วอลเลซชี้ไปที่นักรบที่จัดวงล้อมเสร็จเรียบร้อย ดูว่าจะมีปัจจัยอันตรายอะไรหรือไม่ วอลเลซกดนาบหูฟัง
“วงล้อมจัดระเบียบเสร็จหมดแล้วครับ ไม่มีอันตราย สภาพแวดล้อมปลอดภัย สามารถแลกเปลี่ยนกันได้”
ลอดรูว์ยักคิ้ว“คุณเข้าไปสัมผัสกับคนพวกนั้นก่อน ดูสภาพของทอมป์สัน พอยืนยันแล้ว ค่อยทำการแลกคนกัน”
“ได้ ตามใจปรารถนา”
วอลเลซพาลูกน้องนักรบสี่คนมา เดินก้าวเท้าฉับๆไปหาฉู่จงเทียน
ลูกน้องของฉู่จงเทียนต่างใจสั่น แค่ไอสังหารของวอลเลซ ก็ทำให้พวกเขาขนหัวลุกได้แล้ว
ถ้าจะว่ากันตรงๆ ลูกน้องของฉู่จงเทียนก็ดูออกจะเละเทะไปหน่อย เมื่อเทียบกับทหารผู้ชำนาญการของวอลเลซแล้ว เทียบกันไม่ติด เมื่อเห็นแววตาของฉู่จงเทียนดูร้อนรน วอลเลซก็แสดงสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง รู้สึกว่าในใจเต็มไปด้วยความพึงพอใจแห่งชัยชนะ“ดูสิ มันก็เป็นแค่นักเลงหัวไม้ ให้พวกเรามารับมือน่ะเหรอ ไม่เท่าไหร่หรอก”
“หึหึ ก็ถือเสียว่าออกมาท่องเที่ยว ไม่รู้ว่าตอนนี้ชีวิตกลางคืนที่นี่จะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าหาสาวสวยได้ก็ดีสินะ”
“ยังไม่เคยเล่นกับสาวเอเซียเลย รีบๆทำภารกิจให้เสร็จเถอะ ปืนบาซูก้าของฉันทนไม่ไหวแล้ว”
พวกนักรบแสดงความเห็นกันอย่างดุเด็ดเผ็ดมันส์ ไม่มีใครเห็นฉู่จงเทียนอยู่ในสายตาสักคน
ในรถเก๋ง คางเหวินซิงพยายามกลืนน้ำลาย หวาดกลัวจนสั่นเทาไปทั่ว
“อาจารย์ครับ ไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ ผมรู้สึกว่า ผมรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเลย”
เมื่อเห็นคางเหวินซิงที่พูดตะกุกตะกัก เฉินเสี่ยวถงจึงอดกลอกตาขาวไม่ได้
“นายเป็นแบบนี้ ใจกล้าหน่อยสิ ใจเสาะเหมือนลูกหนู ทำพี่หลี่โม่ขายหน้าหมด”
“คือว่าฉัน มีเรื่องฝังใจตอนเด็กๆ พอเห็นคนโหดๆก็จะแสดงอาการหวาดกลัว”
คางเหวินซิงปากสั่น
หลี่โม่หยิบบุหรี่ออกมาให้คางเหวินซิงมวนหนึ่ง“มา สูบบุหรี่สงบสติอารมณ์หน่อย อย่าเครียด คิดว่าขับรถแข่งแล้วกัน”
“จะไปคิดว่าขับรถแข่งได้ไงกันเล่า ถ้าขับรถจริงๆน่ะ ผมไม่กลัวหรอก”
คางเหวินซิงยังคงหยิบบุหรี่ที่หลี่โม่ยื่นส่งให้ จุดไฟ แล้วสูบคำโต
“แค่กๆ”
คางเหวินซิงสำลักบุหรี่จนน้ำตาเล็ด เขาไอออกมาแรงๆสองที
เฉินเสี่ยวถงกลอกลูกตา รู้สึกว่าตัวเธอเองต้องแกล้งทำเป็นกลัวด้วยมั้ยเนี่ย จะได้ซบอยู่กับอกหลี่โม่
เขยิบเข้าไปข้างกายหลี่โม่ เฉินเสี่ยวถงใช้มือทั้งสองเกาะเอวเขาแน่น
หลี่โม่ตัวสะเทิ้ม หันกลับไปหาเฉินเสี่ยวถงอย่างแรง“อย่ามาจับ เดี๋ยวจะมีเรื่อง ฉันต้องรีบลงไป”
“ตอนนั้นฉันก็ปล่อยแล้วไง แต่ตอนนี้ฉันกลัวนี่นา”
เฉินเสี่ยวถงปั้นหน้าน่าสงสาร
หลี่โม่หมดคำพูดกับเฉินเสี่ยวถงโดยสิ้นเชิง ในใจคิดว่าปล่อยให้หล่อนแต๊ะอั๋งไปเถอะ ยังต้องคอยส่องสถานการณ์ข้างนอกอีก
วอลเลซเดินมาหยุดตรงหน้าฉู่จงเทียน พูดด้วยสีหน้าลำพอง“ผมต้องยืนยันสถานการณ์ของทอมป์สันก่อน”
