ฉวยโอกาสยื่นข้อมูลให้ เมื่อดอกเตอร์หานเข้าใกล้กู้หยุนหลัน สูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่ามีกลิ่นหอมบนตัวของกู้หยุนหลันในอากาศ
หลี่โม่เลิกคิ้วเล็กน้อย สายตาที่มองไปทางดอกเตอร์หาน ค่อนข้างไม่พอใจ
ดอกเตอร์หาน สังเกตเห็นความไม่พอใจในสายตาของหลี่โม่ อารมณ์ไม่พอใจก็เกิดขึ้นในก้นบึ้งหัวใจเล็กน้อย
ฉันเป็นดอกเตอร์ ยังไงก็ดีกว่าผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินอย่างแก แกยังกล้ามองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ! เสียดายจริงๆที่ประธานกู้แต่งงานกับแก น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้รู้จักกับประธานกู้ก่อน!
“อะแฮ่ม”
เห่าว่านหลี่สังเกตเห็นบรรยากาศไม่ชอบมาพากล ก็กระแอมเบาๆ “ดอกเตอร์หาน พูดต่อไปสิ”
“ครับ หลังจากที่เราคำนวณต้นทุนอย่างครอบคลุมแล้ว ขอแนะนำอย่างยิ่งให้ใช้โสมป่ายี่สิบปีเป็นวัตถุดิบ แนะนำให้ซื้อฐานปลูกโสมป่า รับรองการจัดหาวัตถุดิบในอนาคต”
หลังจากที่กู้หยุนหลันอ่านข้อมูลอย่างถี่ถ้วนแล้ว พูดด้วยความดีใจ “ลำบากดอกเตอร์หานแล้ว คำแนะนำของคุณดีมาก ฉันคิดว่าสามารถนำมาใช้ได้ รองประธานเห่า คุณว่าไง?”
“แน่นอน ฉันก็สนับสนุนคำแนะนำของดอกเตอร์หานอย่างเต็มที่”
เมื่อเห็นกู้หยุนหลันและ เห่าว่านหลี่ ต่างก็สนับสนุนคำแนะนำของตัวเอง ดอกเตอร์หาน เชิดหน้าขึ้นอย่างได้ใจ และเหล่มองไปทางหลี่โม่ ในแววตาแฝงด้วยท่าทางที่ท้าทายเล็กน้อย
“ฉันคิดว่าใช้ไม่”
หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบ
สีหน้าของดอกเตอร์หานเปลี่ยนไป มองไปทางหลี่โม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“นายมีสิทธิ์อะไรคิดว่าใช้ไม่ได้! นี่เป็นคำแนะนำที่สมเหตุสมผลที่สุดของฉัน!”
ดอกเตอร์หานตะคอกเสียงดัง
กู้หยุนหลันเหลือบมองที่ดอกเตอร์หาน ด้วยความประหลาดใจ สงสัยว่าทำไมจู่ๆเขาถึงได้โกรธมากขนาดนี้
“เสี่ยวหาน นายใจเย็นๆ คนมีเหตุผลไม่ขึ้นเสียง”
เห่าว่านหลี่พูดไปด้วย พลางส่งสายตาให้ดอกเตอร์หานไปด้วย
ดอกเตอร์หานไม่รู้ว่าหลี่โม่เป็นเจ้านายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง แต่เห่าว่านหลี่รู้ชัดเจนทุกเรื่อง
นอกจากนี้ดอกเตอร์หานเป็นคนที่เห่าว่านหลี่รับสมัครเข้ามา เห่าว่านหลี่กำลังเตรียมที่จะเทรนดอกเตอร์หาน ให้เป็นสายตรง
ในเวลานี้ปล่อยให้ดอกเตอร์หานมีปัญหากับเจ้านายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง และผลที่ตามมาจะไม่ดี
“ผมเสียงดังไปหน่อย แต่เป็นเพราะคำพูดของเขาน่าโมโหเกินไป เขาก็ไม่ใช่พนักงานในบริษัทด้วย มีสิทธิ์อะไรคิดว่าคำแนะนำของผมไม่ใช้ เขาไม่มีสิทธิ์นี้!”
“อีกอย่าง ผมเป็นดอกเตอร์แพทย์อย่างสง่าผ่าเผย เขามีความสามารถอะไรมาสงสัยคำแนะนำของผม! คำแนะนำเหล่านี้ของผมก็อ้างอิงออกมาจากข้อมูลสันนิษฐาน สอดคล้องกับวิทยาศาสตร์อย่างสมบูรณ์!”
