จักรพรรดิเซียนหวนคืน (仙帝归来) – บทที่ 11 หมอโรคจิต

บทที่ 11 หมอโรคจิต

“พี่ซุน รีบไปช่วยพวกพี่ไท้ถานเร็ว ป่านนี้พวกเขาตกอยู่ในกำมือพวกเชวี่ยเหมิงแล้ว” เฮยพีพูดอย่างรีบร้อน ซุนหยิงโกรธมากเมื่อได้ยินแบบนี้นับตั้งแต่ที่เขาเป็นคนคุมกลุ่มเหยี่ยวมังกร พี่ไท้ถานก็เป็นมือขวาของเขามาตลอด

“คุณท่าน มันเป็นเพราะผมเองที่ไร้ประโยชน์!” เฉินฮั่นหลงก้มหัวลงด้วยความอับอาย เดิมทีเขาแค่อยากแสดงถึงความจงรักภักดี สุดท้ายก็จับไม่ได้ทั้งยังพาพี่น้องของตนเองพาลโดนจับไปด้วย

“นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย” ฉู่ชวิ๋นปัดมือ สายตาจ้องมองไปที่ร่างกายเฮยพีและพูดขึ้นมาแบบนิ่ง ๆ ว่า “นายนำทางไปหน่อย”

“นี่คุณท่านจะ….?” เฉินฮั่นหลงพูดอย่างลังเลใจในความคิดของตนเอง

“เป็นเพราะเรื่องของฉันถึงทำให้พี่น้องของพวกนายได้รับอันตราย ฉันก็ควรจะไปช่วยพวกเขาออกมา”

“งั้นเดี๋ยวผมจะเรียกประชุมพี่น้องให้มาช่วยกันอีกแรง….”

ฉู่ชวิ๋นปัดมือและขัดคำพูดของซุนหยิงว่า “ไม่ต้องแล้ว พวกเราสี่คนก็พอแล้ว”

“หา!” ซุนหยิงทำหน้ามึนงง แค่สี่คนไปสู้กับลูกน้องพันธมิตรโลหิตทั้งกลุ่มจะต่างอะไรกับส่งคนไปตายวะ? ถึงแม้ตัวเขาจะเชี่ยวชาญทางการแพทย์ก็เถอะ แต่ว่ากลุ่มพันธมิตรโลหิตนั่นมันมีลูกน้องเป็นหมื่น ๆ คน แค่แต่ละคนเอามีดฟันมาคนละทีก็สามารถสับพวกเขาเป็นชิ้น ๆ ได้แล้ว ถึงตอนนั้นอยากช่วยใครก็ไม่ทันการณ์แล้ว

ฉู่ชวิ๋นเบื่อหน่ายที่จะสนใจซุนหยิงและรีบเปิดประตูขึ้นรถไปอย่างไว เฉินฮั่นหลงกลับมีสีหน้าดีอกดีใจ ฉู่ชวิ๋นใช้หยกสร้างเป็นเกาะกันลูกกระสุนมาแล้วยังมีอะไรที่ทำไม่ได้อีก? ถึงแม้พันธมิตรโลหิตจะมีลูกน้องเป็นหมื่น ๆ แต่จะสามารถต่อสู้กับท่านเทพได้หรือไง?

เขามองไปที่ซุนหยิงที่มึนงงอยู่ด้านข้าง เฉินฮั่นหลงตบไหล่เขาแล้วพูดว่า “ขึ้นรถเถอะ! ฝีมือของคุณท่านไม่ใช่อะไรที่นายจะคาดถึง แถมถ้าต้องตายก็ยังมีฉันอยู่ข้าง ๆ ไง กลัวอะไร?” พูดเสร็จเฉินฮั่นหลงก็ขึ้นรถไปอย่างกระตือรือร้น

“พี่ซุน พวกเราจะไปกันแค่สี่คนจริง ๆ เหรอ?” เฮยพีถามกล้า ๆ กลัว ๆ คนสี่คนไปสู้กับพวกพันธมิตรโลหิตทั้งกลุ่มนี่มันบ้าไปแล้ว

ซุนหยิงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ขึ้นรถ! แม้ว่าจะต้องตายก็ต้องเจอพี่ไท้ถานของพวกเราให้ได้” ซุนหยิงพูดจบก็รีบเดินไปดึงประตูรถและนั่งลงด้วยความว่องไว

เฮยพีกัดฟันพูด “คนพวกนี้บ้าไปกันหมดแล้ว ก็ได้ถ้าต้องตายก็ตายด้วยกันทุกคนนี่แหละ!”

