บทที่ 95 เกียรติของหลี่โม่
ทุกคนตะลึง ต่างก็มองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ดีๆก็ออกมา
ไอ้หนุ่มธรรมดานี่ กล้าพูดคำพูดแบบนี้ได้ยังไง?
หรือว่า หนุ่มหล่อช่วยสาวสวย?
นี่มันสี่หมื่นเชียวนะ!
มีคนไม่น้อยที่แสดงออกถึงความดูถูก
ไอ้คนนี้ ใส่เสื้อผ้าธรรมดา แต่กล้าพูดได้ขนาดนี้เชียว
“เหอะๆ ไอ้คนจนจากไหนเนี่ยถึงได้มาแกล้งทำเป็นรวยแถวนี้”
“คงจะเป็นเพราะเห็นหล่อนสวย เลยมีความคิกไม่ดีนะสิ”
“อย่างเขา?ของตลาดนัดทั้งตัว ดูก็รู้แล้วว่าเป็นไอ้ขี้แพ้”
มีคนไม่น้อยที่ประชดเขา เหมือนไม่ได้สนใจความรู้สึกของหลี่โม่สักนิด
ตอนนี้ซูหย่าเงยหน้าขึ้น สายตามองหลี่โม่ด้วยน้ำตา แล้วก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที ในสายตาเธอ หลี่โม่ก็แค่ไอ้ขี้แพ้ที่ขี้โม้เท่านั้น ถูกคนแบบนี้มาเห็นตัวเองตกต่ำ จะให้ไม่โมโหได้ยังไง?
“หลี่โม่ นายมาที่ทำไม?นายไปเลยนะ ที่นี่ไม่ต้องการให้นายช่วยเหลือ!”ซูหย่าด่าอย่างโมโห
และก็ตอนนี้เอง ซ่งเหวินเหวินวิ่งเข้ามาจากวงผู้คน
“พี่หย่าหย่า พี่เป็นอะไร?”
“เหวินเหวิน….”ซูหย่าเห็นซ่งเหวินเหวินมาแล้ว น้ำตาก็หยุดไม่อยู่ กอดเธอไว้แล้วก็ร้องไห้
“พี่หย่าหย่า ไม่เป็นไรแล้ว เกิดอะไรขึ้น?พี่บอกฉันมา”ซ่งเหวินเหวินพูดปลอบใจ แล้วตบหลังซูหย่าเบาๆ
เธอสังเกตเห็นเศษขวดไวน์บนพื้น และไวน์ที่เลอะพื้นเต็มไปหมด และบวกกับผู้ชมที่ต่อว่า เธอก็เข้าใจในทันที
ซูหย่าก่อเรื่องแล้ว!
“เหวินเหวิน ฉันทำไวน์ Lafite แตกไป 4 ขวด หล่อนจะให้ฉันชดใช้สี่หมื่น!”ซูหย่าร้องไห้อย่างเสียใจมาก
“สี่หมื่น?”ซ่งเหวินเหวินสะดุ้งตกใจ
ฐานะทางบ้านของเธอก็ไม่ได้ดีมาก อยู่ๆต้องจ่ายสี่หมื่น เธอเองก็ไม่มีเหมือนกัน
ตอนนี้เธอเองก็รู้สึกเสียใจที่มาออกหน้าช่วยเหลือแล้ว ตอนนี้ ไม่ช่วยเพื่อนสนิทของตัวเองคนนี้ก็เป็นไปได้ยากแล้ว
พนักงานหญิงที่รออยู่ข้างๆก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว พูดอย่างเย็นชามาว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้คะ รบกวนคุณรีบจ่ายเงินมา พวกเรายังต้องทำงาน ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะคะ”
ตอนนี้มีคนรุมดูอยู่ในร้านเยอะขนาดนี้ ถ้ายังไม่รับจัดการ พนักงานอย่างเธอก็ต้องโดนต่อว่าแล้วเหมือนกัน
“อย่าแจ้งตำรวจ ขอร้องนะ ฉันชดใช้แน่นอน”
