เฉิงซืออู่อ่านเมล์จบ ดวงตาก็เป็นประกาย
มูลค่าของสูตรยานี้ เฉิงซืออู่มองปราดเดียวก็รู้
ถ้าทำความเข้าใจสูตรยานี้แล้ว ลดประสิทธิภาพลงหน่อย ลงแรงทางด้านการตลาดอีกนิด จะต้องกลายเป็นอาหารเสริมที่ดังระเบิดแน่ๆ
อีกอย่างสูตรยานี้มีประสิทธิผลของยาจีน กินแล้วต้องได้ผลดีกับคนส่วนใหญ่แน่ๆ ผลหลังการใช้เห็นได้ชัดเจน คำโฆษณาติดปากจะต้องดังระเบิดแน่ๆ และจะต้องมีผู้บริโภคมากมาย
เฉิงซืออู่ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร แค่ดันสินค้าตัวนี้ออกสู่ตลาด เงินทองจะต้องไหลมาเทมาแน่นอน
“เป็นอีเมล์จากใครเหรอ”
“ไม่ทราบเหมือนกันสิคะ จู่ๆก็ส่งเข้าเมล์ฉัน พอฉันเมล์ถามกลับว่าใคร ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ตอบเมล์ฉันเลย”
เฉิงซืออู่หรี่ตา แม้ว่าในใจจะรู้วัตถุประสงค์ แต่ว่าภายใต้มูลค่ามหาศาลของสูตรยานี้ เฉิงซืออู่ตัดสินใจว่าจะใช้สูตรยานี้เป็นไพ่ใบสุดท้าย
“ถ้าพวกเขายินดีให้ฉันถือหุ้นร่วม ฉันก็จะตัดเค้กนี้ให้พวกเขาได้รับผลประโยชน์ด้วย ถ้าไม่เห็นด้วย หึ！ก็จะไม่ให้พวกเขาได้อยู่เป็นสุขเลยทีเดียว！”
ผู้ช่วยสวยเก๋สวยพราวเสน่ห์ยิ้มหวานฉ่ำ พูดออดอ้อน“คุณท่านฉลาดปราดเปรื่องเสียจริง ถ้าพวกเขาไม่ยอม ก็เท่ากับหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ”
“มีแต่ปิศาจน้อยแบบเธอเท่านั้นแหละที่เข้าใจพูด คุณท่านจะตบรางวัลให้อย่างงามเลยนะจ๊ะ”
เฉิงซืออู่กระโจนเยี่ยงเสือ โถมทับตัวผู้ช่วยสวยเก๋สวยอีกที
……
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน กู้หยุนหลันเริ่มเก็บของ เตรียมจะไปงานเลี้ยงอาหารค่ำของเฉิงซืออู่
เห่าว่านหลี่วิ่งหน้าตื่นมา
“แย่แล้วครับ ดอกเตอร์หานเขา เขาตายแล้ว”
“หือ？”
หลี่โม่มองเห่าว่านหลี่แปลกๆ“อย่าเพิ่งตระหนกไป ค่อยๆว่ามาสิเกิดอะไรขึ้น”
“ทางผมเพิ่งได้รับสายจากตำรวจสายตรวจ บอกว่าพอพาตัวดอกเตอร์หานไปขังไว้ ในตอนที่เตรียมจะสอบปากคำ ก็พบว่าดอกเตอร์หานหมดลมเสียแล้ว ดูแล้วก็ไม่เหมือนฆ่าตัวตาย เหมือนอาการป่วยกำเริบเฉียบพลันมากกว่า รายละเอียดเป็นอย่างไรยังไม่สรุป”
เห่าว่านหลี่พูดจบก็หายใจหอบ รู้สึกว่าดอกเตอร์หานตายอย่างไร้ร่องรอย
