอก่อนรอ คางหย่งเฉียนรอมาตลอดบ่าย ก็ยังไม่มีโอกาสได้รับข่าวคราวอะไรเลย
ศิษย์พี่หงแม้ว่าจะไม่ได้ไหวพริบดีเด่อะไร แต่ก็ยังพอมีบ้าง ศิษย์พี่ใหญ่บอกให้เขาจับจ้องคางหย่งเฉียน ไม่ว่าคางหย่งเฉียนจะยืนหรือจะนั่งศิษย์พี่หงก็เป็นต้องคอยติดตาม
ทำให้คางหย่งเฉียนไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะถ่ายทอด
รอจนตกค่ำ อารมณ์ของพวกศิษย์พี่ใหญ่จึงตึงขึ้นมา คางหย่งเฉียนเข้าใจ พวกเขาจะเริ่มปฏิบัติการแล้ว
รถขับออกจากที่จอดรถโรงแรมคันแล้วคันเล่า คางหย่งเฉียนมองดูขบวนรถที่ขับออกไป ในหัวก็เกิดความคิดแว๊บขึ้น พยายามหาโอกาส
ศิษย์พี่หงที่อยู่ด้านข้างก็มองตามออกมาทางนอกหน้าต่าง มองดูรถที่ไกลออกไป ศิษย์พี่หงส่งสายตาอิจฉาออกมา
“ถ้าไม่ใช่ว่าต้องเฝ้าไอ้ชิบหายอย่างแก กูก็อยากตามไปหรอก นี่เป็นโอกาสสร้างความดีความชอบอย่างดีเชียวนะ”
“งั้นเราก็ตามไปด้วยมั้ย ตามไปดูก็ดีนะ”
คางหย่งเฉียนพูดออกไป
ศิษย์พี่หงดวงตาเป็นประกาย มือขวาเกาหัวไม่หยุด คำพูดคางหย่งเฉียนไปสะกิดใจเข้า
มาพิจารณาดู ศิษย์พี่หงมองดูคางหย่งเฉียนพูด“ฉันออกไปเตรียมตัวหน่อย ล๊อคแกไว้ด้านใน แกอย่าเล่นตุกติกเชียวนา ถ้าแกเล่นตุกติก อย่าหาว่าฉันทารุณแก”
“ไม่หรอกไม่หรอก ผมจะไปกล้าเล่นตุกติกได้ไงเล่า ศิษย์พี่หงสบายใจเถอะ ผมจะคอยอยู่ในห้องอย่างว่าง่ายแหละ”
คางหย่งเฉียนแสดงสีหน้าไม่มีได้ไม่มีเสียอะไร
ศิษย์พี่หงจึงพูดขู่ออกมาอีกสองคำ แล้วหมุนตัวออกจากห้องไป แล้วล๊อคคางหย่งเฉียนไว้ในห้อง
รอจนศิษย์พี่หงออกจากห้อง คางหย่งเฉียนแอบรออยู่เงียบๆสามนาที กลัวว่าศิษย์พี่หงจะตามมาเก็บ
สามนาทีผ่านไป ไม่เห็นศิษย์พี่หงกลับมา คางหย่งเฉียนจึงหยิบมือถือออกมา หาเบอร์คางเหวินซิงแล้วต่อสายไป
“เฮ้ย เหวินซิง เรื่องสำคัญแกฟังฉันดีๆนะ จำทุกคำที่ฉันพูดให้แม่น แล้วไปบอกหลี่โม่！”
คางเหวินซิงคิดว่าไม่น่าใช่เรื่องธรรมดา จึงรีบเปิดมือถืออัดไว้“ผมอัดเสียงอยู่ อาพูดมาได้เลย”
“ได้ๆ ไม่รู้ว่าศิษย์พี่ใหญ่ได้มาจากไหน เรื่องข่าวการแลกเปลี่ยนของฉู่จงเทียนในตอนกลางคืน ตอนนี้รีบพาคนมาเตรียมตัวไปภูเขาเซียนถายไปจับฉู่จงเทียนดีกว่า จากนั้นแบล๊คเมล์ฉู่จงเทียน หาโอกาสลักพาตัวคนในครอบครัวหลี่โม่ แล้วก็แบล๊คเมล์หลี่โม่ รีบให้หลี่โม่คิดหาวิธีเร็ว！”
