จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 566 ศิษย์ไร้ยางอาย

ผู้ช่วยสวยเก๋วิ่งกระหืดกระหอบไปที่ประตูใหญ่ มองไปรอบๆ หาหลี่โม่กับกู้หยุนหลัน

เมื่อกี้ตอนไปหาพวกเขาสองคนที่ห้องพักรอ ผู้ช่วยสวยเก๋ถอนหายใจ

ขอแค่คนยังไม่ไปไหน อย่างมากยอมรับผิดก็เท่านั้น เรื่องยอมรับผิดเธอถนัดอยู่แล้ว

เธอรีบสาวเท้าไปหาหลี่โม่กับกู้หยุนหลัน ผู้ช่วยสวยเก๋ไม่พูดพร่ำทำเพลงโค้งเก้าสิบองศา

“คุณหลี่ คุณกู้ ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ฉันด้วย”

พอเห็นผู้ช่วยสวยเก๋โค้งแบบนี้ จึงดึงดูดสายตาคนจำนวนไม่น้อย สายตาอยากรู้อยากเห็นมองมาทาง หลี่โม่กับกู้หยุนหลัน

หลี่โม่ยักคิ้ว แค่นยิ้มพูด“นี่คือยอมรับผิดกับฉันเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นรู้สึกถึงความจริงใจเลย”

“คุณ……ฉันต้องทำไงคุณถึงเห็นความจริงใจ”

ผู้ช่วยสวยเก๋ข่มความโกรธ

“จะแสดงความจริงใจยังไงเรื่องของเธอ ขอแค่ให้มีความสำนึกผิดที่เพียงพอ ฉันจึงอภัย”

หลี่โม่พูดเสียงเรียบ

กู้หยุนหลันยืนเงียบข้างๆ คำพูดผู้ช่วยสวยเก๋เมื่อกี้น่าโมโหจริงๆ ต้องให้เธอสำนึกเสียบ้าง

ผู้ช่วยสวยเก๋เม้มปากอย่างแรง จากนั้นแววตาละห้อย คุกเข่าอย่างมีความขัดข้องหมองใจ

ท่าทีหลี่โม่ ผู้ช่วยสวยเก๋มีแต่ต้องคุกเข่าลงเท่านั้นถึงจะแสดงได้ถึงความจริงใจ

แต่คุกเข่าให้หลี่โม่ เธอเองก็ไม่ยินดี

แต่ถ้าไม่สามารถทำให้หลี่โม่ให้อภัย ก็คงต้องโดนมาตรการของเฉิงซืออู่แล้ว พอคิดถึงมาตรการอันน่ากลัว ผู้ช่วยสวยเก๋ก็หน้าซีดขึ้นมา

ความลังเลมลายหายไป ผู้ช่วยสวยเก๋กัดฟันคุกเข่าให้หลี่โม่ คำนับศีรษะลงพื้น

“คุณหลี่ คุณกู้ อภัยให้ฉันด้วยนะคะ ฉันโง่เขลาที่ล่วงเกินทั้งสองท่าน สองท่านอย่าถือสาเลยนะคะ”

เห็นผู้ช่วยสวยเก๋คุกเข่าลง คนรอบตัวต่างก็เบิ่งตาโพลงอย่างตะลึง

“ที่นั่งตรงนั้นคือประธานกู้แห่งหยุนจงหลันกรุ๊ปนี่นา ใครกันที่ไปล่วงเกินพวกเขา”

“ข่าวว่าสามีประธานกู้ไม่ใช่สวะอย่างที่ว่ากันนะ แต่เป็นลูกชายลับๆของเศรษฐีลึกลับ หยุนจงหลันกรุ๊ปเป็นมรดกที่พ่อของหลี่โม่ให้”

“ทำไมที่ฉันได้ยินมาไม่เหมือนกันล่ะ หลี่โม่เป็นคุณชายที่ปิดบังสกุลตัวเองไว้ ที่กู้หยุนหลันเลือกหลี่โม่ ก็เพราะงี้แหละ”

รอบตัวส่งเสียงจอกแจกจอแจ หลี่โม่ขมวดคิ้ว ไม่อยากโดนล้อมแบบนี้เลย

“ครั้งนี้ให้เป็นบทเรียน หวังว่าจะจำเอาไว้ ต่อไปจำให้มั่นล่ะ พาพวกเราไปพบเฉิงซืออู่เถอะ”

หลี่โม่แค่นเสียงเย็น

ผู้ช่วยสวยเก๋ถอนหายใจ รีบตะกายลุกขึ้น“คุณหลี่ คุณกู้ เชิญทางนี้ค่ะ”

เดินตามผู้ช่วยสวยเก๋ หลี่โม่กับกู้หยุนหลันเดินเข้าไปห้องส่วนตัว

เฉิงซืออู่นั่งอยู่เก้าอี้ประธานมองหลี่โม่กับกู้หยุนหลันเดินเข้า ค่อยๆลุกขึ้นยืนพูด“ยินดีต้อนรับทั้งสองท่าน เมื่อครู่ผู้ช่วยผมล่วงเกินสองท่าน คิดว่าเธอคงจะขอขมาแล้ว”

“ถือว่าแล้วต่อกัน แต่ผมอยากรู้ว่าคุณเชิญผมมาคุยอะไร”

หลี่โม่ถามโพล่ง

“คุณหลี่ใจร้อนไม่เบานะ เรื่องที่จะคุยไม่รีบ พวกเรามานั่งดื่มกันก่อน ค่อยคุย”

