ใบหน้าของเสวียนอู่เห่อร้อนขึ้นอีกขั้น รู้สึกเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้แล้วจริง ๆ เมื่อกี้นี้ยังทำเป็นหยิ่งผยอง กู่ก้องร้องตะโกนว่าจะล้างแค้นให้หลงโปกับหลงห้าวเทียนอยู่แท้ ๆ ผลสุดท้ายยังไม่ทันจะได้ล้างแค้น ก็มาโดนตอกจนหน้าหงายให้ได้อับอายแทนซะอีก
พละกำลังที่แท้จริงของเจ้าหลี่โม่คนนี้แข็งแกร่งเกินไป เสวียนอู่รู้ตัวแล้วว่าไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะเอาชนะเขาได้ เว้นแต่ว่าจะใช้สิ่งนั้น!
ความโกรธเริ่มต้นจากหัวใจ ความชั่วร้ายก่อกำเนิดจากถุงน้ำดี *(เป็นคำเปรียบเปรยของคนที่เวลาโกรธสุดขีด จะเกิดความกล้าจนทำเรื่องชั่วร้ายอะไรก็ได้ทั้งนั้น) เสวียนอู่กัดฟันกรอด ตัดสินใจแสดงความอ่อนแอให้ศัตรูเห็นก่อน เพื่อทำให้หลี่โม่ชะล่าใจไม่ระวังตัว
“คุณหลี่ร้ายกาจจริง ๆ ผมเสวียนอู่ขอยอมแพ้ โปรดละเว้นผมด้วยเถอะ!”
หลี่โม่ยิ้มอย่างเย็นชา ปล่อยมือที่คว้าจับกำปั้นของเสวียนอู่ แล้วตบเข้าที่แก้มแดงเห่อของเสวียนอู่อย่างดูถูก
“แกนี่ก็รู้จักประเมินตัวเองได้ดีทีเดียวนะเนี่ย เมื่อกี้แกยังเย่อหยิ่งอวดดีน่าดูอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ความอวดดีพวกนั้นไปอยู่ที่ไหนซะแล้วล่ะ ? เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะอุ่นเครื่องเอง แกก็มาอ้อนวอนขอร้องให้ฉันละเว้นแกซะแล้วเนี่ยนะ!”
กู้เจี้ยนกั๋วที่อยู่ข้าง ๆ หวาดวิตกจนดวงตาเป็นสีแดงก่ำไปแล้ว เมื่อกี้เพิ่งจะปลอบใจตัวเองไปว่า คุณเสวียนอู่ จะต้องมีไม้ตายบางอย่างที่ยังไม่ได้ปล่อยออกมาแน่นอน
แต่ในชั่วพริบตา เสวียนอู่ก็ดันร้องขอความเมตตาขึ้นมาซะเฉย ๆ เมื่อเจอท่าทีที่แตกต่างกันอย่างมหาศาลขนาดนี้ ทำเอากู้เจี้ยนกั๋วออกจะยอมรับไม่ได้ขึ้นมาดื้อ ๆ
“คุณเสวียนอู่ คุณไปร้องขอความเมตตาจากมันทำไม!”
“แม่มึงเหอะ! ถ้ากูไม่ร้องขอความเมตตา จะรอให้ถูกตีจนตายก่อนรึไงวะ! ไม่เห็นเหรอว่าคุณหลี่แข็งแกร่งขนาดไหน? ต่อให้กูขุดพลังโคตรพ่อโคตรแม่โคตรบรรพบุรุษมาใช้จนหมด กูก็ยังไม่ใช่คู่มือของคุณหลี่เลยโว้ย หรือไม่มึงก็มาสู้กับคุณหลี่เองเลยมั้ย!” เสวียนอู่คำรามเสียงดังลั่น
หัวใจของกู้เจี้ยนกั๋วสั่นระทึกแตกตื่น จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าการที่ตัวเองมาเป็นคนนำทางครั้งนี้ ออกจะเป็นเรื่องที่ผิดพลาดไปหน่อยแล้วจริง ๆ
กู้เจี้ยนกั๋วที่ใจคอกระสับกระส่ายฝืนเค้นรอยยิ้มออกมา หันไปมองหลี่โม่อย่างกระอักกระอ่วนแล้วพูดว่า: “พ่อหลานเขย ลุงเป็นแค่คนนำทางมาเฉย ๆ แค่นั้นเอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับลุงเลยจริง ๆ นะ! ลุงเองก็จนใจเพราะถูกบังคับมาเหมือนกัน!”