คางเหวินซิงฟังจบชะงักเล็กน้อย วันนี้ที่ภูเขาเซียนถายน้ำลึกมาก พวกลูกศิษย์โอหยางจื้อเป็นบ้ากันไปหมดแล้วหรือไง ถึงได้กล้าไปยุ่มย่ามแถวนั้น
“ผมรู้แล้ว ไว้ผมจะบอกอาจารย์ คุณอาระวังตัวด้วยนะครับ”
“อาระวังตัวอยู่แล้วล่ะ ยังใช้ชีวิตได้ไม่เต็มที่เลย ยังไม่อยากตาย สองวันนี้แย่หน่อย แกรีบให้หลี่โม่จัดการพวกมันเสีย อาจะได้เป็นอิสระเสียที”
คางหย่งเฉียนยิ่งพูดยิ่งรันทด คิดไม่ตกว่าทำไมก่อนหน้าตัวเองถึงตาบอดได้ คิดที่จะไปถลกหนังเสือ
วันนี้นอกจากจะไม่ได้หนังสือติดมือมา แถมยังจะเกือบสูญเสียชีวิตไปอีกด้วย
คางเหวินซิงพูดกับคางหย่งเฉียนอีกสองคำ แล้วจึงวางสายไป บึ่งรถไปที่บ้านหลี่โม่ทันที
เมื่อมาถึงชั้นล่างของบ้านหลี่โม่ คางเหวินซิงจึงโทรหาหลี่โม่ว่ามีธุระสำคัญ
ไม่นานนัก หลี่โม่พาเฉินเสี่ยวถงลงมาชั้นล่างด้วยกัน
หลี่โม่ไม่อยากพาเฉินเสี่ยวถงมาด้วยเลยจริงๆ แต่เฉินเสี่ยวถงก็จะดันทุรังตามมา
หลี่โม่จะไล่เฉินเสี่ยวถงไปก็ไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้เฉินเสี่ยวถงตามตูดต้อยๆๆ
สองคนขึ้นรถ หลี่โม่ขมุ่นคิ้วพูด“มีเรื่องอะไรเหรอ”
“เมื่อกี้คุณอาโทรมา บอกว่าลูกศิษย์ของโอหยางจื้อมีแผนจะไปภูเขาเซียนถาย เตรียมจะไปจับฉู่จงเทียน และจะแบล๊คเมล์ฉู่จงเทียนเพื่อที่จะลักพาตัวพวกอาจารย์แม่เพื่อที่จะมาขู่อาจารย์”
เฉินเสี่ยวถงเบิ่งตาโพลงโต สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น“ว้าว！รู้สึกตื่นเต้นจังเลย พี่หลี่โม่ ฉันจะถูกลักพาตัวเหรอ แล้วพี่จะมาช่วยฉันอย่างเอาเป็นเอาตายมั้ย”
“ดูอารมณ์ก่อนนะ”
หลี่โม่พูดอย่างเซ็ง
เฉินเสี่ยวถงเบ้ปาก พูดกับหลี่โม่อย่างน้อยใจ หลังจากที่ชะงักลังเล เฉินเสี่ยวถงจึงกระโจนเข้าสู่อกของหลี่โม่ เปิดปากนิดหน่อย กัดลงบนหน้าอกหลี่โม่เบาๆ
“ซี๊ด เธอเกิดปีหมาหรือไง！”
หลี่โม่ผละเฉินเสี่ยวถงออก เปิดเสื้อ ดูรอยฟันที่กัด
เฉินเสี่ยวถงยื่นมือไปคลึงรอยกัดเบาๆ จากนั้นจึงหัวเราะคิกคัก
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย ถ้าทำแบบนี้อีกจะส่งไปโรงพยาบาลบ้านะ”
หลี่โม่กรรโชก