ซูหย่าร้องไห้ส่ายหัว แล้วก็ใช้สายตาอ้อนวอนมองไปที่ซ่งเหวินเหวิน แล้วขอร้องว่า “เหวินเหวิน เธอเพื่อนสนิทของฉันนะ เธอคงจะไม่ไม่ช่วยหรอกใช่มั้ย”
ตอนนี้ซ่งเหวินเหวินเองก็ถอยกลับไม่ได้ พูดด้วยสีหน้าอึดอัด “พี่หย่าหย่า ฉัน….ฉันเองก็ไม่มีเงินเหมือนกัน พี่ก็รู้ฐานะทางบ้านของฉัน ฉันยังมีน้องชายที่ต้องส่งเสียให้เรียนหนังสืออีก”
เมื่อซูหย่าได้ฟัง ในใจก็ยิ่งกังวลมากกว่าเดิม ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกรังเกียจซ่งเหวินเหวิน
ที่แท้ก็เป็นเพื่อนสนิทจอมปลอมจริงๆด้วย พอถึงเวลาจำเป็นก็พึ่งพาไม่ได้
“พี่หย่าหย่า เอาอย่างนี้ พี่ลองไปขอร้องจ้าวไห่?เขาต้องมีเงินแน่นอน ไม่แน่เขาอาจจะช่วยพี่ชดใช้ได้ ยังไงซะเมื่อกี้พวกพี่สองคนก็ทำอย่างนั้นแล้ว เขาคงไม่ปล่อยไว้โดยไม่สนใจหรอกมั้ง”ซ่งเหวินเหวินเสนอความคิดเห็น
“ฉัน…..ทำอย่างนี้ได้หรอ?”ซูหย่ารู้สึกอับอายมาก ในเวลาแบบนี้ ไปขอให้จ้าวไห่ช่วยเหลือ ก็ทำให้เขามองเธอต่ำลงไปสิ
ตัวเองอยู่ต่อหน้าเขาอย่างกับนางพญา
แต่ว่า ตอนนี้ถ้าเธอไม่ขอร้องก็คงไม่มีทางอื่นแล้ว
“รีบหน่อยได้มั้ย?สรุปว่าจะจ่ายเงินมั้ย ไม่จ่ายฉันก็จะแจ้งความจริงๆแล้วนะ”พนักงานพูดเร่ง
“ฉัน…..”ซูหย่าร้องไห้จนหยุดไม่ได้ สุดท้ายก็ทำใจแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาจ้าวไห่
อีกด้าน จ้าวไห่กำลังอารมณ์เสียอยู่ในห้องอาหาร อยู่ๆก็มีสายของซูหย่าโทรเข้ามา แล้วยังร้องไห้ไม่หยุด เมื่อถามความจริงแล้ว เขาก็พูดอย่างเป็นใหญ่ “โอเค เธอรอตรงนั้น ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ก็แค่ไวน์ไม่กี่ขวดเอง จำเป็นต้องขนาดนี้หรอ?”
พั่บ!
เมื่อวางสาย จ้าวไห่และเพื่อนคนอื่นๆ ก็รีบไปอย่างเบ่งอำนาจ เขาตะโกนตั้งแต่ห่างจากกันตั้งเยอะว่า “เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น?รังแกแฟนสาวของฉันหรอ ก็แค่ Lafite ไม่กี่ขวดเองไม่ใช่หรอ มันจะสักเท่าไหร่กันเชียว?”
เมื่อกี้จ้าวไห่ไม่พอใจมาก ดังนั้นตอนนี้เขาจึงแทบจะรอไม่ได้ที่จะกู้ศักดิ์ศรีคืนมาต่อหน้าผู้คนสักหน่อย
เมื่อซูหย่าเห็นจ้าวไห่มาแล้ว ก็รีบซบลงไปบนอกของเขา แล้วก็ร้องไห้ออกม
“พี่ไห่ พวกเขาดุฉัน!แล้วยังจะให้ฉันชดใช้อีกสี่หมื่น!”ซูหย่าฟ้องและร้องไห้ไปด้วย น้ำเสียงออดอ้อน
จ้าวไห่กอดซูหย่าไว้ ปลอบไปไม่กี่คำ “พอแล้วๆ ก็แค่สี่หมื่นเอง ฉันจ่ายแทนเธอเอง”
ซูหย่าได้ยินคำนี้ใบหน้าก็มีความสุข รีบเช็ดน้ำตาออก แล้วก็ขอบคุณไม่หยุด “ขอบคุณค่ะพี่ไห่ จุ๊บ!”
พูดแล้วซูหย่าก็จุ๊บแก้มจ้าวไห่ไปหนึ่งที
ในตอนนี้ทำให้จ้าวไห่รู้สึกชอบใจ แล้วก็ขยับตัวไปกระซิบข้างหูซูหย่าไม่กี่คำ พูดซะทำให้ซูหย่าหน้าแดงก่ำ ทำให้ซูหย่าเขินอายตัวบิด
จากนั้น จ้าวไห่ก็พูดใส่พนักงานคนนั้นด้วยเสียงเย็นชา “สี่หมื่นใช่มั้ย?จดใส่บัญชีฉัน เดี๋ยวคิดเงินพร้อมกัน”
พนักงานคนนั้นเห็นจ้าวไห่เหมือนกับเถ้าแก่ใหญ่ก็รีบตอบรับ
แต่ว่า ทันใดนั้น!
ฝั่งนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งใส่เสื้อสูทเดินมา เป็นผู้จัดการของล็อบบี้ ถามอย่างสงบว่า “เสี่ยวจ้าว เกิดอะไรขึ้น?ทำไมมีคนมามุงอยู่ตรงนี้เยอะขนาดนี้?”
เมื่อกี้ ผู้จัดการล็อบบี้ก็ได้ยินเสียงจากฝั่งนี้ แต่ตอนนี้เห็นแล้วก็พอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
พนักงานหญิงคนนั้นเห็นผู้จัดการล็อบบี้มา ก็รีบโค้งตัว “ผู้จัดการฟาง คุณผู้หญิงคนนี้ไม่ระวังแล้วทำไวน์ Lafite ของลูกค้าแตก 4 ขวด ฉันกำลังจัดการค่ะ”
ฟางโจวฟังแล้วก็พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร แล้วยังหันไปคุยกับจ้าวไห่อย่างเคารพ
แต่ว่าเมื่อสายตาของเขามองไปยังเศษขวดไวน์บนพื้น เขาก็ร้อนรนขึ้นมาทันที!
“เมื่อกี้เธอบอกว่าให้พวกเขาชดใช้เท่าไหร่นะ?สี่หมื่น?”ฟางโจวรีบถาม
พนักงานหญิงคนนั้นพยักหน้าตอบ “ใช่ค่ะผู้จัดการฟาง Lafite ขวดละ 1 หมื่น 4 ขวดก็ 4 หมื่น”
เพี๊ยะ!
ฟางโจวฟาดมือตบลงไปทีหนึ่ง แล้วพูดอย่างโมโห “แกตาบอดรึไง นี่มันขวดละหมื่นหรอ?แกดูดีๆว่านี่มัน Lafite ของปีไหน?!”
ฝ่ามือนี้กระทันหันเกินไป ทำเอาซะพนักงานหญิงถึงกับเบลอ น้ำตาคลอเบ้า แล้วสะอึกสะอื้นอยู่สักพัก
ฟางโจวคนนั้นโมโหแล้วถลึงตาใส่ จากนั้นก็หันกลับมาด้วยรอยยิ้ม พูดกับจ้าวไห่ว่า “ขออภัยครับ คุณผู้ชาย พนักงานมาใหม่ ไม่รู้จักสินค้า นี่คือ Lafite ที่มาใหม่ของพวกเรา เป็นของหายากของปี 1787 ทั้งเมืองก็มีแค่ 4 ขวดนี้ ราคาขวดละหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นดอลลาร์ คิดเป็นเงินหยวนก็ราคาเก้าแสนหกหมื่นหยวน! ดังนั้น สี่ขวดนี้ รวมกันเป็น สามล้านแปดแสนสี่หมื่นครับ”
พล่า!
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ！
“อะไรนะ! สามล้านแปดแสนสี่หมื่น?!แกแม่งหลอกใครฮ้ะ?!”
จ้าวไห่อารมณ์เสียทันที!
นี่มันใช่ไวน์หรอ?
เป็นเงินต่างหาก!
ซูหย่าเองก็สะดุ้งตกใจ รีบเด้งตัวออกมาชี้หน้าด่าฟางโจว “เหี้ยเอ้ย!ไม่คิดเลยว่ากวนเหลินกังของพวกแกจะหน้าไม่อายขนาดนี้ ถึงได้กล้าหลอกเงินลูกค้าแบบนี้!”
