“เหอะๆ ปู่แปด พูดท่าทีของปู่ก่อนดีกว่า”
หลงโปแสยะยิ้ม
“เรื่องนี้ แน่นอนว่าฉันภักดีต่อสำนักหลงเหมิน ฉันมีทุกอย่างเพราะสำนักหลงเหมิน ขอแค่ปู่นายสั่งมาคำเดียว เจ้าแปดคนนี้ต้องทำตามอย่างแน่นอน”
ท่านแปดเป็นคนเจ้าเล่ห์ ตอนนี้เขาไม่เผยธาตุแท้ออกมาหรอก เขาพูดไปตามมารยาทเท่านั้น
หลงโปไม่ได้อยากรู้ท่าทีของท่านแปด การที่ถามไป เพราะต้องการปูทางสิ่งที่จะพูดต่อจากนี้เท่านั้น
“ปู่แปดสายตาหลักแหลม แบบที่ปู่ผมพูดไว้ไม่ผิดเลย” หลงโปทำเป็นพูดมีเลศนัย
“หา? ปู่นายพูดอะไร”
ท่านแปดซักถามอย่างกังวล
หลงโปยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร ท่านแปดยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่ “เสี่ยวโป รีบพูดมาสิ แค่นายพูด ปู่แปดจะตบรางวัลให้อย่างงาม”
“ผมไม่ต้องการรางวัล ถ้าปู่แปดอยากรู้ ก็ช่วยผมจัดการหลี่โม่ สำหรับปู่แปด นี่เป็นเรื่องง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก”
หลงโปรู้สึกว่าใส่ไฟพอแล้ว เขาจึงพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมาอย่างไม่ลังเล
ท่านแปดสีหน้าเปลี่ยนไป เขายิ้มแห้ง แล้วพูดว่า “จัดการหลี่โม่เหรอ กลัวว่าจะเกินกำลังของฉันน่ะสิ”
“ปู่แปด ปู่หมายความว่าไง ไม่อยากรู้เหรอว่าคุณปู่มีท่าทีอย่างไร”
“เหอะๆ รู้หรือไม่รู้ก็ต้องเป็นเช่นนั้น แต่หลานชายอย่างนายมาอวดเก่งต่อหน้าฉัน นายควรจะอ่อนน้อมหน่อยนะ!”
ท่านแปดเริ่มหัวเสีย วิธีสกปรกของหลงโป จะหลุดรอดสายตาของท่านแปดได้อย่างไร
บวกกับการที่หลงโปบอกให้ท่านแปดจัดการหลี่โม่ นั่นเป็นการส่งท่านแปดไปตายอย่างไม่ต้องสงสัย นี่ทำให้ท่านแปดโกรธมาก
หลงโปตกใจที่ท่านแปดหัวเสียใส่ เขาพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก “ปู่แปด ทำไมปู่พูดแบบนี้ ใครอวดดีต่อหน้าปู่กัน!”
“ก็เด็กเวรแบบนายไง ฉันว่าหลี่โม่คงยังสั่งสอนนายไม่พอใช่ไหม! นายไม่ไปลองถามดูล่ะ ว่าหลี่โม่คือใคร ทำไมถึงกล้าลงมือกับหลี่โม่ นายอยากให้ฉันรับเคราะห์หรือไง!”
หลงโปกับตงจื่ออึ้งไป ทั้งสองไม่คิดว่าตัวตนของหลี่โม่จะไม่ธรรมดา เพราะทั้งสองเพิ่งดูประวัติของหลี่โม่
หลงโปที่กำลังสับสน หันไปใช้ดวงตาสอบถามตงจื่อ
ตงจื่อส่ายหน้าช้าๆ เพื่อบอกว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
“ปู่แปด หลี่โม่ก็แค่ไอ้สวะ ผมสืบมาแล้ว อย่าคิดว่าปู่อาวุโส แล้วจะมาหลอกผมได้”
หลงโปตัดสินใจมองท่านแปดอย่างไม่เกรงกลัว
ในสายตาของหลงโป ท่านแปดก็แค่คนแก่ที่ไร้ซึ่งอำนาจ ไม่มีอะไรจะต้องกลัว
ท่านแปดมองหลงโปเหมือนมองคนพิการทางสมอง เขาแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “นายมันโง่ ถึงออกไปก็ตายเปล่าๆ”
“ปู่แปด! ความอดทนของผมมีจำกัด ถ้าปู่รู้อะไรก็พูดออกมา อย่ามาพูดไร้สาระ ไม่งั้นผมจะบอกเรื่องนี้กับคุณปู่!”
ท่านแปดขยับข้อมือ และเดินมาตรงหน้าหลงโป เขายกมือขึ้นตบหลงโป
เพียะๆๆ
เขาตบด้วยหน้ามือและหลังมือ ท่านแปดที่โดนคนเด็กกว่าดูถูก โกรธเป็นอย่างมาก เขาลงมืออย่างไร้เยื่อใย เพียงพริบตาก็ตบหลงโปจนแก้มบวมแดง เลือดซึมออกมาตรงมุมปาก
หลงโปกัดฟันสะกดกลั้นความเจ็บ เขาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก และเอาแต่มองท่านแปดอย่างเคียดแค้น
เมื่อท่านแปดเลิกตบหน้า หลงโปถ่มน้ำลายปนเลือดออกมา และแสยะยิ้ม “สะใจหรือยัง ถ้ายังไม่สะใจก็ตบอีก กูรับรองได้เลยว่ามึงอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้แน่!”