“หึ จะส่งก็ส่งไปสิ ยังไงฉันก็ทิ้งรอยไว้ให้ในใจแล้ว พี่ลืมฉันไม่ลงหรอก”
เฉินเสี่ยวถงพูดออดอ้อน
หลี่โม่พูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาพอเข้าใจความหมายของเฉินเสี่ยวถง ยัยหนูนี่บ้าดีเดือดจริงๆ
“ช่างเถอะ ไม่ถือสาเธอละ เหวินซิงรีบมาขับรถ”
คางเหวินซิงที่ดูอยู่เป็นนานเหยียบรถออกอย่างเดือดดาล ขับรถพลางยิ้มพลางพูด“ถ้าหากว่าเฉินเสี่ยวถงถามอาจารย์แม่เรื่องปัญหาการร่วมหัวจมท้าย เกรงว่าคำตอบของอาจารย์เมื่อกี้อาจจะทำให้เฉินเสี่ยวถงเอาเป็นเอาตายได้”
เฉินเสี่ยวถงจ้องคางเหวินซิงเขม็ง พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน“พูดจาเป็นมั้ยเนี่ย ถ้าพูดไม่เป็นก็เงียบไปเลย ไม่มีใครว่าเป็นใบ้สักหน่อย！”
“ไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้ว แหะๆ”
หลังจากที่คางเหวินซิงพูดแทรกไปสองสามคำจึงตั้งใจขับรถต่อ หลี่โม่หลับตาคิดกลยุทธ์ที่จะไปรบที่ภูเขาเซียนถาย
ฉู่จงเทียนกับพวกคนแลกเปลี่ยนจากต่างแดน แค่มีลมพัดที่หน้างานนิดหน่อย ก็ลุกฮือกันขึ้นมาละ
ลูกศิษย์เหล่านั้นของโอหยางจื้อ รู้สึกว่าฉู่จงเทียนแค่พูดคุยแลกเปลี่ยนธรรมดา ก็เลยประเมินสถานการณ์ผิด
บางที นี่อาจจะเป็นโอกาสยืมมีดฆ่าคนก็ได้
พวกลูกศิษย์ลูกหาโอหยางจื้อรวมตัวกันอยู่ที่เมืองฮ่าน เวลาผ่านไปนานจะต้องเกิดเรื่องแน่นอน หลี่โม่ไม่มีแก่ใจจะสนใจพวกเขา
ครั้งนี้พวกเขาตายแน่ หลี่โม่ไม่สนใจที่จะอาศัยจังหวะการแลกเปลี่ยนกับคนต่างแดนพวกนั้นในการจัดการเก็บลูกศิษย์ของโอหยางจื้อ
เฉินเสี่ยวถงเห็นหลี่โม่หลับตาครุ่นคิด จึงยื่นมือออกไปกดจุดชีพจรของหลี่โม่ แล้วค่อยๆนวดคลึงให้
เมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวเฉินเสี่ยวถง สัมผัสได้ถึงนิ้วมือเย็นๆนุ่มลื่น หลี่โม่ก็รู้สึกร้อนระอุขึ้นมา
เขาแอบลืมตาขึ้นเล็กน้อย หลี่โม่ก็อยากปฏิเสธเฉินเสี่ยวถงอยู่หรอก แต่สีหน้าอันอ่อนโยนของเฉินเสี่ยวถง ทำให้หลี่โม่ปฏิเสธไม่ออก
ในใจแอบถอนหายใจ ในใจหลี่โม่คงไม่ยกเว้นกรณีใดๆ วันนี้ก็ยอมแพ้ครั้งนึงแล้วกัน
เฉินเสี่ยวถงเห็นหลี่โม่หลับตาลงอีกครั้ง มุมปากเชิดขึ้นยิ้มน้อยๆ
ฮิฮิ ร้อยชายชาตรี มีหรือจะสู้อิสตรีได้
