ลอดรูว์พวกเขาทั้งสามคนแสดงรอยยิ้มที่กระอักกระอ่วนออกมา ไม่ได้ตอบคำพูดของบริกร
บริกรพาทั้งสามคนเดินลงบันได เปิดประตูห้องใต้ดิน และยืนอยู่ที่ข้างประตูส่งสัญญาณให้ทั้งสามคนเข้าไป
ลอดรูว์ทั้งสามคนเดินเข้าไปห้องใต้ดิน เห็นพี่พาน ในห้องใต้ดินที่เปิดเพลงที่ผ่อนคลาย
ห้องใต้ดินเป็นเหมือนโรงงานเล็กๆ ที่มีเครื่องมือหลากหลายอย่างวางโชว์อยู่ ยานพาหนะคีบกบไสไม้และเครื่องกัดทุกสิ่งทุกอย่างมีพร้อม
มองดูพี่พานที่ท่าทางสุภาพเรียบร้อยกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน หรี่ตามองดูปืนที่ถูกถอดประกอบบนโต๊ะ
“พี่ พี่พาน? ผมคือทอมป์สัน ก่อนหน้าพวกเราเคยเจอกันที่สนามบิน แต่ตอนนั้นไม่ใช่โฉมหน้าแบบนี้”
พี่พานเงยหน้าขึ้น และมองทอมป์สันด้วยสายตาที่เยือกเย็น
“อย่าพูดถึงสนามบินกับฉัน ฉันขายหน้ามากเพราะนาย ภารกิจของฉันไม่เคยล้มเหลวมาก่อน แต่นายอยู่ในบันทึกการกระทำของฉัน เพิ่มความล้มเหลวเป็นครั้งแรก ฉันต้องขอบคุณนายมากจริงๆ”
ทอมป์สันรู้สึกว่าหนาวเย็นไปทั้งร่างกาย อดไม่ได้ที่จะถอยหลังสองก้าว “เอ่อ ผมก็คาดไม่ถึงว่า ใครจะรู้ว่าวงจรสมองของหลี่โม่จะแปลกประหลาดขนาดนั้น เดาแผนการของผมได้ทันที”
“ฉันไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระ บอกจุดประสงค์ที่พวกแกมา”
“สวัสดีครับ ผมลอดรูว์ คราวนี้สำนักงานใหญ่ส่งผมมาเก็บตัวอย่างเลือดของหลี่โม่ ตอนนี้พวกเราไม่รู้จับต้นชนปลายยังไง ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ดังนั้นอยากจะหาพี่เพื่อคิดหาทาง”
พี่พานนิ่งอึ้งเล็กน้อย ต่อจากนั้นเอียงศีรษะมองไปทางลอดรูว์
“จะเอาตัวอย่างเลือดของเขาเหรอ? พวกนายจะวิเคราะห์ชิ้นส่วนพันธุกรรมของเขาเหรอ?”
“เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้ ผมก็ทำตามคำสั่งของสำนักงานใหญ่ด้วย ผมรู้ว่าพี่เป็นสายลับที่สนิทของสำนักงานใหญ่ ดังนั้นต้องการขอความช่วยเหลือจากพี่”
พี่พานหลับตาลง ราวกับว่ากำลังพิจารณาคำขอร้องของลอดรูว์
“งานนี้ช่วยเหลือได้ยาก พวกนายรู้ตัวตนของหลี่โม่มั้ย? เขาไม่ใช่คนธรรมดา เฮ้อ พวกนายน่าจะไม่รู้ เพราะฉันยังไม่ได้ส่งข่าวกลับไป”
สีหน้าท่าทางของลอดรูว์พวกเขาทั้งสามคนดูประหลาดใจ คำพูดของพี่พานต้องการบอกพวกเขาอย่างชัดเจนว่าตัวตนของหลี่โม่นั้นไม่ธรรมดา
หลี่โม่จะมีตัวตนอะไรที่ไม่ธรรมดาเหรอ?
