ไอ้หลิวที่สีหน้าบิดเบี้ยว ผลักเฉินเสี่ยวถงที่อยู่ตรงหน้าทิ้ง
สองขาของเฉินเสี่ยวถงถูกรัดไว้ หลังจากที่ถูกไอ้หลิวผลักออกไปแล้ว ก็กระโดดเด้งสองทีและควบคุมการทรงตัวไม่อยู่ แล้วก็ล้มลงกับพื้น
เฉินเสี่ยวถงที่ล้มลงกับพื้น ขาถูกพื้นถูถลอก เรียวขาที่ขาวนวล มีเลือดไหลซิบออกมา
เฉินเสี่ยวถงรู้สึกว่าความแสบร้อนบนเรียวขามีความเจ็บปวดปนอยู่ด้วย แต่ว่าเธอเม้มปากกัดฟันแน่น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักนิด เธอกลัวว่าถ้าส่งเสียงร้องออกไป จะทำให้เกิดผลกระทบต่อหลี่โม่
สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ดี อำนาจอยู่ในมือของไอ้หลิว เฉินเสี่ยวถงไม่อยากเพิ่มภาระให้กับหลี่โม่แล้ว
มองดูหลี่โม่ที่ถูกรัดแขนรัดขาไว้ เฉินเสี่ยวถงคิดไม่ออกเลยจริงๆว่าหลี่โม่จะยังมีวิธีอะไรที่จะช่วยตัวเอง
ในใจของเฉินเสี่ยวถงในเวลานี้ ถึงขั้นที่ว่ามีความหมดหวังอยู่
เฉินเสี่ยวถงที่หมดหวังจู่ๆก็หัวเราะออกมา รู้สึกว่าสามารถตายไปพร้อมกับหลี่โม่ ก็เป็นเรื่องที่ไม่เลว ไม่สามารถเกิดมาใช้ชีวิตร่วมกันได้ อย่างน้อยก็สามารถตายด้วยกัน
ไปยังโลกแห่งความตายด้วยกัน ชาติหน้ากลับชาติมาเกิดอยู่กับหลี่โม่ ถึงตอนนั้นตัวเธอเองจะเป็นคนคอยตามจีบหลี่โม่ตั้งแต่เด็ก จะต้องให้หลี่โม่เป็นสามีของตัวเองในชาติหน้าให้ได้!
เฉินเสี่ยวถงที่คิดแบบนี้ จู่ๆก็รู้สึกว่ามีความสุขขึ้นมา
มองดูเฉินเสี่ยวถงที่ล้มลงกับพื้น หลี่โม่มองไปยังไอ้หลิวด้วยดวงตาแดงก่ำ “ทำแบบนี้ก็เกินไปหน่อยแล้วมั้ง!”
มองดูดวงตาแดงก่ำและสีหน้าโมโหของหลี่โม่ ไอ้หลิวก็หัวเราะอย่างได้ใจขึ้นมา
“ฮ่าๆๆ ทำไม? ผลักผู้หญิงของแกล้มทำให้แกโมโหมาก? งั้นก็ทำให้แกโมโหหนักมากกว่านี้อีกกันเถอะ ให้ฉันดูสิว่าแกจะโมโหยังไง”
ไอ้หลิวแกว่งปืนในมือก้าวเดินไปหาหลี่โม่ ใช้ปากกระบอกปืนกดลงที่หน้าผากของหลี่โม่อย่างหนัก
“มาสิ โมโหมากขึ้นอีก ให้ฉันดูสิว่าแกสามารถโมโหได้มากแค่ไหน”
หลี่โม่หลับตาลง อารมณ์ค่อยๆกลับสู่ความสงบ “ใครสั่งให้นายจัดการกับพวกฉัน?”
