หนิงไต้มิใช่คนโง่ หาไม่แล้วนางก็คงไม่อาจดูแลตำหนักในมาได้นานถึงเพียงนี้
ก่อนหน้านี้นางอาจหูตามืดบอดเพราะไป๋รั่ว ทั้งยังคิดว่าฮ่องเต้ผู้ซึ่งกุมอำนาจในราชสำนักคอยให้การหนุนหลังนาง เช่นนั้นนางจึงผลีผลามทำเรื่องต่าง ๆ ลงไป
บัดนี้เมื่อนางได้ยินคำบอกเล่าจากแม่นม นางก็ตระหนักได้ในทันที ไป๋รั่วกล้าดีอย่างไรจึงใช้นางเป็นเครื่องมือ
“ไป๋รั่ว !” หนิงไต้ขยำแขนเสื้อของตนเอง ใบหน้าของนางบิดเบี้ยว “ข้ายังดีกับเจ้าไม่พอหรือไร ? เหตุใดเจ้าถึงใช้ข้าเป็นเครื่องมือ ? เอาล่ะ เช่นนั้นพรุ่งนี้เราไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้กัน จากนั้นก็กราบทูลให้ทรงทราบว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความคิดของไป๋รั่ว ! “
อย่าโทษข้าที่ไม่เมตตา !
หากข้าต้องลงนรก ข้าก็ต้องลากเจ้าลงนรกไปพร้อมกับข้าด้วย !
“นับว่า เสด็จแม่ยังไม่โง่เขลาเสียทีเดียว”
ทันใดนั้นเองเสียงหัวเราะก็ดังมาจากด้านนอก
หนิงไต้ตัวแข็งทื่อ จากนั้นท่าทีของนางที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจก็แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้น เพียงพริบตา ภายใต้แสงจันทร์กระจ่าง ร่างขาว ๆ ก็เยื้องย่างเข้ามาอย่างช้า ๆ ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ นางก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
“ไป๋รั่ว เจ้ายังกล้ามาพบข้าอีกกระนั้นหรือ ?”
ครั้นเห็นว่าผู้ที่เข้ามาเป็นใคร หนิงไต้ก็ลุกขึ้นจากที่นั่งของนางด้วยความโมโห สายตาของนางจับจ้องไปที่ไป๋รั่วอย่างโกรธแค้น
หากมิใช่เป็นเพราะไป๋รั่ว
นางคงไม่ถูกปลดจากตำแหน่งฮองเฮา ทั้งจะไม่ถูกเนรเทศมาที่ตำหนักเย็น !
“เสด็จแม่” ไป๋รั่วยิ้ม พร้อมกับย่างกรายเข้ามาในห้องอย่างแช่มช้า “แน่นอนว่า หม่อมฉันต้องมาเข้าเฝ้าเสด็จแม่สิ หาไม่แล้วพระองค์ก็คงจะเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดต่อองค์รัชทายาทโอรสองค์โปรดของพระองค์ใช่หรือไม่ ?”
“เจ้า … ” หนิงไต้ชี้ไป๋รั่วด้วยความแค้นเคือง “แน่นอน ข้าต้องทำเช่นนั้น ! ก็ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นแผนการของเจ้านี่ !“
“ฮองเฮา หม่อมฉันไม่ได้อยากให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น หากแต่เพื่อให้น้องสาวของหม่อมฉันได้อภิเษกกับอ๋องคังแล้ว หม่อมฉันไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขอให้พระองค์ช่วยออกราชโอการนั่น หากแต่ผู้ใดจะคาดคิดว่าฐานะของพระองค์ที่อยู่ในพระทัยของฮ่องเต้นั้น มิอาจเทียบได้กับอ๋องคัง“
ภายใต้รอยยิ้มอบอุ่นของไป๋รั่วฉาบไว้ด้วยยาพิษ นางค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้หนิงไต้อย่างช้า ๆ
“ฮองเฮา โปรดระวังองค์ด้วย !” เพียงไม่ช้าใบหน้าของแม่นมเฒ่าพลันแปรเปลี่ยน นางรีบดึงหนิงไต้มาอยู่ข้างกาย พลางกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง “พระชายา หากท่านเข้ามาใกล้กว่านี้ หม่อมฉันจะร้องขอความช่วยเหลือ”
“โฮะ – โฮะ – โฮะ”
ไป๋รั่วยกมือปิดปากพร้อมกับหัวเราะ นางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “แม่นม เจ้าดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าที่นี่คือตำหนักเย็น และเมื่อเป็นตำหนักเย็นย่อมไม่มีผู้ใดเข้ามาวุ่นวาย จะมีก็เพียงทหารลาดตระเวนซึ่งคอยเปลี่ยนผลัดตามเวลาเท่านั้น และแน่นอนว่าคงไม่มาในเร็ว ๆ นี้หรอก”
ใบหน้าของหนิงไต้ซีดเผือด แม้นางจะเป็นถึงฮองเฮา ทว่าทักษะด้านการต่อสู้ของนางนั้นต่ำเตี้ย หากเทียบความแข็งแกร่งระหว่างนางกับไป๋รั่วแล้ว นางยังด้อยกว่ามากนัก
หากไป๋รั่วคิดจะสังหารนาง นางก็คงไม่อาจต้านทานได้
“ทว่า…” ไป๋รั่วกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “เห็นแก่ที่พระองค์ทรงเป็นเสด็จย่าของหลินเอ๋อ หม่อมฉันจะให้พระองค์ได้ทรงเลือก จะทรงแขวนคอองค์เองด้วยผ้าไหมนี่ หรือไม่ก็ … “
ริมฝีปากหนิงไต้สั่นระริก “ไป๋รั่ว เจ้ามันอสรพิษ คนเยี่ยงเจ้าต้องไม่ได้ตายดี !”
“เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่มีทางเลือกใด นอกจากพระองค์ต้องสิ้นพระชนม์ หาไม่แล้วหม่อมฉันคงไม่มีวันหลับได้อย่างเป็นสุข” ไป๋รั่วกล่าวอย่างอ่อนโยน นางนำสุราพิษ และผ้าไหมที่ตระเตรียมไว้ออกมา “เสด็จแม่มีสองทางเลือกเท่านั้น จะเลือกสุราพิษ หรือแขวนคอองค์เองด้วยผ้าไหม ?”
หนิงไต้รู้ดีว่าวันนี้นางคงไม่อาจรอดพ้นจากความตายได้เป็นแน่ นางมองสุราพิษ และผืนผ้าไหมที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ ผ่านไปค่อนข้างนาน ก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาทั้งคู่ของนางเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“ไป๋รั่ว ต่อให้ข้าเป็นผีก็ไม่มีวันอภัยให้เจ้า !”
ทันทีที่กล่าวจบนางก็ยกจอกสุราพิษขึ้นมา
“ฮองเฮา อย่า… !” ร่างของแม่นมเฒ่าสั่นสะท้าน นางรีบห้ามหนิงไต้
ทว่าหนิงไต้เพิกเฉยต่อถ้อยคำของแม่นมเฒ่า นางกรอกยาพิษลงลำคอทันที
เพียงพริบตา ร่างของหนิงไต้ก็บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของนางซีดขาวไร้สีเลือด นางกัดริมฝีปากแน่น เลือดไหลออกจากมุมปากซีด ๆ ของนาง
***จบบท ไป๋รั่วหญิงชั่วช้า (2)***
