บทที่ 86 พระเจ้า มีจริงๆด้วย
หวังฟางถึงกับอึ้งไปเลย!
เกือบจะหายใจไม่ออก!
พรึ่บ….
เสียงหนึ่งดังขึ้น หวังฟางรู้สึกหน้ามืด ถอยหลังไปแล้วล้มลงกับพื้น ตัวสั่นไม่หยุด!
ตอนนี้มีหลายคนล้อมเข้ามา ต่างก็มองดู แล้วชี้ไป
“โอ๊ะ นี่มันโรคลมชักกำเริบ รีบโทร 120!”（โทรเหตุฉุกเฉินของจีน）
“รีบไปเรียกคนมา เร็ว!”
“นี่เป็นหนักมาเลยนะ เมื่อกี้ฉันก็สังเกตเห็นแล้ว….”
ไม่นาน พนักงานของธนาคารและรปภ.ก็รีบวิ่งเข้ามา ประคองหวังฟางขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ ทั้งพัดลมให้ทั้งป้อนน้ำและกดร่องริมฝีปากบน
กว่าหวังฟางจะรู้สึกตัวนั้นไม่ง่ายเลย สองมือก็ยังสั่นเหมือนเดิม ยังเหม่อลอยไม่หยุด แล้วชี้ไปที่เครื่องถอนเงิน พึมพำว่า “หมื่น….หมื่นล้าน”
ผู้คนที่มุงดูก็งงกันหมด แล้วสบตากัน หญิงบ้าคนนี้ป่วยจนเสียสติไปแล้ว?
หมื่นล้านอะไร
และตอนนี้หลี่โม่และกู้หยุนหลันก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
เมื่อกี้พวกเขาได้รับโทรศัพท์จากพนักงานธนาคาร และบอกที่อยู่กับพวกเขา
“แม่ เป็นอะไรไป?ไม่เป็นไรใช่มั้ย หนูพาแม่ไปตรวจดูที่โรงพยาบาล”
กู้หยุนหลันวิ่งเข้ามา นั่งยองๆอยู่ข้างหน้าหวังฟาง จับมือเธอไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย
ยังไงซะก็แม่ของตัวเอง แม่ว่าเมื่อกี้จะทะเลาะกัน แต่ก็เป็นครอบครัว
เกิดเรื่องขึ้น ต้องร้อนรนอยู่แล้ว
หลี่โม่ตามหลังมาติดๆ สีหน้าไม่ดีนัก เขาสภาพของหวังฟางเป็นอย่างนี้ ในมือยังจับบัตรธนาคารไว้อย่างแน่น บวกกับคนรอบข้างยังพึมพำถึงหมื่นล้าน
หลี่โม่เข้าใจแล้ว แม่ยายต้องเห็นเงินในบัญชีแล้วแน่ จึงตกใจมากเกินไป
เฮ้อ เรื่องนี้ต้องหาเหตุผลที่ฟังขึ้นแถไปให้ได้ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะบอกความจริงกับพวกเขา
ยิ่งนิสัยของแม่ยายแบบนี้ ถ้าเกิดว่ารู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา คงจะอาละวาดแน่
อีกอย่าง ถ้ายอมรับแล้วเงินหมื่นล้านนี่ก็คงเอาคืนไม่ได้แล้ว เพราะคงถูกหวังฟางยึดไปแน่นอน
หวังฟางกะพริบตา พึมพำๆ แล้วพยายามหันไปมองที่หลี่โม่ แล้วก็เด้งตัวขึ้น ตาทั้งสองข้างเป็นประกาย จ้องหลี่โม่ แล้วดึงมือเขาไว้อย่างตื่นเต้น “หลี่โม่ หมื่น….หมื่นล้าน!”
ในบัตรของหลี่โม่มีถึงหมื่นล้าน!
นี่เป็นเรื่องจริงหรอ?