หลี่โม่ยิ้มอย่างดูถูก รู้สึกว่าดอกเตอร์หาน คนนี้ไม่ฉลาดจริงๆ
“นายคิดว่าฉันไม่มีสิทธิ์สงสัยนาย อย่างแรกเป็นเพราะฉันไม่ใช่พนักงานของบริษัท อย่างที่สองเป็นเพราะฉันไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะสงสัย ใช่แบบนี้มั้ย?”
“ใช่!”
ดอกเตอร์หานเชิดหน้าขึ้น เหมือนราวกับไก่ตัวผู้
หลี่โม่หยิบบัตรพนักงานใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ส่ายไปส่ายมาให้ดอกเตอร์หาน “งั้นนายดูบัตรพนักงานของฉันก่อน”
ดอกเตอร์หานมองดูบัตรพนักงานในมือของหลี่โม่ ดวงตาค่อยๆเบิกกว้างขึ้น ตัวเลขบนบัตรพนักงานนั้นก็คือ0001อย่างน่าประหลาดใจ
ซึ่งหมายความว่าหลี่โม่เป็นพนักงานหมายเลขหนึ่งของบริษัท!
“นี่ นี่นาย พนักงานหมายเลขหนึ่งน่าจะเป็นประธานกู้ถึงจะถูก!”
ดอกเตอร์หานพูดด้วยความอับอายกลายเป็นโทสะ
“ภรรยา ให้เขาดูบัตรพนักงานของคุณ”
หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบ
กู้หยุนหลันมองไปที่หลี่โม่อย่างแกล้งโกรธ และวางบัตรของตัวเองไว้บนโต๊ะ
“ดอกเตอร์หาน สามีของฉันเป็นผู้ก่อตั้งหยุนจงหลันกรุ๊ป ดังนั้นเขาเป็นพนักงานหมายเลขหนึ่งของบริษัท ฉันเป็นพนักงานหมายเลขสอง คุณไม่จำเป็นต้องแปลกใจ”
“ผู้ ผู้ก่อตั้งเหรอ?”
ดอกเตอร์หานตกใจจนหัวแทบระเบิด ความหมายของผู้ก่อตั้งสามคำ ดอกเตอร์หานก็ยังเข้าใจ
เมื่อกี้นี้ตัวเองทำอะไร?
ล่วงเกินผู้ก่อตั้งของบริษัทอย่างไม่ได้ตั้งใจ!
เห่าว่านหลี่เอามือทั้งสองกุมหน้าไว้อย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีแล้ว
หลี่โม่เก็บบัตรของตัวเองแล้วพูดว่า “พวกเรามาพูดเรื่องที่สองของกันดีกว่า สิทธิ์ที่ฉันก่อนตั้งหยุนจงหลันกรุ๊ป สิทธิ์เอาใบสั่งยาออกมา นายคิดว่าฉันมีความสามารถสงสัยมั้ย?”
บนหน้าผากของ ดอกเตอร์หานมีเหงื่อเม็ดโตผุดออกมา ความอับอายและความเสียใจพัวพันอยู่ในใจ ทำให้อารมณ์ของ ดอกเตอร์หานซับซ้อนมาก
“แม้ แม้ว่านายจะเป็นผู้ก่อตั้ง แม้ว่านายจะเอาใบสั่งยาออกมา แต่ว่า แต่ว่านายไม่ใช่หมอ ในแง่ของความเป็นมืออาชีพนายยังไม่มีสิทธิ์มาสงสัยฉัน!”
ดอกเตอร์หานพูดด้วยความดื้อรั้น
ดอกเตอร์หานในขณะนี้ทุ่มสุดตัวด้วยความอับอายเป็นโทสะ ในใจคิดถึงบุคคลในประวัติศาสตร์ที่ไม่กลัวอำนาจการก้มหัว และรู้สึกว่าเขาไม่สามารถถูกหลี่โม่กดขี่ไว้ได้
“ต่อให้นายไล่ฉันออก ฉันยังคงจะพูดว่าคำแนะนำของฉันนั้นสมเหตุสมผลที่สุด พวกคุณไม่ทำตามคำแนะนำของฉัน นั่นก็หมายความว่าพวกคุณไม่มีเหตุผล จากนี้ไปคงจะจัดการบริหารหยุนจงหลันกรุ๊ปได้ไม่ดี!”