“ถุย!”
ท่านแปดถ่มน้ำลายใส่หน้าหลงโป สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยการดูถูก
“ฉันสั่งสอนแกแทนคุณปู่ ให้แกรู้จักกฎเกณฑ์ อีกอย่าง ฉันจะบอกให้นะว่าหลี่โม่คือเจ้านายของสำนักหลงเหมิน! อย่าว่าแต่แกเลย ขนาดปู่ของแก ยังไม่กล้าแตะต้องเขาแม้แต่ปลายเล็บ!”
คำพูดของท่านแปด เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวของหลงโป
หลงโปคิดไม่ถึงว่าหลี่โม่คือเจ้านายของสำนักหลงเหมิน นี่มันเหนือความคาดหมายมาก
“เป็นไปไม่ได้! มันจะเป็นเจ้านายของสำนักหลงเหมินได้ยังไง!”
หลงโปตวาดเสียงดัง
“จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่แก ถ้าไม่เชื่อที่ฉันพูด แกไปถามราชินีของสำนักหลงเหมินได้ เธออยู่ที่เมืองฮ่านไง”
หลงโปตกอยู่ในความหวาดกลัว ความอวดดีเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น
ถ้าจัดการคนธรรมดา หลงโปจะเหิมเกริมยังไงก็ได้ แต่ถ้าจัดการเจ้านายของสำนักหลงเหมิน การกระทำของหลงโปจะทำให้ราชาใหญ่ของสำนักหลงเหมินเดือดร้อน
จะให้คนอื่นรู้จุดอ่อนของเขาไม่ได้ ถ้าหลงโปจัดการหลี่โม่ นั่นก็เท่ากับให้คนอื่นรู้จุดอ่อน ถ้าคนอื่นโยงไปถึงราชาใหญ่ของสำนักหลงเหมิน จะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายหลายเรื่องแน่!
หลงโปรู้ดีว่าปู่ของตัวเองกำลังแอบซ่อนความสามารถของตัวเอง ถ้าเดือดร้อนจนกระทบกับแผนการของปู่ กลัวว่าปู่จะจัดการเขาอย่างโหดเหี้ยมน่ะสิ
หลงโปยิ่งคิด เหงื่อก็ยิ่งไหลออกมา เขารู้สึกไม่ดี
“ปู่แปด เรื่องเมื่อกี้ ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าหลี่โม่คือเจ้านายของสำนักหลงเหมิน! ถ้าผมรู้ว่าเขาคือเจ้านายของสำนักหลงเหมิน ผมคงไม่มีทางล่วงเกินเขา!”
ตอนนี้หลงโปเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงถูกไล่ออกจากทีม และถูกยกเลิก FIA ซูเปอร์ใบอนุญาต เรื่องพวกนี้เจ้านายของสำนักหลงเหมิน แค่พูดเพียงคำเดียวเท่านั้น!
น่าแค้นใจชะมัด!
หวังว่าตอนที่ได้เจอราชินีของสำนักหลงเหมิน จะสามารถใส่ร้ายหลี่โม่ได้ ให้ราชินีของสำนักหลงเหมินจัดการกับหลี่โม่!
“จะมาขอโทษฉันทำไม ถ้าแกอยากขอโทษ ก็ไปขอโทษเจ้านายของสำนักหลงเหมินเถอะ ไม่งั้นนายจะไม่สามารถรับผลที่ตามมาได้ ฉันจะบอกเรื่องนี้กับปู่ของแก ฉันไปละ”
ท่านแปดพูดจบก็ออกไป หลงโปอยากพูดอ้อนวอน แต่ท่านแปดออกจากห้องไปแล้ว
เหมือนหลงโปถูกดูดเรี่ยวแรงในร่างกายไปจนหมด เขานอนอยู่บนเตียง พร้อมกับแววตาที่ว่างเปล่า
ตงจื่อที่ตัวสั่นงันงกอยู่ตรงมุมห้อง ตอนนี้เขาเพิ่งมีความกล้าที่จะขยับตัว เมื่อกี้เขาตกใจกับความโมโหของท่านแปดมาก
“ท่านแปดน่า……อะนี่กระดาษทิชชู นายเอาไปเช็ดหน้าสิ”
ตงจื่อหยิบกระดาษทิชชูยื่นให้หลงโป
หลงโปไม่สนใจตงจื่อ คำพูดของท่านแปดวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
ถ้าปู่แปดโทรหาปู่ของเขา เขาต้องตายแน่ ต้องรีบควบคุมเหตุการณ์ให้ได้
“ตงจื่อ นายรีบไปเตรียมของขวัญ เอาแบบชิ้นใหญ่ เอาแบบแพงๆ! พรุ่งนี้เช้า ฉันจะไปขอโทษหลี่โม่!”
หลงโปพูดเสียงดัง
“หา?”
ตงจื่อพูดด้วยความตกใจ “นายจะไปขอโทษจริงเหรอ”
“จริง รีบไปเตรียมของขวัญ เอาที่ดีที่สุด!”
หลงโปพูดจบ ก็หยิบมือถือขึ้นมา เขาเลื่อนหาเบอร์ท่านแปด และกดปุ่มโทรออก
“ฮัลโหล ปู่แปด ผมเสี่ยวโปเอง เมื่อกี้ผมขอโทษปู่จริงๆ ผมเหิมเกริม สมควรโดนตบแล้ว!”
