บทที่ 90 จริงๆแล้วฉันรวยมาก
คำพูดเยาะเย้ย ดูถูกอย่างไม่ปิดบัง
นี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่างานเลี้ยงรวมพนักงานเก่า กลายเป็นงานประจบและการประชดชันนั่นเอง
นี่คือเหตุผลที่หลี่โม่ไม่อยากมา
งานเลี้ยงอะไรกัน ปลอมทั้งนั้น ความสัมพันธ์มั่วซั่วระหว่างพนักงานชายหญิง ความสัมพันธ์ที่โอ้อวดระหว่างผู้ชาย
อีกอย่าง แค่เพียงมองไปเขาก็รู้แล้วว่าสิบกว่าคนในนี้เป็นพนักงานเก่าของที่ร้านเสริมสวยสปาทั้งนั้น ต่างก็ไม่ได้ทำงานที่นั้นกันแล้วทั้งนั้น
“หลี่โม่ นายมาก็บอกกันก่อน ฉันจะได้ไปต้อนรับนาย ทำไม ก่อนหน้านั้นสองครั้งฉันชวนนายไม่มา พอซูหย่าชวนนายก็มาละ ไม่ไว้หน้าเพื่อนกันเลยสินะ?”
คำพูดนี้จ้าวไห่เป็นคนพูด ตอนนี้ เขาลุกขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม กอดไหล่หลี่โม่ไว้ ทำเป็นเหมือนกับตื่นเต้นและสนิทสนม
ดูผ่านๆคงคิดว่าเพื่อนเก่ามาเจอกัน ความสัมพันธ์ดีก่อนกันมากอย่างนั้นแหละ
หลี่โม่มองจ้าวไห่ไปทีอย่างไม่แยแส ตอนนี้เขาก็กลายเป็นคนที่เสแสร้งขนาดนี้แล้วหรอ?
เขามาชวนตัวเขาตอนไหนกัน?
เดินถึงกลางห้อง จ้าวไห่ก็ยื่นแก้วไวน์ให้เฉินผิงหนึ่งแก้ว แล้วพูดว่า “มา วันนี้กว่าหลี่โม่จะมาสักครั้ง ทุกคนยกแก้ว นี่เป็นถึงเพื่อนสนิทฉันเชียวนะ”
ทุกคนต่างก็เฉยๆกับหลี่โม่แต่แรกแล้ว เมื่อก่อนอยู่ที่ร้านเสริมสวยสปาก็เป็นคนที่ไม่โดดเด่นอะไร อีกอย่างชื่อเสียงในเมืองฮ่านก็แย่มาก ทั้งยังเป็นไอ้ขยะที่เกาะเมียกิน ทุกคนต่างก็หลีกเลี่ยงเขาทั้งนั้น
แต่ว่า ในเมื่อจ้าวไห่พูดอย่างนี้ ทุกคนต้องการประจบจ้าวไห่ ต่างก็ยิ้มแย้มออกมาแล้วยกแก้วขึ้น
ในใจหลี่โม่ยิ้มเยาะอย่างเอือมระอา ดื่มเหล้าแล้วก็ไปนั่งที่มุมหนึ่ง
แต่ว่า จ้าวไห่ไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ไปแน่
เขาส่งสายตาให้เสิ่นหยางที่อยู่ข้างๆ เสิ่นหยางก็เข้าใจแล้วพูดขึ้น “ฉันว่านะหลี่โม่ นายนี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ ทุกครั้งที่จ้าวไห่ชวนนายมา นายกลับไม่รับสาย ทำไม เปลี่ยนเบอร์แล้ว?หรือว่าไม่เห็นหัวเถ้าแก่จ้าวของเรา หรือว่าไม่วางเพื่อนเก่าอย่างพวกเราไว้ในสายตา?”
