รอยยิ้มของไป๋หยานแข็งค้างไปชั่วขณะ นางขยับถอยร่นโดยไม่รู้ตัว
“สามเดือนข้าอดทนได้ ทว่าหลังจากนั้น อย่างไรเสียเจ้าก็หนีเงื้อมมือข้าไม่พ้น” ตี้คังกล่าว พร้อมกับขยับตามไป๋หยานไปติด ๆ “และ…เจ้าอย่าได้คิดวางกับดักข้าเช่นนี้อีก ข้าไม่มีวันตกหลุมพรางเจ้าอีกเป็นแน่ !“
สตรีผู้นี้…คิดว่าเมื่อวางยาพิษเขาแล้วเขาจะทำอะไรนางไม่ได้ เลยยั่วเย้าเขาได้ตามอำเภอใจงั้นหรือ ?
“อ๋องคัง” ไป๋หยานยังคงก้าวถอยหนี “ที่จริงข้ายังพอมีหนทางที่จะย่นระยะเวลาดังกล่าวจากสามเดือนให้เหลือหนึ่งเดือน“
ตี้คังหรี่ตา ยามนี้นัยน์ตาของเขาแลดูอันตรายมากขึ้น “มีเงื่อนไขใดก็ว่ามา ?”
“ข้าไม่ต้องการให้ผู้ใดรู้ว่า เฉินเอ๋อ เป็นบุตรชายของท่าน“
นางไม่ต้องการอยู่ร่วมกับตี้คัง แต่หากท่านตาของนางรู้ว่าไป๋เฉินเอ๋อเป็นบุตรของเขา ท่านตาจะต้องเกลี้ยกล่อมให้นางแต่งงานกับเขาเป็นแน่
“ทำไม ?” ตี้คังเลิกคิ้ว “ข้าต้องการรู้เหตุผล ?”
ไป๋หยานนิ่งคิดหาข้อแก้ตัว
“ข้าไม่ต้องการให้ผู้อื่นมารบกวนชีวิตของข้ากับเฉินเอ๋อ ก็แค่นั้น”
สายตาของตี้คังจับจ้องไป๋หยานนิ่ง ครั้นเห็นสีหน้าสงบนิ่งของนาง เขาก็หัวเราะลั่น “ได้ ข้ารับปากเจ้า”
อย่างไรเสีย หลังจากผ่านหนึ่งเดือนนี้ไป เขาก็จะประกาศให้ทุกคนรู้ว่า ไป๋เฉินเอ๋อเป็นโอรสของเขา
หกปีก็รอมาแล้ว อีกแค่เดือนเดียวจะเป็นไรไป !
ไป๋หยานโล่งใจ ดูเหมือนนางจะต้องรีบลงมือแก้แค้นเสียแล้ว และหลังจากภารกิจของนางลุล่วง นางก็จะรีบพาเฉินเอ๋อกลับเกาะศักดิ์สิทธิ์ทันที
“เช่นนั้นก็ … ” ไป๋หยานค่อย ๆ คลี่ยิ้ม
“ขอบคุณ“
ขอบคุณ ?
ตี้คังเหลือบมองนางด้วยความประหลาดใจ หญิงสาวผู้นี้ขอบคุณเป็นด้วย ?
“ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านพูดในการประชุมขุนนางเช้านี้แล้ว ขอบคุณที่ท่านช่วยออกหน้ารับผิดแทนข้า ทว่าอย่างไรเสียมันก็คนละเรื่องกัน เช่นนั้นก็อย่าได้คาดหวังเลยว่าข้าจะซึ้งใจ“
ตี้คังยิ้มหยัน “คนอย่างข้าไม่เคยคาดหวังอะไรเช่นนั้น“
“………….”
“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าอยากมีความสัมพันธ์กับข้าหรือไม่ ? เพราะไม่ว่าเจ้าจะต้องการหรือไม่ก็ตาม ? ไม่ช้าก็เร็วเจ้าก็ต้องแต่งงานกับข้า“
“………….”
ไร้สิ้นซึ่งความหวังจริง ๆ กับคนหลงตัวเองเช่นนี้
ในความคิดของไป๋หยานชายหนุ่มผู้นี้คงจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของนาง เขาจึงทุ่มเททุกอย่าง เพื่อที่จะสร้างความรำคาญใจให้แก่นาง !
“ตี้คัง ข้ามีข้อเรียกร้องสามข้อสำหรับการแลกเปลี่ยน !” ใบหน้าของนางค่อนข้างหงุดหงิด
ตี้คังเลิกคิ้ว “ว่ามา“
“ข้อแรก ห้ามท่านพาเฉินเอ๋อไปไหนมาไหนโดยที่ข้ายังไม่ได้อนุญาต !”
“ข้อสองมีสตรีหลายคนในอาณาจักรนี้ยินดีพร้อมทำทุกอย่าง เพื่อเรียกร้องความสนใจจากท่าน ด้วยความพิเศษเช่นนี้ของท่าน ย่อมจะนำอันตรายมาสู่คนรอบข้าง หากบุตรชายของข้าเกิดอันตรายเพราะท่านแล้วล่ะก็ ข้าจะไม่มีวันยกโทษให้ท่าน !“
“ข้อสาม ท่านต้องไม่พยายามบังคับขืนใจข้าอีก !“
“นอกเหนือจากข้อสุดท้ายแล้ว ข้าให้สัญญากับเจ้าได้ทุกข้อ” ตี้คังดึงไป๋หยานเข้าสู่อ้อมกอด จากนั้นก็โน้มกายลงจูบนางอีกครั้งเป็นเวลาเนิ่นนาน และเมื่อเขาถอนริมฝีปาก เขาก็กล่าวว่า “ไป๋หยาน เมื่อเจ้าพบกับข้า ตลอดชีวิตนี้ของเจ้าก็ลืมไปได้เลยว่า จะสามารถรอดพ้นจากมือข้าได้ “
ถึงยามนี้ ตี้คังดูเหมือนจะไม่มีความคิดอื่นใด นอกเสียจากว่า การได้พบไป๋หยาน ทำให้ชีวิตของเขาถูกฉกฉวย ชะตาชีวิตของเขาและนางถูกลิขิตให้ผูกพันกันอย่างมิอาจหลบเลี่ยง
*****
เมื่อพลบค่ำมาเยือน
ตี้คังออกไปจากห้องแล้ว
นางกำนัลนำชุดใหม่เข้ามา และช่วยไป๋หยานแต่งตัว หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย ไป๋หยานก็เดินออกจากห้อง
ทันทีที่เปิดประตู ใบหน้าน้อย ๆ ที่คุ้นเคยพลันปรากฎต่อสายตาของไป๋หยาน หัวใจของนางอ่อนยวบลงในบัดดล
“หม่ามี้ คนเลวคนนั้นรังแกหม่ามี้รึเปล่า ?” น้ำเสียงของไป๋เสี่ยวเฉินนุ่มนวล อีกทั้งอ่อนหวาน แก้มกลม ๆ ยุ้ย ๆ น่ารักราวซาลาเปานึ่ง นัยน์ตาของเด็กน้อยใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสา
***จบบท เจ้าถูกลิขิตให้แต่งงานกับข้า***