“ดอกเตอร์หาน! นายหุบปากได้มั้ย!”
เห่าว่านหลี่ดึงดอกเตอร์หานไว้ มีความคิดอยากที่จะปิดปากของเขา
ดอกเตอร์หานพูดอย่างเคียดแค้นและรู้สึกไม่เป็นธรรม “ยิ่งเถียงความจริงก็ยิ่งชัดเจน มีความสามารถเขาก็พูดออกมาว่าคำแนะนำของฉันไม่มีสมเหตุผลตรงไหน ตราบใดที่เขาพูดจนฉันยอมรับทั้งปากและใจได้ ฉัน ฉันจะคุกเข่าคำนับเรียกคุณปู่ให้เขาก็ได้!”
กู้หยุนหลันถอนหายใจเล็กน้อย รู้สึกว่าดอกเตอร์หาน น่าจะเป็นคนที่มีไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำ ตอนนี้อยากจะช่วยเขาไกล่เกลี่ยก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
“นายเป็นคนพูดเองนะ เดี๋ยวอย่ากลับคำนะ”
หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม
“ใครกลับคำคนนั้นก็สุนัขตัวน้อย ไม่สิ ใครกลับคำคนนั้นเป็นหลานชาย!”
“งั้นฉันก็จะบอกว่ามีส่วนไหนที่คำแนะนำของนายใช้ไม่ได้ นายบอกว่าคำแนะนำนั้นอ้างอิงมาจากการลงบัญชีต้นทุน งั้นฉันถามนายหน่อย ต้นทุนสองอย่างที่นายคำนวณคือเท่าไหร่ ได้ราคายาเม็ดหนึ่งอย่างถูกต้อง”
ดอกเตอร์หานคิดคำนวณในใจเล็กน้อยว่า “ราคายาหนึ่งเม็ดที่ถูกต้อง ต้นทุนของการใช้โสมป่ายี่สิบปีคือหนึ่งบาทห้าสิบสตางค์ ต้นทุนของการใช้โสมป่าสิบปีคือหนึ่งเม็ดห้าสตางค์”
“ยาไวอากร้าที่นำเข้าราคาต้นทุนเท่าไร? ผลิตภัณฑ์ในประเทศที่คล้ายกันราคาต้นทุนเท่าไหร่? ค่าโฆษณาการตลาดเท่าไหร่? ผู้ค้าปลีกปลายทางควรเพิ่มกำไรเท่าไหร่? ถ้าหากทำตามรูปแบบที่นายบอก งั้นกำหนดราคาผลิตภัณฑ์ของโรงงานเท่าไรถึงจะได้กำไรเพียงพอ?”
หลี่โม่ถามคำถามมากมาย ถามจนจิตใจของดอกเตอร์หาน สับสนวุ่นวาย คำถามมากมาย ดอกเตอร์หาน ไม่ได้พิจารณาด้วยซ้ำ
“ยาไวอากร้าที่นำเข้าราคาต้นทุนเท่าไร ไม่เกินหนึ่งหยวน รายละเอียดต่ำเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ต้นทุนของผลิตภัณฑ์ในประเทศที่คล้ายคลึงกัน ปกติ ปกติแล้วไม่เกินสามสตางค์ ด้านการตลาดฉันไม่เข้าใจ…..นาย สิ่งที่นายพูดเหล่านั้นสามารถสงสัยฉันได้อย่างไร!”
หลี่โม่แสยะยิ้มสองเสียง สายตาเต็มไปด้วยความดูถูก
“เพราะนายไม่เข้าใจการตลาด ไม่เข้าใจการลงบัญชีต้นทุน ดังนั้นนายเพียงแค่คำนวณต้นทุนจากวัตถุดิบ ต้นทุนหนึ่งเม็ดหนึ่งหยวนห้าสิบสตางค์ รวมทั้งค่าโฆษณาการตลาด ต้นทุนเม็ดหนึ่งอย่างน้อยก็สามหยวนขึ้น ถ้าหากพวกเราบวกสามเปอร์เซ็นต์ของกำไร งั้นราคาโรงงานเม็ดหนึ่งก็สี่หยวนแล้ว!”
เห่าว่านหลี่ตบหลังของดอกเตอร์หานที่ท่าทางเฉื่อยชา “เสี่ยวหาน คำแนะนำเมื่อกี้นี้ของนายค่อนข้างใช้ไม่ได้”