หวังฟางไม่กล้าเชื่อ หลี่โม่มีภาพลักษณ์เป็นแค่ขยะไร้ประโยชน์ สถานะในบ้านตระกูลกู้ยังเทียบกับหมาไม่ได้เลย
กู้หยุนหลันยังงุนงง มองดูแม่ตัวเองดึงแขนหลี่โม่ด้วยดวงตาปริบๆ แล้วถามอย่างสงสัย “แม่ แม่พูดอะไร? หมื่นล้านอะไร?”
หน้าตาหลี่โม่ดูอึดอัดแล้วก็ส่ายตัว “ฉันเองก็ไม่เข้าใจ สมองแม่ของเรา…..”
หลี่โม่ไม่พูดประโยคท้าย แล้วยื่นมือชี้ไปที่สมองตัวเอง กู้หยุนหลันก็เข้าใจแล้วรีบดึงหวังฟางนั่งลง ถามอย่างเป็นห่วงว่า “แม่ อย่าทำให้หนูตกใจสิ แม่เป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมถึงเอาแต่พึมพำหมื่นล้านละ”
หวังฟางรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนมีคำพูดมาจุกอก แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “หยุนหลัน ในบัตรที่หลี่โม่ให้ฉัน มีเงินอยู่หมื่นล้าน!”
เงียบกริบกันทั้งหมด!
ซุบซิบๆ!
ทุกรู้สึกเหมือนหายใจติดขัด ใบหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง!
สายตาของพวกเขา ไปหยุดอยู่ที่หลี่โม่คนที่ดูแล้วเป็นชายหนุ่มธรรมดาและอ่อนแอ เสื้อผ้าการแต่งตัวธรรมดาแบบนี้ ดูแล้วไม่เหมือนคนมีเงินเลย!
เงินคงเหลือหมื่นล้าน?
ล้อเล่นแน่เลย!
ถ้าอย่างนั้นก็เข้าช่องลูกค้าVVIPของธนาคารแล้วสิ!
“เหี้ย ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่มั้ย หมื่นล้าน?”
“ยายแก่คนนี้ดูแล้วอาการไม่เบาเลยนะเนี่ย ถึงกับเห็นภาพหลอนเลย”
“น่าจะเป็นโรคคิดไปเอง แยกย้ายเถอะ สาวน้อย รีบพาแม่เธอไปส่งโรงพยาบาลเถอะ ดูแล้วอาการไม่เบาเลย รีบรักษานะ”
คนรอบข้างพูดคุยไม่หยุด พวกเขาไม่มีทางเชื่อคำพูดที่ออกมาจากยายบ้าคนหนึ่งที่พูดว่ามีหมื่นล้านหรอก
ทุกคนต่างก็มองว่าเธอเป็นโรคประสาท
แม้แต่หนักงานธนาคารเองก็ส่ายหัวอย่างเอือมระอา แล้วก็หันหลังจากไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
หวังฟางเองก็โมโหแล้ว แล้วตะโกนใส่ทุกคนว่า “มีหมื่นล้านจริงๆ ฉันไม่ได้โกหก บัตรยังอยู่ในมือฉันอยู่เลย”
หวังฟางรักศักดิ์ศรี เมื่อถูกทุกคนมองว่าเป็นโรคประสาทต้องไม่ยอมอยู่แล้ว
ลุกขึ้น แล้วบอกกับทุกคนที่เจอว่าบัตรของเธอมีเงินหมื่นล้าน
กู้หยุนหลันปวดหัวมาก ตามหวังฟางไป แล้วดึงเธอไม่หยุด “แม่ แม่เลิกวุ่นวายได้แล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ จะมีหมื่นล้านมาจากไหน แม่ดูผิดแน่ๆ”
หวังฟางไม่ยอม สะบัดมือของกู้หยุนหลันทิ้ง แล้ววิ่งไปตรงหน้าหลี่โม่ มองเขาตาปริบๆแล้วพูดว่า “หลี่โม่ แกบอกความจริงมา ในบัตรนี้มีเงินหมื่นล้านใช่มั้ย?”
