ให้คนอย่างหลงโปลงไปคุกเข่าเห่าเหมือนหมาอย่างนั้นเหรอ
ทำไมเขาถึงกล้าขนาดนั้น
คนอย่างหลงโปถึงตาย ก็ไม่ยอมคุกเข่าเห่าเหมือนหมาเด็ดขาด!
หลงโปโกรธจนไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ เขาเหวี่ยงหมัดพุ่งไปยังหลี่โม่ เขาเตรียมใช้กำลังปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง
แต่เมื่อหลงโปยกหมัดขึ้นมา เท้าของหลี่โม่ก็พอจะเดาวิธีสกปรกของหลงโปได้ เขาใช้เท้าถีบหลงโปจนกระเด็นออกไป และกระแทกลงบนหลังคารถซูเปอร์คาร์แนวคิดอย่างแรง
โครม!
หลงโปกระแทกลงบนหลังคารถซูเปอร์คาร์แนวคิด จนทำให้หลังคารถยุบลงเป็นวงกว้าง
“อู้ยยย!”
ทุกคนพากันสูดหายใจเฮือก คิดไม่ถึงว่าหลี่โม่ไม่เพียงแต่จะเก่งเรื่องรถ เขายังลงมืออย่างโหดเหี้ยมอีกด้วย
“อาจารย์เจ๋งสุดยอด! แต่เมื่อกี้ผมยังไม่ได้เปิดกล้องเลย อยากถ่ายท่าทางของอาจารย์เมื่อกี้มาก ความเร็วและพละกำลังที่ออกมา มันสุดยอดมาก!”
คางเหวินซิงเดินเข้ามาพูดเยินยอหลี่โม่ อย่างหน้าไม่อาย เฉินเสี่ยวถงมองคางเหวินซิงอย่างเย้ยหยัน
“คำชมของนายไม่ได้เรื่อง มันธรรมดาและไม่มีระดับเอาเสียเลย ต่อไปต้องใช้คำพูดสละสลวยมาชมพี่หลี่โม่นะ”
“ผม…ผมยังไม่ได้เตรียมมาไง ต่อจากนี้จะชมอย่างยิ่งใหญ่เลย”
คางเหวินซิงพูดอย่างกระอักกระอ่วน
ผู้คนรอบๆ ตั้งสติได้ และพากันพูดชมต่างๆ นานา โดยที่ไม่มีใครเหลียวแลหลงโปว่าจะเป็นอย่างไร
ดังคำกล่าวที่ว่าชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ตอนนี้ไม่มีใครสนใจผู้แพ้อย่างหลงโป เขาเหมือนกระดาษชำระที่ใช้เสร็จ และถูกโยนลงถังขยะ เขากลายเป็นขยะอย่างสมบูรณ์แบบ
หลี่โม่หาวออกมา เขาพูดอย่างเกียจคร้านว่า “นี่ก็ดึกแล้ว ทุกคนกลับไปอาบน้ำนอนเถอะ รอราซิ่งคลับสร้างเสร็จ เราคอยมารวมตัวกันอีกครั้ง”
“ใช่ๆๆ เฮียหลี่พูดถูก ในเมื่อเฮียหลี่ง่วงแล้ว เราอย่าไปรบกวนเวลาเฮียหลี่เลย ให้เฮียหลี่รีบกันไปพักผ่อนเถอะ”
“แข่งรถได้น่าตื่นเต้นขนาดนั้น เฮียหลี่ต้องใช้สมาธิมาก สมควรพักผ่อนเยอะๆ เราค่อยหาวันแวะไปหาเฮียหลี่แล้วกัน”
“รอให้ราซิ่งคลับสร้างเสร็จ พวกเราจะเข้าไปเป็นสมาชิก เมื่อถึงตอนนั้น หวังว่าเฮียหลี่จะช่วยแนะนำ”
ขณะที่ทุกคนกำลังพูด หลี่โม่กับเฉินเสี่ยวถงเข้าไปนั่งเบาะหลังของรถเบนซ์ ส่วนคางเหวินซิงนั่งตรงเบาะคนขับอย่างมีความสุข
เมื่อเบนซ์เคลื่อนตัวออกไป ทุกคนพากันโบกมือบอกลาหลี่โม่
เมื่อไฟท้ายของรถเบนซ์หายไปจนลับตา ทุกคนต่างเดินไปที่รถของตัวเองอย่างเฮฮา จากนั้นจึงขับออกไป
และตลอดเวลา ไม่มีใครสนใจหลงโปสักคน
หลงโปนอนแน่นิ่งอยู่บนหลังคาซูเปอร์คาร์แนวคิด เขารู้สึกเหมือนว่าชีวิตของตัวเองพังทลาย
“สมควรตาย ไอ้หลี่……พรวด!”
หลงโปไม่ทันได้พูดจบ ก็กระอักเลือดออกมา
หลงโปพยายามพลิกตัว เขารู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เขากลิ้งลงจากหลังคารถ และหล่นตุบลงบนพื้น
หลงโปมองไปรอบๆ ที่ว่างเปล่า เขายิ้มอย่างเวทนา จากนั้นจึงสะกดกลั้นความเจ็บปวด และล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
เขาเลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ และกดปุ่มโทรออก เขาหลับตาฟังเสียงสัญญาณในโทรศัพท์
“ฮัลโหล เสี่ยวโปเหรอ คิดยังไงถึงโทรหาฉันได้ ไหนบอกว่าถ้ามีเรื่อง จะไม่โทรหาฉันแล้ว”
น้ำเสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ ฟังดูยียวน
“ตงจื่อ รีบมารับฉัน ฉันอยู่ที่ถนนเขาลั่วย่าน ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย”
“หืม?”
