เถียนจื่อหมินตายแล้ว เขาโดนลูกน้องที่เป็นสหายฆ่าตาย
หลังจากคนพวกนั้นเอามือถือของเถียนจื่อหมิน มาโอนเงินสดในบัตรออกไปทั้งหมด แถมยังไม่ลืมส่งข้อความไปหาอาจารย์ของเขาด้วย
หลังจากส่งข้อความเรียบร้อย พวกลูกน้องของเถียนจื่อหมิน รีบพากันแยกย้ายอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีใครสนใจศพของเถียนจื่อหมินเลย
ทว่าตอนนี้หลี่โม่กำลังพากู้หยุนหลันกับเฉินเสี่ยวถงออกจากโรงแรม เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู หลี่โม่หรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นจึงมองไปยังตึกฝั่งตรงข้าม เพราะรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องเขาจากตรงนั้น
เมื่อเห็นว่าหลี่โม่ยืนอยู่หน้าประตู ไม่ขยับไปไหน กู้หยุนหลันจึงถามอย่างสงสัย “นายเป็นอะไรไป ยืนอึ้งอะไรหน้าประตู”
“ไม่มีอะไร จู่ๆ ก็คิดถึงปัญหาสำคัญในชีวิตขึ้นมาได้ พวกคุณกลับไปหาพ่อตาก่อนเถอะ ผมขอสูบบุหรี่และคิดอะไรที่นี่สักหน่อย”
เฉินเสี่ยวถงสงสัยและอยากถามต่อ กู้หยุนหลันดึงเธอเบาๆ และพาเธอออกไป
บนตึกที่พักฝั่งตรงข้าม เฉินฟู่กับจางเจียต้องยืนอยู่ตรงหน้าต่าง พวกเขาใช้กล้องส่องทางไกล มองหลี่โม่ที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงแรม
จางเจียต้องเคยโดนหลี่โม่จัดการจนเกือบตาย เขารักษาตัวในสถาบันวิจัยอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร หลังการทดลองใช้ยาประสิทธิภาพสูงในการรักษา เขาฟื้นมาจากสภาพที่โคม่าใกล้ตาย
เมื่อจางเจียต้องฟื้นขึ้นมา พละกำลังของเขาแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อน และมีจิตใจที่โหดเหี้ยมขึ้นด้วย ตอนนี้เขากลายเป็นเครื่องสังหารไปแล้ว
ส่วนเฉินฟู่ หลังจากที่เขาถูกส่งตัวไปอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร เขาได้รับการเสริมกำลังยาและฝึกการต่อสู้ต่างๆ เมื่อได้เจอการต่อสู้หลายต่อหลายครั้ง เฉินฟู่ฆ่าคนไปสิบกว่าคน เขาอดทนไม่ไหว จึงขอกลับประเทศ เพื่อมาแก้แค้นหลี่โม่
ส่วนจางเจียต้องก็ยังคงมีความแค้นต่อหลี่โม่ ทั้งสองคนร่วมมือกัน บินข้ามมาจากอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร เพื่อกลับมาแก้แค้นหลี่โม่
ทั้งสองจับตาดูหลี่โม่มาหลายวันแล้ว เห็นการต่อสู้ของกงซุนจุนกับหลี่โม่
เมื่อกลับไปดูภาพที่บันทึกการต่อสู้ของหลี่โม่กับกงซุนจุนหลายต่อหลายครั้ง จางเจียต้องกับเฉินฟู่คิดว่าสามารถรับมือกับหลี่โม่ได้
ตอนนี้รูปลักษณ์ของเฉินฟู่กับจางเจียต้อง ดูแปลกประหลาดเล็กน้อย ตรงแก้มของทั้งสองคนแข็งทื่อ เหมือนฉีดโบท็อกมาเยอะ และกล้ามเนื้อบนตัวพวกเขาปูดขึ้น ดูแข็งแกร่งกว่าก่อนไม่น้อย เหมือนพวกคนที่เล่นกล้ามในฟิตเนส
ยิ่งไปกว่านั้นมือของทั้งสองคนดูประหลาดมาก เล็บของพวกเขาหนาและเป็นสีดำ บนเล็บยังมีความแวววาว เหมือนเล็บของคนที่โดนวางยาพิษ
“หลี่โม่ก็ทำได้แค่อวดดีกับพวกไร้ฝีมือ มันยังไม่เคยเจอกับคนมีฝีมือ ครั้งนี้ฉันจะจัดการมันให้สาสม!”
