บทที่ 146 : นี่อีอี้ (2)
ครั้นกล่าวจบ ไปหยานก็พุ่งตัวออกทางหน้าต่าง ทิ้งเสี่ยวมี่ให้มองตามหลังร่างในอาภรณ์สีแดงกระทั่งหายไปจากสายตา
นอกประตูเมือง ในปาเขียวขจี ร่างในอาภรณ์สีแดงราวเลือดยืนอยู่ท่ามกลางป่าไผ่ แลดูโดดเด่นแปลกแยกจากสภาพแวดล้อมโดยรอบ
ในปาลึกเช่นนี้ มักเป็นที่ซ่อนตัวของเหล่าฆาตกร..
ทันใดนั้นเอง แสงแวววับราวคมดาบก็พุ่งออกมาจากด้านหลัง หญิงสาวชุดแดงที่ยืนอยู่บนต้นไม้ไม่รีรอนางหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว มือของนางรวบรวมขุมพลัง ทันทีที่นางซัดฝ่ามือออกไปใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่โดยรอบก็ปลิวขึ้นจากพื้นตามแรงลม ก่อนจะลอยว่อนในอากาศ
“อ้า !”
ไปหยานได้ยินเพียงเสียงอุทาน จากนั้นหญิงสาวที่ถูกโจมตีก็เซถลาไปข้างหลัง ครั้นเห็นว่างของเด็กสาวกําลังจะร่วงลงพื้น นางก็รีบกระโดดเข้าไปคว้าเอวของหญิงสาวผู้นั้นไว้ ประคองร่างของหญิงสาวให้ยืนได้อย่างมั่นคง
เพียงพริบตา กลุ่มคนในชุดขาวก็กระโดดลงมา โอบล้อมไปหยานไว้ตรงกลาง
ทว่า…
ในขณะที่พวกเขากําลังจะก้าวออกไปให้ความช่วยเหลือเด็กสาว พวกเขาก็เห็นสาวในชุดแดงเลิกคิ้ว พร้อมกับใช้นิ้วอันเรียวงามของนางลูบไล้แก้มของเด็กสาว พลางยกยิ้ม เอ่ยถามว่า ..
” บอกมาสิว่าเหตุใดเจ้าถึงลอบโจมตีข้า”
กลุ่มองครักษ์ในชุดขาวตกตะลึง ที่องค์หญิงน้อยของพวกเขากําลังถูกลวนลาม !
เอ่อ..โดยสตรีด้วยกัน ?
ครั้นหวนคิดถึงนิสัยขององค์หญิงน้อยของพวกเขา สายตาเย็นชาของเหล่าองค รักษ์ก็แปรเปลี่ยนเป็นเห็นอกเห็นใจทันที
สตรีผู้นี้คงไม่รู้จักองค์หญิงน้อย จึงกล้าหยอกล้อนางโดยไม่กลัวนางโกรธเช่นนี้ !
บรรดาองครักษ์ต่างก็รอคําสั่งจากองค์หญิงน้อย พวกเขารอที่จะพุ่งเข้าไปจัดการหญิงสาวทว่าภาพที่ได้เห็นถัดมากลับทําให้ทุกคนตื่นตะลึง..
“เกลียดจริง ๆ !” เด็กสาวกระทืบเท้าพลางกล่าวอย่างเขิน ๆ “ข้าต้องการทดสอบความสามารถในการสะกดรอยของข้าว่าพัฒนาไปไกลเพียงใด ?”
“โอ้ ! แล้วผลเป็นยังไงล่ะ ?”
“ก็…. ความสามารถของข้าไม่ได้ก้าวหน้าขึ้นเลย แต่เจ้า! เจ้ากลับยิ่งดึงดูดใจผู้คนมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ถึงตอนนี้เจ้าสามารถล่อลวงทั้งชายและหญิง เด็กสาวยิ้มพร้อมกับโอบเอวของไปหยาน นางเงยใบหน้าจิ้มลิ้ม ขึ้นมองไปหยาน พร้อมด้วยประกายตาสว่างไสว “ข้าจะเลิกช่วยพี่ชายแล้วเจ้ายอมรับข้าแทนนะ”
ไปหยานมีสีหน้าดําคล้ํา ” ข้าขอปฏิเสธ
“หากเจ้าไม่ยอมรับข้า เช่นนั้นข้าก็จะไปหาลูกชายของเจ้าแทน โอ้ ! ใช่แล้ว เจ้าบอกให้ข้ามา รับเฉินเอื้อมิใช่หรือ ? แล้วเฉินเอ๋อล่ะ ?” นางกวาดสายตามองโดยรอบ ทว่าก็ไม่เห็นเด็กน้อยหน้ากลมผิวอมชมพูเลย นางพลันรู้สึกไม่สบายใจ
ก็ไปหยานนัดให้นางมาพบกันที่ปาแห่งนี้ เพื่อมอบเฉินเอ๋อให้ แล้วไหนล่ะเฉินเอ๋อ ?
คงมิใช่ว่า….
ไปหยานยืนยันเรื่องที่หญิงสาวสงสัย “ลู่อีอี้ เจ้าเดาได้ถูกต้อง เฉินเฮ่อถูกบิดาของเขาพบตัวแล้ว เขาคงจะต้องอยู่ที่นี่อีกสักพัก”
“อะไรนะ ?” อู่อีอี้ผละออกจากอ้อมแขนของไปหยานด้วยความโมโห “ผู้ใด ? ผู้ใดคือพ่อสารเลวของเฉินเอ๋อ ? เขากล้าดียังไงจึงตัดหน้าพาคนของคู่อีอี้ไป 1 ไปหยาน เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะกลับไปหากําลังเสริม !”
อย่างที่ผู้คนกล่าวขาน หากเอาชนะไม่ได้ก็ต้องหนี ไปหยานเคยบอกนางแล้วว่า บิดาของเฉินเอ๋อนั้นทรงพลังมาก ในเมื่อเขาหาตัวเฉินเอ๋อพบแล้ว ทางออกที่ดีที่สุดก็คือการหนีไปตั้งหลักก่อน !
ครานี้ไปหยานกลับต้องตะลึงงันแทน ตอนแรกที่พบเด็กสาว นางแสดงความองอาจกล้าหาญถึงเพียงนั้นไปหยานจึงคิดว่าเพื่อนางกับลูกแล้ว ฉ่อีอี้จะต้องไปสู้กับอ๋องคั่ง ทว่าเด็กสาวกับคิดหนีเสียนี่ !
“แท้จริงแล้ว คงไม่ได้พยายามพรากลูกจากอกข้า เขาเพียงอยากรู้จักบุตรชายของตนเองเท่าผู้ ญ M 1M ติคังไม่ได้พยายามชายของตนนั้น”
แน่นอน เมื่อได้ยินว่าไม่จําเป็นต้องต่อสู้กันแล้ว ฉ่อีอี้ก็หยุดชะงัก นางหันมาหัวเราะ คิกคักพร้อมกับกล่าว
“แท้ที่จริง ท่านผู้เฒ่าทั้งสามคิดถึงเจ้ากับเฉินเอ๋อเป็นอย่างมาก เช่นนั้นข้าจึง จะกลับไปรับพวกเขามาที่นี่”
“ทว่าตอนนี้ข้าเหนื่อยเหลือเกินแล้ว อยากกลับที่พักของเจ้าเพื่อพักผ่อน อีกทั้งอยากจะพบไอ้พวกบ้านสกุลไปนั่นด้วย”
***จบบท อีอี้ (2)***