หลี่โม่รู้แน่นอนอยู่แล้ว แต่เขาไม่มีทางบอก
เขายิ้มแล้วก็ใบหน้าอึดอัด “แม่ หมื่นล้านอะไร พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
“กลับบ้าอะไร?ไม่กลับ!ในบัตรนี้มีหมื่นล้าน บัตรนี้แกให้ฉัน เงินในบัตรก็ต้องกลายเป็นของฉัน!หมื่นล้านเลยนะ!”หวังฟางตะโกนเหมือนคนบ้า แล้วพุ่งไปที่เคาน์เตอร์ พูดกับพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ว่า “เธอรีบช่วยฉันเช็คดู แล้วบอกพวกเขา ในบัตรนี้มีหมื่นล้านใช่มั้ย!”
พนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ธนาคารมีแต่ความเอือมระอา มองไปที่หลี่โม่ แล้วพูดนิ่งๆว่า “คุณผู้ชายท่านนี้คะ รบกวนคุณพาเธอกลับบ้านด้วยค่ะ พวกเรายังต้องบริการคนอื่นอีกค่ะ”
คนบ้าคนหนึ่งยังจะปล่อยออกมา
หลี่โม่ดึงหวังฟางไว้แล้วพูด “อย่างนี้ แม่ แม่ไปนั่งพักตรงนั้น ผมมาเช็คเอง ตกลงมั้ย?”
หวังฟางพยักหน้า ตอนนี้ในใจเธอว้าวุ่นมาก
ในตอนนี้กู้หยุนหลันก็เดินมาประคองหวังฟางไปรอที่นั่งสำหรับนั่งรอ
หลี่โม่ขมวดคิ้ว ล้วงบัตรออกมายื่นให้เคาน์เตอร์ “บอกให้ผู้จัดการพวกเธอออกมาหน่อย”
พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ตกใจ “คุณผู้ชายคะ คุณคงไม่คิดว่าบัตรนี้จะมีหมื่นล้านจริงๆหรอกใช่มั้ย?”
ตลกจริงๆ
คนแก่เป็นบ้าก็ช่างแล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงบ้าตามไปด้วย
เป็นโรคประสาททั้งบ้านหรอ?
จากนั้น หลี่โม่ก็พูดนิ่งๆว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันถอนเงิน”
พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์มองอย่างไม่พอใจ แล้วก็พึมพำ “จนๆอย่างนี้ยังจะถอนเงิน คิดว่าบัตรมีเงินหมื่นล้านจริงๆหรอ ปัญญาอ่อนจริงๆ!”
เธอพูดไปทำรายการไป ท่าทางไม่เป็นมิตรเลย “ใส่รหัส”
หลี่โม่ใส่รหัส
พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ทำรายการสักพัก เมื่อเห็นเงินคงเหลือของบัตรธนาคาร ตกใจมากถึงกับลุกขึ้นแล้วอ้าปากกว้างมาก!
จากเมื่อกี้ที่ใบหน้าไม่พอใจ กลายเป็นตกใจและไม่กล้าเชื่อทันที!
ขณะเดียวกัน พนักงานในเคาน์เตอร์ก็ล้อมวงกันเข้ามา
เมื่อพวกเขาเห็นจำนวนเงินในบัตรธนาคารต่างก็ทำหน้าตะลึงกันหมดทุกคน!
นี่…..นี่มีเงินหมื่นล้านจริงๆ!
ยายแก่บ้านั่นไม่ได้โกหก!
หมื่นล้านเชียวนะ พระเจ้า!
พวกเธอทำงานในธนาคารมาหลายปี ยังไม่เคยพบเจอเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนเลย!
ธนาคารย่อยอย่างพวกเธอ ในห้องเก็บเงินก็มีเก็บไว้เพียงไม่กี่ร้อยล้านเท่านั้นเอง!
เงินเก็บจำนวนหมื่นล้าน พระเจ้า จะบ้าตาย!
“ใน ในบัตรนี้มีเงินหมื่นล้านจริงๆ….”พนักงานหน้าเคาน์เตอร์แต่ละคนตกใจจนเกือบกรี๊ดออกมา!
เมื่อเห็นว่าพวกเธอกำลังจะร้องออกมา หลี่โม่ก็ทำท่าทางว่าให้เงียบไว้