กู้เจี้ยนกั๋วพูดไปพลาง ก็ก้าวถอยหลังไปพลาง พูดตรง ๆ คือไม่กล้าพอที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป
ขนาดเสวียนอู่ยังร้องขอความเมตตาแล้ว รอให้หลี่โม่มือไม้ว่างขึ้นมา คนที่จะโดนจัดการคนต่อไปก็คือตัวเองแน่นอน ซึ่งในจุดนี้เป็นอะไรที่กู้เจี้ยนกั๋วมั่นใจมาก
หลี่โม่แค่นยิ้มเย็นชาขณะจ้องมองกู้เจี้ยนกั๋วที่ก้าวถอยหลังห่างออกไป : “ลุงอย่ารีบไปนักสิ ฉันยังมีเรื่องที่ต้องคุยกับลุงแบบละเอียด ๆ อีกเพียบเลยเชียวล่ะ ระหว่างพวกเรามีบัญชีคั่งค้างที่มันสะสมรวมกันไม่น้อยเลยนะ ในเมื่อวันนี้ได้โอกาสเหมาะพอดี พวกเราก็ควรจะชำระสะสางกันให้หมดซักทีก็ดีเหมือนกัน”
เมื่อเห็นว่าความสนใจของหลี่โม่ไม่ได้อยู่ที่ตัวเองแล้ว เสวียนอู่ก็แอบหัวเราะในใจ
ช่างเป็นโอกาสที่สวรรค์เป็นใจมาก มีไอ้โง่สมองหมูอย่างกู้เจี้ยนกั๋วมาช่วยดึงดูดความสนใจของหลี่โม่ไว้ก็ไม่เลว แค่นี้ก็สามารถใช้อาวุธลับที่ซ่อนไว้ที่ด้านล่างของกล่องอาวุธ ไปจัดการกับหลี่โม่ได้แล้ว!
มือขวาของเสวียนอู่ถูกทำลายไปแล้ว ไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป ชั่วขณะนั้นจึงทำได้แค่ใช้มือซ้ายแตะเข้าที่ช่วงเอว
กล่องเล็ก ๆ ที่มีรูปทรงกลม ถูกเสวียนอู่ใช้มือซ้ายดึงออกจากเข็มขัดแบบเงียบ ๆ สัมผัสอันเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากกล่องใบเล็กนั้น ส่งผลให้เสวียนอู่รู้สึกได้เลยว่า เวลาตายของหลี่โม่ได้มาถึงแล้ว
นิ้วหัวแม่มือเลื่อนลงไปที่ด้านล่างของกล่อง มีเสียงคลิ๊กเบา ๆ ดังขึ้น ปรากฏเข็มสีดำขนาดเล็กเท่าขนวัวจำนวนมาก พุ่งทะยานออกไปในอากาศ
นั่นคืออาวุธลับแบบโบราณ ที่เสวียนอู่ได้ออกแบบและสร้างมันขึ้นมาเอง
แม้ว่าจะเป็นแบบโบราณ แต่ก็มีการใช้เทคโนโลยีขั้นสูงล่าสุดมากมายมาสร้างขึ้น อีกทั้งพลังของการยิงในระยะประชิด ก็มีความแข็งแกร่งกว่าอาวุธปืนอยู่มากทีเดียว
ยิ่งไปกว่านั้น เข็มสั้นขนาดเท่าขนวัวล้วนถูกเคลือบด้วยยาพิษร้ายแรง ขอแค่พวกมันถากผิวหนังได้แค่เพียงเล็กน้อย ก็สามารถฆ่าคนให้ตายได้อย่างง่ายดาย
ฮะๆ หลี่โม่เอ๋ย แกเตรียมตัวตายซะเถอะ ! นี่คืออาวุธลับที่สามารถเจาะทะลุเกราะได้! ต่อให้แกมีการป้องกันมันก็กันไม่อยู่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าแกไม่ได้เตรียมการป้องกันเลยด้วยซ้ำ ครั้งนี้แกได้ตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่! ศักดิ์ศรีของฉันเสวียนอู่คนนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาลบหลู่ได้ง่าย ๆ นะโว้ย! เสวียนอู่คิดในใจด้วยความลำพอง