ตงจื่อส่งเสียงแปลกใจออกมา เขาคิดไม่ถึงว่าหลงโปจะได้รับบาดเจ็บ
เมื่อคิดถึงความอันตรายที่เขาลั่วย่าน ตงจื่อเข้าใจว่าหลงโปประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์
“นายประสบอุบัติเหตุเหรอ รออยู่ตรงนั้นนะ ฉันจะรีบไปช่วย”
“ไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ ฉันโดนคนทำร้าย เมื่อกี้ฉันแข่งแพ้ เลยโมโหและจะเข้าไปทำร้ายเขา ฉันยังไม่ทันได้ออกหมัด ก็โดนเขาถีบจนบาดเจ็บสาหัส”
หลงโปพูดอย่างสิ้นหวัง
แข่งรถก็แพ้ ต่อสู้ก็แพ้ จู่ๆ หลงโปคิดว่าตัวเองไร้ค่า เทียบกับหลี่โม่ไม่ได้เลย
ตงจื่อตกใจจนมือถือแทบร่วง “โอ้โห! นี่มันอะไรกัน นายแข่งรถแพ้ได้ด้วยเหรอ ฝีมือของนายน่าจะเป็นอันดับหนึ่งในประเทศไม่ใช่หรือไง”
“อันดับหนึ่งกะผีน่ะสิ ไอ้หมอนั่นขับเบนซ์แบบไม่แต่งอะไรเลย ชนะซูเปอร์คาร์แนวคิดของฉัน เขานำห่างจนไม่เห็นฝุ่นเลยล่ะ”
“โอ้มายก๊อด! มีคนเก่งขนาดนี้ด้วยเหรอ ฉันคงต้องแวะไปหาแล้วล่ะ ไปดูหน่อยสิว่าคนที่ชนะนาย หน้าตาเป็นยังไง”
ตอนนี้ตงจื่ออยากเห็นหลี่โม่มาก เขารู้สึกแปลกใจกับหลี่โม่
“พูดไร้สาระ รีบมารับฉันเร็วๆ”
“ได้ ฉันจะรีบไป”
โทรศัพท์ถูกตัดสาย หลงโปหลับตานอนแผ่อยู่บนพื้น เขารออยู่อย่างนั้น
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่า เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังอยู่บนฟ้า หลงโปเบิกตาโพลง ความโล่งใจฉายออกมาจากแววตาของเขา
ไม่นาน เฮลิคอปเตอร์จอดลงตรงพื้นที่ว่างด้านข้าง คนรูปร่างสูงใหญ่อย่างตงจื่อ ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ เขารีบเดินเข้าไปหาหลงโป
เมื่อเห็นคราบเลือดที่มุมปากและบนเสื้อของหลงโป ตงจื่ออึ้งไป จากนั้นเขาจึงหันไปมองรอยยุบบนหลังคาซูเปอร์คาร์แนวคิด
“โอ้ นายโดนคนถีบไปบนหลังคารถเหรอ”
“ใช่ ถีบฉันแค่ครั้งเดียว จนลอยกระเด็น”
หลงโปพูดอย่างโมโห แต่ทำอะไรไม่ได้
“ใช้ได้นี่ นี่ต้องใช้แรงเยอะเลยนะ น่าจะเป็นคนที่รู้วิชาการต่อสู้”
ตงจื่อพูดจบก็ก้มลงดูบนร่างกายของหลงโป
หลังจากที่เห็นว่าไม่มีอะไรร้ายแรง ตงจื่อจึงโล่งใจ
“ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้จะเอาชีวิตนายนะ ไม่งั้นนายคงตายไปนานแล้ว”
“เลิกพูดมากสักที รีบพาฉันขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ฉันจะหาวิธีแก้แค้น ฉันจะแข่งรถชนะมันให้ได้ ฉันแพ้มันตรงไหน ฉันก็จะเอาชนะมันด้วยสิ่งนั้น”
ตงจื่ออุ้มหลงโปขึ้นจากพื้น จากนั้นจึงหันหลังเดินไปที่เฮลิคอปเตอร์
ทั้งสองขึ้นมาบนเฮลิคอปเตอร์ เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆ บินขึ้นไป และมุ่งไปที่สถานพักฟื้นลับแห่งหนึ่ง ที่อยู่ชานเมืองฮ่าน
ไม่นาน เฮลิคอปเตอร์ก็จอดลงที่สถานพักฟื้น ทีมแพทย์พยาบาลที่รอช่วยชีวิต หามเปลของหลงโปเข้าไปในห้องผู้ป่วย
เมื่อเข้ามาในห้องผู้ป่วย ทีมแพทย์พยาบาลรีบตรวจหลงโปอย่างรวดเร็ว
“ผลตรวจออกมาแล้ว เนื้อเยื่ออ่อนฟกช้ำ และมีอาการช้ำในเล็กน้อย แต่อาการบาดเจ็บภายใน ไม่ได้รุนแรง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องผ่าตัด”
ตงจื่อพูดจบ ก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง “บอกมา นายต้องการแก้แค้นยังไง ฉันสามารถช่วยได้หรือเปล่า”
“แน่นอนว่าต้องการความช่วยเหลือจากนาย ไปสืบดูว่ามันเป็นใครกันแน่ ฉันอยากรู้ว่ามันเรียนสกิลการขับรถมาจากไหนกันแน่”
ตงจื่อยักไหล่ เขามีสีหน้าเบื่อหน่าย “กลัวว่าจะ……ไม่สามารถช่วยนายได้น่ะสิ ฉันสืบประวัติของเขามาแล้ว หลี่โม่ไม่ได้ฝึกการขับรถอย่างจริงจัง”
