บทที่ 144 : การลงโทษ (3)
หลานเฉาหลิงนั้นขึ้นมาถึงระดับกลางของขั้นที่สองตี้เงี่ยแล้ว ในขณะที่ตัวเขาเองอยู่ขั้นพัฒนา
ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าสารเลวหลานเฉาหลิงนั่น ก็เกลียดขี้หน้าเขา เช่นนี้จะไม่โบยเขาจนตายเลยประนั้นหรือ ?
ส่วนไปทั่วยิ่งแล้วใหญ่ ไปรั่วไม่แข็งแกร่งเท่าหลานเฉาหลิง เจอร้อยไม้ก็มีแต่เอาชีวิตนางไปเท่านั้นแหละ
“ข้าขอรับเองทั้งสองร้อยไม้” หนานกงอี้กล่าว เป็นถ้อยคําที่แสดงออกถึงความรักจากใจขอ งชายคนหนึ่งที่มีต่อไปรั่ว รั่วเอ๋อยัง…”
“ได้” ไปเสี่ยวเฉินรู้สึกยินดีที่เห็นว่ามีคนเต็มใจที่จะโดนลงโทษมากขึ้น “หม่ามี้ ได้ยินมั้ยเขาขอเพิ่มงั้นให้เขาสองร้อยไม้ไปรั่วหนึ่งร้อยไม้ก็แล้วกัน”
ครานี้หนานกงอี้แทบจะกระอักเลือดออกมาจริง ๆ
คําขอของเขานั้นเพียงเพื่อจะให้พระชายาของตนไม่ต้องถูกลงโทษหากแต่ยังมิทันที่เขาจะกล่าวจบเด็กนั่นก็ขัดจังหวะ จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องซะเละเทะ
“นั่นไม่ใช่ปัญหาของเฉินเอ๋อ” ไปเสี่ยวเฉินกระพริบนัยน์ตากลมโตอย่างไร้เดียงสา “เป็นคําขอของเขาเอง ข้าไม่ได้บังคับเขานะ”
ไปหยานยิ้ม พร้อมกับลูบศีรษะของบุตรชายเบา ๆ ” แม่เองก็ได้ยินเช่นนั้นในเมื่อเขาขอเรื่องง่ายๆเช่นนี้ก็ไม่มีเหตุผลใดที่เราต้องปฏิเสธ”
“พวกเจ้า…” หนานกงอี้ชี้ไปที่สองแม่ลูก ทว่าเขาก็มิอาจพูดได้จบประโยค
“เฉินเอ๋อ นี่ก็เย็นมากแล้ว ท่านตาทวดรอเรากลับไปร่วมรับประทานอาหารค่ําเราควรกลับกันได้แล้ว”
ไปหยานมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนจะทูลลาไทเฮา จากนั้นนางก็พาไปเสี่ยวเฉินเดินตรงไปยังป ระตูวัง
หลังจากออกพ้นวังหลวงแล้ว นางก็หันไปทางชายหนุ่มผู้ซึ่งอยู่ข้างกายพลางเลิกคิ้วกล่าวว่า “ข้าจะสั่งสอนบุตรชายของข้าท่านตามพวกเรามาด้วยเหตุใด ?”
การแสดงออกของตี้คังเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที นัยน์ตาเรียวคมคุกคามของเขาหันไปจ้องไปเสี่ยวเฉินอย่างเย็นยะเยียบ “เจ้าทําให้ผู้หญิงของข้าโกรธกระนั้นหรือ ?”
ไปเสี่ยวเฉินตกใจเล็กน้อย จอมวายร้ายนี้เปลี่ยนสีหน้าไวเสียเหลือเกินไหนเขาบอกว่า จะปกป้องข้าไง ?
ครั้นเห็นท่าที่กดดันของอ๋องคัง ไปหยานก็จิกแขนของเขาอย่างแรง ”อย่าข่มขู่บุตรชายข้านะ
ความเจ็บปวดทําเอาตี้ดังขมวดคิ้วน้อย ๆ นัยน์ตาเย็นชาของเขามองมือของไปหยาน ริมฝีปาก แดง ๆ เชิดขึ้นเล็กน้อย
“ราตรีนี้ข้าจะไปพบเจ้า”
หลังจากกล่าวจบ ไปหยานก็รู้สึกว่ากระแสลมสีม่วงพัดผ่านด้านหน้านางไปหลังจากนางได้สติร่างในอาภรณ์สีม่วงก็หายไปเสียแล้ว ….
“หม่าม” ไปเสี่ยวเฉินยืนหมดเรี่ยวแรง ขณะเอ่ยถามอย่างระมัดระวังว่า“เฉินเอ๋อทําอะไร ผิดรึเปล่า ?”
ไปหยานถอนหายใจสายตาของนางจับจ้องใบหน้าที่น่าสงสารของบุครชาย“เฉินเอ๋อ ลูก คิดว่าหนานกงหลินสมควรตายหรือไม่ ?
ไปเสี่ยวเฉินพยักหน้า “เขาจุดไฟเผาหนานกงซุน หากหนานกงซุ่นไม่เร็วพอก็คงจะตายไปแล้วหากเป็นข้า…”
” เฉินเอ๋อ โลกนี้ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าย่อมกลืนกินผู้ที่อ่อนแอกว่าหนานกงหลินอาจยังเด็ก แม่เองก็ไม่รู้ว่าในกาลข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ? ทว่าหากมีคนต้องการฆ่าเจ้า เจ้าจะยังใจดีอยู่อีกหรือไม่ ? ”
“ไม่ !” ไปเสี่ยวเฉินส่ายศีรษะ “หากมีคนต้องการฆ่าเฉินเอ๋อเฉินเอ๋อก็ต้องฆ่าเขาก่อน และหากใครกล้าทําร้ายหม่ามของเฉินเอ๋อเฉินเอ๋อก็จะทําให้มันเลือดกระเซ็นซ่านไปสามดื้อ ! สําหรับหนานกงหลินแท้จริงเฉินเอ๋อเพียงรู้สึกเสียใจแทนเขาที่เขาไม่ได้มีแม่ดี ๆ แบบเฉินเอ๋อเขาเติบโตมากับคนไม่ดีดังนั้นเฉินเอ๋อเลยไม่อยากให้ปะป่าฆ่าเขา”
ครั้นได้ยินสิ่งนี้ไปหยานก็รู้สึกโล่งใจ สิ่งที่นางกลัวที่สุดก็คือบุตรชายของนางจะใจอ่อน หากต้องเผชิญหน้ากับผู้ที่คิดจะฆ่าเขา
“เฉินเอ๋อ…” ไปหยานยิ้ม ทว่ารอยยิ้มของนางแลดูอันตรายมาก “แม่เพิ่งนึกได้ว่าเจ้าเรียก เขาว่าป๊ะป๋าสุดหล่อ”
***จบบทการลงโทษ (3)*-*-*