ในขณะที่เสวียนอู่แอบนึกลำพองใจอยู่นั่นเอง เข็มสั้นที่มีขนาดเท่าขนวัวเหล่านั้น ก็ปกคลุมหลี่โม่ราวกับหมอกควัน
จู่ๆ หลี่โม่ก็หันไปมองเสวียนอู่ มุมปากผุดรอยยิ้มอันน่าหลงใหล ราวกับว่าทุกอย่างล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา
เสวียนอู่ถึงกับหัวใจกระตุกไปวูบหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมหลี่โม่ถึงได้ยิ้มแบบนั้น ถึงขั้นสงสัยว่า ตัวเองเข้าใจความหมายของรอยยิ้มนั้นของหลี่โม่ผิดไปหรือเปล่าเลยทีเดียว
แต่ในวินาทีต่อมา เสวียนอู่ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหลี่โม่ถึงได้ยิ้มแบบนั้น
เห็นแค่หลี่โม่โบกมือทั้งสองอย่างรวดเร็ว เกิดกระแสลมจำนวนนับไม่ถ้วนภายใต้คลื่นของพลังฝ่ามือของหลี่โม่ พัดกระหน่ำเข้าหาเข็มสั้นเหล่านั้น
ภายใต้กระแสลมที่รุนแรงเกินบรรยาย เข็มสั้นขนาดเท่าขนวัวที่คล้ายหมอกควันเหล่านั้น ต่างถูกพัดไปรวมตัวกัน จนมีลักษณะคล้ายลูกบอลทรงกลมกลุ่มหนึ่ง ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ
เมื่อเห็นเข็มสั้นเหล่านั้นถูกกระแสลมพัดขวางกั้น ทั้งมีสภาพเป็นเหมือนลูกบอลลูกหนึ่ง ดวงตาของเสวียนอู่ก็เบิกโพลงจนแทบถลนออกจากเบ้า
“นี่… นี่มันเป็นไปไม่ได้! นี่คืออาวุธลับที่สามารถเจาะเกราะได้เชียวนะโว้ย! แกหยุดมันง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไงวะ!”
เสวียนอู่แหกปากร้องลั่น แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ ชั่วขณะนั้น เสวียนอู่ถึงกับสงสัยว่าตัวเองตาฝาดมองเห็นภาพลวงตารึเปล่าเลยทีเดียว ไม่งั้นทำไมถึงได้เห็นฉากที่จะมีได้แค่ในหนังในละครแบบนี้ได้?
เสวียนอู่ก้าวถอยหลังไปสองก้าวแบบไม่รู้สึกตัว จ้องมองหลี่โม่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภาพมายา ราวกับว่าได้เห็นเทพเซียนที่ยืนอยู่กลางสายหมอกยังไงยังงั้น
“เป็นไปไม่ได้ นี่สรุปว่าแกมีพลังแข็งแกร่งระดับไหนกันแน่ ! แกต้องไม่ใช่นักบู๊ระดับสุดยอดธรรมดาแน่ๆ!”
“พลังภายในอะไรของแก? ฉันไม่เข้าใจที่แกพูด ฉันแค่โบกมือเล่น ๆ ไปครั้งสองครั้งก็แค่นั้น” หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้มชืดชา
สีหน้าของเสวียนอู่กลายเป็นดุร้ายขึ้นมา แผดเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง: “แกอย่ามาพูดจาไร้สาระกับฉัน! พลังภายในของแกเลื่อนไปเกินขั้นระดับสุดยอดแล้วใช่มั้ย ? อย่าคิดว่าแค่นี้ก็จะทำให้ฉันกลัวได้นะโว้ย ! ฉันเป็นคนของราชาใหญ่ ยังไงแกไม่กล้าฆ่าฉันหรอก!”
