สีหน้าของไป๋เซียวเย็นชากว่าเดิมขณะกล่าวว่า “เฉินเอ๋อ เป็นบุตรชายของพี่สาวข้า หาใช่ลูกนอกคอกไม่ หวังว่าท่านจะให้เกียรติข้าบ้าง !
“เด็กที่ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นพ่อ ก็ต้องเรียกว่าลูกนอกคอกมิใช่รึ ?” หยูฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะเยาะ พร้อมกับกล่าวดูหมิ่น
แววตาของไป๋เซียววาวโรจน์ด้วยความโกรธเกรี้ยว ทว่าในขณะที่เขากำลังจะระเบิดความโกรธออกมานั้น เสียงอ่อนโยนพลันดังมาจากด้านข้าง
“ท่านน้า ลูกนอกคอกคืออะไร ? กินได้มั้ย ?” ไป๋เสี่ยวเฉินเอ่ยถามอย่างไร้เดียวสา พร้อมกับกระพริบตาปริบ ๆ
ครั้นหยูฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินวาจาโง่ ๆ จากเด็กน้อย นางก็ยิ่งผยอง “ลูกนอกคอกที่ข้าพูดถึงก็คือเจ้าไง“
“โอ้ ! เฉินเอ๋อเป็นลูกที่เกิดจากหม่ามี้ หม่ามี้เลี้ยงเฉินเอ๋อจนเติบใหญ่” ไป๋เสี่ยวเฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้มน่ารัก “เพราะงั้นเฉินเอ๋อเลยทั้งฉลาด และน่ารัก เพราะหม่ามี้เป็นดั่งต้นไม้ที่ให้เมล็ดพันธุ์ดีมีคุณภาพ ไม่เหมือนกับแม่เฒ่าคนนี้ นางให้แต่เมล็ดพันธุ์แย่ ๆ เชื้อสายของนางเลยแย่มาก ๆ เหมือนลูกนอกคอก“
เดิมทีไป๋เซียวเกรงว่า หลานของเขาจะสะเทือนใจกับวาจาเลวร้ายนั่น ทว่าหลังจากที่เขาได้ยินถ้อยคำราวกับไร้เดียงสา เขายังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิก
“ใช่แล้ว เฉินเอ๋อทั้งฉลาดทั้งน่ารัก เจ้าย่อมเป็นเมล็ดพันธุ์ดีมีคุณภาพแน่นอน” ไป๋เซียวลูบศีรษะเด็กน้อยพร้อมกับยิ้ม
เสี่ยวมี่ผู้ซึ่งกำลังนั่งบนบ่าของไป๋เซียวเงยหน้าขึ้นมองหยูฮูหยินผู้เฒ่าที่ยามนี้ยืนตัวสั่น ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอาการดูถูก
นายน้อยของข้าอยู่มา 5 ปี ยังไม่เคยพ่ายแพ้ให้แก่ผู้ใด คิดจะมาทะเลาะกับเขา ยายเฒ่าผู้นี้ยังอ่อนด้อยนัก
หญิงชราชี้นิ้วไปที่ไป๋เสี่ยวเฉิน “สมควรแล้วที่เจ้าเป็นลูกนอกคอก ไม่เคยได้รับการศึกษามาก่อนใช่หรือไม่ ? นี่มารดาของเจ้าสอนเจ้ามาแบบใดกัน ?”
นัยน์ตากลมโตของไป๋เสี่ยวเฉินดูราวกับประหลาดใจ เขากล่าวอย่างรู้สึกผิดว่า “ท่านน้า…เฉินเอ๋อพูดอะไรผิดไปหรือ ? ตกลงลูกนอกคอกนี่มิใช่ลูกไม้ที่ใช้ปลูกในไร่หรอกหรือ ? ที่นางพูดถึงเมื่อครู่น่ะ“
ท่าทางน่าสงสารของเด็กน้อยทำให้ผู้คนที่มุงอยู่โดยรอบ เริ่มอดรนทนไม่ไหว ต่างก็มองมาที่หยูฮูหยินผู้เฒ่าด้วยสายตาตำหนิติเตียน
เด็กน้อยมีอายุเพียงห้าขวบ จะรู้ได้อย่างไรว่าลูกนอกคอกหมายถึงอะไร ? เห็นได้ชัดว่าหญิงชราเป็นผู้เริ่มต้นก่อน ยามนี้ก็ไม่ต่างกับการที่นางโยนหินตกลงบนหัวแม่เท้าของตนเองแทน จะไปโทษเด็กไร้เดียงสาได้อย่างไร ?
“ข้าเป็นท่านยายทวดของเจ้า ! ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าหยาบคายต่อหน้าข้า !” แววตาของหยูฮูหยินผู้เฒ่าเป็นประกาย นางร้องตวาดลั่น
ไป๋เสี่ยวเฉินทำหน้างงงวย ก่อนจะหันไปทางไป๋เซียว “ท่านน้า แม่เฒ่าคนนี้บอกว่าเป็นยายทวดของข้า เช่นนั้นท่านยายทวดที่อยู่บ้านสกุลหลานล่ะ ? เฉินเอ๋อไม่ได้มียายทวดแค่คนเดียวหรือ ?”
ไป๋เซียวมองหญิงชราด้วยนัยน์ตาเขียวปั้ด เขากล่าวเบา ๆ กับเด็กน้อยว่า “นางมิได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า“
“อ้อ…” ไป๋เสี่ยวเฉินมีทีท่าราวกับเข้าใจ “เฉินเอ๋อเข้าใจแล้ว นางคงจะเห็นเฉินเอ๋อน่ารักน่าเอ็นดูก็เลยอยากนับญาติกับเฉินเอ๋อ”
ครั้นถึงตอนนี้ หยูฮูหยินผู้เฒ่าก็แทบจะยืนไม่อยู่ นางกุมมือสาวใช้ที่อยู่ข้างหลังแน่น หากไม่มีสาวใช้คอยช่วยพยุง ไม่ต้องสงสัยเลยว่านางคงจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว
แน่แล้ว นี่คือบุตรชายของไป๋หยาน บุตรชายซึ่งเกิดจากหญิงชั้นต่ำ ก็ย่อมต้องต่ำไม่ต่างกับมารดา ! ไร้การสั่งสอน !
“อย่างไรเสีย บุตรเขยของข้าก็เป็นท่านตาของเจ้า เช่นนั้นวันนี้เจ้าต้องกลับไปที่บ้านสกุลไป๋กับข้า !” ใบหน้าของหยูฮูหยินผู้เฒ่าดำจนเขียว ขณะเอ่ยกล่าวอย่างเย็นชา
แม้เด็กคนนี้จะแลดูโง่เขลา อีกทั้งยังหยาบคายเป็นอย่างมาก ทว่าเขาก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู เรียกได้ว่าไม่มีเด็กคนใดในเมืองหลิวฮั่วนี้จะแลดูน่ารักได้เท่าเขา
หากขายให้กับสถานเริงรมย์เช่นหอบุปผา ด้วยใบหน้าที่ดูดีเช่นนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ภายในไม่กี่ปีเด็กน้อยจะต้องขึ้นเป็นดาวของหอบุปผาได้แน่ เมื่อเร็ว ๆ นี้ ไป๋เฉิงเซียงก็ต้องพยายามเข้าไปประจบสอพลอหอบุปผามิใช่รึ ? นี่น่าจะนับเป็นโอกาสที่ดีของเขา
***จบบท ขายไป๋เสี่ยวเฉิน ?***
