แววตาที่แลดูคุกคามของตี้คังกวาดไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดลงตรงสระน้ำไม่ไกลกันนักชั่วขณะ
นั่นทำให้หัวใจของเสี่ยวมี่แทบเต้นทะลุออกมาจากอก โชคดีที่หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มก็หันไปทางอื่น
“เมื่อท่านอ่านข้าได้ทะลุปรุโปร่ง ข้าก็ขี้เกียจที่จะแสแสร้งอีกต่อไป” เสี่ยวมี่พูดพร้อมกับยืดแข้งยืดขากับพื้น “ไป๋หยาน เป็นนายหญิงของข้า หากแต่นางไม่มีบุตร เช่นนั้น ผู้ที่ท่านกำลังตามหามิใช่นางอย่างแน่นอน”
แววตาเย็นชาของตี้คังหันมาทางเสือน้อย เขาปัดแขนเสื้อก่อนจะนั่งลง น้ำเสียงของเขาฟังดูน่าเกรงขาม
“เช่นนั้น ข้าก็จะรอจนกว่าหยานหยานจะกลับมา“
ได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเสี่ยวมี่พลันเต้นแรงขึ้นมาอีก มันมองไปที่สระน้ำอย่างเป็นกังวล หากแต่ก็กลัวว่าตี้คังจะสังเกตเห็น มันจึงรีบถอนสายตากลับมา
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
ในตอนเที่ยง
ร่างในอาภรณ์สีแดงร่อนลงมาจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วแว่บแรกที่นางลงมา นางก็สังเกตเห็นชายหนุ่มเอนร่างพิงศาลาเถาฮัวได้ทันที
ชั่วขณะนั้นนางรู้สึกเหมือน หัวใจของตนเองถูกกระแทกอย่างแรง
ตี้คังเอนหลังพิงร่างบนก้อนหิน ดอกท้อร่วงหล่นเป็นสาย ตกลงบนอาภรณ์ม่วงก่อเกิดภาพงดงาม
สาบเสื้อท่อนบนของเขาเปิดออกครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นหน้าอกเปลือยเปล่า นิ้วยาวเรียวงามของเขาถือจอกหยก ครั้นเขาเงยหน้าขึ้น สุราใสชั้นดีก็ไหลจากจอกหยกลงสู่ลำคอ
อะไรจะสง่างามได้แม้กระทั่งตอนดื่ม !
ครั้นเห็นเช่นนี้ ก็เดาได้เลยว่ายากที่จะมีสตรีใดเมินเฉยกับฉากกระตุ้นหัวใจเช่นนี้ได้
เว้นแต่ไป๋หยานเหตุเพราะทันทีที่นางเห็นเขา หัวใจของนางมีเพียงความโกรธที่โหมกระพือ “อ๋องคัง ช่างเอาแต่ใจ และไร้ซึ่งความเกรงอกเกรงใจผู้ใดจริง ๆ เหตุใดท่านไม่ดื่มที่ตำหนักของท่านเสียให้พอล่ะ ? นี่ท่านมาบ้านข้าเพื่อดื่มกระนั้นรึ ?”
ฮัวหลัวผู้ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมายืนอยู่อย่างกังวลใจ แต่ครั้นไป๋หยานปรากฏตัวนางก็ผ่อนคลายลง นางเดินเข้าไปยืนข้าง ๆ นายหญิงของนาง
แม้แต่เสี่ยวมี่เองก็ยังกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนนาง
“ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว ?” ตี้คัง ค่อย ๆ วางถ้วยหยกเขียวลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เบนสายตาดุ ๆ ไปหยุดที่ไป๋หยาน
ทว่า …
ทันทีที่เขาเห็นเสี่ยวมี่อยู่ในอ้อมกอดของไป๋หยาน เขาก็รู้สึกอยากจะจับมันออกมาฉีกเป็นชิ้น ๆ !
ไป๋หยานลูบไล้ขนของเสี่ยวมี่ นางต้องการถามว่าเฉินเอ๋อบุตรชายของนางอยู่ที่ใด หากแต่นางกลัวว่าชายหนุ่มจะได้ยิน จึงจำต้องกลืนคำพูดต่าง ๆ เอาไว้
“ตี้คัง !”
ทันทีที่ไป๋หยานยกมือขึ้น มือข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาจับนาง พร้อมกับดึงตัวนางไปอีกทาง มือนั้นผลักนางแนบกับต้นท้อด้านหลังร่างนางอีกครั้ง
ขณะเดียวกันตี้คัง ก็ไม่ลืมที่จะโยนเสือน้อยในอ้อมแขนของนางออกไป
“นายหญิง !“
ฮัวหลัวหน้าตาตื่นด้วยความหวาดกลัว แต่ครั้นนางคิดจะกระโดดออกไปช่วยนายหญิงของนาง ไป๋หยานก็ห้ามนางไว้
“ฮัวหลัว เจ้าไปก่อนเถอะ”
ได้ยินเช่นนั้น ฮัวหลัวก็นิ่งงัน นางมองไป๋หยานแล้วก็หันมามองตี้คัง จากนั้นก็พยักหน้า หันหลังเดินออกไปจากที่นั่น
“ไป๋หยาน เจ้าคิดว่า หากเจ้าไม่พูดแล้ว ข้าจะไม่รู้งั้นรึว่าเจ้าซ่อนบุตรชายของเราไว้ที่ใด ?” ตี้คังยิ้ม รอยยิ้มนั้นเย็นยะเยือกเช่นเดิม เขาแตะนิ้วลงบนริมฝีปากของนาง พร้อมกระซิบว่า “เจ้าคอยดูนะว่า ข้าจะทำให้เขาออกมาด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว ! “
หัวใจของไป๋หยานสั่นสะท้านอีกครั้ง นางหลบหน้าหนี “ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดถึงเรื่องใด ?”
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ยอมแพ้จนกว่าเรื่องจะจบ ! ข้าเองก็เช่นกัน !” เขาค่อย ๆ ปล่อยสตรีผู้อยู่ในอ้อมแขน ขณะที่ริมฝีปากแดง ๆ ของเขาโค้งขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ “หากเจ้าไม่ยอมมอบบุตรชายของเรามาจริง ๆ แล้วล่ะก็ ข้าจะพาเจ้าไปจากที่นี่ทันที และต่อจากนี้ไปก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะได้พบเห็นหน้าเจ้าอีก !“
***จบบท แผนการของตี้คัง***