“ตัวตนของเขาคืออะไร? จากข้อมูลที่พวกเราตรวจสอบเจอ เขาเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น และไม่มีเบื้องหลังที่ล้ำลึกอะไร”
“นั่นเป็นเพราะพวกนายไม่รู้ ฉันก็เพิ่งได้รับข้อมูลมา หลี่โม่เป็นนายน้อยของสำนักหลงเหมิน เป็นผู้สืบทอดของสำนักหลงเหมิน ไม่สิ เขาจะได้รับช่วงต่อหรือไม่ยังไม่แน่นอน ต้องดูว่าการแย่งชิงเขาและราชินีของสำนักหลงเหมินใครจะชนะ”
ดวงตาของลอดรูว์พวกเขาทั้งสามเบิกกว้างในทันที ต่างก็ตกใจกับข้อมูลที่พี่พานพูดออกมา
สำนักหลงเหมิน นั่นเป็นสิ่งที่มีอยู่ที่ต่อสู้กับองค์กรที่พวกเขาอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว!
“เป็นนายน้อยของสำนักหลงเหมิน! งั้นพวกเราจับตัวเขาไว้ ก็มีโอกาสใช้เขาควบคุมสำนักหลงเหมินได้ไม่ใช่เหรอ!”
ดวงตาของลอดรูว์เป็นประกายอย่างกระตือรือร้น
“เป็นความคิดที่ดี แต่นายคิดว่า เขาจับตัวได้ง่ายมากนักเหรอ?”
น้ำเสียงของพี่พานเต็มไปด้วยการเสียดสี
ลอดรูว์มองพี่พาน ด้วยความประหลาดใจ ลังเลสักพัก แต่ก็ยังไม่พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
เนื่องจากเพียงแค่มาขอร้องความช่วยเหลือจาก พี่พาน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่สามารถพูดตรงๆได้
พี่พานหยิบประแจบล็อกบนโต๊ะขึ้นมาแล้วค่อยๆเช็ด และพูดช้าๆว่า “ฉันทำได้เพียงบอกพวกนายว่าขอโทษด้วย ฉันไม่สามารถช่วยพวกนายได้ เพราะฉันมีแผนการสำคัญกว่าที่ต้องทำ”
“ช่วยเหลือสักเล็กน้อยก็ไม่ได้จริงๆเหรอ? บางที พวกเราสามารถร่วมมือกันได้ พี่ช่วยพวกเราทำภารกิจสำเร็จ ผมก็สามารถช่วยพี่ทำแผนการให้สำเร็จ?”
ลอดรูว์ต้องการที่จะพยายามอย่างเต็มที่ให้ได้มา
พี่พานยิ้มเล็กน้อย ส่ายหน้าพูดว่า “ไม่จำเป็น พวกเราต่างคนต่างทำงานของตัวเอง แต่หวังว่าพวกนายจะระวังปากหน่อย อย่าเปิดเผยการมีอยู่ของฉัน”
ลอดรูว์ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ และทำท่าน่าเสียดายออกมา
“งั้นก็ได้ พวกเราไม่มีทางพูดอะไรออกไป คืนนี้พวกเราก็ไม่เคยมาที่นี่ เพื่อนร่วมงาน พวกเราไปกันเถอะ”
ลอดรูว์พาทอมป์สันและวอลเลซกลับไป พี่พานมองดูแผ่นหลังของทั้งสามคนที่หายไป และหรี่ตาลงเล็กน้อย
“พวกสารเลวจริงๆ! แผนของฉันก็ต้องเลื่อนออกไปอีกแล้ว หลี่โม่ที่สมควรตาย แกสามารถมีชีวิตอยู่ต่ออีกสักพักแล้ว แต่เวลานี้ไม่นานแล้ว!”