เสิ่นหยางก็เป็นแค่ลูกน้องหนึ่งของจ้าวไห่ เพียงแค่สายตาเดียวก็รู้แบ้วว่าจ้าวไห่คิดอะไร ไม่เห็นหัวหลี่โม่ อยากจะทำให้เขาอับอาย ให้เขารู้สึกแย่อึดอัด
เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็หันไปต่อว่าหลี่โม่
“ใช่แล้วหลี่โม่ นายคงไม่คิดว่าตัวเองเป็นลูกเขยไร้ประโยชน์ของบ้านตระกูลกู้เลยดูถูกเพื่อนร่วมงานเก่าอย่างพวกฉันหรอกนะ”
“ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจจะได้ดีแล้ว ในสายตาก็ไม่มีพวกเราแล้วนั่นแหละ ถึงยังไงก็เป็นลูกเขยของตระกูลกู้ คนรวยเชียวนะ”
“ฮ่าๆ อย่าล้อเล่นน่า อย่างมันเนี่ยนะจะได้ดีแล้ว?ชื่อเสียงในเมืองฮ่านก็เหมือนกับไข่เน่า ได้ยินมาว่า ตำแหน่งในบ้านตระกูลกู้ของมันเทียบไม่ติดแม้แต่หมาเฝ้าบ้านด้วยซ้ำ”
“เหอะๆ เสิ่นหยาง นายอย่าเอาหลี่โม่มาล้อเล่นสิ ในกลุ่มคนตอนนี้ของพวกเรา ก็มีเพียงเถ้าแก่จ้าวของเราเก่งที่สุด!”
ทุกคนเหยียบย่ำหลี่โม่ไม่หยุด ในขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะประจบจ้าวไห่
จ้าวไห่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างอารมณ์ดี ไขว้ขวาไว้ จิบไวน์ โบกมือแสร้งทำเป็นเกรงใจ “โอ๊ย เพื่อนเก่ากันทั้งนั้น ฉันก็แค่เปิดร้านเล็กๆเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ครึ่งปีก็ได้กำไร 5 ล้านเอง”
แต่ว่า รอยยิ้มมุมปากของเขาแสดงออกถึงความในใจที่อยากจะโอ้อวด
ทุกคนได้ฟังต่างก็ประจบประแจง
แล้วหันไปดูหลี่โม่ นั่งอยู่ในมุมคนเดียวอย่างน่าสงสาร ในใจจ้าวไห่ก็รู้สึกสะใจเป็นอย่างมาก!
คิดถึงเมื่อก่อน เขากับหลี่โม่ก็เป็นเพื่อนสนิทกัน
แต่ว่า เพื่อกุ้หยุนหลัน พวกเขาสองคนทะเลาะกัน
ตอนนี้ เห็นสภาพของหลี่โม่แบบนี้ ในใจเขาสะใจจริงๆ
ขยะแบบนี้ ยังเหมาะที่จะอยู่กับกู้หยุนหลัน?
“นี่ หลี่โม่ ถามนายอ่ะ ทำไมไม่ตอบ อวดเก่งขนาดนี้เชียว?”เสิ่นหยางใบหน้าเย็นชา แสดงออกถึงความไม่พอใจมาก
ไอ้โง่นี่ กลับนั่งกินอาหารอย่างนั้นหน้าตาเฉย
นี่มันไม่เห็นหัวตัวเขา หรือไม่เห็นหัวเถ้าแก่จ้าวกัน?
หลี่โม่หัวเราะเหอะๆ “ไม่มีอะไร ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อย ไม่มีเวลาออกมา ตอนนี้ฉันขอโทษทุกคนแล้วกัน ขอโทษเถ้าแก่จ้าวด้วย อีกอย่าง วันนี้ฉันก็มาแล้วนี่ไง”
ไอ้คนพวกนี้ คิดอะไรอยู่ หลี่โม่ดูออกตั้งแต่แรกแล้ว
แผนการแค่นี้เทียบกับสำนักหลงเหมิน ก็เหมือนกับปีศาจน้อยมาเจอกับปีศาจใหญ่นั่นแหละ
การแสดงเป็นคนผู้น้อย อายุ 6 ขวบหลี่โม่ก็แสดงเป็นแล้ว
จ้าวไห่หัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “พอแล้วๆกว่าจะรวมตัวกันได้ ทุกคนชนแก้ว”
เมื่อเหล้าลงท้อง อยู่ดีๆจ้าวไห่ก็พูดมาลงที่ตัวหลี่โม่ “หลี่โม่ ได้ยินว่านายยังอยู่ร้านเสริมสวยสปา?เป็นยังไงบ้าง ฉันจากมาแล้วหวังฝู้เสียงยังรังแกนายอยู่มั้ย?”
หลี่โม่หัวเราะ “ยังโอเค”
ถ้าหากว่าบอกพวกเขาว่าร้านเสริมสวยถูกเขาใช้เงิน 40ล้านซื้อมาแล้ว ใบหน้าพวกเขาจะเป็นยังไงนะ?