“ลูกชายผมล่ะ ผมก็ต้องยืนยันสถานการณ์ของลูกชายผมเหมือนกัน”
ฉู่จงเทียนพูดเสียงนิ่ง
แครก
เสียงปืนดังก้อง ด้านหลังวอลเลซมีทหารสี่นาย ยกมือยิงสลุตปืนขึ้น
“FUCK！พวกแกไม่มีสิทธิ์มาต่อรองนะ พวกเราไม่สั่งให้คนลั่นปืน ก็นับว่าไว้หน้าพวกแกมากแล้ว”
“ตามคำพูดของพวกแก ไม่ต้องมาบอกว่าไว้หน้าไม่ไว้หน้าหรอก แล้วพวกแกจะเสียใจ”
พวกนักรบตะโกนโหวกเหวก ต่างไม่มีใครยอมใคร
พวกลูกน้องของฉู่จงเทียน แม้ว่าจะใช้มือคลำปืนที่อยู่ที่เอว แต่ก็ไม่มีใครกล้าชักปืนออกมา
“สวรรค์ ก็ปล่อยให้พวกมันได้ลิ้มรสแล้วกัน ให้ดูสักทีคงไม่มีอะไร”
“นั่นสิๆ ทำไมคนพวกนี้ถึงป่าเถื่อนจังนะ แถมยังดุเดือดด้วย พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้พวกเขาเลย”
ลูกน้องของฉู่จงเทียนพูดอยู่ด้านข้าง
ในใจของฉู่จงเทียนก็รู้สึกอัดอั้น จึงยอมรามือลง พยักหน้าพูด“พาทอมป์สันมา”
“ครับ”
ไม่นานนักหนุ่มน้อยสองคนก็กดตัวทอมป์สันเข้ามา ไม่กี่วันนี้ทอมป์สันเองก็ดูอึดอัดมาก นอกจากไม่สามารถไปไหนมาไหนโดยอิสระแล้ว การปฏิบัติด้านอื่นๆได้รับการปฏิบัติตามแบบขั้นสูงหมด
ทอมป์สันเห็นพวกวอลเลซ ราวกับได้พบญาติก็ไม่ปาน
“โอ้ว สวรรค์ ในที่สุดพวกคุณก็มา รีบพาผมออกไปจากนรกนี่เร็วเข้าเถอะ ผมอยากกลับไปเกษียณ ให้ผมไปเป็นคาวบอยก็ได้นะ！”
“ไอ้บ้าทอมป์สัน ดูนายปกติดีนี่ เพื่อนาย พวกเราถ่อสังขารมาแต่ไกล นายนี่มันน่านัก”
วอลเลซพูดเล่น
“ไม่ๆๆ ต่อให้ตายก็ขอไปตายในฟาร์มตัวเองดีกว่า ไม่ตายที่นี่ รีบพาผมกลับเถอะ รีบแลกตัวเร็ว！”
วอลเลซพินิจพิเคราะห์ทอมป์สันอย่างถี่ถ้วน พอเห็นว่าทอมป์สันไม่มีปัญหาอะไรแล้ว จึงยกมือขึ้นประคอง
“ลอดรูว์ ทางนี้ปกติดีทุกอย่าง ทอมป์สันไม่มีปัญหาอะไร”
“ตกลง งั้นเตรียมแลกเถอะ”
ลอดรูว์ตบบ่าฉู่ฟางเฉิงที่อยู่ข้างๆเบาๆ“เจ้าหนูผู้โชคดี ไปกับฉันเถอะ การแลกเปลี่ยนตัวกำลังจะเริ่มขึ้น แต่นายต้องว่าง่ายหน่อยนะ ถ้าขยับ ก็จะต้องกินลูกปืน”
“สบายใจได้ครับ ผมไม่ขยับแน่นอน ผมว่าง่ายอยู่แล้ว”ฉู่ฟางเฉิงพยักหน้าพัลวัน
ลอดรูว์พาฉู่ฟางเฉิงลงรถ ค่อยๆเดินไป
แววตาของฉู่จงเทียนจับจ้องอยู่ที่ลูกชาย เห็นว่าลูกชายปลอดภัย น้ำตาก็อครื้นขึ้นมาไม่ได้
“พ่อ！”ฉู่ฟางเฉิงตะโกน ในตอนที่จะวิ่งไปทางฉู่จงเทียน ลอดรูว์ก็ใช้ปืนจี้อยู่ที่ท้ายทอยฉู่ฟางเฉิง
“เมื่อกี้ฉันว่าไงนายลืมแล้วเหรอ”
ลอดรูว์พูดด้วยเสียงมาดร้าย
ฉู่ฟางเฉิงรีบหยุดลง พยักหน้าพัลวัน“ผม ผมจำได้ ตื่นเต้นไปหน่อย ก็เลย ก็เลย……”
“ค่อยๆเดินไป เราต้องใช้เวลา ฉันไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด”
“ครับ ครับ”
ฉู่ฟางเฉิงข่มใจไม่ให้ตื่นเต้น ค่อยๆเดินไป
ภาพเมื่อกี้ทำให้ฉู่จงเทียนน้ำตามาจุกที่คอ เห็นว่าลูกชายปลอดภัยแล้วในที่สุด ฉู่จงเทียนจึงเบาใจได้
“รีบเปลี่ยนสิ เราปล่อยคนพร้อมกัน！”
ฉู่จงเทียนตะโกน
ลอดรูว์ยิ้ม ส่ายหน้าพูด“ไม่ต้องรีบไป ฉันอยากรู้ว่าหลี่โม่มาแล้วหรือยัง ฉันอยากพบเขาเหลือเกิน”