หลี่โม่ยักไหล่อย่างเฉยเมย พูดแบบสบาย ๆ ตามอำเภอใจว่า: “นี่แกคงจะอับอายจนกลายเป็นโกรธแล้วงั้นสิ? แต่แกแน่ใจได้ยังไงว่าฉันไม่กล้าฆ่าแก ? ชีวิตน้อย ๆ ที่แสนไร้ค่าของแกนี่ก็ไม่ได้มีค่าอะไรซักแดงเดียวนี่นา ฆ่าไปซะก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่”
ด้วยการเคลื่อนฝ่ามือเบา ๆ ครั้งหนึ่ง เข็มสั้นขนาดเท่าขนวัวที่ถูกพลังลมบีบอัดอยู่ด้านหน้าของหลี่โม่ก็บินถอยกลับไป
เข็มสั้นขนาดเท่าขนวัวที่บินกลับมา จู่ ๆ ก็กระจายตัวออกแล้วห้อมล้อมตัวของเสวียนอู่ไว้
เสวียนอู่จ้องมองเข็มเหล่านั้นที่พุ่งเข้ามาใส่หน้าด้วยความตกใจลนลาน รีบก้าวถอยหลังไป คิดจะดิ้นรนต่อสู้เพื่อลมหายใจตัวเองอีกสักครั้ง
แต่ความเร็วของเข็มสั้นเหล่านั้นรวดเร็วเกินไป เร็วกว่าความเร็วที่ปล่อยออกมาโดยใช้กลไกในกล่องอาวุธลับเมื่อครู่นี้มาก เป็นความเร็วที่เสวียนอู่ไม่มีทางหลบพ้นได้เลย
“ไม่! ได้โปรดอย่าฆ่าฉัน ไม่งั้นราชาใหญ่จะต้องส่งคนมาตามหาแกเพื่อล้างแค้นแน่!”
เสวียนอู่แผดเสียงร้องตะโกนด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด แต่เวลานี้ การร้องตะโกนของเขาไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว
เข็มสั้นขนาดเท่าขนวัวกลุ่มนั้น ได้พุ่งเข้าใส่ร่างกายของเสวียนอู่อย่างไร้สุ่มเสียง
พิษของต้นน่องยางขาวทำให้เสวียนอู่รู้สึกคันและชาไปทั่วร่างกาย เขารู้ดีว่านี่เป็นความรู้สึกของอาการที่ยาพิษกำลังออกฤทธิ์ * ( ต้นน่องยางขาว ชื่อภาษาจีนแปลเป็นไทยว่า “เห็นเลือดปิดคอ” มีชื่อเรียกภาษาจีนอีกชื่อหนึ่ง คือ ลูกศรพิษ ออกดอกในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน ออกผลสีแดงในฤดูใบไม้ร่วง เมื่อผลสุกเปลี่ยนเป็นสีม่วงดำเข้ม ผลมีรสขม และมีพิษ ยางไม้ก็มีพิษด้วยเช่นกัน ซึ่งพิษของพืชชนิดนี้มีผลต่อการเต้นของหัวใจ จัดเป็นพืชอนุรักษ์ระดับสามของจีน )
เสวียนอู่ล้มลงกับพื้น พ่นเลือดสีดำออกมาจากปากที่เปิดอ้าอยู่
“ฉัน…ไม่ยอม… ราชาใหญ่จะต้อง …จะต้อง…”
คำพูดสุดท้ายยังไม่ทันพูดจบ เสวียนอู่ก็ถูกพิษกำเริบจนขาดใจตายไปก่อน ถึงขั้นที่ว่าก่อนตาย ตาของเขาก็ยังหลับไม่ลงด้วยซ้ำ
เมื่อเห็นสภาพการตายอย่างน่าอนาถของเสวียนอู่ กู้เจี้ยนกั๋วก็สั่นเทิ้มไปทั้งตัว ขากรรไกรทั้งบนและล่างของเขาสั่นกระทบกันอย่างแรง จนเกิดเสียงดังกึก ๆ ไม่หยุด
หลี่โม่หันไปมองกู้เจี้ยนกั๋วด้วยสายตาเย็นชา กู้เจี้ยนกั๋วสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ตามมาด้วยคราบน้ำที่เปียกตรงเป้ากางเกงจนชุ่ม นี่เป็นเพราะสายตาที่หลี่โม่มองมา ทำให้กู้เจี้ยนกั๋วตกใจกลัวจนฉี่รดกางเกงนั่นเอง
“หลี่โม่ พ่อหลานเขยคนดี ฉัน… ฉันผิดไปแล้ว โปรดให้โอกาสฉันอีกซักครั้งเถอะนะ นับจากนี้ไป ฉันจะไม่ทำตัวเป็นศัตรูกับหลานอีกต่อไปแล้ว!”