เสิ่นหยางที่อยู่ข้างๆก็รีบเยาะเย้ย “จะต้องถูกรังแกเหมือนเมื่อก่อนอยู่แล้วสิ ถ้านายอยู่ไม่ไหว อย่าลืมมาหาเถ้าแก่จ้าว ใช่สิ ฉันได้ยินว่าแม่แต่ลูกสาวนายยังไม่สามารถเป็นพ่อลูกได้ และยังมีเรื่องจะหย่ากับกู้หยุนหลัน?จริงรึเปล่า?”
เพียงคำเดียว ห้องทั้งห้องก็เงียบงัน
ทุกคนต่างก็ตั้งใจฟัง
กู้หยุนหลันเชียวนะ คนที่แค่ได้ยินชื่อก็ทำให้ผู้คนคิดไม่หยุด เป็นหญิงสาวในฝันของผู้ชายในเมืองฮ่านตั้งกี่คนก็ไม่รู้
ไม่คิดเลยว่าเทพธิดาแบบนี้จะแต่งงานกับขยะอย่างหลี่โม่
สีหน้าจ้าวไห่เองก็ตกใจนิดหน่อย แล้วก็ตั้งใจสังเกตท่าทางคำพูดของหลี่โม่
“พวกนี้เป็นแค่ข่าวลือ ตอนนี้พวกเรารักกันดี”หลี่โม่ยิ้มอ่อน
เสิ่นหยางหัวเราะเหอะ
แต่จ้าวไห่กลับรีบพูดขึ้น “คงไม่ใช่ว่าจะหย่าจริงๆหรอกนะ?หลี่โม่ นี่เป็นความผิดนาย หลายปีมานี้ แกยังไม่ดีขึ้น?ปล่อยให้คนสวยอย่างกู้หยุนหลันลำบากกับนาย ไม่ดีมั้ง”
จ้าวไห่ยังคงอยากได้กู้หยุนหลัน ตอนนี้เขาอยากจะพิสูจน์ให้เธอเห็นตรงหน้าว่าเขาเก่งกว่าหลี่โม่!
ตัวเอง ประสบความสำเร็จมากกว่าหลี่โม่!
หลี่โม่เงียบไปสักพัก “ก็ไม่ลำบากหนิ ความรักของพวกเรายังแน่นหนาดี เถ้าแก่จ้าวไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
หลายคนยิ้ม สายตาต่างก็แสดงออกถึงความดูถูกหลี่โม่
ไอ้นี้ก็เสแสร้งเก่งดี เหมือนกับเต่างั้นแหละ
ความสัมพันธ์ไม่ดีก็ไม่ดีสิ จะมาเสแสร้งเป็นความรักแน่นหนาดีอะไรแถวนี้?
จ้าวไห่ลุกขึ้น นั่งข้างๆหลี่โม่ ตบบ่าของเขา “ก่อนหน้านั้นฉันเคยขอให้คนช่วยถามดู ตอนนี้นายยังทำงานตำแหน่งต่ำๆของร้านเสริมสวยสปาหรอ นานขนาดนี้แล้ว คงไม่ควรถึงขั้นไม่ได้เลื่อนมาเป็นหัวหน้าหรอกมั้ง?”
มาแล้ว จ้าวไห่เริ่มอีกแล้ว
หลี่โม่ยิ้มอย่างเป็นมารยาท “ใช่สิ เพื่อชีวิต ตำแหน่งต่ำก็ไม่มีอะไรไม่ดีหนิ จะไปเหมือนพวกนายได้ไง ต่างก็เป็นเถ้าแก่เป็นผู้จัดการ ฉันละอิจฉาจริงๆ”
ในเมื่อจ้าวไห่อยากอวดเบ่งกดหัวเขาขนาดนี้ ก็ให้เขาทำให้พอใจ ยังไงซะตัวเองก็มีไม่ขาด
อีกอย่าง ของพวกนี้มันไม่มีความหมายอะไรเลย
หลังจากนี้ ใครได้ดี ใครตกต่ำ ก็ไม่สามารถบอกได้นี่
จ้าวไห่ยิ้ม ตบบ่าหลี่โม่ “ไม่เป็นไร ขยันสู้ๆ ขยันให้ได้เงินเดือนเกินหมื่น”
หลี่โม่ห่อไหล่
เสิ่นหยางที่อยู่ข้างกายก็เยาะเย้ย “หลี่โม่ ช่วงนี้จ้าวไห่เพิ่งเปิดร้านใหม่ กำลังหาพนักงาน นายลองคิดดูมั้ย?ลองบอกกับเฮียไห่ เขาไม่มีทางทำไม่ดีกับนายแน่ ยังไงซะ เมื่อก่อนพวกนายก็เป็นเพื่อนสนิทกันนะ”
จ้าวไห่ยิ้ม นั่งจิบไวน์ทีละคำๆบนโซฟา รอหลี่โม่เปิดปากขอร้องตัวเอง
สะใจจริงๆ
“ฉันก็อยากไป ได้ยินมาว่าร้านของเฮียไห่ตอนนี้เดือนหนึ่งก็ขึ้นล้านแล้ว พนักงานมีถึงสิบกว่าคนแล้ว!”