ในผับเมิ้งเทียนถาง ร่างกายของผู้ชายเจ็ดถึงแปดคนถูกผูกโซ่ไว้กับเสา คนเหล่านั้นมีเลือดและมีรอยแผลตามลำตัว ชายคนหนึ่งปากแดงเหมือนแก้มลิงแต่กลับใส่เสื้อสูทสีขาวนั่งอยู่ตรงข้ามกับโซฟาข้างกายเป็นสาวสวยสองคนสวมใส่เสื้อผ้าโป๊ ๆ พร้อมหุ่นสุดเซ็กซี่พวกเธอกำลังค่อย ๆ นวดไหล่ให้กับเขา ชายคนนี้ก็คือ โซ่วโฮว!

หลังโซ่วโฮวยังมีคนยืนอยู่ พวกเขาใส่เสื้อคลุมสีดำสายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวสุดเซ็กซี่สองคนนี้

โซ่วโฮวหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่า สหายทำงานหนักมากเลยนะวันนี้สาวสองคนนี้ฉันให้พวกนายเป็นรางวัลก็แล้วกัน”

“ขอบคุณมากครับลูกพี่” ผู้ชายใส่เสื้อคลุมสีดำสองคนมองสองสาวก็รู้สึกร่างกายร้อนเป็นไฟแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก พวกเขาลากผู้หญิงทั้งสองคนเข้าไปแถวที่นั่งพิเศษ เพราะว่าคนเหล่านี้รู้จักนิสัยของโซ่วโฮวดี ตัวตนจริง ๆ ของโซ่วโฮว ไม่มีใครรู้ชื่อเล่นเรียกว่าหมอ เป็นคนหนึ่งที่โรคจิตมาก ๆ คนหนึ่ง

เขาไม่เพียงแต่ชอบผู้หญิง ในเวลาเดียวกันเขาก็ชอบผู้ชายด้วย แต่ไม่ว่าจะชอบผู้ชายหรือผู้หญิงถ้าได้ตกอยู่ในกำมือของเขาแล้ว พอเล่นเสร็จคนพวกนั้นก็จะโดนมีดผ่าตัดของเขาฆ่าหั่นเป็นชิ้นๆ หมอไม่ชอบถูกปฏิเสธถ้าหากคุณปฏิเสธเขา จุดจบของคุณก็ถือจะโดนเขาฆ่าหั่นเป็นชิ้นๆ!!

หมอลุกขึ้นและเดินไปหาผู้ชายที่แข็งแกร่งที่ถูกมัดไว้กับเสา ชายคนนี้มีส่วนสูงสองเมตร หุ่นดีร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัดๆ หมอเดินตรงไปที่หน้าอกของชายร่างสูงแล้วเอามือลูบที่กล้ามหน้าอกของผู้ชายคนนี้พร้อมทั้งพูดว่า “นายคือไท้ถานสินะ! เป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดของซุนหยิง คิดไม่ถึงสินะว่านายจะตกมาอยู่ในกำมือของฉันคนนี้? ผู้ชายที่แข็งแกร่งเหมือนนาย ฉันทำใจฆ่าไม่ลงจริง ๆ”

“ไสหัวออกไปไกล ๆ ไอ้โรคจิต อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” ไท้ถานด่าพร้อมท่าทางคลื่นไส้

“อารมณ์ร้ายซะด้วย เป็นสไตล์ที่ฉันชอบเลยละ” หมอไม่ได้สนใจสักนิด แต่กลับสนใจที่จะสัมผัสกล้ามอกของไท้ถานต่อ พอโดนผู้ชายสัมผัสแบบนี้ ไท้ถานก็ทนไม่ไหว อีกนิดเขาก็จะอ้วกออกมาแล้ว

“ถุ้ย!” ไท้ถานถุ้ยออกมาใส่หน้าหมอโรคจิต น้ำลายโดนใส่หน้าหมอเต็ม ๆ แต่หมอไม่สนใจและยังใช้มือลูบน้ำลายบนหน้ามาใส่ปาก ผู้ชายอีกเจ็ดถึงแปดคนเห็นเข้าต่างคนต่างพากันอยากจะอ้วก

“ไอ้บ้าโรคจิต ถ้าเจ๋งพอก็ฆ่าฉันสิวะ แกจะพยายามทำให้ฉันขยะแขยงตายหรือไง” ไท้ถานพูดออกมาอย่างโมโห ดวงตาหมอมีประกายขึ้นมาแล้ว! หมอหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

“ตาย หนึ่งในพวกนายต้องมีคนตายอยู่แล้วแต่ไม่ใช่นาย” พูดจบเขาก็หยิบมีดที่แหลมคมขึ้นมาในมือ

