ดอกเตอร์หานถูกกดตัวไปอยู่ในห้องรักษาการความปลอดภัย หลังจากที่เห่าว่านหลี่เดินตามหลี่โม่เข้าไป ประตูห้องก็ถูกปิดแน่น
ดอกเตอร์หานที่รู้สึกหวาดกลัวพูดขึ้นอย่างกริ่งเกรง“พวกคุณจะทำไร！รีบปล่อยผมไป ไม่งั้นผมจะเรียกตำรวจตรวจการ！”
“คุณอธิบายสิ่งของในมือถือคุณก่อน”
หลี่โม่นั่งลงบนเก้าอี้แล้วพูด
“มีอะไรต้องอธิบายอีก เมื่อกี้ผมก็อธิบายไปแล้วไง！จะเชื่อไม่เชื่อก็สุดแท้ แต่จะมากักขังผมไม่ได้ จะมากักกันอิสรภาพของผมไม่ได้！”
“ดอกเตอร์ก็คือดอกเตอร์ หลักการเยอะเหลือเกิน ยังพูดอะไรอิสรภาพกัน ผมจำได้ว่าเราเคยเซ็นสัญญากันไว้ ไม่ทราบว่าดอกเตอร์หานจำสัญญาได้หรือไม่”
พอหลี่โม่พูดถึงสัญญาลับ ดอกเตอร์หานก็โต้ไม่ออกทันที
ตอนนี้ดอกเตอร์หานรู้สึกเสียใจเหลือเกิน เสียใจที่ตัวเองแข็งขืนเกินไป ไม่ควรจะทำตัวเป็นปฏิปักษ์กับหลี่โม่เพียงเพื่อกู้หยุนหลัน
ตอนนี้เรื่องปูดออกมาแล้ว จะโกหกอีกสักร้อยเหตุผลก็กลบไม่มิด แล้วยิ่งดอกเตอร์หานไม่ถนัดโกหกด้วย“หนังสือสัญญาลับ……ไม่ได้บอกว่าห้ามถ่ายรูปนี่”
ดอกเตอร์หานพูดอย่างไม่ยอมจำนน
“หึๆ เอาหนังสือสัญญาลับมา ให้ดอกเตอร์หานอ่านดีๆ”
หลี่โม่จ้องไปที่ดอกเตอร์หานอย่างเย็นชา แววตาแห่งความเย็นยะเยียบนั้นทำให้ดอกเตอร์หานขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“ไม่ต้องเอามาแล้ว ต่อให้ผมถ่ายรูปแล้วมีความผิด ก็ถ่ายรูปหนังสือสัญญาลับมาลงโทษผมก็พอ ก็แค่ชดใช้เงิน ผมชดใช้ให้！”
ดอกเตอร์หานแค่อยากรีบออกจากที่นี่ ยิ่งต่อกรกับหลี่โม่ ดอกเตอร์หานมีแต่ยิ่งซวย
เห่าว่านหลี่ส่ายหน้า“เสี่ยวหาน คุณทำให้ผมผิดหวังมาก การละเมิดหนังสือสัญญาลับไม่ใช่แค่ชดใช้เงินก็จบนะ จะต้องส่งคุณดำเนินคดีด้วย จำคุกอย่างน้อยสิบปี”
“สิบ สิบปี！”
ดอกเตอร์หานรู้สึกเลือดที่ไหลเวียนอยู่เย็นไปหมดทั้งตัว“เป็นไปไม่ได้ พวกคุณหลอกผม ผมถ่ายไปแค่ไม่กี่รูปเอง จะจำคุกสิบปีไม่ได้！”
“คุณยืนยันนะว่าถ่ายไปแค่ไม่กี่รูป แล้วไม่ได้เผยแพร่ออกไปใช่มั้ย งั้นคุณอธิบายให้ผมฟังหน่อย อีเมล์ในอินบอกส์ของคุณคืออะไร”
หลี่โม่เปลี่ยนหน้าจอมือถือ แล้วแกว่งไปมาตรงหน้าดอกเตอร์หาน