“เหอะๆ ตอนนี้แกเป็นรองฉันเป็นหลัก แกคิดว่าฉันจะบอกแกมั้ย? อย่าฝันไปหน่อยเลย เดี๋ยวฉันจะเล่นเกมใหม่กับแก ให้แกได้ลิ้มรสการถูกทรมานตาย”
หลี่โม่หรี่ตาลง พูดเสียงทุ้มว่า “แกมั่นใจว่าจะเล่นเกมกับฉัน? ฉันคิดว่าคนที่ตายในตอนท้ายจะไม่ใช่ฉันนะ”
“โม้แม่งอะไรของแก!” ไอ้หลิวมองหลี่โม่อย่างล้อเลียน เหมือนกับว่ากำลังมองเหยื่อที่ตัวเองเพิ่งจับได้และกำลังจะทำการฆ่าทิ้ง
“เดิมทีนั้นคือความลับของลูกค้า ห้ามพูดออกมา เพราะยังไงซะฉันก็เป็นคนที่มีจรรยาบรรณในหน้าที่ แต่ว่าเห็นแก่ที่แกกำลังจะกลายเป็นศพ ฉันก็จะบอกกับแกสักหน่อย ฉันได้รับภารกิจมาจากหยางเฉียนจิ้น เหล่าหยางแกน่าจะรู้นะ? เขาบอกให้ฉันฆ่าแกทิ้ง เดี๋ยวเล่นเกมแล้ว ฉันก็สามารถไปหาเหล่าหยางเพื่อแจ้งผลแล้ว ฮ่าๆๆ”
สีหน้าของไอ้หลิวปรากฏรอยยิ้มตื่นเต้นดีใจ ในขณะที่ยกมืออยากจะไปผลักหลี่โม่ จู่ๆหลี่โม่ก็ขยับตัว
ปากของหลี่โม่ขยับ เข็มเหล็กสั้นเล็กพุ่งออกมาจากในปากของหลี่โม่ แล้วก็ตรงทิ่มแทงเข้าไปที่ระหว่างคิ้วของไอ้หลิว
ความเจ็บปวดแทรกขึ้น ไอ้หลิวรู้สึกได้ถึงความตาย นิ้วของไอ้หลิวที่จับไกปืนไว้ออกแรง และในขณะที่ไกปืนกดไปได้ครึ่งหนึ่ง ดวงตาของไอ้หลิวก็เริ่มลดการมองเห็นและยิ่งอยู่ยิ่งเบลอ
นิ้วมือที่กดไกปืนของไอ้หลิว ก็ยิ่งไม่มีแรง ไกปืนที่ถูกกดไปแล้วครึ่งหนึ่งก็กดไม่ลงอีก
“เป็นแบบนี้…..ได้ยังไง…ไม่…ไม่ยอม….”
คำพูดของไอ้หลิวยังพูดไม่จบ ก็ตัวอ่อนล้มตัวลงกับพื้น
เฉินเสี่ยวถงมองดูศพของไอ้หลิวอย่างตกใจ คิดไม่ออกเลยว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่
สองมือของหลี่โม่ที่ถูกรัดไว้ด้วยกัน ออกแรงอย่างหนัก สายรัดส่งเสียงดังออกมา ตามมาด้วยถูกสองมือของหลี่โม่ดึงขาด
หลี่โม่แกะสายรัดที่ขาออก แล้วก็รีบเดินไปตรงหน้าของเฉินเสี่ยวถง
เหลือบมองดูแผลถลอกที่ขาเรียวขาวของเฉินเสี่ยวถง ก็รู้สึกเอ็นดู
“เธอไม่เป็นไรนะ? ไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่นี่” หลี่โม่พูดเสียงอ่อนหวาน สองมือแกะสายรัดที่รัดแขนขาของเฉินเสี่ยวถงออกอย่างคล่องแคล่ว
คำพูดอ่อนโยนของหลี่โม่เพียงประโยคเดียว ทำเอาเฉินเสี่ยวถงน้ำตาไหลริน
ครั้งแรก ที่สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของหลี่โม่
ยกมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออก ดวงตาของเฉินเสี่ยวถงมองหลี่โม่อย่างอ่อนหวาน
ความอ่อนโยนในสายตาของเฉินเสี่ยวถง ทำเอาหลี่โม่ใจสั่น คิดว่าถึงแม้จะเป็นหนุ่มใจเหล็ก ก็ทนความอ่อนโยนในสายตาของเฉินเสี่ยวถงตอนนี้ไม่ไหว
หลี่โม่รีบหันหน้าหลบ มีความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าควรจะรับมือกับสถานการณ์ในตอนนี้ยังไงดี
เฉินเสี่ยวถงออกตัวทำลายบรรยากาศที่มีความอึดอัด “เมื่อกี้นายฆ่าไอ้หลิวยังไงหรอ?”