กู้หยุนหลันขมุ่นคิ้ว เดินไปข้างหลี่โม่แล้วพูด“คงไม่มีอะไรมั้งคะ จู่ๆดอกเตอร์หานมาตายแบบนี้ ทำไมช่างบังเอิญจัง”
“ใช่บังเอิญมาก ผมจะบอกหัวหน้าถงเอาไว้ ให้พวกเขาคอยติดตามอย่างระมัดระวัง”
หลี่โม่สีหน้าปกติ ไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับการตายของดอกเตอร์หานเลย
“คุณหลี่ เรื่องนี้ต้องจับตาดูให้ดูนะครับ ผมรู้สึกว่าการตายของดอกเตอร์หาน เกี่ยวข้องกับการแพร่งพรายความลับของเขา”
“ผมรู้ จะใส่ใจแล้วกัน ผมมีธุระต้องไปก่อน ”
หลี่โม่ตบบ่าเห่าว่านหลี่เบาๆ“ผ่อนคลาย ต่อให้ฟ้าถล่มก็ยังมีผมรับไว้ให้”
“เหอะๆ จะพยายามผ่อนคลายครับ”
เห่าว่านหลี่หัวเราะแห้งๆสองที ในใจคิดว่าหลี่โม่นี่ใจใหญ่จริงๆ
หลี่โม่พากู้หยุนหลันจากไป เห่าว่านหลี่สงบสติอารมณ์ ก็เลิกงานกลับบ้าน แต่ในใจมักมีลางสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น
หลี่โม่กับกู้หยุนหลันมาถึงเทียนจิ่นถัง ผู้ช่วยสวยเก๋สวยสะพรั่งยืนรับแขกอยู่หน้าประตู
หลังจากที่เห็นทั้งสองคนเดินมา ผู้ช่วยสวยเก๋สวยจึงมองคะเนทั้งคู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมองด้วยสายตาดูแคลน
กู้หยุนหลันสวยก็จริง แต่ใส่เพียงชุดแบรนด์ธรรมดา ซึ่งไม่ได้อยู่ในสายตาผู้ช่วยสวยเก๋เลย
เสื้อผ้าที่ผู้ช่วยสวยเก๋สวม เป็นชุดชาแนลปักมือรุ่นลิมิเตดใหม่ล่าสุด เมื่อเทียบกับชาแนลรุ่นธรรมดาของกู้หยุนหลัน ทำให้ผู้ช่วยสวยเก๋รู้สึกว่าตัวเองช่างโดดเด่น
พอมาดูหลี่โม่ที่ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่น่าจะเกินห้าร้อย ผู้ช่วยสวยเก๋ยิ่งมองด้วยสายตาดูถูก
“คุณหลี่กับคุณกู้ใช่มั้ยคะ พวกคุณมาสายจัง ให้เจ้านายพวกเราคอย ช่างกล้าดีนะ”ผู้ช่วยสวยเก๋สวยพูดเสียงเย็น
“เขาเชิญให้พวกเรามา รอพวกเราก็สมควรนี่”
หลี่โม่พูดยิ้มอ่อน
“คุณยังกล้าเถียงอีกเหรอ เชื่อมั้ยว่าฉันจะหาคนมาไล่คุณได้！”
“ไม่เชื่อ”
หลี่โม่พูดเสียงเย็น
ผู้ช่วยสวยเก๋สวยตะลึง เมื่อก่อนตอนที่พูดแบบนี้ ฝ่ายตรงข้ามมักจะยอมศิโรราบ ไม่มีใครกล้าเถียงแบบนี้
แต่หลี่โม่ไม่หลงกลผู้ช่วยสวยเก๋สวยแม้แต่น้อย ทำให้ผู้ช่วยสวยเก๋สวยไปไม่เป็น