เมื่อเห็นอีเมล์ที่คุ้นตา ดอกเตอร์หานรู้สึกอ่อนแรงราวกับไร้ตัวตน
“นั่น นั่นคือ ผมผิดไปแล้ว และก็โดนบังคับด้วย！”
ดอกเตอร์หานคุกเข่าฮวบลงกับพื้น แล้วคลานไปหาหลี่โม่ ร้องห่มร้องไห้พูด“ผมยอมรับผิด ผมคุกเข่าให้ ผมคำนับให้ก็ได้ ผมเรียกคุณว่าปู่ก็ได้ ปล่อยผมไปเถอะนะ！”
“ตอนนี้จะเรียกปู่แล้วเหรอ ยังมีหน้ามาเรียกปู่ หลานที่เอาเปรียบแบบนี้ผมไม่แยแสหรอกนะ”
หลี่โม่พูดอย่างไม่ยี่หร่า
ปึง！
ดอกเตอร์หานโขกหัวลงกับพื้นอย่างแรง เสียงนั้นก้องกังวาน ทำให้ผู้ที่ได้ยินพลอยปวดหัวตาม
“คุณปู่ คุณปู่หลี่โม่ ไว้ชีวิตผมเถอะนะ ผมสำนึกแล้！ผมโดนพวกเขาบังคับจริงๆ！ผมโดนบังคับจนจนใจ！”
“คุณควรจะบอกกล่าวอะไรหน่อยมั้ย เรียกปู่ไม่มีประโยชน์หรอกนะ”
หลี่โม่พูดจบจึงเตะดอกเตอร์หาน จนดอกเตอร์หานหงายหลังลงพื้น
ในใจของหลี่โม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก่อนหน้าแม้จะป้องกันโดยให้พวกดอกเตอร์หานเซ็นหนังสือสัญญาลับ แต่ก็ไม่คิดว่าความลับยังจะรั่วไหลออกไปได้
ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้ดอกเตอร์หานปล่อยไก่เอง ก็คงหาปัญหาไม่พบ
แต่หลี่โม่ก็ป้องกันระวังไว้ชั้นหนึ่ง สูตรยาที่มอบให้ดอกเตอร์หานนั้นไม่ใช้สูตรของแท้ดั้งเดิม แต่เป็นสูตรที่คัดลอกมาอีกที ซึ่งลดตัวยาลงไปสองตัว
“ผมก็มีอะไรอยากจะบอกละเอียดเหมือนกัน แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าพวกเขาเป็นใคร ไม่รู้ว่าพวกเขาได้คลิปก่อนหน้ามาจากไหน แล้วส่งอีเมล์คลิปให้ผม จากนั้นก็แบล๊คเมล์ให้ผมรายงานการเคลื่อนไหวของหยุนจงหลันกรุ๊ปทุกวัน ไม่อย่างนั้นก็จะเปิดโปงผม”
“ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องอดสูในอดีตของผม ผมก็เลย ก็เลยได้แต่รายงานเรื่องราวประจำวันต่างๆของหยุนจงหลันกรุ๊ป”
“ผมเป็นใครผมเองก็ไม่รู้ พวกเขาจะทำอะไรผมเองก็ไม่ชัดเจน นอกจากส่งอีเมล์รายงานประจำวันแล้ว ผมไม่เคยทำอะไรเลย ผมไม่เคยทำอะไรที่ผิดต่อหยุนจงหลันกรุ๊ปจริงๆนะ”
ดอกเตอร์หานพูดพรวดออกมาทีเดียว หลังจากพูดจบจึงคำนับให้หลี่โม่
ตอนนี้ดอกเตอร์หานไม่คิดอะไรทั้งนั้น คิดแค่ว่าอยากให้หลี่โม่ปล่อยตนเองไป ต่อให้ต้องทนขายหน้าก็ยอม