หลี่โม่หันข้าง ไม่กล้าหันไปมองเฉินเสี่ยวถงที่อ่อนหวาน กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วตกลงไปในหลุมความอ่อนโยนนั้น
“ใช้ปากฆ่า” หลี่โม่พูดอย่างอึดอัด
ฝ่ามือสวยงามคู่หนึ่งวางลงบนใบหน้าของหลี่โม่ เฉินเสี่ยวถงใช้แรงเบาๆขยับหัวของหลี่โม่ ให้ใบหน้าของหลี่โม่อยู่ตรงหน้ากับของตัวเอง
เฉินเสี่ยวถงจ้องมองดูปากของหลี่โม่ คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าหลี่โม่ใช้ปากฆ่าคนยังไง
เห็นว่าเฉินสี่ยวถงกำลังจ้องมองปากของตัวเอง ในใจของหลี่โม่เหมือนกับว่ามีถังน้ำขยับขึ้นลงอยู่ในใจ รู้สึกว่าไม่รู้ควรจะรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้ายังไงดี
เฉินเสี่ยวถงมองดูอยู่นาน ก็ไม่รู้ว่าทำได้เพราะอะไร ยื่นมือไปหยิกแก้มของหลี่โม่แล้วพูดว่า “นายบอกฉันมาซะดีๆ ว่าใช้ปากฆ่าไอ้หลิวยังไง”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเสี่ยวถง หลี่โม่ก็นิ่งไปนิดหน่อย จากนั้นก็พูดว่า “เธอหมายถึงเรื่องนี้หรอ ฉันก็คิดว่าเธอจะทำอะไรอย่างนั้นซะอีก ทำเอาฉันตื่นเต้นซะนานเลย”
ดวงตาของเฉินเสี่ยวถงเบิกตากว้าง รู้สึกเหมือนว่าตัวเองพลาดอะไรบางอย่างไป
“นายคิดว่าฉันจะทำอะไร?”
เผชิญหน้ากับคำถามของเฉินเสี่ยวถง หลี่โม่จะกล้าตอบความคิดในใจได้ยังไงกัน จึงได้รีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอจะทำอะไร เมื่อกี้ฉันคายเข็มเหล็กออกมาจากปากเข็มหนึ่ง เล็งเข้าไปที่ระหว่างคิ้วของไอ้หลิว”
หลี่โม่พูดแล้วก็ชี้ไปที่หัวของไอ้หลิว ตรงกลางระหว่างคิ้วของไอ้หลิว มีเลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาแล้ว
เฉินเสี่ยวถงมองดูระหว่างคิ้วของไอ้หลิว แล้วก็เข้าใจในทันที
“ในปากนายมีเข็มเหล็กได้ยังไงกัน? น่ากลัวจริงๆ นายว่าเวลาตอนที่จูบกับนายลิ้นจะทิ่มไปโดนเข็มมั้ย”
“เอ่อ…เมื่อกี้มันกะทันหัน เพื่อป้องกันเหตุสุดวิสัยฉันจึงเตรียมวิธีนี้ไว้ ปกติไม่ใส่เข็มเหล็กไว้ในปากหรอกนะ รีบลุกไปขึ้นรถ ทำแผลให้เธอสักหน่อย”
หลี่โม่ดึงมือหยกสวยงามของเฉินเสี่ยวถง แล้วรีบเดินไปยังโกดัง
เฉินเสี่ยวถงก้มหน้าเล็กน้อย มองดูมือเล็กที่ถูกมือใหญ่ของหลี่โม่จับไว้ ในใจเต็มไปด้วยความสุขและความเขินอาย
ทั้งสองเดินไปถึงด้านหน้ารถเบนซ์ หลี่โม่เปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับให้เฉินเสี่ยวถงเอียงตัวนั่งเข้าไป
“ยังดีที่บนรถมีชุดปฐมพยาบาลเตรียมไว้ ให้เธอได้ลิ้มลองวิธีการทำแผลระดับเทพของฉันสักหน่อย” หลี่โม่เปิดชุดปฐมพยาบาลออก เอาไม้สำลีออกมาจุ่มไปที่แอลกอฮอล์ล้างแผล “ทนเจ็บไว้นะ”
หลี่โม่ใช้การกระทำที่อ่อนโยนอย่างที่สุด เอาแท่งสำลีเช็ดที่แผลถลอกที่เรียวขาของเฉินเสี่ยวถงเบาๆ
“อื้อ!”
เรียวขาของเฉินเสี่ยวถงกระตุกเบาๆไปทีหนึ่ง มือใหญ่ของหลี่โม่จับเท้าเปล่าที่สวยงามเนียนขาวของเธอไว้ สัมผัสที่นุ่มลื่น ทำเอาหลี่โม่อดไม่ได้ที่จะแอบกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง
