“คนจ้างเป็นใครฉันไม่รู้ ฉันก็แค่ทำงานตามคำสั่ง ให้พวกเราจับหยางเฉียนจิ้นไป”
“เพียงแค่จับไปหรอ? หรือว่าจะฆ่าเขา”
“ฆ่า พาไปที่ท่าเรือร้าง ฆ่าแล้วให้โยนศพลงใต้น้ำ” หนุ่มหยาบกร้านไม่มีการปิดบัง บอกทุกอย่างที่รู้ให้กับหลี่โม่
หลี่โม่ยิ้มอ่อนแล้วยกหมัดขึ้น
หลังจากลงแรง หมัดฟาดลงที่หลังเอวของหนุ่มหยาบกร้าน ฟาดกระดูกสันหลังของหนุ่มหยาบกร้านแตกละเอียด
เก็บดาบสั้นขึ้น หลี่โม่ก็เดินขึ้นไปตามบันได
ครั้งนี้ไม่พบกับการขัดขวางใดๆ หลี่โม่ขึ้นไปถึงชั้นที่หยางเฉียนจิ้นอยู่อย่างราบรื่น
หลี่โม่เพิ่งก้าวเท้าออกจากห้องบันได เงาดำหนึ่งก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับแรงลม
เงาดำคือท่อนเหล็กหนึ่ง สีดำ เหมือนว่าจะทำมาจากสเตนเลส
หลี่โม่ย่อตัวลงต่ำ สไลด์เท้าทีหนึ่งก็หลบผ่านใต้ท่อนเหล็กไป ขณะเดียวกันดาบสั้นก็แทงออกไป
แสงดาบที่เย็นเฉียบเล็งแทงไปที่หน้าท้องของหนุ่มถือท่อนเหล็ก หนุ่มถือท่อนเหล็กตกใจ ไม่คิดว่าหลี่โม่จะยังมีแรงโจมตีกลับ ดังนั้นจึงรีบถอยหลัง
หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว
ถอยไปสามก้าวเต็มๆ หนุ่มถือท่อนเหล็กถึงได้หยุดเท้าลง ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะหยุด แต่เพราะไม่หยุดไม่ได้
เพราะว่าดาบสั้นในมือของหลี่โม่ ได้แนบชิดเข้าที่ลำคอของเขาแล้ว
หนุ่มถือท่อนเหล็กพยายามกลืนน้ำลาย “น้องชาย มีเรื่องอะไรคุยกันได้ พวกเราล้วนเป็นคนในยุทธภพ สนิทไม่สนิทก็ล้วนเป็นคนในวงการเดียวกันนะ”
ในตอนที่หนุ่มถือท่อนเหล็กพูด ดวงตาพยายามมองต่ำลง สายตาจ้องไปยังดาบที่แนบชิดคอของตัวเองไว้
ดาบสั้นนั้นคุ้นตามาก ดูก็รู้ว่าเป็นอาวุธของเพื่อนร่วมทีม ตอนนี้หนุ่มถือท่อนเหล็กกำลังด่าเพื่อนร่วมทีมในใจว่าเป็นไอ้โง่
“ฉันไม่ใช่คนในยุทธภพ ดังนั้นพวกเราไม่ใช่คนในวงการเดียวกัน” น้ำเสียงของหลี่โม่เย็นชามาก
สายตาของหลี่โม่กลับมองไปยังประตูบ้านของหยางเฉียนจิ้น ประตูปิดสนิท เพื่อนขอหนุ่มถือท่อนเหล็กอีกสองคนยังทำหน้าที่อยู่ด้านใน
หนุ่มถือท่อนเหล็กเห็นว่าสายตาของหลี่โม่ไม่ได้อยู่ที่ตัวเอง จึงคิดว่านี่อาจจะเป็นโอกาส
กัดฟันแน่น ร่างกายของหนุ่มถือเหล็กงอไปด้านหลัง เหล็กในมือเล็งทิ่มไปที่หัวใจของหลี่โม่ ทำการโจมตีเอาชีวิต
หลี่โม่ส่ายหัวเล็กน้อย ดาบในมือขยับสองที ดาบสั้นส่องแสง และมีเลือดกระจายออกมา
หนุ่มถือท่อนเหล็กกรีดร้อง มือที่ถูกตัดเส้นเอ็นทิ้งทั้งสองข้างไม่มีแรงที่จะถือท่อนเหล็กได้อีก
เคร้ง!
ท่อนเหล็กตกพื้น ส่งเสียงดังของโลหะ
หลี่โม่พูดอย่างล้อเลียนว่า “ทำไมนายถึงดื้อแบบนี้ละ? อยู่ดีๆหน่อยก็ไม่มีเลือดแล้ว เพื่อนของนายก็ฉลาดกว่านายเยอะเลย”
หนุ่มถือท่อนเหล็กไม่มีท่อนเหล็กในมือแล้ว มีเพียงสองมือที่เลือดไหลรินไม่หยุด สีหน้าเจ็บปวด สายตาโกรธแค้น ร่างกายของเขาถอยหลังอย่างรวดเร็ว จนถึงแผ่นหลังติดกับกำแพงแล้วถึงหยุดลง
“แกเป็นใคร!”
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญคือพวกนายต้องให้ความร่วมมือ ถ้าไม่อย่างนั้น คนในยุทธภพอย่างพวกนายน่าจะรู้ผลลัพธ์ดี”
ในตอนที่หลี่โม่เตรียมจะถีบประตูบ้านของหยางเฉียนจิ้นออก จู่ๆประตูบ้านก็เปิดออก
ชายวัยกลางคนผอมแห้งคนหนึ่ง ใช้มีดพกชี้ไปที่ลำคอของหลี่โม่แล้วเดินออกมา ที่ตามหลังของชายวัยกลางคนผอมแห้ง คือคนแก่คนหนึ่งที่ตัวผอมเล็ก
คนแก่ผอมเล็กไว้หนวด ดูแล้วชั่วร้าย ในมือกำลังหมุนลูกปัดพระพุทธไว้ สายตาที่ระมัดระวังมองไปยังหลี่โม่
“นายอยากจะคุยยังไง”
“ชีวิตของหยางเฉียนจิ้นเป็นของฉัน” หลี่โม่พูดนิ่งๆ
หยางเฉียนจิ้นมองหลี่โม่ น้ำตาไหลลงมาในทันที
“ท่านหลี่ครับช่วยผมด้วย ผมบอกทุกอย่าง ผมบอกคุณทุกอย่างเลยครับ ขอเพียงท่านหลี่สามารถช่วยชีวิตครอบครัวของผมได้…อือๆๆ”
หยางเฉียนจิ้นยังไม่ได้พูดอะไรมาก ก็ถูกชาววัยกลางคนผอมแห้งยัดผ้าใส่ปาก ส่งเสียงอือๆออกมา ใช้ได้เพียงแค่สายตาที่เต็มไปด้วยการขอความช่วยเหลือมองดูหลี่โม่
ชายแก่ผอมเล็กส่ายหัวเล็กน้อย
“ไอ้หนุ่ม สิ่งที่นายขอฉันให้ไม่ได้ รับเงินเขามากำจัดทิ้ง หยางเฉียนจิ้นจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้”
หลี่โม่ก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว โชว์ดาบสั้นในมือ “งั้นดูแล้วฉันก็ต้องใช้กำลังพูดคุยแล้วสิ เดี๋ยวอย่าได้โทษว่าฉันไม่ให้โอกาสนายนะ”
“ให้โอกาสฉัน? ไอ้หนุ่มดูแล้วหลงตัวเองมากเลยนี่ ฉันดูแล้วเดี๋ยวคนที่จะเสียใจคงเป็นนาย”
ชายแก่ผอมเล็กพุ่งเข้าใส่หลี่โม่ และในมือของเขาก็ไม่รู้ว่ามีไปป์เพิ่มเข้ามาเมื่อไหร่ ไปป์สมัยก่อนทำมาจากทองแดงบริสุทธิ์ ดูแล้วเป็นสีเหลือง ส่องแสงพราวสะดุดตา
ไปป์ถูกจุดขึ้น หัวไปป์ที่ขนาดเท่านิ้วโป้งติดไปยังกลางหน้าอกของหลี่โม่
เมื่อออกมือ ชายแก่ผอมเล็กก็แสดงฝีมือที่ไม่ธรรมดาให้ได้เห็น กระบวนท่าใช้ไปป์จุดติดไปที่กลางหน้าอก ถือว่ายากทีเดียว
หลี่โม่หรี่ตาเล็กน้อย มีความคาดเดาต่อที่มาของชายแก่ผอมแห้งคนนี้อยู่บ้างแล้ว อีกฝ่ายไม่เพียงแต่ไม่ได้เป็นคนไร้สื่อเสียงแล้ว ยังพอมีชื่อเสียงในยุทธภพอยู่บ้าง
“ที่แท้ก็เป็นยอดฝีมือของสำนักจอมโจรนี่เอง” ปากหลี่โม่กำลังพูดอยู่ แต่ดาบสั้นในมือก็บังไปป์ไว้แล้ว
ดาบสเตนเลสและไปป์ทองแดงบริสุทธิ์ชนกัน กลับไม่มีเสียงอะไรดังออกมาเลยสักนิด
ทั้งสองต่างก็ใช้พลังที่อ่อนนุ่ม ใช้กำลังภายในระหว่างดาบและไปป์
ชายแก่ผอมเล็กสีหน้าแดงขึ้น ดวงตาเหมือนจะถลนออกมา เส้นเลือดสีเขียวบนหน้าผากค่อยๆปูดออก ส่งเสียงพูดออกมาจากปากที่กัดฟันแน่น “ถูกต้อง!”
สีหน้าของหลี่โม่ปกติ ใบหน้ายังยิ้มขึ้นมา “สำนักจอมโจรทำเพียงแค่ขโมยแต่ไม่ฆ่าคน สิ่งที่นายทำอยู่ตอนนี้เป็นการผิดกฎของสำนักนะ”
“ถุย! ฉันคนนี้ไม่เคยทำเรื่องที่ผิดกฎสำนัก จอมโจรก็มีจรรยาบรรณของโจร เรื่องฆ่าคนมีคนอื่นเป็นคนจัดการ”
ซือคงหมิงพูดไปสองประโยค สีหน้าก็ยิ่งแดงก่ำกว่าเดิม ไปป์ในมือถูกดาบสั้นดันจนมาถึงตรงหน้าของตัวเองแล้ว
“ไอ้หนุ่ม ฝีมือเก่งกาจจริงๆด้วย”
ซือคงหมิงมีความกลัวนิดหน่อยแล้ว ความสามารถของหลี่โม่เก่งกว่าตัวเองมาก นี่ทำให้ซือคงหมิงรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างมาก
การเป็นโจรก็ต้องระมัดระวังกันเป็นอย่างมาก ยิ่งซือคงหมิงที่เป็นโจรเก่าแก่ก็ยิ่งระวัง ในตอนนี้ที่รู้ว่ากำลังห่างกับหลี่โม่อย่างมาก ในใจของซือคงหมิงก็ไม่มีความคิดที่จะต่อสู้แล้วในทันที
เงิน จะต้องมีชีวิตหาและต้องมีชีวิตใช้ถึงจะได้ เงินที่มีชีวิตหาแต่ไม่มีชีวิตใช้ หามาก็ไม่มีประโยชน์
ซือคงหมิงรวบรวมกำลังภายในทั้งหมด แล้วออกแรงทีเดียว อยากจะโจมตีให้หลี่โม่ถอยหลังแล้วรีบหนีไป
หลี่โม่ยิ้มแล้วเพิ่มกำลังภายในของตัวเองไปในมือมากขึ้น เหมือนกับว่ารู้อยู่แล้วว่าซือคงหมิงอยากจะหนีไป ทำเอาซือคงหมิงทำไม่ได้ตามที่ต้องการ
“เหอะๆ ซือคงหมิง นายเตรียมจะหนีหรอ? แต่ว่านายหนีไม่พ้นหรอก”
ดาบสั้นในมือของหลี่โม่ ดันซือคงหมิงไปถึงที่กำแพงแล้ว ปลายมีดชี้ไปที่ลำคอของซือคงหมิง
เหงื่อบนหน้าผากของซือคงหมิงไหลไม่หยุด เหงื่อทำเอาเสื้อเปียกไปแล้ว
ชายวัยกลางคนผอมแห้งที่จับหยางเฉียนจิ้นไว้ ดึงหยางเฉียนจิ้นอย่างแรงทีหนึ่ง ปลายแหลมของมีดพกในมือกดเข้าไปที่คอของหยางเฉียนจิ้นแล้วเล็กน้อย เลือดไหลออกจากปากแผล ไหลไปยังมีดพก กลายเป็นรอยเลือดเส้นหนึ่ง
ในสายตาของชายวัยกลางคนผอมแห้งมีความดุร้ายประกายอยู่ “ไอ้หนุ่ม ปล่อยเขาซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าหยางเฉียนจิ้น”