จะให้ไล่พวกเขาไปเหรอ ผู้ช่วยสวยเก๋ไม่กล้าขนาดนั้นหรอก นี่เป็นแขกเหรื่อของเฉิงซืออู่เชียวนะ！
แต่ถ้าไม่ไล่พวกเขาไป ตัวเองก็จะเสียหน้า！
ผู้ช่วยสวยเก๋มองหลี่โม่อย่างไม่รู้ทำไง เกือบจะร้องไห้ออกมา
“คุณจะให้คนไล่พวกเราไป ก็รีบเรียก ถ้าจะเชิญให้พวกเราเข้าไป ก็รีบขอโทษ”
หลี่โม่ยิ้มเล็กน้อยพูด
ผู้ช่วยสวยเก๋กระทืบเท้า จ้องถมึงทึงหันตัวกลับไป คิดจะไปนินทาหลี่โม่ต่อหน้าเฉิงซืออู่
มองตามเงาหลังผู้ช่วยสวยเก๋ กู้หยุนหลันอดขำไม่ได้ พูดขึ้น“คุณนี่ยั่วโมโหคนเก่งนะ ฉันว่าเธอคงไปร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่”
“เธอรนหาที่เอง ถ้าเธอเกรงใจกันบ้างก็คงไม่ต้องอย่างนี้”
หลี่โม่พากู้หยุนหลันมายังห้องพักรอ
ในตอนที่ผู้ช่วยสวยเก๋ผลักประตูห้อง น้ำตาก็พรั่งพรูเป็นเม็ดไข่มุก
ผู้ช่วยสวยเก๋ที่ร้องห่มร้องไห้พุ่งเข้าไปหาเฉิงซืออู่ เธอโถมเข้าหาเฉิงซืออู่
“คุณท่านคะ มีคนรังแกฉัน คุณท่านต้องออกหน้านะ”
“เจ้าปิศาจน้อยเป็นอะไร ให้ไปรับหลี่โม่กับกู้หยุนหลันไม่ใช่เหรอ ทำไมร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับมาล่ะ”
เฉิงซืออู่ตบหลังผู้ช่วยสวยเก๋เบาๆ
ผู้ช่วยสวยเก๋ปาดน้ำตา ร้องทุกข์“ก็เพราะหลี่โม่นั่นแหละ พอเจอหน้าฉันก็เป็นปฏิปักษ์กัน ไม่ไว้หน้ากันเลย ไม่สิ！เขาไม่ไว้หน้าคุณท่าน”
“ตีหมาต้องดูเจ้าของ หลี่โม่ไม่ไว้หน้าฉัน ก็เท่ากับไม่ไว้หน้าคุณท่าน！。”
ผู้ช่วยสวยเก๋เล่าเรื่องให้เฉิงซืออู่ฟังอย่างกระฟัดกระเฟียดรอบหนึ่ง เฉิงซืออู่ฟังแล้วมองผู้ช่วยสวยเก๋อย่างเย็นชา
ผู้ช่วยสวยเก๋ใจแขวน แกล้งทำน่าสงสาร“คุณท่าน เป็นอะไรไปคะ ทำไมจ้องฉันแบบนี้”
“หึ！ตัวเองทำผิดไม่รู้ตัวหรือไง พวกเขาเป็นแขกของฉัน เธอทำแบบนี้ เท่ากับพังเวทีของฉัน！”
“ฉันผิดไปแล้ว คุณท่าน เป็นความผิดฉันเอง อย่าโมโหเลยนะ”
“ให้โอกาสครั้งหนึ่ง ไปเชิญหลี่โม่กับกู้หยุนหลันกลับมา ไม่งั้นอย่าโทษหาว่าฉันใช้มาตรการกับเธอ！”เฉิงซืออู่พูดน่ากลัว
พอได้ยินคำว่ามาตรการ ผู้ช่วยสวยเก๋ก็ตัวสั่น พูดอย่างร้อนตัว“ฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ จะต้องเชิญพวกเขากลับมาให้ได้！”
ไม่กล้าลังเล ผู้ช่วยสวยเก๋รีบพุ่งตัวออกจากห้อง ไปยังประตูใหญ่ของเทียนจิ่นถัง