เฉิงซืออู่ทำท่าผายมือนั่ง จากนั้นจึงนั่งลงตรงเก้าอี้ประธาน

หลี่โม่กับกู้หยุนหลันนั่งลงด้วยกัน กู้หยุนหลันแสดงสีหน้าไร้อารมณ์พูด“เวลาพวกเรามีค่า กิจกรรมที่เสียเวลาละดีกว่า”

เฉิงซืออู่ขมวดคิ้ว สีหน้าดีใจลิงโลด

“เหอะๆ ในเมื่อประธานกู้ยิงเข้าประเด็น ผมก็จะพูดตรงไปตรงมาแล้วกัน ผมอยากเข้าหุ้นหยุนจงหลันกรุ๊ป และเป็นหุ้นใหญ่”

“เป็นไปไม่ได้ พวกเรามีทุนเต็มหน่วย ไม่ต้องการผู้ร่วมทุนเพิ่มแล้วค่ะ”

กู้หยุนหลันปฏิเสธ

หยิบเอกสารวางลงโต๊ะ เฉิงซืออู่ออกแรงจิ้ม เลื่อนเอกสารให้กู้หยุนหลัน

“ประธานกู้อย่าเพิ่งปฏิเสธเร็วนัก ดูเอกสารก่อน”

กู้หยุนหลันจ้องเอกสารตรงหน้า ในขณะกำลังเปิดอ่าน หลี่โม่ก็เอามือวางทับเอกสาร แล้วดันเอกสารกลับไป

“ไม่ว่าข้างในจะเขียนว่าไง พวกเราก็ไม่มีความจำเป็นต้องอ่าน หยุนจงหลันกรุ๊ปจะไม่ให้ใครถือหุ้นอันขาด ต่อให้เป็นเง็กเซียนฮ่องเต้ก็เถอะ”

หลี่โม่แค่นเสียง

สีหน้าเฉิงซืออู่บูดเบี้ยว นี่ไม่ไว้หน้ากันเลย ในวงการยา ไม่เคยมีใครหักหน้าแบบนี้！

หยิบเอกสารขึ้น เฉิงซืออู่โยนลงบนโต๊ะ

“ตกลง！กล้าไม่ไว้หน้ากันแบบนี้ พวกคุณเป็นคนแรก ในเมื่อไม่ไว้หน้ากัน งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่รักษากฏแล้วกัน ยาที่พวกคุณเตรียมผลิต ก็อย่าคิดจะได้ออกตลาดเลย ผมได้ให้คนยื่นลิขสิทธิ์สูตรยาแล้ว”

เฉิงซืออู่เงยหน้า แววตาว่ากินเรียบแน่นอน

กู้หยุนหลันใจแน่นขนัด รีบนึกถึงดอกเตอร์หาน รู้ว่าดอกเตอร์หานโดนเฉิงซืออู่บังคับ

“คุณซื้อตัวดอกเตอร์หานให้ขโมยสูตรยาเราใช่ไหม！”

กู้หยุนหลันถามโกรธขึ้ง

“ผมไม่เคยทำเรื่องต่ำช้าแบบนั้น แค่มีคนส่งสูตรยาพวกคุณให้ผมแค่นั้นเอง เดาว่าลิขสิทธิ์ยาน่าจะขอเสร็จแล้วมั้ง”

เฉิงซืออู่พูดอย่างภูมิใจ ผู้ช่วยสวยเก๋ถ่ายเอกสารมาให้ฉบับหนึ่ง

“ลิขสิทธิ์ยาขอเรียบร้อยแล้วค่ะ แค่เอาวัตถุดิบผสมตามสูตร ก็วางตลาดได้เลย นี่ค่ะเอกสาร”

ผู้ช่วยสวยเก๋ส่งเอกสารให้เฉิงซืออู่ จากนั้นจ้องหลี่โม่อย่างดุร้าย ในใจรู้สึกอหังการ์！

เมื่อกี้กูคุกเข่าให้พวกมึง ตอนนี้รู้แล้วสินะว่ากูร้ายกาจ เดี๋ยวถึงเวลาพวกแกได้ร้องขอชีวิตบ้างล่ะ！

เฉิงซืออู่มองดูเอกสารในมือ จากนั้นโยนลงตรงหน้าหลี่โม่อย่างลำพอง

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ดูดีๆสิ ยารุ่นนี้มีเต็มท้องตลาด ขอแค่ให้ผมเข้าหุ้น ผมก็จะรักษาสิทธิการผลิตให้ มีเงินทุกคนแบ่งกัน ผมกินเนื้อพวกคุณกินน้ำแกง”

“ไร้ยางอาย！นี่เป็นสูตรยาของเรา คุณแค่แย่งไปเท่านั้น พวกเราจะฟ้อง！”

กู้หยุนหลันจ้องเฉิงซืออู่อย่างโกรธ

หลี่โม่กระตุกกู้หยุนหลันเบาๆ ยิ้มอ่อนพูด“เมียจ๋า อย่าไปโกรธเศษมนุษย์แบบนี้ ถ้าเขาอยากผลิตยานี่ ก็ปล่อยไป”

กู้หยุนหลันมองหลี่โม่ตะลึง ไม่เข้าใจว่าทำไมหลี่โม่ไม่ต่อต้าน

แม้ว่าการฟ้องศาลผลลัพธ์จะริบหรี่ แต่ก็ต้องแสดงทีท่าบ้าง ทำไมมายอมง่ายๆล่ะ