ในตอนนี้ผู้ชมรอบข้างก็ตกใจจนหน้าเสียหลายคน
นี่มันอะไรกัน ไวน์ขวดเดียวราคาเก้าแสนหกหมื่น?
สี่ขวดราคาสามล้านแปดแสนสี่หมื่น!
นี่มันโกงคนไม่ใช่รึไง!
ฟางโจวใบหน้าเคร่งขรึม แล้วจัดระเบียบชุดสูท แล้วก็ก้มลงเก็บเศษขวดจากพื้นมาหนึ่งชิ้น “ทุกท่านกรุณาดูให้ละเอียด บนนี้เขียนปีไว้อย่างชัดเจน ถ้าหากทุกท่านไม่เชื่อ สามารถหาข้อมูลดูในเน็ตได้ ว่า Lafite ปี 1787 นั้นมีราคาเท่าไหร่ ผมบอกทุกท่านได้เพียงว่า นี่เป็นเพียง 4 ขวดที่มีในเมืองนี้ ของแท้ราคาจริง กวนเหลินกังบอกพวกเราเปิดร้านทำธุรกิจมานานขนาดนี้ ไม่เคยรังแกลูกค้ามาก่อน ถ้าหากพวกคุณคิดว่าผมโกหก สามารถเชิญสำนักงานการตลาดมาตรวจสอบได้ทุกเมื่อ”
สีหน้าฟางโจวแสดงท่าทางดูถูก ไอ้พวกคนที่ไม่เคยเห็นของหรูหรา
Lafite ของปี 1787 ก็ไม่รู้จัก ยังจะดื่มเหล้าอะไรกัน?
จ้าวไห่ตกใจ ไปหยิบเศษขวดแก้วมาเองกับมือ เป็นปี 1787 จริงๆด้วย
แต่ว่า เขาจะไม่มีทางยอมรับหรอก
นี่มันเงินสามล้านแปดแสนสี่หมื่นเชียวนะ!
บริษัทของเขากำไรเดือนหนึ่งก็แค่ล้านกว่า!
จะเอาที่ไหนมาชดใช้?
จ้าวไห่กังวล แล้วก็หันไปกระซิบกับซูหย่า “เอ่อ ซูหย่า ครั้งนี้เธอก่อเรื่องใหญ่แล้ว! สามล้านแปดแสนสี่หมื่นเชียวนะ ฉัน….. ฉันไม่มีเงินจ่าย”
ซูหย่าได้ยินคำนี้ ก็รีบเกาะจ้าวไห่แล้วร้องไห้ “พี่ไห่คะ พวกเขาพูดมั่ว สามล้านแปดแสนสี่หมื่นที่ไหนกัน พวกเขาจะต้องหลอกลวงแน่ๆ พวกเราชดใช้แค่สี่หมื่นเท่านั้น!”
เธอจะไม่กังวลได้ยังไง?
ถ้านี่เป็นจริง ถึงเธอจะขายตัวก็ชดใช้ไม่ไหวหรอกนะ!
“หลอกลวง?!” ใบหน้าฟางโจวเข้ม พูดอย่างโมโห “คุณผู้หญิงท่านนี้ครับ รบกวนคุณลองออกไปสอบถามดู กวนเหลินกังของพวกเราเคยหลอกลวงเมื่อไหร่กัน?ไม่ชดใช้ใช่มั้ย อย่างนั้นก็ผมก็ต้องแจ้งความเท่านั้น ให้คุณตำรวจมาจัดการ!”
เมื่อได้ฟังว่าจะแจ้งความ จ้าวไห่ก็กลัวจนขยับหนีไปข้างๆ ไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก
ซูหย่านั้นร้องไห้อ้อนวอนขอร้องให้ยกโทษ แต่ว่าก็ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น
นี่มันเกือบจะสี่ล้านเชียวนะ!
จะมีคนรวยที่ไหนโง่จนมาช่วยเธอชดใช้กัน
แต่ว่า หลี่โม่ที่ยืนเงียบอยู่ด้านข้างตลอด อยู่ๆตอนนี้ก็เปิดปากพูด “เอ่อ ไม่ก็ถือว่าเห็นแก่หน้าฉัน ให้มันจบอย่างนี้ไปเถอะ”