“เริ่มจากใครก่อนดี?” ราวกับว่าหมอกำลังเลือกไก่เป็ดที่จะฆ่าในตลาดสด

“ไอ้โรคจิต ไอ้สารเลว ถ้าแกกล้าทำอะไรพี่น้องฉัน แกเจอฉันแน่!” ไท้ถานพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งกับโซ่ที่มัดอยู่ที่มือ เลือดไหลออกไม่ยอมหยุด

“หยุดดิ้นรนได้แล้ว! ฉันชอบหุ่นนาย ฉันจะรู้สึกเสียใจถ้าหากนายทำมันพัง ถ้าหากว่านายอยากตาย รอฉันเพลิดเพลินเสร็จก่อนสัญญาว่าจะทำตามที่นายต้องการ ตอนนี้มาเริ่มที่คนอื่นกันก่อนเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หมอโรคจิตหัวเราะและมองดูคนสุดท้าย “งั้นมาเริ่มที่นายกันเลย! พวกนายไม่กลัวตายกันเลยหรือไง หัวใจทำมาจากเหล็กเหรอ? ฉันละสงสัยจริง ๆ”

“ฉึก!” เสียงเบา ๆ แต่เลือดพุ่งเต็มหน้าของหมอ คนสุดท้ายที่ถูกล่ามโซ่ไว้กับเสาตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด หน้าอกของเขามีแผลประมาณสิบเซนติเมตรเต็มไปด้วยเลือด หมอยื่นลิ้นและเลียเลือดที่ติดอยู่บนริมฝีปากของเขา

“เหอะ รสชาติไม่เบาเลยแฮะ!”

“ฮู่หลี…ฮู่หลีอดทนไว้…แม่***สิ ปล่อยพี่น้องของฉันไปนะ!” คนอื่น ๆ ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“บ้าเอ๊ย ฉันจะถลอกหนังแกทั้งเป็น!” ไท้ถานได้แต่คำรามด้วยความเศร้าโศก! หมอเลียมุมปากและคว้าทั้งสองด้านของแผลและดึงมันแหกออก ปากแผลที่หน้าอกโดนฉีกขาดจนสามารถมองทะลุเห็นถึงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่!

พี่ไท้ถานและคนอื่น ๆ เห็นภาพนี้ก็จิตใจลุกเป็นไฟคำรามอย่างสุดชีวิตแต่โซ่ที่มัดคนไว้หนาราวกับล่ามช้างไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำลายมันได้เลย!

“หัวใจสวยมาก ฉันอยากดึงมันออกมาและศึกษามันจริง ๆ!” หมอยื่นมือออกไปพร้อมรอยยิ้มที่น่ากลัว

“ปัง ปัง!” ในตอนนั้นเอง ร่างผู้ชายสองคนก็ลอยทะลุประตูผับเข้ามา หมอตกใจและเมื่อหันไปดูก็เห็นผู้ชายสองคนที่เป็นคนเฝ้าประตูผับนอนตัวกระตุกอย่างที่พื้น!

พวกยามที่ลอยเข้ามามีร่างกายที่แข็งแกร่ง กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ แต่ตอนนี้พวกเขาสีหน้าซีดเซียวเหมือนคนตาย ทันใดนั้นก็มีผู้ชายสี่คนเดินเข้ามาเป็นพวกของฉู่ชวิ๋นนั้นเอง!!

“ลูกพี่ ลูกพี่รีบเข้าไปช่วยฮู่หลีเร็ว!” พอไท้ถานเห็นเฉินฮั่นหลงกับซุนหยิงก็เรียกตะโกนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

“ฮู่หลี!!” ทันใดนั้นซุนหยิงก็เห็นฮู่หลีที่สภาพไม่น่าดู ดวงตาก็เริ่มแดงก่ำและรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที

“ฉันว่าทางที่ดีพวกนายอย่าขยับดีกว่า” มีดในมือหมอจ่อที่คอของฮู่หลีและหัวเราะอย่างน่ากลัวพร้อมพูดว่า “แค่แกเดินมาอีกก้าวหนึ่ง พี่น้องของแกคนนี้ได้ตายแน่”

“ถ้าแกกล้าทำอะไรเขา ฉันจะฆ่าแก” ซุนหยิงตะโกนออกมาตอนนี้ลูกน้องของเขาตกมาอยู่ในมือของหมอทำให้เขาไม่กล้าขยับตัว

หมอหัวเราะอย่างบ้าคลั่งหลังจากนั้นก็โบกมือเรียกผู้ชายที่ใส่เสื้อดำหลังและก็กระซิบบางอย่างข้างหูของพวกมัน คนเสื้อดำพยักหน้ารับคำสั่งแล้วเดินออกไป

“ไอ้หมอ ถ้าหากพี่น้องฉันตาย ฉันซุนหยิงขอสาบานว่า แม้จะตายก็ต้องได้เหยียบเลือดหัวของแก!!” ซุนหยิงพูดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา พร้อมกำหมัดแน่นและกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง

“เหยียบเลือดหัวฉัน? ฮ่าฮ่าฮ่า….” หมอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “นี่เป็นเรื่องตลกที่สุดที่ฉันได้ยินมาในปีนี้้เลยนะ!!”