ซุหย่าก็อิจฉามาก ใบหน้าแสดงออกว่านับถือ นั่งชิดตัวข้างจ้าวไห่ เบียดและออดอ้อนไม่หยุ
ในห้องก็มีเพียงแค่สิบกว่าคนอยู่แล้ว ตอนแรกทุกคนต่างก็เล่นของตัวเอง แต่ตอนนี้ที่ได้ยินคำพูดของเสิ่นหยาง ทุกคนต่างกระตือรือร้นขึ้น มองไปยังจ้าวไห่
พวกเขามารวมตัว ก็มีเป้าหมายมาแต่แรกอยู่แล้ว
พวกเขาต่างก็เป็นคนธรรมดา ก็เพียงแค่อยากได้งานหนึ่งที่ดีเท่านั้น
“เถ้าแก่จ้าว ขาดคนงานมั้ย?”
“เฮียไห่ พี่ว่าหนูเป็นยังไงบ้าง……”
ซ่งเหวินเหวินนั่งอยู่ด้านข้าง ตอนนี้ก็ไปนั่งข้างตัวจ้าวไห่แล้ว ดวงตากลมโตเป็นประกาย
นี่เป็นบ่อเงินเลยนะ!
วันนี้เธอขอร้องให้ซูหย่ามาเธอออกมา ก็เพื่อมาประจบคนมีเงินอย่างจ้าวไห่
ถึงแม้จะต้องคุกเข่าเรียกพ่ออยู่บนเตียงแล้วยังไง นอนหาเงิน สบายจะตาย
ผู้คนต่างก็พูดกันไม่หยุด บังคับให้จ้าวไห่แสดงออกสักอย่าง
แต่สายตาจ้าวไห่กลับมองไปที่หลี่โม่ ถามยิ้มๆว่า “หลี่โม่ นายคิดยังไง แค่เพียงนายขอร้องฉัน ฉันให้นายเป็นหัวหน้าเลย เงินเดือน 1 หมื่น ว่ายังไง?”
ทุกคนได้ฟัง ต่างก็ตะลึง
หนึ่งหมื่น?
ทุกคนต่างก็อิจฉาริษยาหลี่โม่เป็นอย่างมาก!
“หลี่โม่ นายยังคิดอะไรอีก ยังไม่รีบขอบคุณเถ้าแก่จ้าวอีก นี่เป็นโอกาสดีเลยนะ!”เสิ่นหยางพูดเสียงดัง หางตาแสดงออกถึงการเยาะเย้ยดูถูก
“หลี่โม่ นายอย่ามาทำตัวไม่รู้จักพอ นี่มันเป็นโอกาสที่เถ้าแก่จ้าวให้เองเลยนะ!”
“ไอ้โง่นี่ ยังไม่ยกแก้วเคารพเถ้าแก่จ้าวอีก ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ!”
“ขยะก็คือขยะ ไม่รู้จักคว้าโอกาสเอาซะเลย เถ้าแก่จ้าว มันไม่เอาก็ให้ผมเถอะ”
เผชิญหน้ากับคำด่าและคำยุยงของทุกคน หลี่โม่ทำอะไรไม่ถูก วางแก้วเหล้าแล้วก็คิด
ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็เปิดเผยให้รู้เลยละกั
ฉัน หลี่โม่ ได้ซื้อร้านเสริมสวยสปาแล้ว กำไรในหนึ่งปีมากกว่าจ้าวไห่หลายเท่า
หลี่โม่อ้าปากพูดว่า “ขอบคุณความหวังดีของเถ้าแก่จ้าว แต่ว่าฉันไม่ต้องการ เพราะว่า จริงๆแล้วฉันซื้อ…”