จางเจียต้องพูดพึมพำ เขาเลียริมฝีปาก ลิ้นของเขาเป็นสีแดงสด มีลักษณะเล็กและยาว ตรงปลายลิ้นแยกออกเป็นสองแฉก เหมือนงูอย่างไรอย่างนั้น
นี่คือผลสืบเนื่องจากการรักษาของจางเจียต้อง ถึงเขาจะสามารถมีชีวิตต่อไปได้ แต่ต้องอยู่ในสภาพครึ่งผีครึ่งคน
ทุกครั้งที่จางเจียต้องส่องกระจก เขารู้สึกขยะแขยงตัวเองในกระจก แต่ทุกครั้งเขาก็อดทนส่องกระจก เพื่อให้ตัวเองจดจำความอัปยศ จดจำไว้ว่าหลี่โม่เป็นคนที่ทำให้เขาอัปยศเช่นนี้
สภาพของเฉินฟู่ก็ไม่ต่างจากจางเจียต้องสักเท่าไร เพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งของร่างกาย เฉินฟู่ต้องยอมรับความเสียหายของร่างกายอย่างถาวร รวมไปถึงรูปลักษณ์ที่น่าเกลียด
“เราอยู่ในสภาพนี้ ก็เพราะหลี่โม่ ต้องให้มันชดใช้เพิ่มเป็นหลายเท่า”
ในใจของเฉินฟู่เต็มไปด้วยความเกลียดหลี่โม่ ตอนนั้นเขาแค่อยากจีบสาวในร้านกาแฟเท่านั้น แต่โดนหลี่โม่เปิดโปงเรื่องโกหก
หลังจากนั้นเฉินฟู่ก็เคียดแค้นมาตลอด และให้เฮียหลงมาจัดการหลี่โม่ แต่พวกเฮียหลงกลับโดนหลี่โม่จัดการ แถมเฉินฟู่ยังโดนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส ถ้าทอมป์สันไม่ช่วยเฉินฟู่ออกมา และส่งเขาไปที่อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร เฉินฟู่คงไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้
“ฟ่อฟ่อ! เพิ่มหลายเท่าเหรอ จะเพิ่มยังไง มันมีแค่ชีวิตเดียว อย่างมากก็แค่สบประมาทมันก่อนตาย ตอนนี้ถึงร่างกายของเราจะแปลกประหลาดไปหน่อย แต่พละกำลังของเราเยอะกว่าแต่ก่อนมาก ฉันชอบความรู้สึกที่เต็มไปด้วยพละกำลัง”
จางเจียต้องแสยะยิ้ม เขาสะบัดมือ เล็บอันหนึ่งพุ่งออกไปจากนิ้วของเขา และปักลงบนกำแพงตรงข้าม จนทำให้กำแพงเป็นทะลุเป็นรู
“ฟ่อฟ่อ! นี่ดีกว่ามีดบินเสียอีก ฉันมีความสามารถในการฆ่าแบบล่องหน ครั้งนี้หลี่โม่ตายแน่นอน ไม่มีใครช่วยมันได้แล้ว”
เฉินฟู่มองเล็บของจางเจียต้อง เล็บบนนิ้วที่จางเจียต้องสะบัดออกไป มีเล็บอันใหม่งอกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ความสามารถของนายไม่ธรรมดานี่ น่าเสียดายที่ฉันได้เพียงพละกำลังธรรมดา เทียบกับนายไม่ได้เลย”
“ร่างกายของนายได้รับการเสริมกำลังเยอะมาก ไม่เพียงแต่จะแข็งแกร่ง แถมยังมีการป้องกันที่น่าทึ่งด้วย นายไม่ต้องอิจฉาฉันหรอก เราต่างก็มีความสามารถของตัวเอง”
เฉินฟู่กับจางเจียต้องเอ่ยปากชมกันและกัน ทั้งสองมองหน้าและยิ้ม จากนั้นจึงยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาดูหลี่โม่ต่อ
ตอนนี้หลี่โม่ที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงแรม กำลังเงยหน้ามองมาบนชั้นที่จางเจียต้องกับเฉินฟู่อยู่ เมื่อทั้งสองเห็นหลี่โม่มองมา ถึงกับตกใจ และกังวลว่าจะโดนหลี่โม่จับได้และตามมา
เฉินฟู่กับจางเจียต้องรีบเบี่ยงตัวออกไปข้างกำแพงตรงหน้าต่าง
“เราคงไม่ได้จับได้ใช่ไหม หลี่โม่มองมาเพราะเห็นเรา หรือแค่บังเอิญเท่านั้น”
“เหมือนจะมีอะไรแปลกๆ เมื่อกี้หลี่โม่บอกให้ผู้หญิงสองคนนั้นกลับไป แต่เขากลับยืนอยู่หน้าประตูโรงแรม เพียงคนเดียว……”
จางเจียต้องใจเย็นขึ้น หลังจากที่วิเคราะห์พฤติกรรมของหลี่โม่ จางเจียต้องคิดว่ามีความเป็นไปได้สูง ที่จะโดนจับได้
ขณะที่จางเจียต้องกำลังครุ่นคิด ท่านแปดพาคนเดินเข้าไปหาหลี่โม่
ตอนที่กู้หยุนหลันกับเฉินเสี่ยวถงกลับมาที่ฮอล และไปหาพวกกู้เจี้ยนหมิน กู้หยุนหลันเล่าเรื่องให้ท่านแปดฟัง
ท่านแปดกังวลเรื่องความปลอดภัยของหลี่โม่ จึงรีบพาลูกน้องตามมา
“นายน้อย คุณกำลังทำอะไรน่ะครับ”
“นายมาได้ยังไง กู้หยุนหลันบอกนายเหรอ”
“ใช่ครับ นายหญิงน้อยห่วงความปลอดภัยของคุณ ผมเลยพาคนมาที่นี่” ท่านแปดพูดพลางมองไปรอบๆ แต่เขากลับไม่เห็นอะไรผิดปกติ
ทว่าในตึกที่พักอาศัย จางเจียต้องมองผ่านริมหน้าต่าง เห็นพวกท่านแปดยืนอยู่ข้างหลี่โม่
จางเจียต้องคิดว่าหลี่โม่เรียกคนมาล้อมตัวเองกับเฉินฟู่เอาไว้ เมื่อกี้หลี่โม่ต้องเห็นพวกเขาอย่างแน่นอน
“ให้ตายเถอะ! หลี่โม่เรียกคนมา ฉันว่าแล้ว มันมีอะไรผิดปกติ เหมือนว่าหลี่โม่จะเห็นเราแล้ว ทำยังไงดี จะถอยหรือสู้”
“ถอยแล้วมีประโยชน์อะไร เวลาของเรามีไม่มาก พวกเราหนีออกมา ถ้าไม่รีบฆ่าหลี่โม่ เพื่อล้างแค้น พวกเราต้องโดนจับตัวกลับไปเป็นสิ่งทดลองต่อแน่!”