หลังจากที่พี่พานพูดเสร็จมือทั้งสองก็สะบัดบนโต๊ะเบาๆ ปืนพกที่ถูกแยกชิ้นส่วน ในชั่วพริบตาก็ถูกประกอบขึ้นมา
ตอนที่ประกอบปืนพก มือทั้งสองของ พี่พาน เร็วมากจนมองไม่ชัด
ประตูห้องใต้ดินถูกเปิดอีกครั้ง และบริกรคนก่อนก็เดินกลับมา “พี่พาน พวกเขากลับไปแล้ว”
“จัดคนไปจับตาดูพวกเรา ถ้าหากพวกเขาสำเร็จก็ไม่ต้องสนใจอะไร ถ้าหากพวกเขาล้มเหลว งั้นก็ฆ่าคนที่หนีออกไปให้หมด ฉันไม่อยากให้พวกเขาทำลายแผนการของฉันอีกแล้ว”
“ครับ หรือจะฆ่าพวกเขาเดี๋ยวนี้เลย?” จิตสังหารฉายแววในดวงตาของบริกรเล็กน้อย
“ทำแบบนั้นจะถูกคุณชายสงสัยได้ ฉันไม่อยากเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของฉันออกมา ตอนนี้ฉันยังเป็นสายลับของพวกเขา เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจแล้ว”
บริกรถอยออกไป พี่พานหลับตาแล้วคิดทบทวนขึ้นมา
……
ค่ำคืนหนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
หลี่โม่และกู้หยุนหลันไปที่บริษัทด้วยกัน ตอนนี้กู้หยุนหลันทุ่มเทใจให้กับงาน ต้องการพัฒนาหยุนจงหลันกรุ๊ปให้เจริญเติบโต
กิจการทั้งหมดของบริษัทกำลังก้าวหน้าทีละขั้น แต่สิ่งที่ทุกคนสนใจที่สุดยังเป็นสถานการณ์การทดสอบของใบสั่งยา
เห่าว่านหลี่และดอกเตอร์หานจากแผนกเภสัชวิทยาเดินเข้าไปในห้องทำงานของกู้หยุนหลันด้วยกัน และบนใบหน้าของทั้งสองคนเผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างมีความสุข
“ข่าวดี ข่าวดีมากนะ!”
เห่าว่านหลี่พูดอย่างตื่นเต้น
หลี่โม่ยิ้มเล็กน้อย เดาได้แล้วว่าข่าวดีอะไร
“รองประธานเห่า? มีข่าวดีอะไรเหรอ? มีผลการทดลองวิจัยของใบสั่งยาหรือเปล่า?”
กู้หยุนหลันถามด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ ใช่แล้ว ผลของการทดลองดีมาก รายละเอียดให้ดอกเตอร์หานมาพูด”
ดอกเตอร์หานแอบมองไปที่กู้หยุนหลันแวบหนึ่ง ต่อจากนั้นก็รีบหลบตาอย่างรวดเร็ว ในใจรู้สึกว่ากู้หยุนหลันสวยกว่าผู้หญิงที่ตัวเองเคยเจอมาก่อนหน้านี้
ท่ามกลางการปิดซ่อน ดอกเตอร์หานมีความรักต่อกู้หยุนหลัน
แต่ดอกเตอร์หาน เก็บความรักนี้ไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจ และไม่ได้แสดงออกมาแม้แต่น้อย
เนื่องจากกู้หยุนหลันเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ที่สำคัญสามีที่แท้จริงก็นั่งอยู่ข้างๆ ดอกเตอร์หาน มีความคิดนับพัน ก็ทำได้เพียงเปลี่ยนเป็นถอนหายใจ
“แผนกเภสัชวิทยาของพวกเราได้ร่วมมือกับมหาวิทยาลัยการแพทย์แผนจีนได้ทำการวิจัยทางเภสัชวิทยา รวมทั้งการทดสอบประสิทธิภาพของยา ผลของการใช้โสมป่ายี่สิบปีนั้นชัดเจนมาก และได้ผลดีกว่ายาไวอากร้าที่นำเข้ามา”
“ผลของการใช้โสมป่ายี่สิบปีนั้นชัดเจนกว่า ผลก็ใกล้เคียงกับยาไวอากร้าที่นำเข้า ซึ่งดีกว่าผลิตภัณฑ์ในประเทศที่คล้ายคลึงกันมาก การใช้โสมที่ไม่ดีผลก็ใช้ไม่ได้”
หลังจากที่ดอกเตอร์หานพูดจบก็ยื่นสำเนาข้อมูลในมือออกไป วางอยู่ตรงหน้าของกู้หยุนหลัน