“เสี่ยวหานทำไมคุณถึงได้เลอะเลือนขนาดนี้ เรื่องแบบนี้คุณก็กล้าทำ！”
เห็นดอกเตอร์หานเป็นแบบนี้ เห่าว่านหลี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกจริงๆ คุณปู่หลี่โม่ไว้ชีวิตผมเถอะนะ จะต้องไว้ชีวิตผมนะ อย่าส่งผมไปคุก ให้ผมลาออกก็ได้！”
ดอกเตอร์หานวิงวอนไม่หยุด ในชั่วพริบตาโขกหัวเสียจนเลือดออกซิบ
“ไว้ชีวิตผม จะต้องไว้ชีวิตผมนะ ขอแค่ไว้ชีวิตผม จะให้ผมทำอะไรก็ได้！”
“ไว้ชีวิตแกเหรอ ถ้าไว้ชีวิตแกตอนนี้ แล้วต่อไปมีคนทำผิดแบบนี้อีกจะว่าไง”
ดอกเตอร์หานชะงัก หยุดโขกหัว
“ต่อไป ต่อไปจะจัดการผมยังไงก็ได้ ผมก็ยอมสารภาพผิดแล้วนี่！ยอมรับผิดต้องลดโทษสิ”
“แบบนี้เรียกว่ายอมรับผิดแล้วลดโทษเหรอ แล้วถ้าฉันหาหลักฐานมัดตัวแกไม่ได้ล่ะ จนถึงตอนนี้แกก็คงไม่รับสารภาพสินะ ไอ้ห่า เรียกตำรวจตรวจการณ์มา เมื่อกี้ให้คนไปเรียกแล้วไม่ใช่เหรอ”
หลี่โม่จะใช้หนังสือสัญญาลับในการดำเนินคดีกับดอกเตอร์หาน ก็เท่ากับการเชือดไก่ให้ลิงดูให้ทุกคนในบริษัทได้เห็นเป็นตัวอย่าง
หยุนจงหลันกรุ๊ปเพิ่งก่อตั้ง ก็มีคนเข้ามาสอดแนมเสียแล้ว เรื่องนี้ทำให้หลี่โม่ไม่สบายใจ
“ครับ คุณหลี่”
เห่าว่านหลี่หยิบโทรศัพท์ออกมา ในขณะที่เตรียมกำลังจะโทร จู่ๆดอกเตอร์หานก็กระโดดออกมา ยื่นมือเข้าไปบีบคอหลี่โม่
“ไอ้บ้าแก！ฉันจะสู้กับแก！ฉันอุตส่าห์ขอชีวิตขนาดนี้แล้ว แกยังไม่ยอมปล่อยฉันไป！”
ใจที่วิปลาสไปแล้วของดอกเตอร์หานทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ สีหน้าแปรเปลี่ยนบูดเบี้ยวอัปลักษณ์ ราวกับสัตว์ป่าที่จ้องจะเขมือบคน
เห่าว่านหลี่ตกใจกับท่าทีของดอกเตอร์หาน จึงเดินผงะถอยหลังสองสามก้าว จนกระทั่งหลังไปชนกำแพงจึงได้หยุด
เห่าว่านหลี่ผู้ตกใจกำลังจะโทรเรียกตำรวจสายตรวจ หากแต่มือสั่นเทาอย่างรุนแรง จนแทบจะไม่มีแรงกด
ส่วนดอกเตอร์หานกระโจนไปตรงหน้าหลี่โม่แล้วเรียบร้อย เมื่อเห็นมือทั้งคู่อยู่ห่างจากหลี่โม่ไม่มาก ดอกเตอร์หานจึงยิ้มออกมาอย่างมาดร้าย
“ฉันจะฆ่าแก！ฆ่า……แก！”
โดยไม่รอให้มือของดอกเตอร์หานเอื้อมถึง หลี่โม่ยกขากระทืบลงตรงอกของดอกเตอร์หาน
ดอกเตอร์หานร้องโอดครวญ แล้วกระดอนไปชนกำแพง