ในระหว่างที่พูดนั้น ผู้ชายเสื้อดำก็วิ่งเข้ามากระซิบบางอย่างกับหมอ สักพักรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เริ่มน่ากลัวขึ้น หมอมองไปยังซุนหยิงแล้วปรบมือให้

“ผู้ช่วยซุน แกเป็นหัวหน้ากลุ่ม ยังยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อลูกน้องไม่กี่คน ฉันควรจะพูดว่าแกเป็นคนดีหรือคนโง่ดีนะ?” ไม่รอซุนหยิงพูดจบหมอก็ตะโกนออกมาว่า “สหาย เพลิดเพลินเสร็จก็ออกมาทำหน้าที่กันได้แล้ว!”

“ฮูลา” ผู้ชายใส่เสื้อดำสิบกว่าคนวิ่งเข้ามา

“ผู้ช่วยซุน พวกแกสี่คนกล้ามาหาที่ตายเอง คิดว่าคนอย่างพันธมิตรโลหิตไม่มีพวกหรอกเหรอ?”

“อย่ามัวพูดไร้สาระรีบปล่อยพี่น้องของฉันเดี๋ยวนี้ไม่งั้น….”

“ไม่งั้นจะทำอะไร?” หมอตัดบทซุนหยิง

“แกคิดว่าพวกแกเป็นพระเจ้าเหรอ? แค่สี่คนยังกล้ามาหาเรื่องฉันถึงที่ แต่ว่าฉันก็ต้องขอบคุณพวกแกที่ให้โอกาสฉันได้ฆ่าพวกแก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะมีเพียงกลุ่มพันธมิตรโลหิตและก็จะไม่มีกลุ่มเหยี่ยวมังกรอีกต่อไป!”

หมอดูอารมณ์ดีและดูตื่นเต้นมาก เมื่อกี้เขาให้คนไปดูข้างนอกไม่มีคนแอบซุ่มโจมตีมีเพียงซุนหยิงและอีกสามคนเท่านั้น ฆ่าซุนหยิงไปรับรองว่าเป็นรางวัลชิ้นใหญ่ และหัวหน้าของกลุ่มพันธมิตรโลหิตก็อาจจะเลื่อนตำแหน่งให้เขามาเป็นรองหัวหน้าของกลุ่มพันธมิตรโลหิตเลยก็ได้ พอคิดแบบนี้หมอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา

“หัวเราะพอหรือยัง?” เสียงนิ่ง ๆ แต่กลับทำให้ดูมีเสน่ห์นั้นทำให้รอยยิ้มของหมอหยุดชะงักขึ้นมาทันที หมอมองคนที่พูดเป็นเด็กวัยรุ่นคล้ายเด็กมหาลัย

“เสียงหัวเราะของนายน่าเกลียดมาก” ฉู่ชวิ๋นขมวดคิ้วพร้อมพูดออกมา หมอตกใจมาก

“ฟู่ว” หมอหัวเราะออกมา หมอส่ายหัวอย่างเหยียดหยามแล้วพูดว่า “คนที่โง่เขลามักจะอยู่ได้ไม่นาน” เขาคิดว่าฉู่ชวิ๋นพึ่งจะเข้ากลุ่มเหยี่ยวมังกรแล้ว อยากจะมีคุณงามความดี ดังนั่นเลยเหน็บแนมเขาทั้ง ๆ ที่มันไม่สมควร

“นายไม่คุ้มกับที่ฉันจะเสียเวลาด้วย ส่งตัวหวังซงมาแล้วปล่อยคนพวกนี้จากนั้นก็ฆ่าตัวตายซะ!” ฉู่ชวิ๋นเกลียดมากที่ต้องมาคุยกับพวกไร้สมองแบบนี้

หมออดไม่ได้ที่จะตกใจกับคำพูดพวกนี้หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปหาพวกตัวเองแล้วหัวเราะออกมาอย่างแปลก ๆ “ฮ่าฮ่า พวกแกได้ยินหรือยัง ไอ้เด็กนี้บอกให้ฉันฆ่าตัวตายวะ!” หมอคิดว่าพวกขี้ข้าตัวเองสิบกว่าคนจะหัวเราะตามตัวเอง แต่ปรากฏว่าเห็นพวกมันกลับทำหน้าตาหวาดกลัวในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มรู้สึกถึงความเยือกเย็น ในขณะที่เขาหันกลับไป เขาก็พบว่าฉู่ชวิ๋นกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว!