“เซียวเอ๋อ วันนี้เกิดเรื่องราวตั้งมากมาย ข้าคิดว่าไป๋เฉิงเซียงจะต้องตำหนิเจ้าอย่างแน่นอน ข้าว่า เจ้าควรพักที่นี่สักสองสามวัน” ไป๋หยานยิ้มเล็กน้อย “ข้าจะให้ฮัวหลัวไปเตรียมห้องให้เจ้า“
ครานี้ไป๋เซียวไม่ปฏิเสธอีก เขาพยักหน้ารับคำ “ตกลง“
เขาพรากจากพี่สาวมาหกปีแล้ว เช่นนั้นย่อมเป็นธรรมดาที่เขาจะต้องการเวลาอยู่กับพี่สาวบ้าง
*****
ไป๋เฉิงเซียงวิ่งวุ่นหาทางช่วยเหลือไป๋จื่อบุตรสาวของตนมาตลอดทั้งวัน ทว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับเขา เนื่องจากนี่เป็นคำสั่งของอ๋องคัง เช่นนั้นจึงไม่มีผู้ใดกล้าปล่อยตัวไป๋จื่อ
ส่วนหนานกงอี้ บุตรเขยของเขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะจัดการเกี่ยวกับเรื่องนี้
ทว่าทันใดนั้นเอง ยามจากบ้านสกุลไป๋ก็เข้ามารายงานเขาเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่บ้านสกุลไป๋ในวันนี้
เมื่อได้รับทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไป๋เฉิงเซียงก็โกรธเกรี้ยว เขารีบตรงดิ่งกลับบ้านของตน กระทั่งลืมเรื่องของบุตรสาวคนเล็กที่ยังคงติดอยู่ในคุกจนหมดสิ้น
ทันทีที่ก้าวเข้าบ้านสกุลไป๋ ไป๋เฉิงเซียงก็ตะคอกสั่งบ่าวรับใช้ด้วยใบหน้าบึ้งตึงทันที “ไปเชิญฮูหยินของข้าออกมา !“
“ขอรับ นายท่าน” บ่าวรับใช้รีบถอยออกไปทำตามคำสั่ง
เพียงครู่…
หยูหรงในชุดเสื้อคลุมสีหม่น ๆ ย่างก้าวเข้ามาอย่างเชื่องช้า ใบหน้าที่เคยดูสูงส่ง บัดนี้กลับแลดูซีดเซียวไร้สีเลือด นัยน์ตาของนางแลดูว่างเปล่า หลังจากเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวของไป๋เฉิงเซียง นางก็ตัวสั่นเทา
“หยูหรง !” ไป๋เฉิงเซียงคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว
“คราก่อน เจ้าขายไป๋หยานให้ไปเป็นอนุผู้เฒ่าบ้านสกุลเฉียนจริงหรือไม่ ?”
“ฝุ่บ… !”
หยูหรงรู้สึกกลัวกระทั่งเข่าทรุดลงบนพื้น “ท่านพี่ อย่าเชื่อคำพูดคนไร้สาระเหล่านั้น ข้ามิได้…“
“ไม่ได้ทำ… ? แล้วที่คนตระกูลเฉียนมาเรียกร้องยาเม็ดจิตวิญญาณคืนล่ะ เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีกหรือ ?” ไป๋เฉิงเซียงตบหน้าหยูหรงด้วยความโมโห “ข้าปฏิบัติต่อเจ้ายังไม่ดีพออีกงั้นรึ ? ข้ารับมารดาของเจ้าเข้าบ้าน อีกทั้งยังปฏิบัติต่อนางด้วยความเคารพอย่างสูง ไม่ต่างจากมารดาแท้ ๆ ของข้า ! นอกจากนี้ตลอด 20 ปีที่ผ่านมาข้ายังปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีไม่เคยแปรเปลี่ยน ทว่าเจ้ากลับขายบุตรสาวของข้า เพียงเพื่อแลกกับยาเม็ดจิตวิญญาณไปให้พี่ชายของเจ้างั้นรึ ? ! “
หยูหรงกุมแก้มแดงก่ำของตน นางไม่กล้าที่จะเผชิญสายตาที่ไม่อยากเชื่อของไป๋เฉิงเซียงอีก
นางกับไป๋เฉิงเซียงรักใคร่ปรองดองกันดีตลอดหลายปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตบหน้านาง เช่นนี้จะไม่ให้นางปวดร้าวได้อย่างไร ?
“ท่านพี่ พี่ชายของข้าก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของท่านเช่นกัน !” หยูหรงกัดริมฝีปากตนเองเบา ๆ พร้อมกันนั้นน้ำตาก็ไหลอาบแก้มของนาง “ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋หยานก็สูญเสียพรหมจรรย์ไปแล้ว ทั้งยังตั้งครรภ์อีกด้วย เพื่อไม่ให้นางนำความอัปยศมาสู่วงศ์ตระกูลของเรา ข้าก็เพียงจัดการให้นางได้ออกเรือน ให้นางได้มีฐานะอะไรสักอย่างก่อนที่เด็กจะเกิด ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่ทำเพื่อท่าน ! “
“ก็แล้วเหตุใดในวันนี้เจ้าถึงยังต้องขายบุตรชายของไป๋หยานอีก”
ไป๋เฉิงเซียงกำหมัดแน่น นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
“หอบุปผาชมชอบเด็กหน้าตาสวย ๆ ข้าเพียงอยากเชื่อมสายสัมพันธ์ระหว่างหอบุปผากับท่าน” หยูหรงลุกขึ้นช้า ๆ น้ำตายังคงรินไหลเป็นทาง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “ท่านพี่ เราก็แต่งงานกันมาหลายปีแล้ว ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อผลประโยชน์ที่สูงที่สุดของท่านเสมอ ท่านเองก็รู้ดีแก่ใจ”
เห็นได้ชัดว่าการที่นางพยายามขายไป๋หยานก็เนื่องมาจากความเห็นแก่ตัวของนางที่ต้องการช่วยพี่ชายตนเอง
ทว่านางกลับพูดบิดเบือนด้วยถ้อยคำหวาน ๆ ว่า ที่นางทำทุกอย่างก็เพียงเพื่อผลประโยชน์ของไป๋เฉิงเซียง
“หยูหรง โอ้…หยูหรง เจ้าทำสิ่งที่โง่เขลาที่สุดในโลก” ไป๋เฉิงเซียงหลับตาลงช้า ๆ ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง
เขาผิดหวังที่หลายปีที่ผ่านมา ความเมตตาอารีของหยูหรงนั้นเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง น่าละอายยิ่งนักที่เขาเอาแต่ตำหนิไป๋หยานตลอดหลายปีที่ผ่านมา …
หลังจากนั้นนานพอควร ไป๋เฉิงเซียงก็ลืมตาขึ้น นัยน์ตาของเขาเศร้าหมอง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าในวันนี้อ๋องคังประกาศว่า ชายที่มีความสัมพันธ์กับไป๋หยานก็คือเขา ? หากเจ้ามิใช่ผู้ที่ขายไป๋หยาน เราก็อาจจะสานสัมพันธ์กับอ๋องคังได้ ! “
***จบบท ตระกูลไป๋ไร้ยางอาย (1)***
